راهنمای خرید دوربین عکاسی

بررسی و انتخاب دوربین عکاسی ایدئال مطابق با نیازهای کاربران، یکی از سخت‌ترین خرید‌های دنیای فناوری است. صنعت دوربین‌های عکاسی و فیلم‌برداری به‌واسطه‌ی عمر زیاد خود (درمقایسه‌با سایر گجت‌های فناوری)، محصولات متنوع با بازه‌ی قیمتی گسترده‌ای دارد که منجر به سردرگمی خریداران می‌شود. 

برپایه‌ی باور عموم، همواره دوربین‌های عکاسی گران‌تر با رزولوشن بالای حسگر، کیفیت تصویر نهایی بهتری نیز به‌همراه دارند؛ به‌همین‌دلیل بسیاری از کاربران بدون توجه به نیازهای خود اقدام به خرید دوربین‌های حرفه‌ای می‌کنند که درادامه با چالش‌های بسیاری مواجه می‌شوند. می‌توان این موضوع را بسان خرید خودرویی سوپراسپرت و مخصوص پیست‌ برای استفاده‌های شهری دانست؛ درحالی‌که هر محصولی بسته به قابلیت‌های خود، کاربردهای متفاوتی دارد. پس درک کافی از نیازها و شناخت دقیق کاربرد دوربین‌های عکاسی، امری الزامی برای خرید نمونه‌ای ایدئال است.

در این مقاله ابتدا انواع دوربین‌های عکاسی معرفی و سپس، مشخصات فنی دوربین‌ها تشریح شده است تا با نگاهی گذرا به هر دوربین قادر به تشخیص حدودی توانایی‌های آن باشید. درادامه‌ی مقاله با معیارهای مهم خرید دوربین آشنا خواهید شد و نیازمندی‌های عکاسی هر ژانر نیز مطرح شده است تا بتوانید به‌خوبی نیاز خود از عکاسی را درکنار بهترین کلاس و نوع دوربین را مشخص کنید. 

یکی از مهم‌ترین مراحل برای خرید دوربین عکاسی، شناخت کاربرد و دسته‌بندی هریک از محصولات موجود در بازار است تا بدین‌وسیله درکنار شناخت نیاز خود، اقدام به انتخاب بهترین نمونه‌ی موجود کرد. درادامه می‌توانید مهم‌ترین دسته‌بندی دوربین‌های عکاسی را مشاهده کنید.

دوربین‌های کامپکت خانگی ارزان‌ترین و ابتدایی‌ترین نمونه‌های موجود در بازار هستند که تنها برای یک هدف ساخته شده‌اند: هدف گرفتن دوربین سمت سوژه و ثبت سریع عکس، درست مانند گوشی‌های هوشمند. این دسته از دوربین‌ها عموما از حسگر‌های کوچک ۱/۲.۳ اینچی بهره می‌برند. این موضوع باعث می‌شود که نتوان توقع کیفیت تصویر قابل‌توجهی از آن‌ها داشت. نبود قابلیت تعویض لنز، ابعاد کوچک (قابلیت حمل بالا) و قیمت اندک مهم‌ترین ویژگی‌های این دسته از دوربین‌های عکاسی است. 

پس از ظهور گوشی‌های هوشمند و بهبود قابل‌توجه عملکرد دوربین آن‌ها، بازار دوربین‌های کامپکت Point-and-Shoot با کاهش استقبال گسترده‌ای مواجه شد و تمایل‌نداشتن کاربران به استفاده از این دوربین‌ها باتوجه‌به نبود برتری خاصی درمقایسه‌با گوشی‌های هوشمند، شرکت‌های سازنده را مجاب به کنار گذاشتن آن‌ها کرد. درحال‌حاضر، خرید دوربین‌های کامپکت خانگی هیچ توجیهی ندارد.

با ظهور گوشی‌های هوشمند، شرکت‌های سازنده‌ی دوربین‌های عکاسی برای ادامه‌ی فروش محصولات کامپکت خود چاره‌ای جز افزایش قابلیت‌‌ها و تجهیز آن‌ها به سخت‌افزار توانمند ندیدند. بدین‌ترتیب دوربین‌های کامپکت رده‌بالا و پیشرفته تولید و به بازار عرضه شدند. بزرگ‌ترین وجه تمایز این دسته از دوربین‌ها درمقایسه‌با برادران ارزان‌تر خود، تجهز به حسگر‌های بزرگ و لنز‌های باکیفیت‌تر است.

