داستان برند: ورایزن، برند جوانی که ریشه در اختراع تلفن دارد

ورایزن (Verizon Communications) شرکتی آمریکایی با گستره‌ی خدمات بین‌المللی است که در حوزه‌ی مخابرات فعالیت می‌کند. مرکز مدیریت این شرکت در منهتن نیویورک قرار دارد و به‌نوعی دومین برند بزرگ خدمات مخابراتی در جهان محسوب می‌شود.

ورایزن حاصل ادغام برندهای قدیمی صنعت مخابرات و شرکت‌هایی است که در سال ۱۹۸۴ بنا به دستور وزارت دادگستری آمریکا، از AT&T جدا شدند. طبق حکم ابلاغ شده در آن سال، AT&T مجبور شد که شرکت Bell Systems را از زیرمجموعه‌ی خود خارج کند. پس از اجرای حکم،‌ هفت شرکت مستقل از بل سیستمز ایجاد شده و با نام Baby Bells مشهور شدند. یکی از آن شرکت‌ها، بعدا با ادغام شرکت‌های دیگر به ورایزن تبدیل شد.

خدمات ورایزن در حوزه‌ی وایرلس، در زیرمجموعه‌ای با نام ورایزن وایرلس عرضه می‌شود که به‌نوعی بزرگ‌ترین سرویس‌دهنده‌ی ارتباطات وایرلس در آمریکا است. ورایزن در سال ۲۰۱۵، با خرید شرکت‌های بزرگی همچون یاهو و AOL، قصد خود را برای توسعه‌ی هرچه بیشتر دامنه‌ی خدمات، عملی کرد. دو شرکت جدید، بعدا در زیرمجموعه‌ای مستقل به‌نام Oath به کار خود ادامه دادند.

مرکز مدیریت ورایزن در نیویورک

برند کنونی ورایزن از ادغام دو شرکت Bell Atlantic، یکی از شرکت‌های بیبی بل و GTE در سال ۲۰۰۰ ایجاد شد. برای بررسی تاریخچه‌ی این برند، باید نگاهی به تاریخ شرکت‌های تشکیل‌دهنده‌ی آن داشته باشیم که خود، حاصل ادغام یا جداسازی از بازیگران بزرگ صنعت مخابرات بودند. درواقع، تاریخچه‌ی اصلی ورایزن، به اختراع تلفن توسط الکساندر گراهام بل و اولین شرکت این حوزه به نام بل سیستمز باز می‌گردد.

بل آتلانتیک، یکی از هفت شرکتی بود که از تجزیه‌ی AT&T ایجاد شد. این شرکت به ایالت‌های شمال اقیانوس اطلس در آمریکا خدمت‌رسانی می‌کرد و هفت، زیرمجموعه‌ی خدمات تلفن داشت. از همان سال‌های ابتدایی فعالیت، AT&T خود را به‌عنوان رقیب اصلی و جدی بل آتلانتیک نشان داد.

در سال ۱۹۸۴، زیرمجموعه‌ی تجهیزات و سیستم بل آتلانتیک با نام Bell Atlanticom Systems شروع به کار کرد. زیرمجموعه‌ی جدید، در حوزه‌ی فروش تلفن‌های قدیمی، بی‌سیم و دکوری، تجهیزات سیم‌کشی و سیستم‌های امنیت و سلامت فعالیت می‌کرد. Bell Atlantic Mobile بخش دیگری بود که در همان روزهای ابتدایی، فعالیت جدی خود را در حوزه‌ی خدمات موبایل شروع کرد.

لوگوی قدیمی بل آتلانتیک

زیرمجموعه‌ی موبایل بل آتلانتیک، متشکل از خدمات متنوع بازار جدید مخابرات بود. آن‌ها در ماه مارس سال ۱۹۸۴ سرویسی به‌نام Alex معرفی کردند که خدمات موبایل و سیم‌کارت را عرضه می‌کرد و پس از یک ماه، حوزه‌ی فعالیت خود را تا واشنگتن، بالتیمور و مریلند توسعه داد. سرمایه‌گذاری این شرکت نوظهور در بازار موبایل، ۱۵.۱ میلیون دلار بود.

