HDR در دوربین و صفحات نمایش چه تفاوتی با یکدیگر دارند

HDR؛ اصطلاحی که ممکن است بارها با آن مواجه شده باشید؛ حتی ممکن است تنها مدتی قبل از مطالعه‌ی این مقاله این اصطلاح را شنیده یا در جایی دیده باشید. به نظر می‌رسد HDR در همه جا یافت می‌شود و همه درباره‌ی آن صحبت می‌کنند. اما HDR واقعا چیست؟ احتمالا این اصطلاح را در تلویزیون و گوشی‌های هوشمند نیز مشاهده کرده‌اید. این اصطلاح حتی در دوربین نیز استفاده می‌شود؛ اما آیا بین HDR در دوربین و صفحات نمایش تفاوتی وجود دارد؟ و اینکه حتی منظور از دامنه‌ی رنگ چیست؟ زمانی که می‌گویند سفید‌ها سفید‌تر هستند و مشکی‌ها مشکی‌تر منظور چیست؟ و اینکه در نهایت «دالبی ویژن» Dolby Vision چیست؟ برای دریافت پاسخ سوالات بالا در این مقاله با زومیت همراه باشید.

درک محدوده‌ی دینامیکی

برای آشنایی با HDR یا «محدوده‌ی دینامیکی گسترده» ابتدا باید عبارت محدوده‌ی دینامیکی را درک کنیم؛ محدوده‌ی دینامیکی هر چیزی تفاوت بین بالاترین و پایین‌ترین ارزش آن چیز است. درحالی‌ که این عبارت کاربردهای مختلفی دارد؛ اما محدوده‌ی دینامیکی مورد بحث در مقاله‌ی پیش رو، مربوط به نور است.

چشم انسان به مقدار کافی دارای محدوده‌ی دینامیکی گسترده‌ای است. با چشمان خود می‌توانیم به یک صحنه نگاه کنیم و جزئیات در مناطق روشن و مناطق کم‌نور را با سهولت نسبی ببینیم. این تنها زمانی است که یک منظره‌ کاملا روشن در یک صحنه قرار دارد که چشم ما مجبور است با تنگ‌کردن عنبیه، خود را با این صحنه تطبیق دهد، در این صورت چشم تنها می‌تواند منظره روشن را ببیند و دیگر نقاط تاریک اطراف قابل رؤیت نیست. اگر چشمان ما محدوده‌ی دینامیکی گسترده‌تری داشت، مجبور نبودیم تا برای مشاهده‌ی بخش‌های روشن صحنه خیلی روی آن‌ها تمرکز کنیم و می‌توانستیم به‌راحتی آن‌ها را ببینیم. همچنین، مجبور نبودیم چشمانمان را در تاریکی خیلی به زحمت بیاندازیم، درحالی‌که حیواناتی نظیر موش‌ها به‌راحتی قادرند در نور کم ببینند.

حال اجازه دهید همان منطق را برای یک دوربین اعمال کنیم. درست مانند چشم، محدوده‌ی دینامیکی یک دوربین بیشترین و کم‌ترین مقدار نوری است که سیستم می‌تواند در هر لحظه‌، ضبط کند. دوربین‌هایی با محدوده‌ی دینامیکی گسترده قطعا بهتر هستند؛ اما برچسب قیمتی بسیار بالاتری نیز دارند. برعکس، دوربین‌های ارزان‌تر یا نمونه‌هایی که از نظر ابعاد، کوچک‌تر هستند (برای مثال؛ دوربین گوشی‌های هوشمند) به‌طور معمول، محدوده‌ی دینامیکی پایین‌تری دارند.