درحال‌حاضر، دوربین‌های کامپکت پیشرفته عموما از حسگر‌هایی با ابعاد ۱ اینچی، میکرو چهارسوم یا APS-C درکنار لنز‌های ثابت (نداشتن قابلیت تعویض لنز) بسیار باکیفیت و گشودگی دیافراگم بالا بهره می‌برند. این موضوع منجر به بهبود قابل‌توجه کیفیت عکاسی آن‌ها به‌خصوص در محیط‌های تاریک و ایزو بالا شده است که درحال‌حاضر، و با وجود پیشرفت‌های چشمگیر، دوربین گوشی‌های هوشمند قابلیت رقابت با آن‌ها را ندارد. با برچسب قیمتی ۳۵۰ تا ۱۲۰۰ دلار، این دسته از دوربین‌ها به‌خصوص در نمونه‌های گران خود صرفه اقتصادی چندانی ندارند. بااین‌حال اگر به‌دنبال محصولی کوچک با قابلیت حمل بالا و البته توانمند برای کاربرد‌های عادی و Point-and-Shoot هستید، دوربین‌های کامپکت رده‌بالا به‌خوبی قادر به تأمین نیاز‌های شما خواهند بود.

دوربین‌های کامپکت باتوجه‌به ابعاد و وزن اندک خود گزینه‌ی بسیار مناسبی برای آن دسته از عکاسانی است که همواره در سفر هستند؛ اما یکی از بزرگ‌ترین محدودیت‌هایی که قطعا مسافران را درزمینه‌ی ثبت تصاویر مدنظر خود آزار می‌دهد، نبود قابلیت زوم اپتیکال است. در همین زمینه دوربین‌های سوپرزوم به‌واسطه‌ی استفاده از لنز‌هایی با قابلیت زوم بالا (عموما زوم ۱۵ تا ۳۰ برابر)، آزادی عمل زیادی به کاربران می‌دهد. این دسته از دوربین‌ها عموما از حسگر‌های کوچک ۱/۲.۳ اینچی بهره می‌برند که باعث می‌شود قابلیت چندان بالایی در ثبت تصاویر به‌خصوص در محیط‌های کم‌نور نداشته باشد؛ اما در سال‌های اخیر با رشد دوربین گوشی‌های هوشمند، محصولات رده سوپرزوم نیز دچار تغییرات بنیادی شده‌اند و شاهد استفاده از حسگر‌های بزرگ‌ و توانمند‌تر در آن‌ها هستیم.

نسل جدید دوربین‌های سوپرزوم کامپکت با حسگر‌های ۱ اینچی، چند سالی است که وارد بازار شده است که توانایی بسیار خوبی در ثبت تصاویر درمقایسه‌با برادران ارزان‌تر خود دارند. البته این دوربین‌ها قابلیت زوم بالا (مانند نمونه‌های مجهز به حسگر‌های کوچک‌تر) را ندارند و به لنز‌هایی با میزان زوم اپتیکال میانگین ۱۵ برابر مجهز هستند. 

شرکت‌های سازنده‌ی دوربین‌های عکاسی، این دسته از محصولات را باتوجه‌به کاربری Point-and-Shoot، به الگوریتم‌های عکاسی خودکار توانمندی مجهز می‌کنند تا کاربران بدون نیاز به اعمال تنظیمات خاصی در کمترین زمان قادر به ثبت تصاویر مدنظر خود باشد.

دوربین‌های سوپرزوم درکنار نمونه‌های کامپکت و کوچک، در ابعاد بزرگ‌تری نیز تولید و عرضه می‌شوند. این دسته از دوربین‌ها که به بدنه‌ای مشابه با دوربین‌های حرفه‌ای مجهز هستند، شبه SLR‌ یا Bridge نامیده می‌شوند. لقب Bridge‌ بدین‌دلیل به این دوربین‌ها اختصاص یافته است که به‌واسطه بدنه‌ی بزرگ با کلید‌های کنترلی زیاد، گزینه‌ی مناسبی برای آن دسته از کاربرانی است که به‌دنبال آموزش استفاده از دوربین‌های حرفه‌ای و اعمال تنظیمات دستی هستند. 

یکی از مباحث مهم در عکاسی، تنظیم کادر تصاویر است. عکاسان حرفه‌ای باتوجه‌به تجربه‌ی خود، با نزدیک یا دور شدن از سوژه بهترین کادر ممکن را تنظیم می‌کنند؛ اما برای عکاسان ابتدایی برای آموزش و تنظیم بهترین کادر ممکن، دوربین‌های سوپرزوم پیشنهاد می‌شود؛ زیرا با گستره‌ی بالای زوم می‌توان به‌راحتی تمامی کادر‌ها را آزمایش کرد و درنهایت بهترین نمونه‌ی ممکن را برای ثبت تصویر انتخاب کرد.

