ربات لقمه ماهی که با سلول های قلب موش کار می کند

تیمی از محققان موفق به توسعه‌ی رباتی شده‌اند که با استفاده از عضلات قلب یک موش و اسکلتی شبیه به یک لقمه‌ماهی ساخته شده است و می‌تواند حرکات یک لقمه‌ماهی را به خوبی تقلید کند. جزییات این ربات در مقاله‌ای که در مجله‌ی Science منتشر شده است. این ربات تلفیقی عجیب و غریب از علوم زیستی و مهندسی مکانیک است و می‌تواند قدم اول به سوی دسته‌ی جدیدی از ربات‌های زیر آبی باشد.

این ربات از یک لایه‌ی ماهیچه بهره می‌برد که می‌تواند به پایین منقبض شده و حرکت لقمه‌ماهی را تقلید کند. نمونه‌ی واقعی و زنده‌ی این ماهی، یک ماهیچه‌ی دیگر هم دارد که به آن اجازه می‌دهد باله‌ی خود را به سمت بالا بکشد، اما اسکلت این ربات به گونه‌ای طراحی شده است که پس از انجام حرکت انقباضی رو به پایین، مجددا به سمت بالا برگردد. بدین ترتیب ساختار کلی ربات ساده‌تر می‌شود. هنگامی که این عضله با نور تحریک می شود، حرکت رفت و برگشتی باله موجب می شود که ربات به سمت جلو حرکت کند.

البته محققان این پروژه تاکید کردند که ربات آن‌ها بسیار کوچک‌تر از یک نمونه‌ی واقعی این موجود است و به همین دلیل نمی‌توان مقایسه‌ی دقیقی بین این دو انجام داد. این نخستین باری نیست که مهندسان از طبیعت راهنمایی می‌گیرند. این ربات کوچک می‌تواند نخستین قدم برای ساخت ربات‌های بزرگتری باشد که به راحتی زیر آب حرکت می‌کنند.

بر خلاف طراحی سایر ربات‌هایی که در ساخت آن‌ها از لاکپشت‌های دریایی، اختاپوس‌ها، سگ‌ها سوسک‌ها الهام گرفته شده است، نوع حرکت و انتقال این ربات جدید بسیار بهینه‌تر و کارآمدتر به نظر می‌رسد. این تیم تحقیقاتی گزارش داده‌اند که می‌توانند این وسیله‌ی کوچک را به مدت ۶ روز در حال حرکت نگه دارند و ادعا می‌کنند که این ربات، نسبت به سیستم‌های بیوهیبرید حرکتی موجود، از نظر سرعت، مسافت طی شده و پایداری بسیار بهتر عمل می‌کند.

با استفاده از این شیوه‌ی جدید حرکتی، محققان می‌توانند نشان دهند که این ربات کوچک می‌تواند به راحتی زیر آب حرکت کند. آن‌ها می‌توانند با استفاده از الگوهای خاص نوری، ربات را در جهت و خلاف جهت عقربه‌های ساعت حرکت داده و آن را از روی یک مانع ساده عبور دهند.

این ربات لقمه‌ماهی هنوز کاربرد خاصی ندارد، اما تصور این که شیوه‌ی حرکت این ربات می‌تواند توسط بسیاری از ربات‌های زیرآبی آینده مورد استفاده قرار گیرد چندان هم سخت نیست. یک دلیل وجود دارد که مهندسان همواره از طیبعت برای سازه‌های خود الهام میگیرند: طبیعت همیشه بهترین راه حل‌ها را پیشنهاد می‌دهد.