راهنمای جامع خرید تلویزیون

خرید تلویزیون شاید در نگاه اول کار ساده‌ای به نظر بیاید؛ اما فاکتورهای بسیار مهمی وجود دارند که لازم است هنگام خرید از آن‌ها آگاه بوده و در انتخاب خود مدنظر قرار دهید. برای مثال، تلویزیون‌های اولترا HD (UHD) یا 4K که جزئیات تصویر، رنگ و کنتراست بهتری را نسبت به تلویزیون‌های HD وعده می‌دهند. همچنین گونه‌ای از تلویزیون 4K موسوم به 4K HDR نیز در بازار وجود دارد که تصاویر روشن‌تر با پویایی بیشتر و طبیعی‌تر را به همراه دارد. حال، سؤال این است که آیا زمان آن رسیده که سراغ تلویزیون‌های 4K بروید یا هنوز هم تلویزیون‌های Full HD برای استفاده‌ی کاربران ایرانی کافی هستند؟

علاوه بر موارد فوق، باید به ظهور پنل‌های OLED و توان بسیار بالای آن‌ها در نمایش عالی رنگ‌ها اشاره کرد که به لطف افزایش ظرفیت تولید، اکنون قیمت به مراتب به صرفه‌تری دارند. بااین‌حال باید به این نکته توجه کرد که آیا تفاوت عملکرد پنل‌های OLED نسبت به همتایان LED خود با توجه به تفاوت هزینه‌، به صرفه است یا خیر. از سوی دیگر، هر سال به لطف استفاده از فناوری‌های پیشرفته‌تر، کیفیت تلویزیون‌های LCD بهبود می‌یابد و شاهد برطرف شدن بسیاری از نقاط ضعف آن‌ها هستیم. تلویزیون‌های اولد در حال حاضر تنها تحت دو برند ال‌جی و سونی در بازار موجود هستند و این یعنی چنان‌چه انتخاب شما اولد باشد، با گزینه‌ای کمتری نسبت به دستگاه‌های LCD مواجه خواهید بود.

وقتی در مورد نوع تلویزیونی که می‌خواهید تصمیم‌گیری کردید، روی اندازه‌ی آن، کیفیت تصویر و قابلیت‌های ویژه‌ی آن تمرکز کنید. به‌علاوه، سعی کنید مطمئن شوید که تلویزیون جدید شما اتصالات مورد نیاز شما را پشتیبانی می‌کند یا خیر. پیش از آغاز راهنمای خرید دو اصل اساسی در خرید تلویزیون وجود دارد که باید همواره آن‌ها را پیش از هر نکته‌ی دیگری، مد نظر داشت:

شاید این جمله‌ی کوتاه به مذاق تولیدکنندگان بزرگ تلویزیون خوش نیاید اما عین حقیقت است. در واقع با بررسی مشخصات انواع تلویزیون احتمالاً شما هم به این نتیجه می‌رسید که هدف از ارائه‌ی کاتالوگ و مشخصات تلویزیون‌ها، گیج کردن مشتری است.

البته برخی از مشخصات ذکر شده روی کاغذ بسیار با اهمیت هستند، مثل وزن و انواع ورودی‌ها و خروجی‌های تلویزیون. اما در مجموع پارامترهایی بی‌اهمیت یا کم‌اهمیتی در کاتالوگ محصولات دیده می‌شود و ممکن است برخی از موارد دارای مقادیر نادرست هم باشند.

به‌عنوان مثال نسبت کنتراست یا تضاد تنها یک دروغ فریبنده است، قبلاً در زومیت این نکته را به تفصیل بررسی کردیم. نرخ نوسازی بر حسب هرتز که اعدادی از جمله 120، 240 و 600 هرتز را روبروی آن می‌بینیم و در حقیقت یک پارامتر پیچیده و تا حدی مبهم است. شاید در کاربردهای معمولی، نرخ نوسازی بالا به هیچ وجه اثرگذار نباشد اما هزینه خرید تلویزیون را زیاد می‌کند. زاویه دید تلویزیون‌های LCD و LED-backlit LCD که عددی نادرست است و این مسئله‌ی همیشگی که معمولاً یک تلویزیون LED کیفیت تصویر بهتری نسبت به تلویزیون‌های LCD ندارد. کابل‌های HDMI که کیفیت یکسانی دارند اما فروشنده برخی از آن‌ها را با کیفیت‌تر از باقی کابل‌ها معرفی می‌کند. LEDها یک نسل جدید یا فناوری متفاوت با LCD نیستند و در واقع خود نوعی از LCDها به شمار می‌روند.

توصیه‌ی ما این است که به جای توجه به صفحه‌ی مشخصات تلویزیون، فکر دیگری کنید، شاید بهترین کار نادیده گرفتن آن‌ها باشد! برای تشخیص بهترین کیفیت تصویر، بدترین راه ممکن استفاده از مشخصاتی است که در کاتالوگ محصولات ذکر می‌شود، لذا به هیچ عنوان به آن استناد نکنید.

در مورد اندازه حداقل قطر ۳۲ اینچ را توصیه می‌کنیم. البته در مورد تلویزیونی که قرار است در اتاق خواب قرار بگیرد، برای تلویزیونی که می‌خواهید در اتاق نشیمن استفاده کنید، بهتر است تلویزیونی با حداقل قطر ۴۶ اینچ یا ۵۵ اینچ و بزرگ‌تر از آن، انتخاب نمائید. ممکن است در نگاه اول این ابعاد بسیار بزرگ به نظر برسد اما توصیه‌ی ما این است که یک تلویزیون بزرگ بخرید چراکه تجربه‌ای بسیار جالب خواهد بود.

در ادامه شما را به مطالعه‌ی راهنمای خرید و مواردی که باید هنگام خرید تلویزیون در نظر داشته باشید دعوت می‌کنیم.

شاید مهم‌ترین بخش از انتخاب شما هنگام خرید تلویزیون جدید، اندازه‌ی صفحه‌ی آن باشد. اندازه‌ی صفحات تلویزیون به صورت قطری محاسبه می‌شود و این اندازه معمولاً در بازه‌ی ۲۰ تا ۸۰ اینچ قرار دارد. تلویزیون‌هایی که در آشپزخانه یا اتاق خواب قرار می‌گیرند می‌توانند بین ۲۴ تا ۳۲ اینچ باشند؛ اما اگر قصد خرید تلویزیون اصلی منزل را دارید، اندازه‌ای بین ۵۰ تا ۶۵ اینچ پیشنهاد می‌شود. در صورتی که فاصله‌ی شما از تلویزیون خیلی زیاد باشد، می‌توانید به اندازه‌های بزرگ‌تر نیز فکر کنید.

نسبت ابعاد تلویزیون‌ها

با توجه به این‌که قانون دقیق و سریعی برای تعیین اندازه‌ی صحیح تلویزیون نیست، میدان دید و حتی حدت بینایی خود را می‌توانید ملاک قرار دهید. البته راهنماهای بسیاری در اینترنت وجود دارد که می‌تواند در محاسبه‌ی فاصله‌ی نسبتاً مناسب شما را یاری کند. یکی از ساده‌ترین راهکار‌ها، استفاده از نسبت ۱.۶ است که نتیجه‌ی خوبی را به همراه خواهد داشت. در این راهکار اگر قصد خرید یک تلویزیون Full HD را دارید، نزدیک‌ترین فاصله‌ای که می‌توانید با حفظ میدان دید نسبت به تلویزیون خود داشته باشید ۱.۶ برابر قطر تلویزیون است. بنابراین، اگر تلویزیون شما ۶۰ اینچی باشد، باید حداقل ۹۶ اینچ (هر اینچ معادل ۲.۵۳ سانتی‌متری) معادل تقریباً ۲.۵ متر از تلویزیون فاصله بگیرید.