دوربین‌های سوپرزوم شبه SLR نیز همانند هم‌نوعان کوچک‌تر خود در دو رده‌ی مختلف به فروش می‌رسند. دسته‌ی اول به حسگر کوچک (۱/۲.۳ اینچ) و گستره‌ی زوم بسیار زیاد (حداقل ۳۰ برابر و در برخی نمونه‌ها ۱۰۰ برابر) مجهز هستند تا امکان ثبت سوژه‌هایی از فاصله‌ی بسیار دور نیز فراهم باشد.

به‌تازگی شرکت‌های تولیدکننده‌ی دوربین، در این رده از محصولات نیز تغییرات زیادی را ایجاد کرده‌اند تا از کاهش فروش آن‌ها جلوگیری کنند. دوربین‌های سوپرزوم رده‌بالا یا پریمیوم به حسگرهای بزرگ‌تر ۱ اینچی مجهز هستند و به‌دلیل استفاده از لنز‌های باکیفیت‌تر، توانایی به‌مراتب بیشتری در ثبت تصاویر دارند. البته این موضوع منجر به افزایش قابل‌توجه وزن و ابعاد آن‌ها درمقایسه‌با نمونه‌‌های مجهز به حسگر‌های کوچک‌تر شده است. تجهیز دوربین‌های عکاسی به حسگر‌های بزرگ‌تر، موانع زیادی در مسیر استفاده از لنز‌هایی با زوم بالا ایجاد می‌کند؛ به‌همین‌دلیل در این دوربین‌ها شاهد کاهش بازه‌ی زوم اپتیکال هستیم. 

دوربین‌های سوپرزوم کلاسیک و ابتدایی قیمتی بین ۲۰۰ تا ۵۰۰ دلار دارند؛ اما درحالی‌که به خرید نمونه‌های حرفه‌ای‌تر با حسگر‌های بزرگ علاقه‌ دارید، باید خود را آماده‌ی برچسب قیمتی بالای ۶۰۰ تا ۱،۳۰۰ دلاری آن‌ها بکنید؛ قیمتی که برابر با دوربین‌های حرفه‌ای با قابلیت تعویض لنز است. 

در سال ۱۹۹۱، کداک اولین‌بار دوربین‌های عکاسی DSLR‌ یا Digital Single Lens Reflex را معرفی کرد. این دوربین‌ها درواقع نمونه‌ی مدرن و جدید‌تر دوربین‌های SLR قدیمی هستند که از فیلم برای ثبت تصاویر بهره می‌بردند. به‌جز مدارهای به‌کاررفته در حسگر دیجیتال و نمایشگر پشت دوربین و سایر قسمت‌های الکترونیکی، همان آینه‌ی مکانیکی، منشور و منظره‌یاب نوری، فازیاب برای فوکوس خودکار و سیستم لنز که سال‌ها در دوربین‌های SLR آنالوگ استفاده می‌شد، در این دوربین‌ها نیز استفاده می‌شود. دوربین‌های DSLR‌ از قابلیت تعویض لنز بهره می‌برند؛ به‌همین‌دلیل انتخاب اصلی عکاسان و کاربران حرفه‌ای به‌شمار می‌روند.

درحقیقت فقط رسانه‌ی دوربین سنتی آنالوگ عوض شده و به‌جای ثبت تصویر روی فیلم‌های مکانیکی از حسگر دیجیتالی استفاده می‌شود. سنگین و حجیم بودن DSLRها از محدودیت‌هایی نشئت می‌گیرد که در این طراحی قدیمی وجود دارد. آینه‌ی درون دوربین‌های DSLR باید به‌اندازه‌ی حسگر دیجیتال باشد و منشوری که شعاع نور را برای انتقال به منظره‌یاب از عمودی به افقی تبدیل می‌کند نیز باید به‌اندازه‌ی آینه باشد که مجموع این‌ها به‌علاوه‌ی فضای لازم بین‌شان برای عملکرد صحیح باعث حجیم و سنگین شدن این دوربین‌ها می‌شود.

این دوربین‌ها در نمونه‌های گران‌قیمت خود، به حسگر‌های فول‌فریم یا ۳۵ میلی‌متری مجهز هستند که نمایی مشابه با دوربین‌های مجهز به فیلم قدیمی دراختیار کاربران قرار می‌دهد؛ اما شرکت‌های سازنده برای کاهش ابعاد و قیمت این دسته از دوربین‌ها، مدل‌هایی با حسگر کوچک‌تر APS-C نیز تولید و به بازار عرضه کردند که البته درزمینه‌ی عکاسی هم‌چنان از توانایی بسیار زیادی برخوردار هستند.

