فناوری خودران چگونه باعث درآمدزایی سازنده خواهد شد؟

در سال‌های اخیر اخبار زیادی از سرمایه‌گذاری شرکت‌های بزرگ روی پروژه‌های خودرو خودران، خودروی متصل و حمل‌ونقل هوشمند می‌شنویم. اما بسیاری از افراد دوست دارند بدانند دقیقاً چه زمانی این تلاش‌ها سودآور خواهند شد. درحالی‌که مسیر دستیابی به داده‌ها و بازاریابی در صنعت خودرو کاملاً روشن است، خودروهای خودران شرایط متفاوتی دارند. هنوز مسائل حل‌نشده زیادی در حیطه فناوری خودران وجود دارد که قانون‌گذاران با آن‌ها آشنایی ندارند. از جمله می‌توان به مسائل اخلاقی و نظارتی اشاره کرد که به نظر می‌رسد قانون‌گذاران به‌طور کلی از آن‌ها مطلع نیستند. 

هم‌اکنون برخی شرکت‌ها، وسایل نقلیه خودران خود را در مناطق محدودی از ایالات متحده آزمایش می‌کنند. حرکت بعدی که برخی از شرکت‌ها مانند ویمو (Waymo) گوگل انجام داده‌اند، شامل تطبیق محصولات خودران برای استفاده در ناوگان تجاری است. اما سودآوری موضوع دیگری است و نگرانی‌های زیادی در این‌باره وجود دارد؛ بسیاری از کارشناسان از آماده نبودن این فناوری برای ورود به عرضه زندگی انسان‌ها نگران هستند و به نظر می‌رسد که زمان زیادی طول می‌کشد.

می‌دانیم که بسیاری از خودروسازان پیش‌تر فناوری نیمه خودران و سطوح پایین‌تر را به‌طور گسترده در مدل‌های خود ارائه داده‌اند. از جمله می‌توان به فناوری اتوپایلوت تسلا، سوپرکروز کادیلاک و پروپایلوت نیسان اشاره کرد. سیستم‌های کمک‌راننده به‌عنوان گزینه استاندارد در مدل‌های تولیدی قرار می‌گیرند، بااین‌حال رانندگان هنوز هم مسئول اصلی کنترل خودرو هستند. سردرگمی مصرف‌کنندگان و مجموعه‌ای از حوادث برجسته که سیستم‌های پیشرفته رانندگی نیمه خودران طی چند سال گذشته در آن دخیل بودند، باعث می‌شود تا مردم ذهنیت خوبی درباره این فناوری نداشته باشند. بااین‌حال هر روز بر تعداد افرادی که از فناوری خودرو خودران و مزایای آن آگاه می‌شوند، افزوده می‌شود. 

خودروسازان هنوز به‌دنبال فرستادن خودروهای خودران در نمایشگاه‌های فروش نیستند. بیشتر خودروسازان و شرکت‌هایی که در این زمینه فعالیت می‌کنند، قصد دارند محصولات خودران را ابتدا در خدمات اشتراک سواری، شرکت‌های تحویل کالا و تجارت الکترونیک به کار بگیرند. اگرچه پیشرفت فناوری خودران در ابتدا بسیار سریع بود، اما هرچه جلوتر می‌رویم از سرعت پیشرفت کاسته می‌شود و هزینه‌های موردنیاز نسبت به پیش‌بینی‌های اولیه افزایش می‌یابند. برای مقابله با چنین مواردی، برخی شرکت‌ها به‌دنبال تقسیم هزینه‌ها با شرکای خود هستند و برخی نیز به‌جای هزینه کردن روی موارد پرهزینه، آن را از شرکت‌های دیگر خریداری می‌کنند؛ به‌عنوان مثال می‌توان به هوش مصنوعی و فناوری حسگرهای استفاده‌شده در خودروهای خودران اشاره کرد.

مشارکت در زمینه فناوری خودران شبیه خیابان دوطرفه است. همکاری صنعتی در میان تعداد زیادی از خودروسازان دیده می‌شود که از جمله می‌توان به خرید مینی‌ون کرایسلر پاسیفیکا توسط ویمو (استفاده در ناوگان خودران و روبوتاکسی)، خرید Argo AI توسط فورد و حتی همکاری بی‌ام‌و با گروه دایملر اشاره کرد. شرکت‌های کمی نیز وجود دارند که به‌تنهایی برای توسعه فناوری خودران تلاش می‌کنند اما درآمد آن‌ها در حقیقت منعکس‌کننده تاثیرگذاری چنین سرمایه‌گذاری است. 

یکی از عناصر کلیدی [در راه‌اندازی یک مدل تجاری] ایجاد مشارکت و همکاری است. تولیدکنندگان همیشه عادت داشته‌اند که در مرکز همه چیز قرار داشته باشند، اما اکنون باید درباره قابلیت‌های اصلی و نیازهای خود بازنگری کنند. توسعه بخشی از دستورالعمل کلی برای آینده است. شرکت‌های سازنده باید راهی برای سودآوری خودروهای خودران پیدا کنند تا بتوانند آن‌ها را به دنیای واقعی بیاورند. مصرف‌کنندگان هنگام نشستن در خودروی خودران می‌توانند با سیستم سرگرمی و اطلاعاتی بازی کنند، خریدهای روزانه را به‌صورت آنلاین انجام دهند یا تبلیغات تجاری شرکت‌های حامی را ببینند. بااین‌حال ناوگان تجاری خودروهای خودران هنوز هم باید روش‌های بیشتری برای کسب درآمد داشته باشند. اگر شما بتوانید استفاده از وسایل نقلیه خودران را افزایش دهید، این محرکی واقعی برای سودآوری خواهد بود. سود شرکت در ناوگان خودران به مدل مؤثر بهره‌برداری بستگی دارد.

اگرچه سرمایه‌گذاری سنگینی روی پیشرفت فناوری خودران انجام می‌گیرد، باتوجه‌به برنامه‌ریزی‌های کنونی به نظر می‌رسد که حاصل آن‌ها چند دهه طول بکشد. اما طرح فورد برای آزمایش سرویس تحویل مواد غذایی با شرکت دومینو و تلاش‌های جنرال موتورز برای راه‌اندازی سرویس تاکسی خودران، از جمله مدل‌هایی هستند که فعلاً نمی‌توانند به سودآوری اوبر یا لیفت دست یابند؛ یا حداقل نمی‌توان خوشبینی زیادی درباره آینده آن‌ها داشت.