اگر قصد خرید تلویزیونی با رزولوشن بالاتر (انواع 4K) دارید، می‌توانید از نسبت بزرگ‌تر (۲ تا ۲.۵) استفاده کنید. این موضوع بدین معنی است که برای فاصله‌های نزدیک نیز می‌‌توانید تلویزیون بزرگ‌تری خریداری کنید و به دلیل تراکم پیکسل بالاتر در این پنل‌ها، امکان تفکیک پیکسل‌ها حتی از فاصله‌ی نزدیک‌تر نیز مقدور نخواهد بود.

می‌توانید این معادله را به صورت معکوس نیز انجام دهید تا قبل از خرید بزرگ‌ترین اندازه‌ی تلویزیونی که می‌توانید داشته باشید را به دست آورید. برای این کار، فاصله‌ی جای نشستن خود تا محل قرارگیری تلویزیون را به سانتی‌متر (متر ضرب در ۱۰۰) محاسبه کنید؛ سپس آن را تقسیم بر ۱.۶ کرده و در ادامه تقسیم بر ۲.۵۳ کنید تا قطر تلویزیون مطلوب شما به اینچ بدست بیاید. برای مثال اگر در ۲.۵ متری محل قرارگیری تلویزیون می‌نشینید، تلویزیونی ۶۰ اینچی برای شما ایدئال خواهد بود.

امروزه اکثر نمایشگرهای بزرگ از نوع اولترا HD هستند و با توجه به کاهش قیمت این پنل‌‌ها، می‌توان گفت در حال حاضر خرید آن‌‌ها منطقی‌تر بوده و توصیه می‌شود. این تلویزیون‌ها به رزولوشن 4K با تراکم پیکسل بالا مجهز هستند. بدین معنی که حتی اگر از فاصله‌ی نزدیک به تماشای محتوای ویدیویی (البته به شرط استفاده از محتوای 4K) این تلویزیون‌ها بنشینید، جزئیات بیشتری را مشاهده خواهید کرد. بدین ترتیب می‌توانید در فاصله‌ی یک و نیم متری تلویزیون ۶۵ اینچی خود بنشینید و مشکلی از لحاظ تجربه‌ی تماشای تصاویر نداشته باشید. توجه داشته باشید که قرار نیست آن‌قدر جلو بنشینید که نتوانید کل تصویر را مشاهده کنید یا برعکس. بلکه باید در حدی از تلویزیون فاصله بگیرید که جزئیات تصویری که بابت آن هزینه‌ی بیشتر پرداخت کرده‌اید را از دست ندهید.

لازم است بودجه‌ی خود را نیز در نظر بگیرید. تلویزیون‌های خوب از چندصد دلار تا چندهزار دلار قیمت دارند و در این بازه انتخاب‌های بسیار خوبی وجود دارد. اندازه‌ی نمایشگر، ویژگی‌ها و برند همگی از عواملی هستند که بر قیمت تأثیر می‌گذارند.

در زیر بازه‌ی قیمت معمول اندازه‌های مختلف تلویزیون را شاهد هستید.

پنل‌ها مهم‌ترین بخش تلویزیون‌ها را تشکیل می‌دهند. تمام پروسه‌ی ایجاد و نمایش تصاویر در این بخش انجام می‌شود. دانشمندان و مهندسان از زمان عرضه‌ی اولین تلویزیون‌ها، همواره به‌دنبال توسعه‌ی بهترین پنل‌های ممکن برای نمایش بی‌نقص تصاویر بودند که در ادامه برخی از مهم‌ترین فناوری‌های تاریخ دنیای تلویزیون‌ها به صورت مختصر شرح داده شده است.

تلویزیون‌های پلاسما برای نمایش پیکسل‌ها از سلول‌هایی حاوی «گازهای یونیزه شده» یا همان پلاسما استفاده می‌کنند. این تلویزیون‌ها روشنایی بالایی دارند و در عین حال رنگ سیاه را بسیار بهتر از LCD-ها به نمایش می‌گذارند. در حقیقت، تنها رقیب پلاسما در کنتراست، تلویزیون‌های OLED هستند.

همچنین به دلیل ویژگی‌های فنی، به‌راحتی می‌توان تلویزیون‌های پلاسما را در ابعاد غول‌آسا تولید کرد. (تصویر بالا مربوط به تلویزیون پلاسمای ۱۵۲ اینچی TH-152UX1 پاناسونیک است.) مزایای تلویزیون‌های پلاسما به همین‌جا ختم نمی‌شود. شاید برایتان عجیب باشد که بدانید بعضی خوره‌های فیلم و مسابقات ورزشی هنوز هم تلویزیون پلاسمای قدیمی خود را به تلویزیون‌های LCD جدید ترجیح می‌دهند؛ اما دلیل این کار چیست؟

پاسخ در نرخ نوسازی (Refresh Rate) بسیار بالای تلویزیون‌های پلاسما است که موجب به حداقل رسیدن «اثر تاری ناشی از حرکت» (Motion Blur) می‌شود. اما این اصطلاحات به چه معنا هستند؟

نرخ نوسازی یا ریفرش ریت که با واحد «بر ثانیه» یا همان هرتز (Hz) بیان می‌شود، نشان می‌دهد که تصویر موجود روی صفحه، ظرف یک ثانیه چند بار عوض می‌شود. برای مثال، تلویزیونی که همین حالا در منزل از آن استفاده می‌کنید، به‌احتمال بسیار زیاد ریفرش ریتی حدود ۶۰ هرتز دارد. این یعنی در هر ثانیه، تصویر موجود روی صفحه‌ی تلویزیون شما ۶۰ بار عوض می‌شود.

هرچه نرخ نوسازی بیشتر باشد، اثر «Blur» یا تاری کمتری مشاهده خواهید کرد. این تاری ناشی از حرکت، خود را در فیلم‌های اکشن یا مسابقات ورزشی بیشتر نشان می‌دهد. نرخ نوسازی تلویزیون‌های میان‌رده‌ی LCD موجود در بازار حدود ۱۲۰ هرتز و تلویزیون‌های بالارده ۲۰۰ هرتز است. اما نرخ نوسازی تلویزیون‌های پلاسما چقدر است؟ تلویزیون‌های پلاسمای پاناسونیک نرخ به‌روزرسانی برابر با ۶۰۰ هرتز دارند. بسیار بعید است که بالارده‌ترین تلویزیون‌های LCD و OLED حتی ظرف چند سال آینده بتوانند به نزدیکی این عدد برسند.

اما با توجه به این همه مزیت (روشنایی خوب، کنتراست بالا، نرخ به‌روزرسانی باورنکردنی و توانایی تولید در ابعاد غول‌آسا)، چرا دیگر خبری از تلویزیون‌های پلاسما در بازار نیست؟ حقیقت این است که تکنولوژی پلاسما معایب خود را نیز دارد. بزرگ‌ترین این معایب عبارت‌اند از ضخامت زیاد، وزن بالا، مصرف زیاد انرژی، عدم پشتیبانی از رزولوشن‌های بالاتر از 1080p و «اثر سوختگی».