پس از کداک در دهه‌های بعدی، شرکت‌های زیادی به بازار دوربین‌های DSLR وارد شدند؛ اما عمده‌ی سهم این بازار را ۵ شرکت ژاپنی کانن، نیکون، المپوس، پنتاکس و سونی دراختیار گرفتند. از این میان، دو شرکت کانن و نیکون همواره فرمانروای مطلق بازار DSLR به‌شمار می‌رفته‌اند؛ به‌طوری‌که در سال ۲۰۰۷ سهم این دو شرکت از بازار به‌ترتیب ۴۱ و ۴۰ درصد بوده است و بعد از آن‌ها سونی و المپوس هرکدام با دراختیار داشتن تنها ۶ درصد از سهم بازار در رتبه‌های بعدی قرار داشتند. درحال‌حاضر، نیز کانن و نیکون به‌ترتیب ۶۰ و ۳۵ درصد از بازار دوربین‌های عکاسی DSLR‌ را دراختیار دارند. این دوربین‌ها بسته به قابلیت‌های خود قیمتی بینی ۵۰۰ تا ۶،۰۰۰ دلار دارند.

کاهش قیمت دوربین‌های DSLR و افزایش قیمت نمونه‌های خانگی، باعث شده است تا بسیاری از کاربران با ذهنیت کیفیت برتر دوربین‌های حرفه‌ای، خرید این دسته از دوربین‌ها را برای استفاده‌های عادی خود در دستور کار قرار دهند که اقدام کاملا اشتباهی است. درادامه با تشریح مراحل انتخاب بهترین دوربین باتوجه‌به نیاز‌ کاربران، دلیل این موضوع گفته مشخص می‌شود.

حذف آینه و قرارگیری مستقیم حسگر در پس لنز، جدید‌ترین فناوری دوربین‌های عکاسی است. با اینکه پیش از این نیز دوربین‌های خانگی و کامپکت با حذف آینه موفق به کاهش ابعاد و وزن خود شده‌اند، محصولات حرفه‌ای با قابلیت تعویض مقاومت بیشتری دربرابر این تغییر بنیادی از خود نشان دادند. خانواده‌ی بزرگ لنز و لوازم جانبی موجود DLSRها باعث شد تا شرکت‌های مطرح دنیای عکاسی تمایل زیادی به تغییر سیستم محصولات حرفه‌ای خود نشان ندهند؛ اما این موضوع در سال‌ اخیر تغییرات زیادی کرده است.

پس از آنکه پاناسونیک در سال ۲۰۰۸ دوربین بدون‌آینه DMC-G1 را راهی بازار کرد، تعداد علاقه‌مندان و طرفداران دوربین‌های بدون‌آینه روزبه‌روز افزایش یافت؛ به‌طوری‌که کارشناسان حوزه‌ی عکاسی هرسال در انتظار عرضه‌ی دوربینی بدون‌آینه هستند تا بتواند DSLR را به زیر بکشد. بازار دوربین‌های بدون‌آینه هنوز آنچنان که باید بزرگ نیست؛ اما روند تغییر در شکل بازار محسوس است؛ چراکه تحقیقات انجام شده در حوزه‌ی عکاسی نشان از این دارد که تعداد کاربرانی که دوربین‌های سنگین مجهز به آینه (DSLR) را کنار گذاشته و به‌سمت نمونه‌های بدون‌آینه می‌روند، روزبه‌روز در حال افزایش است.

درحال‌حاضر، دوربین‌های بدون‌آینه حرفه‌ای با قابلیت تعویض لنز، در انواع گسترده‌ای به بازار عرضه می‌شوند و به حسگر‌های فول‌فریم، APS-C یا میکرو چهارسوم مجهز هستند که برچسب قیمتی ۵۰۰ تا ۴،۵۰۰ دلار را به‌همراه دارند. به‌اعتقاد عموم کارشناسان، دوربین‌های عکاسی بدون‌آینه آینده‌ی این صنعت هستند؛ به‌همین‌دلیل برای کاربرانی که به‌تازگی قصد ورود به دنیای محصولات حرفه‌ای با قابلیت تعویض لنز دارند، پیشنهاد می‌شود استفاده از این محصولات را در اولویت قرار بدهند.