بل آتلانتیک در همان ابتدای فعالیت با مشکلات متعدد از سوی مقامات قانون‌گذار آمریکایی روبه‌رو بود. دعواهای حقوقی متعدد پیرامون عرضه‌ی خدمات و نحوه‌ی دریافت هزینه از مشتریان، روند ابتدایی شرکت را تاحدودی با چالش روبه‌رو کرد اما آن‌ها درنهایت، فعال‌ترین شرکت در میان همکاران خود یا همان بیبی بل بودند.

بل آتلانتیک، در همان سال اول فعالیت، شرکت‌های زیادی را با خرید و ادغام، به زیرمجموعه‌ی خود اضافه کرد. شرکت Telecommunication Specialists در هیوستون با تمرکز بر اتصالات شبکه، Tri-Continental Leasing Corporation در نیوجرسی با تمرکز بر حوزه‌ی تجهیزات کامپوتری و مخابراتی و شرکت خدمات کامپیوتری Sorbus، به مجموعه‌ی بل آتلانتیک پیوستند.

بل آتلانتیک، بیش از تمامی بیبی‌ بل‌ها، به توسعه‌ی خدمات در حوزه‌ی صنعت رو به‌رشد و پرسود مخابرات و کامپیوتر می‌اندیشید. تلاش برای فروش و ارائه‌ی خدمات به مشتریان بزرگ، چالش‌های خاص خود را داشت و به‌علاوه، آن‌ها ظرفیت پیاده‌سازی مستقل شبکه‌های متعدد را داشتند. به‌همین دلیل، بل آتلانتیک تمرکز خود را به مشتری‌های کوچک‌تر و متوسط معطوف کرده و انواع خدمات از تجهیزات اطلاعاتی تا پردازش داده و تعمیر و نگه‌داری کامپیوتر را به آن‌ها عرضه می‌کرد.

هولدینگ‌های تجزیه شده از AT&T، درکنار بل آتلانتیک، در دهه‌ی ۱۹۸۰، اعتراض‌ها و درخواست‌های متعددی را به وزارت دادگستری آمریکا ارسال می‌کردند تا موقعیت رقابتی را برای آن‌ها فراهم کند. آن‌ها اعتقاد داشتند قوانین موجود در صنعت جدید مخابرات و کامپیوتر، بیشتر به‌سود بزرگانی همچون AT&T و IBM است و عدم اجازه برای ادغام این شرکت‌ها، مانع از رقابت سالم خواهد شد.

با شروع دهه‌ی ۱۹۹۰، توسعه‌ی بین‌المللی خدمات بل آتلانتیک با سرعت بیشتری ادامه پیدا کرد. آن‌ها قراردادی را با مقامات کره‌ای در حوزه‌ی بازاریابی، تحقیقات و تبادل اطلاعات امضا کردند. به‌علاوه، قراردادهایی برای حضور در صنعت مخابرات چک‌اسلواکی هم امضا شده و در یک همکاری با Ameritech و چند شرکت نیوزیلندی، یکی از شرکت‌های بزرگ آن کشور در حوزه‌ی مخابرات، خریداری شد.

دفاتر راهنمای مشهور در آمریکا به‌نام Yellow Pages

توسعه‌ی خدمات در داخل ایالات متحده‌ی آمریکا، برای بل آتلانتیک ادامه داشت. آن‌ها با خرید Metro Mobile، دومین شرکت بزرگ و مستقل ارائه‌دهنده‌ی ارتباطات شبکه‌ی سلولی آمریکا در سال ۱۹۹۲، حوزه‌ی خدمات موبایلی خود را در ساحل شرقی آمریکا بیش‌ازپیش گسترش دادند. به‌علاوه، یک قرارداد همکاری با NYNEX و GTE هم امضا شد که با ترکیب شبکه‌های موبایلی، پوشش خدمات را به کل آمریکا گسترش داد.

