داستان برند: ایرباس، غول اروپایی صنعت حمل و نقل هوایی

ایرباس (Airbus) شرکتی اروپایی با بازار هدف بین‌المللی است که در زمینه‌ی طراحی، ساخت و فروش انواع محصولات تجاری و نظامی صنعت هوافضا فعالیت می‌کند. بخش اصلی تولیدات این هلدینگ عظیم، هواپیماهای مسافربری هستند. دو زیرمجموعه‌ی اصلی ایرباس نیز بر ساخت محصولات نظامی و هلیکوپتر تمرکز دارند. بخش تولید هلیکوپتر ایرباس، در حال حاضر بزرگ‌ترین شرکت از لحاظ درآمد و عرضه‌ی محصول در جهان است.

دفتر ایرباس در شهر تولوز فرانسه

هلدینگ کنونی ایرباس نتیجه‌ی ادغام چند شرکت بزرگ اروپایی فعال در صنعت هوافضا است. در سال ۲۰۰۰، شرکت European Aeronautic Defence and Space Company (EADS) NV تأسیس شد. این شرکت مالک شرکت Eurocopter SA شد که در سال ۱۹۹۲ تأسیس شده بود. علاوه‌بر آن، EADS سهام ۸۰ درصدی Airbus Industrie GIE را نیز در اختیار داشت. در سال ۲۰۰۱، ایرباس به Airbus SAS تغییر نام داد و به شرکت سهامی خاص تبدیل شد. یکی دیگر از مالکان ایرباس، BAE Systems بود که در سال ۲۰۰۶ تمام سهم خود را به EADS فروخت. درنهایت در سال ۲۰۱۷، ساختار شرکت به شکل کنونی درآمد و نام Airbus Group SE برای آن انتخاب شد.

اگرچه تاریخ دقیق تأسیس ایرباس با نام کنونی به سال ۱۹۷۰ برمی‌گردد، اما ریشه‌های هواپیماسازی این شرکت را باید در دهه‌ی ۱۹۳۰ جست‌وجو کنیم. تاریخچه‌ی تأسیس این شرکت به سال ۱۹۲۳ و تولید هواچرخ (Autogyro) برمی‌گردد. پس از موفقیت در تولید این محصولات، اولین نام انتخاب شده برای این شرکت، Aeronautica Industrial S.A بود.

هاینریش فوکه (Henrich Focke) یکی دیگر از افراد تأثیرگذار در صنعت هوایی اروپا بود که در ابتدای دهه‌ی ۱۹۳۰ روی تولید هلیکوپتر با دو روتور موازی تحقیق می‌کرد. او شرکت Focke-Wulf را با همکاری G. Wulf در سال ۱۹۲۳ تأسیس کرد و در سال ۱۹۳۳ این شرکت را به‌صورت عمومی عرضه کرد. فوکه در سال ۱۹۳۴ تصمیم گرفت تا بخش بال‌های گردان شرکتش را توسعه دهد و به همین دلیل امتیازات طراحی هواچرخ خوان دلا را از او خرید. او با استفاده از این امتیازات طراحی، هواپیمای Focke 61 را تولید کرد. موتور این هواپیما ۱۶۰ اسب‌بخار قدرت داشت و وزنی حدود ۱۰۰۰ کیلوگرم داشت. پروازهای متعددی در پایان دهه‌ی ۱۹۴۰ با این هواپیما انجام شد و آخرین رکورد آن نیز رسیدن به ارتفاع ۳۴۲۰۷ متری بود. این هواپیما در دسامبر سال ۱۹۴۱ بازنشسته شد.

هواپیمای Focke 61

در سال ۱۹۳۶، صنعت فرانسه با ترکیب ۶ شرکت هوایی، Société Nationale de Constructions Aéronautiques du Sud-Ouest را تأسیس کرد که محصولاتی از جمله هواپیماهای مسافربری، بمب‌افکن‌ها، هواپیماهای جنگنده و هلیکوپتر تولید می‌کرد. از شرکت‌های زیرمجموعه که به این هلدینگ جدید وارد شدند، Blériot و Bloch بودند.