محدوده‌ی دینامیکی در دوربین‌ها مهم‌تر از چیزی است که درباره‌ی چشمانمان تصور می‌کنیم. با چشم، تنها می‌توانیم روی یک منظره‌ی خاص در یک زمان نگاه و تمرکز کنیم. حتی اگر تمام صحنه را ببینیم، چشم ما تنها روی منظره‌‌ای که در مرکز قرار دارد تمرکز می‌کند؛ بنابراین اگر حتی چیزی در گوشه‌ها قرار دارد که به اندازه‌ی کافی روشن نیست، اهمیت چندانی ندارد؛ چرا که به محض تغییر نگاه خود به آن سمت چشمان ما به سرعت خود را با آن تطبیق می‌دهند. با گرفتن یک عکس انتخاب می‌کنیم که بخش‌های مختلفی از عکس را ببینیم و به این دلیل که آن‌ها با تعدادی پارامترهای خاص به صورت دائمی گرفته‌ می‌شوند، به راحتی قابل تنظیم نیستند؛ زیرا شما انتخاب می‌کنید که نقاط مختلفی در تصویر را ضبط کنید.

به همین دلیل، محدوده‌ی دینامیکی گسترده یکی از ویژگی‌های بسیار پرطرفدار در دوربین‌ها به شمار می‌رود. یک دوربین با کیفیت باید قادر باشد تا نوردهی را برای مناطق تاریک صحنه به خوبی مناطق روشن به‌طور صحیح تنظیم کند. سنسور تصویر در یک دوربین خوب می‌تواند جزئیات کافی را در هر دو شرایط تاریک و روشن ثبت کند. تمام اطلاعات درباره‌ی نور نیز اغلب در فایل RAW ذخیره می‌شود که پس از آن می‌تواند برای استخراج جزئیات در بخش هایلایت (روشن‌ترین بخش‌های تصویر) و سایه‌ها (تاریک‌ترین بخش تصویر) با کم و زیاد کردن آن‌ها مورد استفاده قرار گیرد.

با این حال، محدودیتی در این روش وجود دارد که باعث می‌شود تا دوربین تنها قادر به ثبت جزئیات بسیار زیاد در یک قسمت از تمام نقاط تصویر باشد. این همان جایی است که «انتقال تُن» (Tone Mapping) به‌کار می‌آید.

کاربرد حالت HDR در دوربین تلفن همراه

همه‌ی ما با دکمه‌ی HDR در اپلیکیشن دوربین گوشی‌های هوشمند خود رو‌به‌رو شده‌ایم. امروزه دوربین بیشتر گوشی‌های هوشمند به قابلیت HDR مجهز هستند و اغلب ترجیح می‌دهیم این گزینه را همیشه روی حالت «On» یا «Auto» قرار دهیم. این حالت HDR در حقیقت یک نام تجاری برای فناوری‌ «Tone Mapping» یا انتقال تن است. کاری که این فناوری انجام می‌دهد، خلق تصاویر درخشانی است که جزئیات آن در بخش‌های تاریک و روشن تصاویر به یک اندازه است. این فناوری قادر است تا چنین کاری را از طریق پردازش همان تصویر با کیفیت بالا یا اغلب توسط ثبت چندین تصویر در شرایط نوردهی‌ مختلف و ترکیب آن‌ها با یکدیگر انجام دهد.

در روش دوم، عکاس ابتدا میزان نوردهی (عمدتا سطح روشنایی) عکس را روی Low یا کم تنظیم می‌کند و عکس می‌گیرد. درحالی‌ که عکاس دوربین را ثابت نگه داشته است، به‌تدریج سطح نوردهی را افزایش می‌دهد، سپس چند عکس دیگر گرفته می‌شود. حال چندین عکس با نوردهی‌های مختلف در اختیار دارید که شامل عکس‌های با نوردهی کم و بیشترین جزئیات در مناطق روشن عکس است؛ اما تمامی قسمت‌های تیره‌تر به طور کامل سیاه هستند و عکس‌های گرفته شده با نوردهی زیاد با بیشترین جزئیات در مناطق تاریک و کم نور عکس هستند؛ اما تمامی قسمت‌های روشن عکس ازبین رفته‌اند. احتمالا می‌دانید بعد از این مرحله به کجا خواهیم رفت. سپس عکاس تمامی این عکس‌ها را به یک نرم‌افزار ویرایش تصویر منتقل می‌کند و آن‌ها را روی یکدیگر قرار می‌دهد که این موضوع سبب خلق یک تصویر نهایی با تمام جزئیات در بخش‌های تاریک و روشن آن می‌شود.