اثر سوختگی یا Burn-in به باقی ماندن شبحی از تصویر روی نمایشگر، پس از نمایش آن برای مدت‌زمان طولانی می‌گویند. اگر برای مدت زیادی یک تصویر ثابت روی صفحه‌ی تلویزیون‌های پلاسما باقی بماند، هاله‌ای از آن روی تلویزیون باقی خواهد ماند. مدل‌های ابتدایی تلویزیون‌های پلاسما بیشتر این مشکل را داشتند و در مدل‌های جدیدتر، شدت اثر Burn-In تا حدود زیادی کاهش یافت، اما همچنان در مقایسه با تلویزیون‌های LCD و OLED، اثر سوختگی در تلویزیون‌های پلاسما بیشتر دیده می‌شود.

مجموعه‌ی معایب تلویزیون‌های پلاسما که در بالا به آن‌ها اشاره شد، باعث شدند عرضه‌ی این تلویزیون‌ها از سال ۲۰۱۴ در جهان متوقف شود.

LCD مخفف Liquid Cristal Display یا «نمایشگر کریستال مایع» است. در تلویزیون‌های LCD، کریستال‌های مایع توسط الکتریسیته فعال‌ می‌شوند و طوری می‌چرخند تا با عبور نور از زاویه‌ای خاص، رنگ‌های متفاوتی برای هر پیکسل تولید کنند. برای نمایش رنگ سیاه نیز این کریستال‌ها با چرخش در زاویه‌ای خاص، آرایشی به خود می‌گیرند تا عبور نور از خود را به حداقل برسانند.

تکنیک چرخش کریستال‌های مایع مزایای بسیار زیادی با خود به همراه می‌آورد (از جمله قیمت پایین، ضخامت کم و استفاده از مواد سبک)، اما صفحات LCD نقاط ضعفی هم دارند که بزرگ‌ترین آن‌ها عدم توانایی نمایش رنگ سیاه است. حتی وقتی که تمامی کریستال‌ها برای جلوگیری از عبور نور می‌چرخند، بازهم مقداری از نور پس‌زمینه از آن‌ها عبور می‌کند. جالب اینجا است که حتی پروژکتورها و تلویزیون‌های قدیمی CRT همچنین مشکلی - که به نشت نور (light bleed) معروف است - ندارند و این عیب تنها مختص تلویزیون‌های LCD است.

صفحه‌ی LCD از خود نوری ساطع نمی‌کند، بلکه تنها به‌عنوان فیلتری پیچیده برای مسدود کردن نور تابانده شده به پیکسل‌ها عمل می‌کند. نوری که به صفحه‌ی کریستال مایع می‌تابد دو نوع است؛ یا از نوع فلورسنت موسوم به CCFL است که تلویزیون‌های LCD‌ از این فناوری بهره می‌برند.

اما نوع دیگری از تابش نور سفید پس‌زمینه وجود دارد که توسط تعدادی LED (با محل قرارگیری در لبه‌ی پنل یا به صورت گسترده در تمام نقاط پنل) تأمین می‌شود و این نور با عبور از فیلتر‌های رنگی، رنگ مورد نظر برای نمایش تصاویر را به خود می‌گیرد. تلویزیون‌های مجهز به این فناوری نمایش را به اختصار LED‌ می‌نامند که به جز نور پس‌زمینه تفاوت دیگری با LCD‌ها ندارند. در LCD‌های امروزی عموما از نور پس‌زمینه‌ی LED استفاده می‌شود؛ زیرا این پنل‌ها مقرون‌به‌صرفه‌تر بوده، هزینه‌ی ساخت پایین‌تری به‌دنبال دارد و کیفیت نهایی تصویر را تا حد خوبی افزایش می‌دهد.

زاویه‌ی دید در LCD‌ها معمولاً به دلیل عمق داشتن ساختار آن‌ها باید محدود باشد؛ اما در نمایشگرهای جدید با به حداقل رساندن این عمق زاویه‌ی دید به حد قابل قبولی افزایش یافته است.

پیش از این نیز گفته شد که تلویزیون‌های LCD‌ به نور پس‌زمینه‌ی سفید خالصی برای ایجاد تصویر باکیفیت نهایی نیاز دارند. روش‌های متعددی برای بهبود نور پس‌زمینه توسعه یافته است که یکی از بهترین‌‌های آن، کوانتوم دات‌ها است. این ذرات نانو پس از دریافت نور، رنگ‌هایی با طول موج خاصی ایجاد می‌کنند. شرکت‌های تولید‌کننده تلویزیون نیز از همین فناوری برای تولید نور سفید خالص پیش از ورود به فیلتر‌های رنگی بهره می‌برند تا شاهد افزایش دقت رنگ‌ها و کنتراست بهتر باشیم.

اما شرکت‌های تولید‌کننده‌ی تلویزیون، عموما از نام‌های تجاری خاص خود برای رده‌ی خاصی از تلویزیون‌ها بهره می‌برند که با وجود تفاوت در نام‌ها، اما از فناوری یکسانی بهره می‌برند. این موضوع در کوانتوم‌دات‌ها نیز وجود دارد و به‌عنوان مثال می‌توان به تلویزیون‌های QLED سامسونگ یا نانوسل ال‌جی اشاره کرد که از این ذرات نانو برای بهبود تصاویر بهره می‌برند.

شباهت نام QLED و OLED باعث شد تا کارشناسان مقالات و ویدئو‌های آموزشی متعددی برای تمایز این دو فناوری کاملاً متفاوت درست کنند. طبق ادعای سامسونگ، این کیولد‌ها (QLED) از سطح درخشندگی بسیار بالایی نسبت به سایر انواع تلویزیون‌های LED برخوردار بوده و رنگ سیاه عمیقی را به نمایش می‌گذارند. دقت داشته باشید که سازوکار QLED مانند OLED نیست. در اولدها که معمولاً ساخت ال‌جی هستند، صفحه از خود نور ساطع می‌کند و در واقع با یک نمایشگر ال‌ای‌دی واقعی مواجه هستیم؛ اما در QLED نور به فیلتر می‌تابد و ما نور فیلتر شده را می‌بینیم و سازوکار مشابه تلویزیون‌های LCD با نور پس‌زمینه‌ی LED است.

OLED مخفف عبارت Organic Light-Emitting Diode و به معنی «دیود ارگانیک گسیل دهنده‌ی نور» است. از لحاظ فنی، نمایشگر‌های اولد از لایه‌ای از مواد ارگانیک که بین دو الکترود قرار گرفته است، تشکیل می‌شوند. اما آنچه یک مصرف‌کننده‌ی معمولی کافی است بداند، این است که در تلویزیون OLED بر خلاف LCD هر پیکسل خودش نور خود را تأمین می‌کند.

ساخت نمایشگر OLED در ابعاد تلویزیون کار بسیار سختی است. تا همین چند سال پیش نمایشگرهای OLED تنها محدود به صفحات ۴ اینچی تلفن‌های هوشمند می‌شدند؛ تا اینکه در سال ۲۰۱۲ سامسونگ از اولین تلویزیون OLED رونمایی و ال‌جی در سال ۲۰۱۳ نسل اول تلویزیون‌های OLED خود را در ابعاد ۵۵ اینچ روانه‌ی بازار کرد. از آن زمان تا به امروز تلویزیون‌های اولد راه درازی پیموده‌اند و قیمت آن‌ها چندین برابر کاهش یافته است. در این سال‌ها ال‌جی تقریباً تنها بازیگر عرصه‌ی OLED بود تا اینکه در نمایشگاه CES 2017 سونی و پاناسونیک با معرفی تلویزیون‌های OLED خود نشان دادند که قصد دارند به صورت جدی وارد بازار این تلویزیون‌ها شوند و بر انحصار چند ساله‌ی ال‌جی بر آن پایان دهند.