طرحی از کایت هواچرخی FA330

فوکه در خلال سال‌های فعالیت در شرکت جدید، محصولی دیگر با نام FA223 تولید کرد که از موقیت‌های F61 بهره می‌برد. این هلیکوپتر که در سال ۱۹۴۲ ساخته شد، سرعتی حدود ۱۸۲ کیلومتر بر ساعت و توانایی حمل باری به وزن ۴۴۱۴ کیلوگرم داشت. بیشترین رکورد پرواز با این هواپیما نیز ۳ ساعت و ۴۲ دقیقه ثبت شده است. د رسال ۱۹۴۴، سفارش هواپیماهی FA223 به ۳۰ عدد رسید اما شرکت تا سال ۱۹۴۵ تنها ۹ عدد از آن‌ها را تولید کرد. در سال ۱۹۴۷، فوکه به شرکت فرانسوی SNCASE ملحق شد.

اولین تصاویر از کارخانه‌ی CASA در شهر ختافه

دهه‌ی ۱۹۴۰ زمان تلاش هرچه بیشتر شرکت‌ها برای تولید هواپیماهای سریع‌تر و قوی‌تر بود. اولین هواپیما با مسافت پرواز طولانی در آن دهه، متعلق به شرکت Focke-Wulf بود و با نام Fw 200 Condor ساخته شد که برای اولین‌بار فاصله‌ی بین نیویورک و برلین را در کمتر از یک روز طی کرد. این هواپیما در مدت ۱۲ ماه و ۱۱ روز ساخته شد.

در پایان دهه‌ی ۱۹۴۰، تلاش‌ها برای بهبود هرچه بیشتر هواپیماها ادامه پیدا کرد و فناوری‌های جدید برای ساخت هواپیماهای کاملا فلزی با امکانات مدرن توسعه یافتند. تلاش برای افزایش هرچه بیشتر سرعت هواپیماها، منجر به تولید موتور جت و همچنین توسعه‌ی فناوری بال‌های رو به عقب شد. اولین هواپیماهای مجهز به این موتور در ابتدای دهه‌ی ۱۹۵۰ تولید شدند و اولین رقابت‌ها برای شکستن سرعت صوت شروع شد.

طراحی‌های اولیه‌ی موتور جت

اولین همکاری‌های میان کشورهای اروپایی پس از جنگ جهانی دوم نیز در دهه‌ی ۱۹۵۰ انجام شد. شرکت‌های آلمانی و فرانسوی برای ساخت هواپیمای Noratlas با یکدیگر همکاری کردند. این هواپیما که توسط Jean Calvy طراحی شده بود، بیشتر با نام Nora شناخته می‌شد و دو موتور داشت و به‌طور اختصاصی برای نیروی هوایی فرانسه ساخته شد.

محصول بعدی که نشان‌دهنده‌ی همکاری هرچه بیشتر اروپایی‌ها در ساخت هواپیما بود، SE.210 Caravelle نام داشت. این هواپیما اولین پرواز خود را در سال ۱۹۵۵ انجام داد. دراین‌میان شرکت اسپانیایی CASA نیز به فعالیت مستقل خود ادامه می‌داد و هواپیماهایی همچون Alcotan، Halcon و Azor را تولید کرد و خود را به‌عنوان شرکتی معتبر در زمینه‌ی ساخت هواپیماهای مسافربری معرفی کرد.

هواپیمای Caravelle

در سال ۱۹۶۵، دولت‌های فرانسه و آلمان و انگلستان تصمیم گرفتند که کنسرسیومی برای تشکیل یک سیستم حمل‌و‌نقل هوایی با ظرفیت بالا و مسافت‌های کوتاه تشکیل دهند. هدف اصلی آن‌ها نیز رقابت با غول‌های آمریکایی همچون بوئینگ بود. در میان شرکت‌های حاضر در این کنسرسیوم، شرکت فرانوسوی Sud Aviation، شرکت آلمانی Arge Airbus و شرکت انگلیسی Hawker Siddeley Aviation حضور داشتند. اولین محصول مورد نظر این اتحاد، هواپیمیایی با ظرفیت ۳۰۰ صندلی برای مسافت‌های کوتاه بود. اولین چالش تولید این هواپیما، آماده‌سازی موتور آن بود که به خاطر فراهم نشدن شرایط، تعداد صندلی‌ها نیز به ۲۵۰ کاهش یافت.