دوربین گوشی‌های هوشمند جدید تمام این فرآیند را برای ما به‌طور خودکار انجام می‌دهد. آن‌ها تعدادی از تصاویر را در شرایط نوردهی مختلف ثبت می‌کنند و در نهایت تصاویر ثبت‌شده را به منظور خلق یک تصویر HDR با یکدیگر ترکیب می‌کنند. برخی ممکن است تصمیم بگیرند که یک تصویر معمولی را ثبت کنند و با تغییر برخی از تنظیمات دوربین به نتیجه‌ای مشابه HDR دست پیدا کنند؛ اما هیچ‌یک از این‌ موارد، HDR واقعی نیستند.

در عکس بالا مشاهده می‌کنید با وجود اینکه عکس در سایه‌ها و هایلایت‌ها دارای جزئیات بیشتری است؛ اما تصویر به شکل مصنوعی درآمده است. دلیل چنین مشکلی این است که بسیاری از ما نمایشگری با قابلیت پشتیبانی از HDR در اختیار نداریم؛ بنابراین تمام محتویات با محدوده‌ی دینامیکی گسترده باید درحدی فشرده شود تا متناسب با محدوده‌ی دینامیکی محدود نمایشگر ما باشد. همچنین به این دلیل که محدوده‌ی دینامیکی گسترده‌ی تصویر به‌طور طبیعی، بالا نیست؛ اما همچنان دارای جزئیات در سایه‌ها و هایلایت‌ها است، تصویر غیرطبیعی و بیش از حد پردازش‌شده به نظر می‌رسد.

با نمایشگر مجهز به محدوده‌ی دینامیکی گسترده‌ی واقعی، قادر خواهید بود تا به‌راحتی جزئیات را در بخش‌های پُرنورتر و سایه‌ها در تصویر بالا که با فرمت RAW ثبت شده است، مشاهده کنید؛ اما به دلیل اینکه بیشتر ما نمایشگر مجهز به فناوری HDR نداریم؛ از این رو مجبوریم تا بخش‌های پرنورتر تصویر را به‌طور مصنوعی کاهش دهیم و سایه‌ها را به منظور تطبیق با محدوده‌ی دینامیکی پایین صفحه‌ نمایش‌های خود بالا ببریم.

 HDR در صفحه نمایش

قطعا با برخی از تولیدکنندگان تلویزیون که در آخرین تلویزیون‌های 4K خود ادعای پشتیبانی از فناوری HDR را می‌کنند، آشنایی دارید. حتی گوشی‌های هوشمند نیز اکنون با نمایشگر HDR عرضه می‌شوند. اولین محصولی که سال گذشته به صفحه نمایش HDR مجهز شده بود، گوشی بداقبال گلکسی نوت ۷ بود؛ اما از آن زمان به بعد محصولات دیگری نظیر گلکسی اس 8 و گلکسی تب 3، اکسپریا ایکس زد پریمیوم و اکسپریا XZ1، ال‌جی G6 و V30 و اخیرا آیفون ۱۰ (iPhone X) نیز با این نوع از صفحه نمایش‌ها عرضه می‌شوند. بنابراین صفحه نمایش HDR چیست؟

یک صفحه نمایش HDR دارای سه مزیت نسبت به صفحات نمایش با محدوده‌ی دینامیکی استاندارد یا به اصطلاح SDR است:

اولین و دومین مورد در ارتباط نزدیک با یکدیگر قرار دارند. صفحه نمایش قادر به نمایش جزئیات بیشتر در مناطق روشن‌تر و تاریک‌تر صفحه است. این همان جایی است که شعار «سفید‌ها سفیدتر هستند و مشکی‌ها مشکی‌تر » مطرح می‌شود.