ازآنجاکه OLED-ها (LED-های ارگانیک) نور رنگی را مستقیما تابش می‌دهند و نیازی به نور زمینه و قطعات نوری اضافه ندارند، می‌توان آن‌ها را در ضخامت‌های بسیار کم (ضخامت ۵ میلی متری در مدل‌های ۶۵ اینچی) تولید کرد. با پیشرفت و تکامل روزافزون فناوری ساخت پنل‌های اولد، به نظر می‌رسد کاهش ضخامت تلویزیون‌های OLED پایانی نداشته باشد.

تلویزیون‌های OLED همچنین وزن بسیار کمتری نسبت به رقبای LCD خود دارند. برای مثال در مدل‌های مشابه، تلویزیون‌های OLED ال‌جی ۵۲ درصد از رقیب بالارده‌ی سامسونگی خود سبک‌تر هستند.

مصرف انرژی تلویزیون‌های LCD و OLED تقریباً با هم برابر است؛ اما تفاوت ماهیتی مهمی در نحوه‌ی مصرف انرژی این دو تکنولوژی وجود دارد. مصرف انرژی تلویزیون‌های LCD ثابت است و ربطی به تاریکی یا روشنی محتوای پخش‌شده توسط آن‌ها ندارد. دلیل این موضوع هم این است که نور پس‌زمینه در تلویزیون‌های LCD همواره با بالاترین شدت ممکن در حال تابش است، حتی اگر تمامی صفحه سیاه باشد. تنها راه کاهش دادن مصرف انرژی در تلویزیون‌های LCD پایین آوردن میزان روشنایی کلی تلویزیون یا Brightness آن است.

روشنایی نمایشگرها با واحد شمع بر متر مربع - که به نیت (nit) مشهور است - اندازه‌گیری می‌شود. نسبت کنتراست (Contrast Ratio) نیز برابر است با نسبت کمترین و بیشترین روشنایی که یک نمایشگر قادر است تولید کند. تلویزیون‌های OLED در تاریک‌ترین حالتِ ممکن، روشنایی ۰ نیت تولید می‌کنند که منجر به نسبت کنتراست بی‌نهایت می‌شود. برای مقایسه، بهترین تلویزیون‌های LCD بازار همچنان هنگام نمایش رنگ سیاه ۰.۱ نیت روشنایی دارند که باعث می‌شود کنتراستی در حدود ۱:۴۰۰۰ (بخوانید ۱ به ۴ هزار) داشته باشند.

در تصویر زیر، تفاوت نمایش رنگ سیاه در تاریکی را به‌خوبی می‌توان مشاهده کرد. نکته‌ی جالب اینجا است که تلویزیون LCD تصویر زیر، یک تلویزیون بالارده است که از قابلیت تاریکی موضعی بهره می‌برد. در صورت استفاده از یک LCD معمولی، تفاوت از این هم بیشتر به چشم می‌آمد.

تصویر سمت راست مربوط به یک تلویزیون LCD با قابلیت Local Dimming و تصویر سمت چپ مربوط به یک تلویزیون OLED است.

پیش از این در طیف روشنایی، یعنی در روشن‌ترین حالت ممکن، تلویزیون‌های OLED رقابت را به تلویزیون‌های LCD واگذار می‌‌کردند. اما با پیشرفت پنل‌های اولد اکنون این تلویزیون‌ها نیز تا حد بسیار خوبی روشنایی برابری با انواع LED ایجاد می‌کنند و در شرایط خاص روشنایی این تلویزیون‌های به بازه‌ی ۱۴۰۰ تا ۱۵۰۰ نیت هم می‌رسد.

اگر علاقه دارید درباره‌ی تفاوت تلویزیون‌های LCD و OLED بیشتر بدانید، مطالعه‌ی این مطلب زومیت را به شما توصیه می‌کنیم. در این بررسی حرفه‌ای، متخصصان دیسپلی‌میت به مقایسه‌ی برترین تلویزیون LCD بازار با بهترین OLED موجود پرداخته‌اند. ناگفته پیدا است که تلویزیون OLED تقریباً در تمامی زمینه‌ها پیروز میدان بوده و در حال حاضر برترین فناوری نمایش تصاویر به شمار می‌روند.

رزولوشن تصویر یکی دیگر از مولفه‌های مهم و تأثیرگذار در کیفیت نهایی تصاویر است. عبارات HD، Full HD، Ultra HD و... به رزولوشن تصویر تلویزیون اشاره دارند. امروزه اکثر تلویزیون‌های ملقب به HDTV رزولوشنی برابر با Full HD یا 1080P ارائه می‌کنند. این به معنی استفاده از چیدمان ۱۹۲۰ در ۱۰۸۰ پیکسل است. این نمایشگرها ۱۹۲۰ پیکسل به صورت افقی و ۱۰۸۰ پیکسل به صورت عمودی دارند و در مجموع حدود دو میلیون پیکسل را در خود جای می‌دهند. برای داشتن تصویری ذهنی از پیکسل، می‌توانید آن را به منزله‌ی نقطه‌های کوچکی تصور کنید که از مجموع آن‌ها تصویر به وجود می‌آید.

تلویزیون‌های Ultra HD که به 4K نیز شهرت دارند، رزولوشنی برابر با ۳۸۴۰ در ۲۱۶۰ دارند و درنتیجه هشت میلیون پیکسل را شامل می‌شوند. این مقدار چهار برابر پیکسل‌های موجود در تلویزیون‌های 1080p رایج است. تراکم بالای پیکسل‌ها در نمایشگرهای اولترا HD، توانایی آن‌‌ها را در نمایش عالی جزئیات تصاویر افزایش قابل توجهی می‌دهد. برتری این نمایشگرها بیشتر در اندازه‌های بزرگ مثل ۶۵ اینچ و بزرگ‌تر خودنمایی می‌کند. همچنین، در صورتی که بخواهید نزدیک‌تر از فاصله‌ی استاندارد دربرابر این تلویزیون‌ها نشسته و محتوا ویدیویی را تجربه کنید، تفاوت کیفیت آن‌‌ها با تلویزیون‌های 1080P محسوس خواهد بود.

تلویزیون‌های HD با رزولوشن ۱۹۲۰ در ۱۰۸۰ که اغلب به آن‌‌ها Full HD گفته می‌شود، برای بیشتر افراد کافی هستند؛ ضمن اینکه با خرید این نوع تلویزیون کمی در مخارج خود صرفه‌جویی خواهید کرد. تقریباً تمام نمایشگرهای 1080p موجود در بازار از نوع LCD با نور پس‌زمینه‌ی LED هستند؛ اما تعداد معدودی تلویزیون OLED نیز با رزولوشن ۱۰۸۰ پیکسل نیز وجود دارد. در حال حاضر احتمال اینکه بتوانید تلویزیون اولتر HD با اندازه‌ی کوچک‌تر از ۳۹ اینچ پیدا کنید بسیار کم است. از طرفی بسیاری از کاربران از فواصل معمول قادر به تشخیص جزئیات بیشتر تلویزیون‌های اولترا HD نیستند؛ مگر این‌که اندازه‌ی صفحه ۶۵ اینچ یا بزرگ‌تر از آن باشد. توجه داشته باشید که رزولوشن مناسب تنها یکی از مواردی است که یک تلویزیون باید برای ارائه‌ی تصویری باکیفیت داشته باشد. بنابراین، تلویزیون‌های HD برای آن دسته از افرادی که با محدودیت بودجه مواجه هستند و قصد خرید تلویزیونی با اندازه‌ی کمتر از ۶۵ اینچ دارند گزینه‌ی مناسبی به شمار میروند.