ایرباس A300

۵۰ درصد از سرمایه‌ی مورد نیاز ایرباس توسط شرکت فرانسوی Aerospatiale تأمین می‌شد. خود این شرکت از ترکیب شرکت‌های فرانسوی Sud Aviation، Nord Aviation و شرکت تولید موشک SEREB ایجاد شده بود. ۵۰ درصد دیگر از سرمایه نیز توسط شرکت آلمانی Deutsche Airbus تأمین می‌شد که بعدا به دایمبرکرایسلر آئرو اسپیس ایرباس تغییر نام داد. نکته‌ی مهم اینکه شرکت VFW-Fokker حدود ۳۵ درصد از سهام این شرکت آلمانی را در اختیار داشت. پس از یک سال، اسپانیایی‌ها نیز با شرکت CASA و سهام ۴.۲ درصدی وارد این مشارکت شدند.

شرکت‌های بریتانیایی که ابتدا از ایرباس خارج شده بودند، در سال ۱۹۷۷ به یک شرکت دولتی با نام بریتیش آئرواسپیس ملحق شدند که بعدا با نام BAE Systems معرفی شد. این شرکت نیز در سال ۱۹۷۹ با سهام ۲۰ درصدی به ایرباس ملحق شد. تمام شرکت‌های حاضر در هلدینگ ایرباس به جز BAE در سال ۲۰۰۰، شرکت EADS را تشکیل دادند که ۸۰ درصد از سهام ایرباس را تصاحب کرد.

همان‌طور که گفته شد هدف اصلی از تشکیل کنسرسیوم ایرباس، تولید هواپیماهایی با ظرفیت بالا برای مسافت‌های کوتاه بود. A300 اولین محصول این همکاری بود که به منظور بهره‌وری بیشتر اقتصادی، تنها با دو موتور ساخته شد. اولین پرواز آزمایشی این هواپیما در سال ۱۹۷۲ انجام شد و پروازهای تجاری آن نیز از سال ۱۹۷۴ و در خطوط هوایی ایرفرانس شروع شد. با وجود فناوری مدرن و کیفیت ساخت بالا، خطوط هوایی استقبال خوبی از A300 نداشتند و فروش این هواپیما ناچیز بود. دلیل اصلی این استقبال پایین نیز ناشناس بودن تولیدکننده‌ی آن یعنی ایرباس جوان بود.

ایرباس A320

در سال ۱۹۸۴، برنامه‌ی طراحی و تولید A320 شروع شد. این هواپیما طراحی باریک‌تری نسبت به نسل‌های قبلی داشت و برای مسیرهای کوتاه و متوسط طراحی شد. نوآوری‌های بسیاری از جمله کنترل کاملا دیجیتال و کامپیوتری، به این محصول ایرباس اضافه شده بودند. اولین پروازهای A320 در سال ۱۹۸۸ شروع شدند. به‌خاطر موفقیت‌های متعدد این هواپیما، ایرباس تصمیم به تشکیل خانواده برای این مدل را نیز در دستور کار خود قرار داد. آن‌ها مدل‌های A321، A319 و A318 را با تجهیزات مشابه و ابعاد متنوع تولید کردند.