در سال ۱۹۹۵، یک قاضی فدرال پس از سال‌ها بررسی درخواست‌های شرکت‌های بیبی بل، اجازه‌ی ارائه‌ی خدمات راه دور را برای آن‌ها صادر کرد. بل آتلانتیک به‌عنوان بزرگ‌ترین شرکت این گروه، به‌سرعت وارد بازار جدید شد و خدمات خود را تا فلوریدا، ایلی‌نویز، کارولینای شمالی و جنوبی و تگزاس، توسعه داد.

کمی پس از ادغام فوق، زیرمجموعه‌ای از بل آتلانتیک با تمرکز جدی روی خدمات اینترنتی ظهور پیدا کرد که محصولات خدمات را از واشنگتن تا فیلادلفیا و نیوجرسی، به شرکت‌ها و اشخاص،‌ عرضه می‌کرد.

خدمات بل آتلانتیک پس از ادغام با NYNEX، حدود یک سوم از شرکت‌های حاضر در فهرست فورچن ۵۰۰ را شامل می‌شد و از آن مهم‌تر، منطقه‌ی مرکزی فعالیت دولتی آمریکا نیز تحت خدمات آن‌ها قرار داشت. در همین زمان، توسعه‌ی خدمات به آمریکای جنوبی هم با جدیت پیگیری می‌شد و سهام کنترلی یکی از شرکت‌های بزرگ مکزیک با نام Grupo Iusacell خریداری شد.

در سال‌های پایانی قرن بیستم، بل آتلانتیک ۳۹.۷ میلیون خط ارتباطی در آمریکا، ۵.۴ میلیون مشترک خدمات بی‌سیم در آمریکا و ۶.۳ میلیون مشتری خدمات بی‌سیم در جهان داشت و در ۲۱ کشور، فعالیت می‌کرد. یکی از بزرگ‌ترین زمینه‌های فعالیت شرکت تا آن سال نیز، انتشار و توزیع کتاب‌های راهنما یا دایرکتوری در جهان بود که در آمریکا با نام Yellow Pages هم شناخته می‌شدند.

در سال ۱۹۹۰، دو رقیب بزرگ مخابراتی در آمریکا، تصمیم به ادغام گرفتند که بزرگ‌ترین ادغام صنعت را در کشور ایجاد کرد. GTE Corporation و Contel Corporation در آن سال با هم ادغام شدند و شرکت GTE را تشکیل دادند. ارزش بازار GTE در زمان تأسیس، ۲۸ میلیارد دلار بود که آن را در فهرست برترین شرکت‌های مخابراتی قرار می‌داد. هدف از ادغام فوق، بهره‌مندی از مزایای هر دو شرکت در زمینه‌های فعالیت بود. با تشکیل شرکت جدید، دو حوزه‌ از سه حوزه‌ی بزرگ عملیات در آن سال‌ها یعنی خدمات تلفن و محصولات مخابراتی، محل فعالیت جدی GTE شدند.

تاریخچه‌ی GTE به ابتدای قرن بیستم و سال ۱۹۱۸ باز می‌گردد. جان اف. اوکانل، سیگورد ال. اودگارد و جان ای. پرات با مجموع سرمایه‌ی ۳۳۵۰۰ دلار، شرکت تلفن Richard Center را با ۱۴۶۶ مشتری در جنوب ویسکانزین خریداری کردند. تا سال ۱۹۳۵ چند شرکت دیگر در حوزه‌ی مخابرات خریداری شدند و نام شرکت جدید، General Telephone Corporation انتخاب شد. جان وین، یکی از مدیران سابق بل سیستم، به‌عنوان مدیر شرکت جدید انتخاب شد.

در جریان جنگ جهانی دوم و پس از آن، گستره‌ی خدمات شرکت جنرال تلفن، افزایش زیادی داشت. آن‌ها ابتدا در زمان جنگ مجبور به ارائه‌ی خدمات به ارتش شدند و پس از آن، با خرید هزاران خط ارتباطی و پس از آن، شرکت تولید تجهیزات مخابراتی، فعالیت خود را در صنعت بیشتر کردند.