هنگامی که شما با یک صفحه نمایش HDR، محتوای HDR را تماشا می‌کنید و آن را دقیقا در کنار محتوای SDR در یک صفحه نمایش SDR مقایسه می‌کنید، متوجه خواهید شد که مناطق روشن‌تر تصویر در صفحه نمایش HDR بسیار درخشان هستند؛ با این حال، می‌توانید جزئیات بسیار زیادی را نیز در آن بخش مشاهده کنید. برای مثال، اگر عکسی از فردی که در کنار پنجره‌ای ایستاده که از آن نور وارد اتاق می‌شود گرفته شود، سمتی از چهره که رو به پنجره قرار دارد در یک صفحه نمایش SDR بیش از حد روشن به نظر خواهد رسید و فقط هاله‌ی سفید مشاهده خواهد شد؛ با وجود اینکه همان نقطه در صفحه‌نمایش HDR حتی روشن‌تر به نظر خواهد رسید؛ در عین روشنایی تمام جزئیات و بافت پوست بدون ایجاد هاله‌ی سفید روی آن قابل مشاهده خواهد بود.

همین موضوع برای سایه‌ها نیز صادق است. برای مثال هنگامی که تصویری را که در تاریکی شب گرفته شده است، در یک صفحه نمایش SDR مشاهده کنید، بخش‌های تاریک عکس نظیر مو یا کت مشکی تنها به رنگ مشکی نمایش داده می‌شوند و جزئیات زیادی در آن قابل رؤیت نیست؛ اما همین عکس در یک صفحه نمایش HDR دارای جزئیات و بافت بیشتری است.

و دلیل چنین قابلیتی در صفحات نمایش HDR، روشنایی بالا است. روشنایی بالا کیفیت کل تصویر را ارتقاء می‌دهد و اجازه می‌دهد تا جزئیات بیشتری را ببینید. ممکن است بپرسید که چرا نمی‌توان همین کار را با صفحات نمایش‌ SDR انجام داد؛ در نمایشگرهای SDR با بالا بردن میزان روشنایی هیچ‌گونه تغییری در افزایش جزئیات تصویر رخ نمی‌دهد و تنها سبب بی‌روح شدن تصاویر می‌شود.

جنبه‌ی سوم، محدوده‌ی رنگی گسترده‌تر در صفحه نمایش HDR است. چشمان ما قادرند طیف مشخصی از رنگ‌ها را ببینند. متأسفانه به دلیل محدودیت‌های مختلف در انتقال داده‌، چه از طریق تلویزیون یا اینترنت، در تصاویری که روی صفحات نمایش می‌بینیم، از زیرمجموعه‌‌های بسیار کوچک‌تری از رنگ‌ها در مقایسه با آنچه چشمان ما می‌توانند ببینند، استفاده شده است. با فناوری HDR، به طور مؤثر در حال افزایش محدوده‌ی رنگ‌ها در تصاویر هستیم. با وجود اینکه نسبت به SDR بسیار جلو رفته‌ایم؛ اما هنوز با محدوده‌ی توانایی چشم خود در تشخیص رنگ‌ها فاصله‌ی بسیاری داریم.

بنابراین، تصاویر در صفحه نمایش با وجود فناوری محدوده‌ی دینامیکی گسترده بسیار طبیعی‌تر به نظر خواهند رسید. برای مثال گوجه در دنیای واقعی به شدت قرمز و براق به نظر می‌رسد؛ اما همین گوجه در صفحه نمایش به دلیل نبود گستره‌ی رنگ کافی به منظور بازتولید دقیق رنگ شیء، رنگی ملایم‌تر دارد. اگرچه با فناوری HDR رنگ‌ها به دنیای واقعی نزدیک‌تر شده‌اند؛ اما همچنان با آن‌ها یکسان نیستند.

برای روشن شدن بیشتر موضوع باید گفت که محدوده وسیع‌تر رنگ به معنای اشباع رنگ‌ها یا افزایش غلظت رنگ در صفحه نمایش نیست. افزایش غلظت صرفا شدت رنگ را افزایش می‌دهد و لزوما رنگ بیشتری را نمایش نمی‌دهد. محدوده‌ی وسیع‌تر رنگ‌ به شما اجازه می‌دهد که طیف گسترده‌تری از رنگ را مشاهده کنید که با افزایش غلظت رنگ قادر به دستیابی به آن‌ها نیستید. این موضوع در حقیقت تفاوت اصلی میان یک صفحه نمایش با رنگ‌های بیش از حد اشباع شده با یکی صفحه نمایش مجهز به محدوده‌ی وسیع‌تر رنگ است.