پس از تولید چند محصول با تمرکز روی پروازهای کوتاه‌مدت، ایرباس تصمیم گرفت تا دامنه‌ی محصولات را گسترش داده و پروازهای طولانی‌مدت را نیز به قابلیت‌های محصولات خود اضافه کند. در سال ۱۹۸۷، دو هواپیما با طراحی بدنه‌ی بزرگ به خط تولید ایرباس وارد شدند. هواپیمای چهار موتوره‌ی A340 در سال ۱۹۹۳ وارد پروازهای رسمی شد و A330 نیز با دو موتور یک سال بعد معرفی شد. A330 عموما به‌عنوان هواپیمایی باربری یا مخصوص حمل سوخت نظامی شناخته می‌شود.

ایرباس A330

هواپیمای Airbus A380 یکی از تلاش‌های جدی این شرکت اروپایی برای رقابت با حریف قدرتمند آمریکایی‌اش یعنی بوئینگ بود. در سال ۱۹۸۸، گروهی از مهندسین ایرباس به سرپرستی جان رودر به‌صورت سری روی طراحی هواپیمایی با ظرفیت بسیار بالا (UHCA) متمرکز شدند. هدف این پروژه، گسترش تنوع محصولات ایرباس و همچنین پایان دادن به سلطه‌ی بوئینگ در این بازار و محصول اسطوره‌ای‌اش یعنی بوئینگ ۷۴۷ بود.

یکی از اتفاقات عجیب و اشتباهات فاجعه‌بار مهندسی در تاریخ ایرباس، در زمان طراحی همین هواپیما اتفاق افتاد. مهندسین بخش مونتاژ در تولوز، از نسخه‌ی پنجم نرم‌افزار کتیا استفاده کرده بودند و این در حالی بود که تیم طراحی ایرباس در شهر هامبورگ از نسخه‌ی قدیمی‌تر (ورژن ۴) برای طراحی استفاده کرده بود. این اشتباه ساده باعث شد تا طراحی ۵۳۰ کیلومتر کابل‌کشی هواپیما مجددا انجام شود. خوشبختانه این اشتباه منجر به لغو هیچ سفارشی از سوی مشتریان نشد اما به هرحال میلیون‌ها دلار به خاطر تحویل دیرهنگام به ایرباس تحمیل کرد. در همین سال، به خاطر مشکلات مالی و اعتباری ایجاد شده، شرکت انگلیسی BAE کل ۲۰ درصد سهام خود را به ارزش ۳.۵ میلیارد پوند به EADS فروخت. 

هواپیمای غول‌پیکر A380

اولین نسخه‌ی کامل ایرباس A380 در ۱۵ اکتبر سال ۲۰۰۷ به هواپیمایی سنگاپور تحویل داده شد. پس از دو ماه، مدیرعامل هواپیمایی سنگاپور اظهار رضایت کاملی از این هواپیما بیان کرد و عنوان کرد که این محصول، تا ۲۰ درصد کمتر از بوئینگ ۷۴۷، سوخت مصرف می‌کند. هواپیمایی امارات، مشتری بعدی این محصول خارق‌العاده در صنعت هوایی بود که اولین پرواز را بین دوبی و نیویورک در اول اوت سال ۲۰۰۸ انجام داد.

کارخانه‌ی ایرباس در تولوز فرانسه

یکی از بخش‌های مهمی که در سال‌های اخیر به ایرباس اضافه شده، شرکت سرمایه‌گذاری تحقیق و توسعه در سیلیکون‌ولی است. مدیران این شرکت معتقدند غرور در ارتباط با داشتن ایده‌ها و اطلاعات کافی در یک صنعت، جلوی پیشرفت بیشتر سازمان را می‌گیرد و به همین دلیل به‌دنبال هر بهانه‌ای برای جذب ایده‌های جدید هستند. آن‌ها به همین دلیل فضایی را خارج از محیط اصلی سازمان در نظر گرفته‌اند که تجربیات نوآورانه‌ی جدید را در آن به جریان بیاندازند. فضای سرمایه‌گذاری گروه ایرباس با نام A³ به همین دلیل در سیلیکون‌ولی تأسیس شده و کار خود را از ژانویه‌ی سال ۲۰۱۶ به‌صورت رسمی آغاز کرده است.