تلویزیون‌های اولترا HD یا 4K به لطف داشتن رزولوشن بالاتر (۳۸۴۰ در ۲۱۶۰) می‌توانند جزئیات بهتری را نسبت به تلویزیون‌های 1080p به تصویر بکشند. تصاویر در این نمایشگرها شفاف‌تر به نظر می‌آیند و خطوط کناره‌های اجسام در تصویر، صاف و بدون دندانه خواهند بود. تفاوت سطحی کیفی اولترا HD در مقایسه با HD به اندازه‌ی تفاوت HD و اس‌دی ملموس نیست؛ اما بسیاری از دستگاه‌های اولترا HD به روش‌های مختلف دیگر سعی در بهبود کیفیت تصویر دارند. به‌طور مثال، در سال‌های اخیر، تلویزیون تلویزیون‌هایی با قابلیت HDR پا به عرصه‌ی رقابت گذاشته‌اند که سطح بالایی از کنتراست را بین تصاویر تاریک و روشن به نمایش در می‌آورند. همچنین، تلویزیون‌های اولترا HD جدیدتر طیف رنگ‌هایی را که یک تلویزیون قادر به نمایش آن‌‌ها است را وسعت بخشیده‌اند. فراموش نکنید که بهره‌مندی از این قابلیت‌ها مستلزم محتوایی است که ویژگی‌های لازم را داشته باشد. خوشبختانه، سال به سال دسترسی به محتوایی که از حالت HDR پشتیبانی کند افزایش می یابد.

امروزه، خرید تلویزیون 4K مخصوصا وقتی قصد خرید تلویزیون بزرگ دارید، کاملاً منطقی به نظر می‌رسد. از طرف دیگر تفاوت قیمت نمایشگرهای 4K نسبت به نمونه‌های HD نیز کاهش یافته است؛ اما اگر به‌دنبال تلویزیونی در ابعاد ۳۲ اینچ هستید، مدل‌های 1080p و حتی 720p می‌توانند گزینه‌های خوبی باشند.

برای استفاده‌ی کامل از یک نمایشگر 4K باید محتوایی که روی آن تماشا می‌کنید نیز 4K باشد. خوشبختانه، اخیراً چنین محتواهایی در حال گسترش بوده و خصوصا سرویس‌های استریمی مانند آمازون و نت‌فلیکس به ارائه‌ی آن‌ها می‌پردازند. به‌علاوه دستگاه‌های پخش‌کننده‌ی Blu-ray نیز می‌توانند این نوع محتوا را به نمایشگر شما منتقل کنند.

توجیه دیگری که می‌توان برای خرید نمایشگرهای 4K عنوان کرد، بهره‌مندی این نمایشگرها از استانداردهایی نظیر HDR و وسعت رنگ بالاتر است. بنابراین، با خرید یک تلویزیون اولترا HD می‌توانید تقریباً مطمئن باشید که جدیدترین فناوری‌ها را به منزل خواهید برد.

همان‌طور که اشاره شد، HDR ویژگی خاص تلویزیون‌های جدید است. اگر از این قابلیت، درست و به‌جا استفاده شود، باعث افزایش روشنایی، کنتراست، بهبود رنگ و طبیعی‌تر به نظر آمدن تصاویر خواهد شد. همان‌طور که در تصویر مبالغه‌آمیز زیر می‌بینید، وقتی HD‌آر فعال است، جزئیاتی مشاهده می‌شود که بدون این فناوری قادر به دیدن آن‌‌ها نیستید.

به‌علاوه، برخی قسمت‌های ویژه مانند اشعه‌ی نور و بازتاب آن که به طبیعی‌تر جلوه کردن تصویر کمک می‌کنند، تنها در صورت فعال بودن HD‌آر نمود پیدا می‌کنند. HD‌آر تمام این تفاوت‌ها را با افزایش فاصله بین روشن‌ترین سفید و تاریک‌ترین سیاهی که یک تلویزیون می‌تواند خلق کند، ایجاد می‌کند.

معمولاً، تلویزیون‌های HDR رنگ‌های جذاب‌تر و زنده‌تری را خلق می‌کنند؛ به‌همین‌دلیل، است که معمولاً این قابلیت در کنار WCG یا طیف رنگ گسترده قرار می‌گیرد.

تلویزیون‌های HD استاندارد می‌توانند حدود ۱۷ میلیون رنگ را نمایش دهند، اما آن‌‌هایی که به WCG مجهز باشند قادر به نمایش یک میلیارد رنگ هستند؛ اما مسلما هربار که تلویزیون خود را روشن می‌کنید تمام این طیف رنگ را مشاهده نخواهید کرد؛ باید بازی یا فیلمی را در این نمایشگر به تصویر بکشید که در فرایند تولید خود از HD‌آر و WCG بهره برده باشد. در حال حاضر اینگونه فیلم‌ها در سرویس‌های استریم ویدئو قابل دسترس هستند و می‌توانید از دیسک‌های بلوری نیز برای پخش این فیلم‌ها در تلویزیون 4K HDR خود استفاده کنید. انتظار می‌رود رواج و محبوبیت این نوع محتوا در آینده‌ی نزدیک افزایش چشمگیری داشته باشد.

انواع مختلفی از HDR وجود دارد که هر کدام مشخصات فنی خاص خود را دارند.

استاندارد HDR10 یکی از این انواع است که استفاده از آن رایگان بوده و تمام تلویزیون‌های 4K که از HD‌آر پشتیبانی می‌کنند این استاندارد را نیز پوشش می‌دهند. همچنین تمام دستگاه‌های پخش بلوری که تصویر اولترا HD پخش می‌کنند استاندارد HDR10 را نیز شامل می‌شوند.

البته دالبی ویژن تنها نسخه‌ی HDR نیست که از متادیتای دینامیک استفاده می‌کند. نسخه‌ی جدیدتری از HDR10 تحت عنوان +HDR10 وجود دارد که با بهره‌گیری از فراداده‌ی پویا به شکل دالبی ویژن عمل می‌کند. توسعه‌دهنده‌ی این نسخه شرکت سامسونگ است. باید دید شرکتی غیر از سامسونگ این نسخه را به‌کارگیری خواهد کرد یا خیر. اخیراً آمازون اعلام کرده است که در سرویس استریم ویدیوی خود +HDR10 را پشتیبانی خواهد کرد.

همچنین به‌زودی نام استاندارد دیگری از HDR مطرح خواهد شد که HLG نام دارد. اگر این استاندارد بتواند در تصاویر تلویزیونی که ازطریق آنتن دریافت می‌شوند به‌کارگیری شود، می‌تواند بسیار پرکاربرد باشد. بسیاری از تلویزیون‌های جدید از HLG پشتیبانی می‌کنند و مابقی نیز می‌توانند در صورت لزوم با دریافت به‌روزرسانی فیرمور از آن بهره‌مند شوند. البته این مورد صرفاً برای کسانی حائز اهمیت است که از آنتن برای دریافت سیگنال‌های صوتی و تصویری استفاده می‌کنند.

نوع دیگری از HDR به نام Advanced HDR نیز وجود دارد که توسط شرکت Technicolor توسعه داده شده است. این نوع فعلا بیشتر در اروپا رواج دارد و برخی تلویزیون‌های اولترا HD ال‌جی از آن پشتیبانی می‌کنند. شرکت فیلیپس نیز اعلام کرده است که تلویزیون‌های سال آینده‌ی این شرکت از Advanced HDR پشتیبانی خواهند کرد. اتحادیه‌ی دیسک بلوری نیز اواخر سال گذشته اعلام کرد که HD‌آر شرکت تکنیکالر یکی از سه فناوری HD‌آری خواهد بود که توسط این گروه پشتیبانی می‌شود. دو فناوری دیگر دالبی ویژن و +HDR10 هستند و HDR10 تنها فرمت مشترک تمام تلویزیون‌های HDR است و توسط تمام دستگاه‌های مجهز به HD‌آر پشتیبانی می‌شود.