در سال ۱۹۵۹، شرکت Sylvania Electric Products توسط جنرال تلفن خریداری شد و نام شرکت جدید، General Telephone & Electronics یا GT&E انتخاب شد. خرید شرکت سیلوانیا، فعال در حوزه‌ی روشنایی، تلویزیون و رادیو، سرمایه‌ی مورد نیاز این شرکت را برای توسعه، فراهم کرد. برای جنرال تلفن نیز، اضافه کردن سیلوانیا به‌معنای دسترسی به منابع تحقیق و توسعه‌ی شرکت در حوزه‌ی الکترونیک بود.

در سال ۱۹۷۶، واحد داخلی و بین‌المللی GT&E ادغام شدند و شرکت با نام GTE Products با تمرکز در هر دو حوزه‌ی داخلی و خارجی به فعالیت‌های بازاریابی و تولید ادامه داد. در همان زمان، GTE Communications برای نظارت بر عملکرد زیرمجموعه‌هایی همچون Automatic Electric، Lankurt، Sylvania و GTE Information Systems تشکیل شد.

در سال‌های بعد، تغییرات ساختاری متعددی در GTE انجام شد و آن‌ها در سال ۱۹۸۰ و پس از کاهش فروش محصولات مخصوص مصرف‌کننده، به‌علت ظهور رقبای جدید، این بخش را فروختند. در بخش محصولات مصرف‌کننده، برندهای همچون Philco و Sylvania حضور داشتند. با اعلام AT&T مبنی بر مستقل کردن بیست‌ودو زیرمجموعه‌ی عملیاتی، GTE نیز تغییراتی را در زیرساخت‌های خود ایجاد کرد.

یکی از محصولات قدیمی برند Philco از زیرمجموعه‌های سابق GTE

ورود به بازار موبایل، در سال ۱۹۸۲ و با شکل‌گیری شرکت GTE Mobilnet Incorporated انجام شد. یک سال بعد، GTE با خرید شرکت Southern Pacific Communications به سومین شرکت بزرگ خدمات مخابراتی راه دور در آمریکا تبدیل شده بود.

در سال ۱۹۸۴ و پس از تصمیم‌گیری مدیران بر تمرکز در سه حوزه‌ی مخابرات، روشنایی و مواد دقیق،‌ اولین ماهواره‌ی GTE به فضا پرتاب شد و خدمات شبکه‌ی سلولی، کار خود را به‌صورت رسمی شروع کرد. با شروع خدمات جدید، برای اولین‌بار، درآمد شرکت از یک میلیارد دلار بیشتر شد.

یکی از بزرگ‌ترین فرایندهای خرید و ادغام GTE در سال ۱۹۹۱ و با ادغام شرکت Contel صورت گرفت. کانتل یکی از بزرگ‌ترین بازیگران صنعت موبایل و خدمات شبکه‌ی سلولی در آمریکا بود که ساختاری شبیه به GTE داشت اما بسیاری از زیرمجموعه‌های خود را فروخته بود.

سال ۱۹۹۶ مانند ۱۹۸۴، تاریخ مهمی در تاریخ مخابرات آمریکا بود. در آن سال قانونی با عنوان Telecommunication Act، با هدف درنظرگرفتن نیازهای صنعت مخابرات در عصر جدید، تصویب شد. پیش از تصویب این قانون، فعالیت‌ شرکت‌ها در حوزه‌های مختلف ارتباطاتی، محدود بود. از آن زمان به بعد، همه‌ی بازیگران صنعت مخابرات، اجازه‌ی رقابت در همه‌ی حوزه‌ها از تلفن و موبایل تا تلویزیون و ماهواره را داشتند.

مفهوم و هدف قانون مذکور، افزایش رقابت در صنعت مخابرات بود. درواقع با این قانون، ورود تجهیزات حرفه‌ای مخابراتی به بازار آمریکا امکان‌پذیر شد و شرکت‌ها، نه‌تنها مجوز ارتباط و ادغام بیشتر را پیدا کردند، بلکه به‌نوعی مجبور به افزایش ارتباطات شدند.

