انسان‌های اولیه قادر به شکار تنبل‌های غول پیکر بوده‌اند
تنبل‌های کم‌سرعت و ضعیف‌الجثه‌ای که امروزه می‌شناسیم، سوژه‌ای الهام‌بخش برای بسیاری از تصاویر و محتویات هستند؛ اما در زمان‌های قدیم اعضای غول‌پیکر خانواده‌ی آن‌ها بسیار بزرگ‌تر از انسان‌ها بودند و مورد جالب و بامزه‌ای درمورد این حیوانات عظیم‌الجثه و پنجه‌دار وجود نداشت.
متأسفانه آخرین تنبل‌های زمینی غول‌پیکر هزاران سال پیش منقرض شدند و ما اکنون سر نخی از دلیل انقراض آن‌ها پیدا کرده‌ایم: ما (انسان‌ها) آن‌ها را تعقیب و شکار می‌کردیم.
فرضیه‌ی شکار آن‌ها تنها یکی از تفاسیر محتمل از پژوهشی جدیدی است که از کویر شنی سفید در نیومکزیکو به دست آمده است.
دانشمندان در این مکان خاکی و نمکی، ردپای انسان‌های اولیه را برای اولین بار کشف کردند. اما این تمام ماجرا نیست؛ آن‌ها ردپای ۲۰ اینچی تنبل‌های عظیم‌الجثه را نیز در آنجا کشف کردند که شبیه‌به عروسک‌های فسیلی بودند.
در مجموع بیش از ۱۰ ردپای این موجودات ماقبل تاریخی در کویر شنی سفید پیدا شد و چگونگی بازی بین انسان و تنبل‌های بزرگ در ۱۱ هزار سال پیش را نشان داد.
پژوهشگران تحت هدایت متیو بنت از دانشگاه بورنموث انگلستان، در مقاله خود نوشتند:
جهت ردپای انسان‌ها با تنبل‌ها یکسان بود و در داخل ردپای تنبل‌ها قرار داشت؛ درنتیجه انسان‌ها از عمد به دنبال تنبل‌ها حرکت می‌کردند. انسان‌ها باید قدم‌های معمولی خود را مطابق با قدم‌های بلند تنبل‌ها تنظیم می‌کردند.
چنین تعقیب کردنی شاید مسخره به نظر برسد؛ ولی هدف، راه رسیدن را توجیه می‌کند. شاید انسان‌ها برای مخفی کردن تعقیب خود این‌گونه عمل می‌کردند. البته ما اطلاعات دقیقی از نحوه‌ی عملکرد انسان‌های اولیه نداریم و نمی‌توانیم به‌طور قطع، عملکرد آن‌ها را عمدی قلمداد کنیم؛ اما الگوی حرکتی و رد پای آن‌ها صرفا نشان‌دهنده‌ی تعقیب نیست، بلکه آن‌ها قصد شکار تنبل‌ها را داشتند.
با اینکه طبق نشریات گذشته‌ی پژوهشگران، انسان‌های اولیه تنبل‌ها را به خاطر غذا یا پشمشان شکار می‌کردند؛ ولی رد پاها نشان از تعاملات آن‌ها در قاره آمریکا دارد.
علاوه بر نشانه‌های موجود در ردپاها، موارد دیگری در محل شواهدی مبنی بر احتمال رفتار هجومی و دفاعی تنبل‌ها هنگام مواجه با انسان‌ها وجود دارد.
تنبل‌ها ظاهرا برای فرار از اذیت شدن یا مرگ، تغییر مسیر ناگهانی می‌دادند و همچنین به حالت دایره‌ای هنگام آخرین تلاش‌ها برای زنده ماندن به دور خود می‌چرخیدند. پژوهشگران نوشتند:
مسیر دایره‌ای تنبل‌ها به‌همراه رفتار دفاعی آن‌ها و ایستادن روی پاهای عقبی و آزاد کردن پاهای جلویی برای دفاع سازگار است. ما نام این ساختارها را دایره‌های شلاقی گذاشتیم.
البته هنوز انگیزه‌ی تعقیب انسان‌ها در هزاران سال پیش به‌طور ۱۰۰ درصد مشخص نیست. انگیزه‌ی آن‌ها از تعقیب تنبل‌ها می‌تواند، شکار یا شاید نوعی بازی و سرگرمی باشد.
بنت هم احتمالات را رد نکرد و به پایگاه آتلانتیک گفت:
اینکه دقیقا بگوییم چه اتفاقی افتاده، واقعا سخت است؛ اما به نظر من احتمال آن کم است. تنبل‌ها حیوانات ترسناکی بودند که پنجه داشتند. خود من حاضر نبودم به‌عنوان یک انسان با آن‌ها روبرو شوم. به‌نظرم روبرویی با آن‌ها ریسک احمقانه‌ای است.
دستاوردهای این بررسی در Science Advances منتشر شده است.