به خاطر سپردن این اسامی ممکن است کمی گیج‌کننده باشد؛ اما دو نکته را باید همواره مدنظر قرار دهید. اول اینکه تلویزیون شما به صورت خودکار نوع HDR محتوایی که در آن پخش می‌کنید را تشخیص داده و روش اجرای صحیح آن را پیش می‌گیرد.

و دوم این‌که در حال حاضر نوع HDR چندان اهمیتی ندارد؛ چراکه بررسی‌ها حاکی از آن هستند که تلویزیون‌های رده‌بالا چه از HDR10 پشتیبانی کنند چه از دالبی ویژن، کیفیت تصویر بالایی را ارائه می‌دهند. بنابراین، کیفیت خود تلویزیون مهم‌تر از نوع HDR است که پشتیبانی می‌کند.

توصیه: بدون توجه بیش از حد به نوع HDR، بهترین تلویزیونی که می‌توانید را خریداری کنید.

خیر، بررسی‌ها نشان می‌دهد کیفیت تمام تلویزیون‌هایی که روی جعبه‌ی آن‌ها HDR درج شده است برابر نبوده و تصاویر آن‌ها به یک اندازه طبیعی نیست.

اولا این تنها HDR بودن یا نبودن نیست که تعیین‌کننده‌ی کیفیت تصویر خروجی است. عوامل مهمی در آن‌چه که نهایتا به چشم شما می‌رسد دخیل هستند؛ اما تا جایی که به HDR مربوط است باید گفت، عدم درخشندگی کافی تصویر می‌تواند در خودنمایی HDR تأثیر منفی بگذارد. برای آگاهی از میزان درخشندگی یا روشنایی صفحه‌ی نمایشگر خود باید واحدی به نام نیت (nit) را اندازه‌گیری کنید.

متأسفانه این کار با خواندن مشخصات روی جعبه امکان‌پذیر نیست. برخی مدل‌ها عنوان Ultra HD Premium را یدک می‌کشند که این یعنی گواهی عملکرد قوی را از یک گروه صنعتی به نام اتحادیه‌ی اولترا HD دریافت کرده‌اند؛ اما تمام شرکت‌ها با این اتحادیه همراه نشده‌اند. مثلا ال‌جی و سامسونگ در این طرح شرکت دارند؛ اما سونی و Vizio خیر؛ پس نداشتن این عنوان به معنی عملکرد ضعیف تلویزیون‌های سونی و ویزیو نخواهد بود.

به جای این کار بهتر است بررسی‌های موجود در اینترنت را در خصوص مدل انتخابی خود مطالعه کنید. به‌طور معمول، هرچه کیفیت تلویزیون بالاتر باشد قیمت آن نیز بالاتر است؛ اما با دقت بیشتر و مطالعه‌ی راهنمای خرید می‌توانید محصولی متناسب با نیاز خود تهیه کنید که قیمت مناسبی نیز داشته باشد.

تلویزیون‌های خمیده که به نوعی مقعر هستند، امروزه دیگر محبوبیتی ندارند. در سال‌های گذشته موجی به وجود آمد که این نوع تلویزیون‌ها را نوعی انقلاب در صنعت نمایشگرها معرفی کرد و محصولات این‌چنینی با قیمتی گزاف به فروش رفتند. ادعای اصلی در این نوع طراحی این بود که حالت مقعر و فرورفته‌ی این نمایشگرها با حالت گرد و برآمده‌ی چشمان ما هماهنگی داشته و تجربه‌ای عمیق‌تر و میدان دید بیشتری را به همراه دارد. همچنین قرار بود این صفحه‌نمایش‌ها زاویه‌ی دید وسیع‌تری را فراهم کنند؛ درحالی‌که عملا وقتی از کنار به این تلویزیون‌ها نگاه کنید، هرچند سمت دورتر که به سمت شما تاب برداشته است کیفیت و زاویه‌ی دید بهتری دارد، اما سمت نزدیکتر به شما دقیقاً وضعیت عکس آن را دارد.

البته در مقام مقایسه با صفحه‌تخت‌ها، وقتی که از زاویه به تلویزیون نگاه کنیم، خمیده‌ها کیفیت رنگ بهتری ارائه می‌دهند و کمتر دچار تغییر رنگ می‌شوند. بااین‌حال، مهم‌ترین دلیل برای خرید تلویزیون خمیده زیبایی و خاص بودن آن‌ها محسوب می‌شود که باعث جلب توجه کاربران می‌شود. دقت داشته باشید که این نوع تلویزیون‌ها نسبت به تلویزیون‌های مسطح ضخامت بیشتری دارند و عموما پشت آن‌ها برآمده است. بنابراین، اگر قصد نصب دستگاه روی دیوار را دارید، بهتر است به این نکته نیز توجه داشته باشید.

با وجود بهبودهای فراوان، بسیاری از LCD‌ها هنوز مشکلی به نام زاویه‌ی دید کم دارند که تلویزیون‌های OLED با آن بیگانه هستند. مشکل زاویه‌ی دید کم یعنی این‌که تصاویر فقط در صورتی که کاملاً روبه‌روی دستگاه بنشینید کیفیت مطلوب خواهند داشت. هنگام خرید تلویزیون بهتر است با حرکت به چپ و راست صفحه و نگاه کردن به آن از بالا و پایین، زاویه‌ی دید آن را بسنجید. ممکن است با فاصله گرفتن از نمایشگر، تصویر تاریک و رنگ‌پریده شده و کنتراست آن از دست برود. شدت و حدت این اتفاق در مدل‌های مختلف متفاوت است. معمولاً پنل‌های LCD از نوع IPS زاویه‌ی دید وسیع‌تری ارائه می‌دهند هرچند که ممکن است کنتراست چشمگیری نداشته باشند.

اگر می‌خواهید زاویه‌ی دید تلویزیون را در فروشگاه بررسی کنید، دقت داشته باشید که فروشنده‌ها معمولاً روشنایی و رنگ‌ها را تا حدی غیرطبیعی افزایش می‌دهند. بنابراین، نتیجه‌ی بررسی شما در فروشگاه هرچه که باشد، بهتر است پس از نصب دستگاه در منزل نیز مجددا بررسی را انجام دهید تا در صورت عدم رضایت بتوانید سریعا آن را مرجوع کنید.

فراموش نکنید که قبل از خرید یک تلویزیون، حتماً اتصالات آن را بررسی کنید و مطمئن شوید که ورودی‌ها و خروجی‌های آن تمام دستگاه‌های صوتی و تصویری شما را پشتیبانی می‌کند. همچنین محل قرارگیری درگاه‌ها نیز اهمیت دارد. برخی مدل‌ها در لبه‌های کناری دستگاه نیز چند پورت ضروری دارند. این یعنی در صورت تمایل به نصب تلویزیون روی دیوار، مشکلی نخواهید داشت و پورت‌ها همواره دردسترس خواهند بود.