با توجه به مطالب گفته شده در بخش‌های بالا به اندازه‌ی کافی درباره‌ی صفحه نمایش اطلاعات کسب کردیم، حالا نوبت به محتوا می‌رسد که در ادامه به بحث درباره‌ی آن خواهیم پرداخت.

آشنایی با فرمت‌های HDR

یک صفحه نمایش HDR زمانی HDR است که در آن محتوای HDR به نمایش درآید، در غیر این صورت صرفا یک صفحه نمایش SDR خوب است. محتوای HDR درحال حاضر با دو فرمت اصلی HDR-10 و Dolby Vision در دسترس است. درحالی‌ که از این دو به عنوان فرمت یاد می‌کنند؛ این استانداردها از کدک‌های موجود نظیر H.264 و HEVC یا فرمت‌های قدیمی‌تر نظیر MP4 یا MOV استفاده می‌کنند؛ اما این فرمت‌ها دارای فراداده‌های اضافی هستند تا خود را با سیستم‌های HDR تطبیق دهند. هنگامی که یک فایل با فرمت HDR روی صفحه نمایش SDR پخش می‌شود به دلیل عدم توانایی سیستم در نمایش اطلاعات رنگ و روشنایی بیش از محدوده‌ی خود، تصاویر دارای کنتراست پایین و رنگ کم و بسیار یکنواخت خواهند بود.

HDR-10 یک استاندارد صنعت باز است که توسط انجمن فناوری مصرف‌کنندگان ایجاد شده است، درحالی‌که دالبی ویژن یک استاندارد اختصاصی ایجاد شده توسط شرکت دالبی است. برای درک بهتر تفاوت میان آن‌ها، HDR-10 را به عنوان USB-C و دالبی ویژن را به عنوان لایتنینگ (Lightning) تصور کنید، سپس به موضوع پی خواهید برد. HDR-10 در مقایسه با دالبی ویژن فرمت رایج‌تری محسوب می‌شود؛ چرا که رایگان است و همان کار را انجام می‌دهد. هر محصولی که ادعا می‌شود از HDR پشتیبانی می‌کند از فرمت HDR-10 استفاده می‌کند، این درحالی‌ است که برخی محصولات دیگر علاوه بر پشتیبانی از HDR-10 از دالبی ویژن نیز پشتیبانی می‌کنند.

شکایتی که می‌توان از HDR داشت این است که در این فناوری، محتوا باید به شیوه‌ی خاص خود تولید شود. درحالی‌ که محتوا‌های موجود با تغییراتی پس از تولید می‌توانند به HDR تبدیل شوند؛ اما مانند محتوای 3D بهترین راه دستیابی به محتوای HDR ضبط تصاویر بر پایه‌ی خود این فناوری است. در حال حاضر هیچ‌‌ نوع دوربین HDR وجود ندارد؛ اما تمام دوربین‌های فیلم‌برداری فوق پیشرفته نظیر دوربین‌های RED ،ARRI یا Blackmagic که توسط کاربران حرفه‌ای‌ مورد استفاده قرار می‌گیرند، محدوده‌ی دینامیکی و جزئیات رنگ کافی را به طور پیش‌فرض ثبت می‌کنند که به‌راحتی قابلیت تبدیل به HDR را دارد. در هنگام ویرایش، این محتوا معمولا در حد توانایی محدوده‌ی دینامیکی و محدوده‌ی رنگ SDR فشرده می‌شود؛ اما برای تولید محتوای HDR، کارشناس تدوین‌گر قادر است میزان زیادی از محدوده‌ی دینامیکی و جزئیات رنگ را به حالت غیرفشرده در ویرایش نهایی باقی بگذارد. بسته به اینکه آن‌ها چه فرمتی را انتخاب می‌کنند، نتیجه‌ی نهایی می‌تواند به صورت HDR-10 یا دالبی‌ ویژن باشد.