 ایرباس A380 (بالا) در مقایسه با بوئینگ ۷۴۷ (پایین)

درنهایت، قرارداد ایرباس با ایران اجرا شد و اولین نمونه از هواپیما در ۱۲ ژانویه‌ی ۲۰۱۷ (۲۳ دی ۱۳۹۵) در هواپیمای مهرآباد فرود آمد. ایرباس اعلام کرد که این تحویل با تأیید نهایی دولت آمریکا انجام شده است.

ایرباس و بوئینگ رقیبان اصلی بازار صنعت هوایی در جهان هستند. ایرباس از سال ۲۰۰۳ موفق شده نیمی از سفارشات ساخت هواپیما در جهان را به خود اختصاص دهد. در سال ۲۰۰۵ سفارش‌‌های این سازمان هوایی ۱۰۵۵ عدد بود و سفارشات شرکت آمریکایی بوئینگ به ۱۰۲۹ عدد رسید. البته این رقابت در سال‌های بعدی با فراز و نشیب‌های زیادی همراه بود و دو شرکت از لحاظ تعداد سفارشات، تعداد هواپیماهای تحویل داده شده و همچنین ارزش مالی سفارشات در رقابت نزدیک بوده‌اند.

مقایسه‌ی آماری سفارشات ساخت هواپیما - بوئینگ و ایرباس

نکته‌ی جالب در مورد رقابت این دو غول صنعت هوایی، محصولاتی است که برای رقابت با یکدیگر عرضه می‌کنند. هر دوی این شرکت‌ها تنوع زیادی از هواپیماها را در سبد محصول خود قرار داده‌اند؛ اما محصولات رقابتی آن‌ها هیچ‌گاه کاملا قابل مقایسه نیستند. به‌عنوان مثال هواپیمای A380 ایرباس برای رقابت با بوئینگ ۷۴۷ طراحی شد و ابعادی بزرگتر از آن دارد. هواپیمای A320 بزرگتر از سری ۷۰۰-۷۳۷ بوئینگ است اما نسبت به سری ۸۰۰-۷۳۷ ابعاد کوچتری دارد. همین مثال‌های ساده در مورد عدم تناسب محصولات رقابتی، مقایسه‌ی آن‌ها را نیز دشوار می‌کند.

در بخش‌های قبلی به‌طور کلی در مورد تاریخچه و زمان عرضه‌ی هواپیماهای مسافربری ایرباس توضیحاتی ارائه کردیم. نکات مهم باقی‌مانده در مورد هواپیماهای مسافربری این شرکت، این است که آخرین مدل از هواپیمای A300 در سال ۲۰۰۷ به شرکت FedEx تحویل داده شد و خط تولید این هواپیما به‌طور رسمی تعطیل شد. از موارد دیگر نیز می‌توان به فعالیت مهم ایرباس در تأمین قطعات و لوازم تعمیری هواپیماهای کنکورد اشاره کرد که تا سال ۲۰۰۳ و بازنشستگی این هواپیما، ادامه داشت. 

یکی از زیرمجموعه‌های بخش هواپیمایی ایرباس، به تولید هواپیماهای اختصاصی برای شرکت‌ها، سازمان‌ها، دولت‌ها و اشخاص می‌پردازد. این بخش که با نام Airbuss Corporate Jets یا ACJ شناخته می‌شود، نمونه‌هایی شخصی‌سازی شده از هواپیماهای اصلی ایرباس را برای مصارف خاص تغییر می‌دهد. به‌عنوان مثالی از محصولات این بخش می‌توان به A318 Elite و A380 Prestige اشاره کرد.

نمای داخلی A340 VIP

از دیگر هواپیماهای خاص ایرباس می‌توان به Aerion AS2 اشاره کرد که با همکاری شرکت Aerion تولید خواهد شد. این هواپیمای مافوق صوت مسافربری، یک هواپیمای شخصی با ظرفیت ۱۱ مسافر است که تا سال ۲۰۲۱ به بازار عرضه خواهد شد.