مراسم امضای قانون ۱۹۹۶ مخابرات آمریکا

قانون تصویب‌شده در سال ۱۹۹۶، فناوری و آزادی مورد نیاز برای عرضه‌ی خدمات بیشتر را فراهم کرد. شرکت‌های صنعت تلفن، با استفاده از این آزادی‌ها، توسعه‌ی زیرساخت‌ها و خرید و ادغام‌های خود را افزایش دادند. ۴ شرکت از ۷ شرکت منطقه‌ای بل، به‌سرعت و پس از ابلاغ قانون، از بین رفتند. درمقابل، بل آتلانتیک با خرید بزرگانی همچون NYNEX، Vodafone AirTouch و GTE، فعالیت‌های خود را بیش‌ازپیش توسعه داد. درنهایت، ترکیب شرکت‌های فوق با برند جدید Verizon در آوریل ۲۰۰۰ شروع به کار کرد.

در ماه ژوئن سال ۲۰۰۰، ادغام شرکت‌های فوق از طرف سازمان‌های قانونی آمریکا تأیید شد؛ اما ورایزن، در شروع کار، با چالش‌های متعددی روبه‌رو بود. یک طوفان ۱۸ روزه، ورایزن را با ۲۸۰ هزار تقاضای تعمیرات روبه‌رو کرد. به‌علاوه فروش اینترنت با سرویس‌های DSL با تأخیر مواجه شده بود و ارائه‌ی خدمات راه دور در ۱۲ ایالت از ۱۳ ایالت محل فعالیت، ممنوع اعلام شد.

ورایزن، مشتریان و کشورها محل فعالیت دو شرکت بزرگ مخابراتی را با هم ترکیب کرده بود. آن‌ها در سال ۲۰۰۱ بیش از ۲۸ میلیون مشتری، ۶۳ میلیون خط تلفن و پوشش خدمات در ۶۷ کشور جهان را در رزومه‌ی خود داشتند. 

مدیران شرکت‌های بل آتلانتیک و GTE، با ادغام و تشکیل شرکت جدید یعنی ورایزن، مدیریت را بین خود تقسیم کردند. رئیس هیئت‌مدیره و مدیرعامل سابق GTE یعنی آر. لی و مدیرعامل سابق بل آتلانتیک یعنی ایوان سیدنبرگ به‌صورت مشترک به‌عنوان مدیرعامل ورایزن شروع به کار کردند. لی در سال ۲۰۰۲ از ورایزن بازنشست شد.

ورایزن در سال ۲۰۰۴ به شاخص بورس داو جونز وارد شد. خدمات شرکت در آن سال‌ها به‌صورت خدمات ارتباطی سیمی به‌صورت منطقه‌ای و خدمانت بی‌سیم و موبایل به‌صورت کشوری عرضه می‌شد.

در سال ۲۰۰۶، شرکت MCI به زیرمجموعه‌ی ورایزن اضافه شدن و آن‌ها را به یکی از پیش‌گامان عرضه‌ی خدمات ارتباطی پیشرفته و راهکاری فناوری اطلاعات تبدیل کرد. مشتریان شرکتی بزرگ و دولت‌های بسیار نیز در فهرست مشتریان این غول جدید مخابرات، قرار دارند.

یکی از خریدهای مهم ورایزن در سال‌های پایانی دهه‌ی ۲۰۰۰، شرکت خدمات بی‌سیم Altel بود که با رقم ۲۸.۱ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۸ به آن‌ها پیوست. ادغام شرکت جدید، ۱۳ میلیون مشتری را به شبکه‌ی ورایزن افزود و برای اولین‌بار آن‌ها را بالاتر از AT&T قرار داد. شبکه‌ی مخابراتی نسل چهارم، در سال ۲۰۱۰ و در ۳۸ بازار، توسط ورایزن معرفی شد. 

ورایزن برای تمرکز بیشتر روی خدمات بی‌سیم و سرویس‌هایی همچون Fios، خدمات تلفن سیمی خود را به‌مرور در مناطق مختلف آمریکا کاهش داد. آن‌ها بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۰، تعداد زیادی از خطوط خدماتی خود را به رقبا فروختند. در سال ۲۰۰۵، حدود ۷۰۰ هزار خط تلفن در هاوایی فروخته شد. در سال ۲۰۰۷، بسیاری از خطوط خدماتی در مناطق ماین، نیوهمپشایر و ورمونت به فروش رفتند که درآمد ۲.۲۷ میلیارد دلاری را برای ورایزن به همراه داشت. به‌علاوه، کسب‌وکار دایرکتوری‌ها نیز در سال ۲۰۰۶ فروخته شد. 