یکی از ویژگی‌های منحصر به‌فرد دالبی ویژن این است که این شرکت به طور مستقیم با تولید‌کنندگان محتوا کار می‌کند و محتوا را بر اساس اینکه کجا و چگونه قرار است پخش شود آماده می‌کند، از این رو کنترل کاملی بر محتوا دارد. با  HDR10 در تنظیمات بی‌شمار صفحه‌ نمایش سردرگم خواهید شد؛ اما با دالبی ویژن تنظیمات روی حالتی قفل شده‌اند که دالبی می‌خواهد. همچنین در این فناوری تنظیمات تصویر برای هر صحنه به صورت پویا با استفاده از فراداده‌‌های از پیش تعیین شده برای خلق بهترین کیفیت تصویر تغییر می‌کنند. دالبی همچنین الزامات بیشتری برای سخت‌افزار دارد، چرا که صفحه‌نمایش‌های دالبی نسبت به HDR 10 نیاز به رنگ خاص و روشنایی بیشتری دارند.

با وجود کنترل دقیق روی فرآیند و حداقل الزامات، به طور کلی کیفیت در محتوای دالبی ویژن بالاتر است، اما در کل این امر باعث کاهش محتوا نیز می‌شود. به همین دلیل است که حدود هشت تلفن همراه با قابلیت HDR  در مدت زمان یک سال و تنها یک تلفن همراه با قابلیت دالبی ویژن در همین مدت زمان عرضه شده است. همچنین تنها تعداد انگشت‌شماری از تلویزیون‌های گران‌قیمت و بالا‌رده دارای قابلیت دالبی ویژن هستند.

دریافت محتوای HDR

امروزه محتوای HDR را می‌توان از طریق دیسک‌های بلوری (‌‌Blu-ray) و سرویس‌های استریم دریافت کرد. با استفاده از بلوری مخصوصا بلوری 4K می‌توان بهترین کیفیت حال حاضر را دریافت کرد. دیسک‌های بلوری حاوی ویدئو‌ها و فایل‌های صوتی هستند که فشرده نشده‌اند، به همین دلیل مطلوب‌ترین راه برای لذت بردن از فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی هستند.

با این حال، افراد زیادی در نهایت سرویس‌های استریم را ترجیح می‌دهند، به این دلیل که این سرویس‌ها تنها گزینه موجود برای تلفن‌های همراه می‌باشند. شرکت‌هایی نظیر نتفلیکس، آمازون و یوتیوب در حوزه‌ی سرویس‌های استریم حکمرانی می‌کنند. به طور خاص، نتفلیکس دارای یکی از بزرگ‌ترین پایگاه‌های محتوای HDR در اینترنت است. همچنین نتفلیکس تنها شرکتی است که دارای محتوای HDR- 10 و دالبی ویژن است.

آمازون نیز با هولو بعد از شرکت نتفلیکس در رده‌ی دوم قرار دارد. یوتیوب نیز اخیرا از محتوای HDR پشتیبانی می‌کند وگوگل نیز برخی از فیلم‌های HDR را به سرویس‌های فیلم گوگل پلی خود اضافه کرده است. همچنین اپل اخیرا با معرفی اپل تی‌وی 4K، آیفون ۱۰ و محتوای 4K آیتیونز پا در عرصه‌ی تولید محتوای 4K HDR گذاشته است.

اما، با وجود تعداد زیادی از خدمات در اختیار شما، میزان محتوای HDR همچنان محدود است. یکی از دلایل چنین مسأله‌ای، HDR نبودن تمام محتوای سرویس‌های یادشده است. حتی برای استفاده از محتوای 4K و دسترسی به پایگاه محتوای 4K در طرح چهار نفره نتفلیکس مجبور هستید هزینه پرداخت کنید، حتی اگر تنها فردی هستید که از این محتوا‌ها استفاده می‌کنید. همچنین بسته به منطقه‌ای که در آن زندگی می‌کنید بیشتر این محتوای محدود در پایگاه سرویس‌های مورد بحث در بعضی مناطق قابل دسترسی نیستند. بعضی از شرکت‌ها در برخی مناطق تاکنون محتوای HDR خود را عرضه نکرده‌اند.