ایرباس در سال ۲۰۱۳ با همکاری شرکت تولید چمدان Rimowa و شرکت کامپیوتری T-Systems، چمدانی هوشمند با نام Bag2Go معرفی کرد که برای مصرف مسافران هواپیما طراحی شد. این چمدان مجهز به فناوری‌های پیشرفته‌ی ردیابی و کنترل وزن است و با ارتباط با گوشی هوشمند کاربر و همچنین، شبکه‌ی شرکت هواپیمایی، عملیات تحویل چمدان و پیگیری وضعیت آن را آسان‌تر می‌کند.

چمدان هوشمند Bag2Go

این چمدان مجهز به حسگر GPS، سیم‌کارت برای ارسال پیام، تگ RFID برای تشخیص هویت و همچنین حسگر تشخیص وزن است. پس از تولید این چمدان توسط ایرباس، نمونه‌های مشابه یا پیشرفته‌تر نیز توسط شرکت‌های فناوری تولید و عرضه شدند.

بخش محصولات نظامی و فضایی ایرباس با نام Airbus Defence and Space در سال ۲۰۱۴ به‌عنوان بخشی مستقل شروع به کار کرد؛ اما تمایل ایرباس به حضور در صنایع نظامی و تولید محصول برای آن‌ها از میانه‌های دهه‌ی ۲۰۰۰ شروع شد. آن‌ها در دو بخش به نیروهای نظامی خدمات می‌دادند: سوخت‌گیری هوایی که با محصولاتی همچون A310 MRTT و A330 MRTT در آن حضور داشتند و جابجایی هوایی ادوات نظامی (Tactical Airlift) که A400M به‌عنوان محصول اصلی در آن شناخته می‌شود.

جنگنده‌ی Eurofighter Typhoon

کشورهای مختلفی از جمله پاکستان و امارات متحده‌ی عربی به‌عنوان مشتریان محصولات نظامی ایرباس شناخته می‌شوند. پاکستانی‌ها در سال ۲۰۰۸، سفارش خرید A310 MRTT را برای ایرباس ارسال کردند و امارات نیز در همان سال، سفارش تولید سه هواپیمای MRTT را به ایرباس داد. در مارس سال ۲۰۰۸، کنسرسیوم ایرباس و نورثروپ، در رقابت برای پروژه‌ی تأمین هواپیماهای سوخت‌رسانی برای نیروی هوایی آمریکا پیروز شدند اما این قرارداد با شکایت بوئینگ رو‌به‌رو شده و لغو شد.

ایرباس علاوه‌بر هواپیماهای حمل‌و‌نقل و سوخت‌رسانی، در طراحی و ساخت جنگنده‌ها نیز با شرکت‌های دیگر و سازمان ناتو همکاری می‌کند. یکی از جنگنده‌های حاصل همکاری اروپایی، Eurofighter Typhoon است که با همکاری شرکت‌های Alenia، Aermacchi، BAE Systems و ایرباس تولید می‌شود.

از دیگر محصولات بخش نظامی و فضایی ایرباس می‌توان به هواپیماهای بدون سرنشین اشاره کرد. مهم‌ترین محصولات در این بخش، هواپیمای ترکر (Tracker) است که برخلاف جثه‌ی کوچک، بسیار پیشرفته بوده و قابلیت پرواز کاملا خودکار را دارد. این هواپیمای شناسایی در تمامی شرایط جوّی و جغرافیایی توانایی پرواز دارد. از دیگر هواپیماهای بدون سرنشین این شرکت نیز می‌توان به Barracuda، Hale RPAS، Euro Hawk، DVF ۲۰۰۰ VT، Harfang، Atlane و KZO اشاره کرد. 

هواپیمای شناسایی Eurohawk

ایرباس در سال‌های اخیر فعالیت فضایی خود را نیز افزایش داده و در پروژه‌های متعددی با سازمان فضایی اروپا همکاری کرده است. محصولات بسیار متنوعی از موشک‌های پرتاب ماهواره و فضانرود، تا کپسول‌های حمل بار و همچنین ماهواره‌های مطالعاتی و مخابراتی، در سبد محصولات فضایی این شرکت قرار گرفته‌اند.