با شروع دهه‌ی ۲۰۱۰، افزایش خدمات در حوزه‌های دیگر، خصوصا فناوری اطلاعات، هدف اصلی شرکت شد. آن‌ها شرکت خدماتی Terremark را در سال ۲۰۱۱ خریداری کردند. در همان سال، سیدنبرگ از مقام مدیریت عامل ورایزن استعفا داد و لاول مک‌آدام جایگزین او شد.

تمرکز بر خدمات ارتباطی بی‌سیم، در سال‌های اخیر جای مهمی در برنامه‌های ورایزن داشته است. درواقع، اکثر خریدها و ادغام‌های شرکتی نیز با هدف توسعه‌ی خدمات در این حوزه انجام شد. به‌عنوان مثال، در سال ۲۰۱۲،‌شرکت Hughes Telematics، عرضه‌کننده‌ی خدمات بی‌سیم برای خودروها، با قراردادی ۶۱۲ میلیون دلاری به زیرمجموعه‌ی ورایزن اضافه شد.

خرید شرکت Advanced Wireless Services از کنسرسیوم شرکت‌های کابلی همچون کام‌کست، تایم‌وارنر و برایت هاوس، قدم بعدی ورایزن در سلطه بر بازار خدمات موبایلی و بی‌سیم بود. این خرید با تأیید وزارت دادگستری آمریکا با قیمت ۳.۹ میلیارد دلار انجام شد.

شرکت وودافون از زمان تشکیل ورایزن وایرلس، ۴۵ درصد از سهام آن را در اختیار داشت. در سال ۲۰۱۳، ورایزن این سهام را به قیمت ۱۳۰ دلار خریداری و سومین قرارداد فروش بزرگ تاریخ را به نام خود ثبت کرد.

یکی از تلاش‌های اخیر ورایزن در ورود به بازار محتوا، تأسیس وبسایت اخبار فناوری با نام SugarString در سال ۲۰۱۴ بود. پس از مدتی، انتقادات شدیدی به این سرویس خبری شد و آن‌ها متهم به عدم پرداختن به اخبار و موضوعات پیرامون نظارت داخلی دولت آمریکا و بی‌طرفی شبکه شدند. هرچند ورایزن هیچ‌گاه اتهامات را نپذیرفت، اما فعالیت سرویس خبری در همان سال متوقف شد.

ورایزن هم مانند بسیاری از شرکت‌های بزرگ جهان خصوصا فعالان صنعت فناوری، در طول تاریخ فعالیت‌های خود با چالش‌های متعددی روبه‌رو بوده است. یکی از مهم‌ترین چالش‌های غول مخابراتی آمریکا، درخواست‌های رسمی و غیررسمی متعدد دولت مبنی برا ارائه‌ی اطلاعات مشتریان بود که در گزارشی از وال استریس ژورنال، تعداد آن‌ها تنها در یک سال، بیش از هزار عدد گفته شد.

در چالشی دیگر در سال ۲۰۱۶، اتحادیه‌ی کارگران صنعت ارتباطات در آمریکا، از ورایزن به خاطر شرایط نامناسب کاری و پشتیبانی از مشتریان خطوط تلفن، در یکی از مراکز خدماتی، شکایت کرد. هرچند شرکت اتهامات را نپذیرفت، اما ادعا می‌شد آن‌ها از تعمیرات صحیح خطوط تلفن مسی سر باز می‌زنند. درواقع ورایزن تلاش می‌کرد تا مشتریان قدیمی را (به اجبار) به سرویس‌های جدید خود منتقل کند.

مقامات شهر نیویورک، در سال ۲۰۱۷ شکایتی را علیه ورایزن تنظیم کردند. طی آن شکایت، ورایزن به عدم اجرای صحیح خطوط فیبر نوری در نیویورک محکوم شد. قرارداد بر این اساس بود که خطوط، برای همه‌ی خانه‌ها اجرا شود، اما ورایزن ادعا می‌کرد برخی شهروندان، اجازه‌ی اجرای فیبر نوری را به آن‌ها نمی‌دادند.