به این ترتیب دسترسی به محتوای HDR کار چندان راحتی نیست. با این حال، شرایط کم‌کم در حال بهتر شدن است و از آنجایی‌ که سخت‌افزارهای HDR در حال گسترش در میان کاربران هستند وضعیت محتوا نیز باید بهبود یابد.

به عنوان یک جایگزین، راه سوم دیگری برای دریافت محتوای HDR وجود دارد، و آن هم در بازی‌های رایانه‌ای است. در حال حاضر، ایکس‌باکس وان و ایکس‌باکس وان ایکس، پلی‌استیشن ۴ و برخی کامپیوترها از بازی‌های HDR پشتیبانی می‌کنند که این نوع بازی‌ها نیز تمام مزایای گفته شده در بخش‌های قبلی برای فیلم‌های HDR را دارند؛ اما همچنان بازی‌های HDR برای تلفن‌های همراه وجود ندارد.

جمع‌بندی

به طور خلاصه HDR تنها برای افزایش کیفیت محتوای شما توسعه داده شده است. پیشرفت‌های قبلی در فناوری‌های ویدئویی عمدتا روی افزایش رزولوشن صورت می‌گرفت؛ اما HDR چیزی است که پیشرفت در آن در سطح پیکسل اتفاق می‌افتد، بدین مفهوم که تمرکز در فناوری HDR روی تعداد پیکسل بیشتر نیست بلکه روی کیفیت بهتر پیکسل‌ها است. تصاویر روشن‌تر، پویا‌تر و درخشان‌تر HDR در مقایسه با دیگر تصاویر حتی برای افراد مبتدی کاملا مشهود است. برای تماشای محتوای HDR فاصله معنا ندارد؛ چرا که حتی در نزدیک‌ترین فاصله‌ی چشم با صفحه نمایش آن‌ها همچنان فوق‌العاده به نظر می‌رسند.

البته باید اشاره کرد که کیفیت محتوای HDR همچنان به دو فاکتور مهم کیفیت دستگاه پخش‌کننده‌ی HDR و نحوه‌ی تولید خود محتوا بستگی دارد. تلویزیون‌های ارزان‌تر HDR قطعا به‌خوبی تلویزیون‌های گران قیمت مجهز به این فناوری نیستند و دقیقا مشابه محتوای 3D بعضی از محتوای HDR نیز به خوبی تولید نمی‌شوند و دارای رنگ‌های غیر طبیعی و کنتراست پایین هستند.

با این حال به دلیل الزامات HDR، حتی یک پنل نسبتا خوب HDR به‌طور خودکار بهتر از یک پنل SDR است و در مورد گوشی‌های هوشمند، با در نظر گرفتن این موضوع که تنها در گوشی‌های پرچم‌دار از این فناوری استفاده می‌شود، به‌طور کلی می‌توان نتیجه گرفت که کیفیت آن‌ها باید خوب باشد. چنانچه تصمیم دارید تا به دنبال فناوری دالبی ویژن بروید، به دلیل تلاش‌های دالبی، می‌توانید از کیفیت آن به‌طور کامل اطمینان داشته باشید.

دوباره تکرار می‌کنیم که فناوری و نمایشگرهای HDR هیچ ارتباطی با دکمه‌ی HDR در اپلیکیشن دوربین گوشی‌های هوشمند ندارد. امیدواریم در این مقاله توانسته باشیم برخی از سردرگمی‌های پیرامون فناوری HDR را برای شما برطرف کنیم. در آینده‌ی نزدیک شاهد پیشرفت‌های بیشتری از این فناوری خواهیم بود؛ اما در حال حاضر این فناوری بسیار فوق‌العاده است و صرفا یک ترفند تبلیغاتی از جانب شرکت‌های سازنده نیست. البته باید دوباره اشاره کنیم که به منظور حداکثر استفاده از مزایای این فناوری باید از دستگاه‌ها و محتوای باکیفیت استفاده کنید.

نظر شما در این باره چیست؟ آیا تجربه استفاده از فناوری HDR را داشته‌اید؟ لطفا نظرات خود را با در میان بگذارید.