بخش هلیکوپتر ایرباس ابتدا در سال ۱۹۹۲ و با نام Eutocopter Group تأسیس شد. یکی از ریشه‌های این شرکت مستقل به شرکت آلمانی Focke-Wulf باز می‌گردد. این شرکت رکوردهای متعددی را از لحاظ ساخت هلیکوپترهای پیشرفته و آزمایش آن‌ها در شرایط مخلف به نام خود ثبت کرده و اکنون بزرگ‌ترین شرکت ساخت هلیکوپتر از لحاظ درآمد و تحویل محصول در جهان است.

طرح مفهومی ایرباس X6

انواع هلیکوپترهای نظامی، امدادی، آموزشی و شخصی توسط این شرکت تولید می‌شوند که بخش عظیمی از قراردادهای سفارش هلیکوپتر در جهان را تأمین می‌کنند. یکی از آخرین محصولات ایرباس هلیکوپتر، Eurocopter X³ نام دارد که اولین پرواز خود را در سال ۲۰۱۰ انجام داد. این هلیکوپتر از نوع سریع بوده و برای طی مسافت‌های طولانی طراحی شده است. آخرین طرح مفهومی ارائه شده از ایرباس در بخش هلیکوپترها نیز X6 است که طرحی مفهومی از یک هلیکوتر با ظرفیت ۱۹ نفر است. این هلیکوپتر قرار است جایگزین H225 ایرباس شود. طراحی این محصول از سال ۲۰۱۵ شروع شده و گفته شده که تا سال ۲۰۲۲ اولین نمونه‌های آن وارد بازار شوند.

ایرباس هم مانند هر شرکت بزرگ دیگری در طول تاریخ فعالیت خود با انواع و اقسام چالش‌ها و مشکلات رو‌به‌رو بوده است. یکی از این موارد، در سال ۲۰۰۵ اتفاق افتاد و تلاش برای ضربه زدن به برخی از زیرمجموعه‌های این شرکت جدی شد. دلیل این تلاش نیز جلوگیری از تولید قطعات بمب‌های خوشه‌ای توسط این زیرمجموعه‌ها بود که توسط سازمان سرمایه‌گذاری بازنشستگی نروژ انجام شد. البته ایرباس با تلاش برای متقاعد کردن سازمان‌های بین‌المللی و خصوصا اعضای پیمان اوتاوا، اتهامات را از خود دور کرد؛ اما هنوز سازمان سرمایه‌گذاری مورد نظر به خاطر شک در همکاری ایرباس در تولید سلاح‌های هسته‌ای، با آن همکاری نمی‌کند.

توماس اندرز، مدیرعامل ایرباس

از دیگر چالش‌های قانونی این شرکت اروپایی در سال‌های گذشته، اتهام رشوه دادن به مقامات کشورهای متعدد از جمله عربستان سعودی، آفریقای جنوبی و ترکیه بوده است. برخی از این اتهامات بر ضد ایرباس ثابت شدند و جریمه‌هایی چندین میلیون دلاری را برای آن‌ها به همراه داشتند.

در حال حاضر، دنیس رانک به‌عنوان رئیس هیئت مدیره و تام اندرز در سمت مدیرعاملی ایرباس مشغول به فعالیت هستند. طبق آخرین آمار ارائه شده، درآمد این هلدینگ در سال ۲۰۱۷ برابر با ۶۶.۷۶۷ میلیارد یورو بوده و سود خالص آن‌ها ۲.۸۷۳ میلیارد یورو گزارش شده است. ایرباس در سرتاسر جهان حدود ۱۳۴ هزار کارمند دارد.

همیشه می‌توانید ازطریق موتور جستجوی پرواز کجارو ارزان‌ترین بلیط هواپیما به مقصد مورد نظرتان را بیابید و به آسانی آن را از فروشنده‌های معتبر خریداری کنید.