کرم ضد آفتاب تا چند ساعت از پوست حفاظت می‌کند؟

ضدآفتاب‌ها با این هدف طراحی شده‌اند که از پوست شما دربرابر تشعشعات مضر خورشید محافظت کنند، اما باورها و ادعاهای اشتباه زیادی درمورد آن‌ها وجود دارد. علاوه‌براین، سوالاتی نیز درباره‌ی نحوه استفاده از ضدآفتاب‌ها وجود دارد که ممکن است شما نیز به دنبال پاسخ آن‌ها باشید. در این مطلب تلاش کرده‌ایم به برخی از مهم‌ترین سوال‌ها پیرامون ضدآفتاب‌ها پاسخ دهیم.

به‌طورکلی ضدآفتاب را باید هر دو ساعت خصوصا پس از شنا یا عرق کردن تجدید کرد. اگر درون فضای بسته کار می‌کنید و از پنجره‌ها دور هستید، ممکن است نیازی به استفاده مجدد نداشته باشید. اما اگر چند بار بیرون می‌روید، حواستان باشد که ضد آفتابتان را با خود ببرید تا در صورت نیاز آن را تجدید کنید. حتی قدم زدن کوتاه در طول ناهار زیر نو خورشید می‌تواند پوست شما را درمعرض خطر قرار دهد.

فاکتور محافظت در برابر آفتاب (SPF) نشان‌دهنده توانایی ضدآفتاب برای محافظت دربرابر بخش خاصی از اشعه ماوراء بنفش است که UVB نامیده می‌شود.

اشعه UVB علت آفتاب‌سوختگی و سرطان پوست است. دو بخش دیگر اشعه UV عباتند از: اشعه UVC (که از جو زمین عبور نمی‌کند) و اشعه UVA (این اشعه نیز در ایجاد سرطان پوست و پیری پوست نقش دارد). ضدآفتاب وسیع‌الطیف هم دربرابر UVB و هم دربرابر UVA محافظت می‌کند.

اس‌پی‌اف نشان می‌دهد که یک ضد آفتاب خاص تا چه اندازه می‌تواند از پوست دربرابر آفتاب‌سوختگی محافظت کند. با افزایش مقدار اس‌پی‌اف، میزان محافظت در برابر آفتاب‌سوختگی افزایش پیدا می‌کند. برای مثال، مصرف‌کنندگان می‌دانند ضدآفتاب دارای اس‌پی‌اف ۳۰ نسبت‌به ضدآفتاب دارای اس‌پی‌اف ۸ محافظت بیشتری در برابر آفتاب‌سوختگی ارائه می‌دهد.

در وب‌سایت سازمان غذا و داروی ایالات متحده آمریکا آمده است، یکی از تصورات اشتباه رایجی که وجود دارد این است که SPF با مدت زمان قرار گرفتن درمعرض نور خورشید ارتباط دارد. برای مثال، بسیاری بر این باورند که اگر در حالت معمول در عرض یک ساعت دچار آفتاب‌سوختگی می‌شوند، اس‌پی‌اف برابر ۱۵ به آن‌ها اجازه می‌دهد که ۱۵ ساعت (یعنی ۱۵ برابر) بدون آفتاب‌سوختگی درمعرض نور خورشید قرار گیرند. این موضوع درست نیست، زیرا SPF با مدت زمان مواجهه با نور خورشید ارتباط مستقیمی ندارد و اگرچه مقدار انرژی خورشید با مدت زمان قرار گرفتن درمعرض نور خورشید مرتبط است، عوامل دیگری وجود دارند که بر مقدار انرژی تابشی خورشید اثر دارند. به‌عنوان مثال، زمان قرار گرفتن درمعرض نور خورشید اهمیت دارد و ازنظر انرژی خورشیدی که با آن مواجه می‌شوید، یک ساعت مواجهه در ساعت ۹ صبح معادل ۱۵ دقیقه مواجهه با نور خورشید در ساعت ۱۳ است. علاوه‌بر‌این، عوامل دیگری ازقبیل نوع پوست، مقدار ضدآفتاب استفاده‌شده و دفعات تجدید ضدآفتاب نیز بر مقدار انرژی خورشیدی که فرد در معرض آن قرار می‌گیرد، تاثیر دارند.

دو نوع ضدآفتاب وجود دارد. مسدودکننده‌های فیزیکی که اشعه ماوراء بنفش خورشید را منعکس می‌کنند و حاوی اکسید روی یا دی اکسید تیتانیوم هستند. مسدودکننده‌های شیمیایی حاوی مواد شیمیایی هستند که پرتوهای فرابنفش خورشید را جذب می‌کنند. این ضدآفتاب‌ها معمولا حاوی آمینوبنزوئیک اسید، آووبنزون، اکتی‌سالات، اکتوکریلن و اكسی بنزون هستند.