امروزه HDMI رایج‌ترین فناوری برای اتصال دستگاه‌های مختلف صوتی و تصویری از قبیل دستگاه‌های پخش بلوری، کنسول‌های بازی و... به تلویزیون است؛ اما باید دقت داشته باشید که تلویزیون‌های ارزان‌تر معمولاً بیشتر از یک یا دو ورودی HDMI ندارند. اگر قصد خرید تلویزیون اصلی منزل را دارید، پیشنهاد می‌شود محصولی را خریداری کنید که حداقل سه ورودی HDMI داشته باشد. بعضی تلویزیون‌ها درگاه HD‌ام‌آی خاصی با عنوان ARC دارند که مخفف «کانال برگشت صدا» است. این نوع درگاه HDMI باعث می‌شود بتوانید صدا را برگردانده و مثلا از یک ساندبار پحش کنید. اگر تلویزیون اولترا HD خریداری می‌کنید، دقت کنید حداقل یک پورت یا درگاه HDMI 2.0 داشته باشد. این نوع درگاه ویدیوهای 4K از نوع HDR با کیفیت ۶۰ فریم بر ثانیه را پشتیبانی می‌کند.

این ورودی‌ها که تقریباً روی تمام تلویزیون‌ها وجود دارند، برای اتصال دستگاه‌هایی که از خروجی HDMI بی‌بهره هستند، کاربرد دارند.

این ورودی نیز تقریباً در تمامی مدل‌ها وجود دارد و برای دریافت صدای استریو مورد استفاده قرار می‌گیرد. برخی تلویزیون‌ها جک صوتی نیز دارند و این ویژگی امکان تماشای تلویزیون بدون ایجاد مزاحمت برای سایرین را فراهم می‌کند. به‌علاوه، برخی تلویزیون‌ها به بلوتوث نیز مجهز هستند که درنتیجه می‌توانید هدفون بلوتوثی خود را به آن‌ها متصل کنید.

تلویزیونی که دارای پورت یواس‌بی باشد امکان اتصال فلش مموری را خواهد داشت و شما می‌توانید عکس‌ها و فیلم‌های خود را از این طریق در تلویزیون تماشا کنید. به‌علاوه، برخی تلویزیون‌ها قابلیت اسلایدشوی عکس‌ها را نیز دارند.

اگر می‌خواهید از تلویزیون خود به بلندگوهای ساندبار یا یک دریافت‌کننده‌ی صوتی تصویری، صدای دیجیتال بفرستید و امکان استفاده از پورت HDMI وجود ندارد، پورت‌های اپتیکال دیجیتال این کار را به صورت چندکاناله برای شما انجام خواهند داد.

تقریباً تمام تلویزیون‌هایی که به اینترنت وصل می‌شوند، جک اترنت نیز دارند. با اینکه امروزه اکثر تلویزیون‌های هوشمند به وای‌فای داخلی مجهز هستند، ممکن است اتصال سیمی را به دلیل اطمینان و پایداری بیشتر در استریم ویدئو ترجیح بدهید.

هرچند امروزه استفاده از گیرنده‌های دیجیتال و ستاپ باکس‌ها رواج پیدا کرده است و این دستگاه‌ها عموما خروجی HDMI دارند، هنوز ورودی آنتن از تلویزیون‌ها حذف نشده است. دقت کنید برای دریافت تصاویر، چه به صورت آنالوگ و چه دیجیتال (اگر تلویزیون گیرنده‌ی دیجیتال داشته باشد) حتماً به این پورت نیاز خواهید داشت.

هوشمند بودن تلویزیون‌ها در گرو داشتن سیستم‌عامل و پشتیبانی آن‌ها از اپلیکیشن‌ها است. ویژگی اصلی این اپلیکیشن‌ها این است که عمدتا 4K یا 4K HDR هستند و اگر تلویزیون شما از آن‌ها پشتیبانی کند، می‌توانید محتوای اپلیکیشن‌های آمازون و نت‌فلیکس را با حداکثر کیفیت تماشا کنید؛ اما این نکته را نیز در نظر داشته باشید که این اپلیکیشن‌ها می‌توانند با اتصال دستگاه‌های جانبی نه‌چندان گران‌قیمت به هر تلویزیونی که فقط پورت HDMI داشته باشد، اضافه شوند. بنابراین، خرید تلویزیون هوشمند گران‌قیمت صرفاً به دلیل بهره‌مندی از اپلیکیشن‌های داخلی آن چندان منطقی به نظر نمی‌رسد.

یکی از ویژگی‌های کارآمد تلویزیون‌های جدید، بهره‌مندی آن‌ها از تیونر دیجیتال داخلی است. گیرنده‌ی دیجیتال داخلی به شما این امکان را می‌دهد که بدون نیاز به اینترنت یا گیرنده‌ی دیجیتال جانبی، شبکه‌های دیجیتال محلی را دریافت و با حداکثر کیفیت تماشا کنید.

برخی تلویزیون‌ها به ریموت کنترل‌هایی مجهز هستند که امکان کنترل چند دستگاه را دارند. ریموت‌هایی که دارای تاچ‌پد یا کنترل با ژست حرکتی هستند نیز می‌توانند جالب توجه و کاربردی باشند؛ اما علاوه بر این‌ها تلویزیون‌های هوشمند، بسته به تولیدکننده و سیستم‌عامل، به دستیارهای صوتی مختلفی نیز مجهز هستند. مثلا تلویزیون‌های اندرویدی از گوگل اسیستنت بهره می‌برند و برخی دیگر از به دستیار صوتی الکسا مجهز هستند. به کمک این دستیارخای صوتی می‌توانید فرمان‌های صوتی محدودی مانند دستور پخش موسیقی را به صورت گفتاری از تلویزیون بخواهید تا اجرا کنید.

از آن‌جایی که تلویزیون جزو لوازم لوکس منزل به حساب می‌آید، شرکت‌های تولیدکننده تمام تلاش خود را برای هرچه زیباتر جلوه کردن محصولات خود به کار بسته‌اند. تلویزیون‌های Wallpaper OLED از شرکت ال‌جی به دلیل ظرافت بسیار بالا، با نصب روی دیوار عملا با عجین شده و حالت کاغذدیواری پیدا می‌کنند. بسیاری از تلویزیون‌های امروزی از حاشیه‌ی اطراف صفحه‌ی بسیار کمی برخوردار هستند و وقتی از دور به آن‌ها نگاه کنید جز نمایشگر چیزی نخواهید دید. نوآوری دیگر حذف کابل است. همراه تلویزیون‌های پیشرفته‌ی سامسونگ، یک باکس ورودی جداگانه وجود دارد که به صورت بی‌سیم به تلویزیون وصل می‌شود و باعث می‌شود کابلی از تلویزیون شما آویزان نباشد.

قویا توصیه می‌شود پیش از خرید تلویزیون محل نصب را تعیین کنید و سپس با توجه به نحوه‌ی نصب (قرارگیری روی میز یا نصب روی دیوار) اقدام به خرید زیباترین گزینه‌ی ممکن (البته با توجه به بودجه) کنید.

بهترین برند تلویزیون کدام است؟

بهتر است تلویزیون‌ها را براساس برند آن‌ها قضاوت نکنید؛ بلکه مدل و ویژگی‌های هر کدام را مورد بررسی قرار دهید. اکثر برندهای مطرح از لحاظ قابل اطمینان بودن در یک سطح قرار دارند و نمی‌توان گفت یک برند مطرح در تمامی فاکتورها برتر از دیگری است. اساسا راهنمای خرید برای همین است که بتوانید با توجه به بودجه‌ی خود مناسب‌ترین محصول را برگزینید. اگر قرار بود از روی برند قضاوت شود نیازی به مطالعه‌ی هیچ راهنمای خریدی نبود.

بهترین تلویزیون برای گیمینگ و تماشای رویدادهای ورزشی کدام است؟

برای تماشای رویدادهای ورزشی و اساسا هرچه که تماشایی است، اندازه‌ی تلویزیون، کیفیت و طیف رنگ‌های آن و همچنین عمق رنگ مشکی آن بسیار اهمیت دارد. سعی کنید قبل از خرید، بررسی مدل انتخابی خود را در اینترنت جستجو کرده و در خصوص موارد فوق اطمینان حاصل کنید.