طبق آخرین بیانیه‌های اعلام شده از سوی ورایزن، این شرکت تا میانه‌های سال ۲۰۱۹ حدود ۱۰۴۰۰ نیروی کاری خود را اخراج خواهد کرد. دلیل این تعدیل نیرو، کاهش هزینه‌ها عنوان شد. مدیران اعلام کردند کارمندان و کارگران اخراج شده، مزایا و حقوق تا ۶۰ هفته و براساس به موقعیت و سابقه‌ی شغلی خود، دریافت خواهند کرد.

برنامه‌ریزی ورایزن برای ورود به تمامی حوزه‌های خدمات ارتباطی و مخابراتی، منجر به خرید دو بازیگر بزرگ دنیای فناوری در سال ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ شد. در سال ۲۰۱۵، خبر خرید AOL با قیمت پنجاه دلار برای هر سهم و مجموع ۴.۴ میلیارد دلار، رسانه‌ای شد. یک سال بعد، کسب‌وکار اصلی یاهو در بخش اینترنت با قیمت ۴.۸۳ میلیارد دلار خریداری شد. البته، سهام یاهو در علی‌بابا و شعبه‌ی ژاپن این غول قدیمی اینترنتی، به فروش نرفت.

پس از اتمام فرایندهای قانونی خرید AOL و یاهو، ورایزن زیرمجموعه‌ای با نام Oath ایجاد کرد تا دو برند جدید تحت مدیریت آن به فعالیت ادامه دهند. در سال ۲۰۱۷، ورایزن اعلام کرد که فعالیت سرویس ایمیل خود را متوقف خواهد کرد و مشتریان، از آن به‌بعد باید از سرویس‌ ای‌میل AOL استفاده کنند.

ورایزن نیز مانند دیگر فعالان بزرگ دنیای فناوری، سرمایه‌گذاری در استارتاپ‌ها و خرید آن‌ها را نیز جزو برنامه‌های اصلی خود قرار داده است. به‌عنوان مثال آن‌ها در سال ۲۰۱۵ سرویسی را با نام Hum به‌عنوان محصولی از تحقیق و توسعه‌ی خود به بازار عرضه کردند. Hum، با تمرکز بر شناسایی ایرادات وسایل نقلیه و ابزارهای نظارتی برای آن‌ها، فعالیت می‌کند.

پوشش شبکه‌ی 4G ورایزن در آمریکا

در سال ۲۰۱۶، یک شرکت با سابقه و یک استارتاپ به زیرمجموعه‌ی ورایزن اضافه شدند. شرکت Fleetmatics فعال در بازار ارتباطات لجستیکی به قیمت ۲.۴ میلیارد دلار در دوبلین ایرلند و استارتاپ Sensity با زمینه‌ی فعالیت تولید سنسورهای LED توسط ورایزن خریداری شدند. 

استارتاپ SocialRadar در سال ۲۰۱۶، خرید بعدی ورابزن بود که در حوزه‌ی مکان‌یابی فعالیت می‌کرد. محصولات و خدمات این استارتاپ، در سرویس MapQuest شرکت ادغام شدند. در همین مسیر، استارتاپی دیگر و این بار در حوزه‌ی خودروهای خودران، با نام Renovo Auto، مقصد سرمایه‌گذاری غول مخابراتی آمریکا شد. استارتاپ رنوو در سال ۲۰۱۷، ده میلیون دلار سرمایه از ورایزن دریافت کرد.

شرکت ورایزن هم‌اکنون حدود ۱۵۲ هزار نیروی کاری مستقیم در سرتاسر جهان دارد. لاول آدام، رئیس هیئت‌مدیره و هانس واستبرگ، مدیرعامل این شرکت هستند. برند ورایزن، اکنون پس از AT&T باارزش‌ترین برند خدمات مخابراتی جهان است. در فهرست فوربز، این برند در رتبه‌ی نوزده قرار دارد.