در این میان، اکسی‌بنزون بیشتر از همه مورد انتقاد قرار گرفته است، زیرا گفته می‌شود ممکن است به‌عنوان عامل مختل‌کننده هورمون‌ها عمل کند. مختل‌کننده هورمون ماده‌ای شیمیایی است که توانایی عبور از غشاهای سلولی را دارد و ممکن است در تولید هورمون‌ها در بدن اختلال ایجاد کند.

اگرچه به‌نوشته‌ی وب‌سایت Harvard Health Publishing، هیچ مدرک قطعی که نشان‌دهنده این باشد که اکسی‌بنزون برای انسان مضر است، وجود ندارد. سازمان‌هایی که درمورد اکسی‌بنزون ابراز نگرانی کرده‌اند، معمولا به مطالعات انجام‌شده روی موش‌ها استناد می‌کنند که در آن مطالعات موش‌ها از ماده مذکور تغذیه کرده‌اند. طبق مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۷ منتشر شد، برای دستیابی به مقادیری معادل آن‌چه موجب اثرات مشاهده‌شده در موش‌ها شده است، انسان باید به مدت ۲۷۷ سال ضدآفتاب مصرف کند. البته اکسی‌بنزون در برخی افراد موجب واکنش‌های آلرژیک می‌شود، اگرچه این مورد شایع نیست.

حتی اگر از ضدآفتاب‌های حاوی اکسی بنزون اجتناب کنید، ممکن است در محصولات دیگری ازقبیل پلاستیک، اسپری مو و لاک ناخن با ترکیب شیمیایی مذکور مواجه شوید. درحال‌حاضر کارشناسان به افراد توصیه نمی‌کنند که از ضدآفتاب‌های حاوی اکسی‌بنزون اجتناب کنند.

خیر. این نتایج حاصل مطالعاتی هستند که در آن افرادی که از ضدآفتاب استفاده کردند، دارای خطر بالاتر ابتلا به سرطان پوست ازجمله ملانوم قرار داشتند. این ارتباط نادرست به این دلیل ایجاد شد که افرادی که از ضدآفتاب استفاده می‌کردند، همان افرادی بودند که به مناطق آفتابی‌تر سفر می‌کردند و حمام آفتاب می‌گرفتند. به‌عبارت‌دیگر، این مواجهه‌ی بالا با نور خورشید بود که خطر ابتلا به سرطان پوست را افزایش داد و نه ضدآفتاب.

درواقع، مطالعات معتبری وجود دارد که نشان می‌دهد ضدآفتاب دربرابر هر سه نوع سرطان شایع پوست یعنی کارسینوم سلول سنگفرشی، کارسینوم سلول بازال و ملانوم محافظت می‌کند.

تولیدکنندگان از نانوذرات در مسدودکننده‌های فیزیکی نور خورشید استفاده می‌کنند. نانوذرات طی فرایندی به نام «میکرونیزه کردن» تولید می‌شوند که در آن ذرات بزرگ‌تر شکسته می‌شوند و به ذرات کوچک تبدیل می‌شوند. این امر کاربرد ضدآفتاب را راحت‌تر می‌کند و به آن‌ها اجازه می‌دهد برخلاف ضدآفتاب‌های چرب و سفید قدیمی، در سطح پوست ناپدید شوند. مطالعه‌ای نشان نداده است که نانوذرات از پوست رد می‌شوند و وارد گردش خون می‌شوند، بنابراین، بعید است برای سلامتی خطری داشته باشند.

درست است که ضدآفتاب مانع از رسیدن اشعه ماوراء بنفش B به پوست می‌شود که اشعه‌های با طول موج کوتاه خورشید هستند که برای تولید ویتامین دی در پوست مهم هستند.

اگرچه، ازآن‌جا که بیشتر مردم کمتر از مقدار توصیه‌شده (حدود یک قاشق چایخوری روی صورت و یک فنجان ۴۴ میلی‌لیتری برای بدن) ضدآفتاب استفاده می‌کنند، مصرف‌کنندگان معمولا به این علت دچار کمبود ویتامین دی نمی‌شوند. اگر نگران هستید که ضدآفتاب موجب کمبود ویتامین D شود، راه‌حل آسانی وجود دارد. پزشک می‌تواند مکمل ویتامین دی مثلا ۸۰۰ واحد بین المللی ویتامین D3 در روز را برای شما توصیه کند.

برخی از متخصصان توصیه می‌کنند که هر روز پیش از استفاده از ضدآفتاب به مدت ۱۰ تا ۱۵ دقیقه در معرض نور خورشید بمانید، اما اختلاف نظری دراین‌باره وجود دارد که آیا وقتی می‌توان ویتامین دی را از برخی غذاها و مکمل‌های خوراکی دریافت کرد، واقعا لزومی دارد در معرض نور خورشید قرار بگیریم؟ نگرانی درمورد کمبود ویتامین دی نباید موجب صرف‌نظر از استفاده از ضدآفتاب شود.