در مورد گیمینگ، مهم‌ترین نکته پایین بودن Input Lag یا تأخیر ورودی است که معمولاً در بررسی تلویزیون‌ها به آن اشاره می‌شود. بیشتر تلویزیون‌های جدید برای بهبود تأخیر ورودی به گیمینگ مود یا حالت بازی مجهز هستند.

آیا باید تنظیمات خاصی انجام دهیم؟

تنظیمات تصویر می‌توانند نقش مهمی در کیفیت تصویر دریافتی داشته باشد؛ اما در اغلب موارد نیاز نیست تنظیمات خاصی انجام دهید و کافی است یکی از حالت‌های از پیش تعیین‌شده‌ی فیلم، سینما، کالیبره و... را انتخاب کنید.

بااین‌حال در نظر داشته باشید که تنظیمات نمایش تصویر هر تلویزیون باید متناسب با شرایط نوری محیط باشد. به‌عنوان مثال می‌توان در محیط‌های تاریک، با کاهش نور پس‌زمینه دقت رنگ و مشکی عمیق‌تر (در تلویزیون‌های LED) را به همراه داشت درحالی‌که در محیط‌های پرنور برای نمایش تصویری جذاب‌تر چاره‌ای جز افزایش میزان روشنایی پنل، کنتراست و گستره‌ی دینامیکی نیست. پس پیشنهاد می‌شود در صورتی که علاقه‌مند به تماشای بهترین خروجی ممکن از تلویزیون در محیط منزل خود هستید، حتماً آن را در شرایط نوری خانه‌ی خود کالیبره کنید.

چه لوازم جانبی همراه با تلویزیون تهیه کنیم؟

در اکثر موارد نیاز به لوازم جانبی خاصی نخواهید داشت. یک دستمال و اسپری مخصوص برای تمیز کردن نمایشگر می‌تواند مفید باشد. به‌علاوه، اگر کابل HDMI ندارید، بهتر است برای اتصال دستگاه‌های مختلف از جمله لپ‌تاپ، کنسول بازی و... یک کابل خوب تهیه کنید. برای اطلاع از راهنمای خرید کابل HD‌ام‌آی زومیت می‌توانید به این لینک مراجعه کنید.

کدام یک از استانداردهای HDR از بقیه بهتر است؟

بررسی‌ها نشان می‌دهند که نمی‌توان یک نوع را به‌عنوان برترین نوع معرفی کرد. هرچند دالبی ویژن در صورتی که محتوایی با ویژگی دالبی ویژن در آن پخش شود، عملکرد نسبتاً بهتری نسبت به HDR10 دارد، اما این مسئله بستگی زیادی به تلویزیون دارد. مثلا Sony X900E فاقد قابلیت دالبی ویژن است اما با این وجود یکی از بهترین اجراکنندگان HDR موجود در بازار است.

مشکل سایه انداختن چیست؟

سایه انداختن در اولدها معمولاً به دو نوع حفظ تصویر (Image retention) و سایه انداختن (Image burn in) تقسیم می‌شود که نوع دوم از اولی حادتر است. در حفظ تصویر گاهی اوقات تصویری که به نمایش در آمده با ظاهر شدن تصویر بعدی برای لحظاتی به صورت شبه روی صفحه باقی می‌ماند و سپس خودبه‌خود محو می‌شود. در سایه انداختن نیز همین اتفاق می‌افتد با این تفاوت که تصویر شبه‌مانند برای مدت زیادی رو صفحه باقی می‌ماند و برای بیننده ایجاد مزاحمت می‌کند. البته این مشکل چندان نگران کننده نیست؛ چراکه اولدهای جدید تقریباً از نوع دوم یعنی Burn in در امان هستند و تعدادی از آن‌ها که دچار حفظ تصویر هستند پس از مدتی استفاده خودبه‌خود درست شده و بعد از حدود یک هفته استفاده از تلویزیون شبهی مشاهده نخواهید کرد.

آیا خرید تلویزیون‌های سه‌بعدی توصیه می‌شود؟

خیر، این نوع تلویزیون‌ها رسما دیگر توسط هیچ شرکتی تولید نمی‌شوند. عوامل متعددی مانند زمان نامناسب ورود به بازار، قیمت‌ بالا، گران بودن عینک‌ها سبب شد استقبال چندانی از تلویزیون‌های سه‌بعدی صورت نگیرد و شرکت‌ها یکی پس از دیگری تولید این نوع تلویزیون‌ها را متوقف کنند. از لحاظ کارایی نیز سه‌بعدی‌ها حرف چندانی برای گفتن ندارند و از لحاظ درخشندگی صفحه مثلا نسبت به اولدها بسیار ضعیف‌تر عمل می‌کنند. به‌علاوه، هیچ تلویزیون سه‌بعدی با کیفیت 4K در بازار وجود ندارد.

تلویزیون‌های پلاسما چطور؟

این تلویزیون‌ها نیز با تمام خوبی‌ها و ضعف‌هایی که داشتند با رواج LCD‌ها از سال ۲۰۱۴ دیگر تولید نشدند. بنابراین، حدودا سه سال زودتر از تلویزیون‌ها سه‌بعدی از رده خارج شدند و خرید این نوع تلویزیون‌ها حتی اگر مدل‌های قدیمی آن هنوز در بازار موجود باشد نیز توصیه نمی‌شود.

آیا می‌توانم از تلویزیون خود به‌عنوان نمایشگر رایانه استفاده کنم؟

بله، نه‌تنها مشکلی نخواهد بود، بلکه کیفیت متفاوتی را تجربه خواهید کرد؛ مخصوصا اگر تلویزیون 4K باشد.

عمر تلویزیون‌های چقدر است؟

عمر اعلامی تلویزیون‌ها عموما شرایطی را تعریف می‌کند تا روشنایی تلویزیون به کمتر از نصف میزان اولیه‌ی خود برسد. در حال حاضر شرکت‌های تولید‌کننده ارقامی از ۵۰ تا ۱۰۰ هزار ساعت را اعلام می‌کنند. این موضوع بدین معنا است که اگر روزانه ۱۰ ساعت به تماشای محتوای ویدیویی بپردازید، حداقل ۱۴ سال زمان تا کاهش قابل توجه روشنایی پنل خود زمان دارید. به‌طور خلاصه نیازی نیست نگران عمر تلویزیون خود باشید.

هنگام خرید تلویزیون دو شاخصه‌ی اصلی که باید بیش از همه در نظر گرفته شود متناسب بودن اندازه‌ی تلویزیون با فضای قرارگیری آن در منزل است. پس از تعیین اندازه‌ی مناسب می‌توانید رزولوشن و نوع پنل دلخواه خود را متناسب با بودجه‌ای که دراختیار دارید انتخاب کنید. با این کار می‌توانید چند مدل از برندهای مختلف را جدا کرده و به بررسی سایر ویژگی‌هایی که به آن‌ها اشاره شد بپردازید و برتری هر مدل نسبت به دیگری را مشخص کنید. نهایتا با در نظر گرفتن اولویت‌های خود و همچنین اعمال سلیقه‌ و مشورت اعضای خانواده تلویزیون جدید خود را انتخاب کنید. امیدواریم از این راهنمای خرید استفاده‌ی کافی را برده باشید. نظرات و تجربیات خود را در بخش دیدگاه‌ها با زومیت به اشتراک بگذارید.