چرا مدیران موفق احساساتشان را بروز نمی‌دهند

به‌تازگی یکی از بهترین کارمندان استعفا کرده است. بزرگ‌ترین مشتری‌تان قراردادش را تمدید نکرده است. شرکت‌های رقیب برای کارمندان کلیدی شما پیشنهاد‌های وسوسه‌انگیزی ارائه می‌دهند. ناامیدی و عصبانیت ذهنتان را پر کرده و تنها چیزی که می‌خواهید، فریاد زدن تا سر حد گریه است.

این‌ها مثال‌هایی از شرایط ناگواری بودند که ممکن است برای هر مدیری پیش بیاید. عکس‌العمل خردمندانه در چنین موقعیت‌‌هایی است که شما را به‌عنوان رهبر عالی معرفی می‌کند. همه‌ی افراد همیشه در معرض سختی‌هایی که به آن‌ها تحمیل می‌شود قرار می‌گیرند. شما باید علاوه بر کنار آمدن با مشکلات، توانایی غلبه و شکست دادن آن‌ها را داشته باشید.

درست است که عکس‌العمل سریع و تخلیه‌ی استرس فشار روحی را کاهش می‌دهد؛ ولی در روی دیگر سکه، نشانه‌هایی از ضعف نیز به نمایش می‌گذارد. این رفتارهای به‌اصطلاح کودکانه باعث طرد شدن از طرف تیم اجرایی و عدم تمایل افراد به کار کردن با شما می‌شود. در نهایت این‌که بهترین بهانه را به هیئت‌مدیره برای تحمیل پیشنهاد استعفا می‌دهید. 

مسائل بالا تنها مواردی نیستند که باید مورد توجه قرار گیرند. بسیاری از رهبران از این‌که عکس‌العمل‌های نامحسوس و حتی حالات چهره‌ و زبان بدن آن‌ها چه تأثیری بر تیم می‌گذارد ناآگاه هستند. حرکات چشمی سریع، تنفس‌ تند و بسیاری دیگر از ژست‌های انفعالی یا تهاجمی، نشانه‌هایی از درماندگی شما تصور می‌شوند.

یادگیری این‌که چگونه احساسات خود را پنهان کنید، کار آسانی نیست و مدتی زمان لازم است تا بدانید چکار باید بکنید. تسلط کامل در چنین مهارت ضروری ممکن است به سال‌ها زمان نیاز داشته باشد. 

شناخته شدن به‌عنوان فردی مسلط به احساسات، توانایی کلیدی برای مدیریت مجموعه است. اگر شما صادقانه احساسات خود را بروز می‌دهید، اکنون زمان آن است که در رفتار خود تجدید نظر کنید و در موقعیت‌های ناگوار با استفاده از تکنیک‌های زیر، کنترل احساسات خود را تمرین کنید. 

هوا را به آرامی استنشاق کتید سپس به بیرون بفرستید و این عمل را تکرار کنید.

آیا به‌سرعت پلک میزنید؟ آیا ابروها را با حالت عصبانیت به هم گره کرده‌اید یا دهانتان بیش‌ از حد باز شده است؟

اگر وضعیت رخ‌داده شما را مات و مبهوت کرده، بهتر است سخن نگویید. انسان‌ها ذاتا تمایل دارند از سکوت اجتناب کنند؛ ولی ممکن است کلماتی به کار ببرید که بعدا افسوس بخورید. از شخصی که خبر ناگوار را به شما داده است تشکر کنید و به او بفهمانید که برای تحلیل موضوع به مدتی زمان نیاز دارید. سپس کنار بکشید و با آرامش خاطر همه‌ی جوانب موضوع را بررسی کنید و تصمیم‌گیری را به زمان بهتری موکول کنید.

بسیاری از ما به‌طور طبیعی آرام، منطقی و خونسرد نیستیم. افراد تحت فشار تمایل دارند احساسی و انفعالی رفتار کنند که باعث می‌شود سریع‌تر به آرامش برسند. اگر شما نیز چنین شخصیتی دارید، زمان تحول فرا رسیده است. اگر احساس می‌کنید با موضوعی مواجه شده‌اید که از قدرت کنترلتان خارج است، چیزی یا کسی را که شما را به خنده می‌اندازد تصور کنید. شاید کودک شما، حیوان خانگی یا مکان تعطیلات بتواند به شما کمک کند. به هر حال تا زمان تسکین خاطر، سعی کنید لبخند بزنید.

شما ربات نیستید و  نیازهای انسانی دارید. حبس کردن احساسات در آینده باعث فوران آن‌ها خواهد شد که از این بابت بسیار خود را سرزنش خواهید کرد. البته این بدان معنی نیست که با همکارانتان گلاویز شوید و داد و بیداد راه اندازید. سعی کنید خارج از محیط کاری و با شخصی که به او اعتماد کامل دارید مانند همسر، دوست صمیمی یا حتی روانشناس، برای آرام شدن درد دل کنید.