در طرف مقابل بازار دوربین‌های مدیوم فرمت بسیار داغ‌تر از برادران بزرگ‌تر خود است. این محصولات با حسگر‌هایی چهار برابر یا بیشتر بزرگ‌تر از دوربین‌های فول‌فریم، توانایی فوق‌العاده‌ای در ثبت تصاویر باکیفیت دارند. گستره‌ی دینامیکی بیشتر، عملکرد بهتر در شرایط نوری اندک و قاب گسترده‌تر، اصلی‌ترین برتری این دسته از دوربین‌ها درمقایسه‌با نمونه‌های ۳۵ میلی‌متری یا فول‌فریم است. محصولات مدیوم‌فرمت درکنار امکان تعویض لنز، در برخی از نمونه‌های خود با طراحی ماژولار، امکان تعویض حسگر را نیز برای کاربران فراهم می‌کنند. دیجیتال‌بک‌های (Digital Back) فیز وان از مطرح‌ترین نمونه‌های بازار هستند که کاربران با انتخاب هریک و اتصال به دوربین خود، به مجموعه‌ی متفاوتی از حسگر‌، پردازنده و مدارهای الکتریکی مجهز خواهد شد. هسلبلاد، فیز وان، لایکا، پنتاکس و به‌تازگی فوجی‌فیلم بزرگ‌ترین تولید‌کننده‌‌های دوربین‌های عکاسی مدیوم فرمت هستند که با قیمت ۵،۰۰۰ تا ۶۰،۰۰۰ دلار به فروش می‌رسانند.

درادامه می‌توانید خلاصه‌ی مشخصات و قابلیت‌های رده‌های مختلف دوربین‌های عکاسی را مشاهده کنید.

پیش از انتخاب دوربین عکاسی ایدئال مطابق با نیاز‌های خود باید درک خوبی از مشخصات فنی دنیای دوربین‌ها داشته باشید. بدین‌ترتیب قادر خواهید بود با فاصله گرفتن از جنبه‌های تبلیغاتی و گمراه‌کننده‌، محصولی مناسب را برای کارایی خود انتخاب کنید؛ به‌همین‌دلیل درادامه شما را با بخش‌های مختلف دوربین‌ها و اهمیت و تأثیر هریک بر خروجی نهایی آشنا می‌کنیم.

همان‌طورکه در جدول بالا نیز مشاهده می‌کنید، تفاوت اصلی عملکرد دوربین‌ها در بخش‌های مختلف، ابعاد و نوع حسگر آن‌ها است. در سالیان گذشته حسگر‌های متنوعی با ابعاد مختلفی طراحی و تولید شده‌اند که درادامه پرکاربرد‌ترین آن‌ها را مشاهده می‌کنید.

در سال‌های گذشته دو نوع مختلف حسگر‌های CCD و CMOS در دوربین‌های عکاسی به‌کار گرفته می‌شدند. حسگر‌های CCD که عمر بیشتری نیز دارند، کیفیت تصویر بهتری نیز به ارمغان می‌آوردند؛ اما حسگر‌های CMOS در طول پیشرفت بسیاری را شاهد بودند تا با کیفیت تصویر خوب درکنار سرعت بسیار بالاتر، پس از مدتی به انتخاب اصلی شرکت‌های سازنده تبدیل شوند و شاهد حذف CCDها باشیم. Live MOS نوع دیگری از حسگر‌ها است که پاناسونیک، لایکا و المپوس از استفاده می‌کنند. این دسته از حسگر‌ها که از خانواده‌ی CMOSها محسوب می‌شوند، به‌گفته‌ی سازندگان کیفیت تصویر بهتر از CCD را درکنار مصرف انرژی کمتر از CMOSها به‌همراه دارند.

فول‌فریم (۳۶ در ۲۴ میلی‌متر)

این حسگر محبوب‌ترین نمونه‌ی موجود در دنیای دوربین‌های دیجیتال است که جایگزین فیلم‌های ۳۵ میلی‌متری شده است. حسگر‌های فول‌فریم به‌دلیل ابعاد مناسب حسگر، در کنارچگالی بالای رزولوشن (در برخی دوربین‌ها تا ۵۰ مگاپیکسل)، عملکرد مناسبی در شرایط نوری اندک نیز به ارمغان می‌آورند. برخی سازندگان نیز با استفاده از تنها ۱۲ میلیون پیکسل در این حسگر‌ها، محصولات خود را به هیولایی برای شرایط محیطی کم‌نور تبدیل کرده‌اند. 

APS-C (نیکون، سونی و پنتاکس: ۲۳.۶ در ۱۵.۸ میلی‌متر، کانن: ۲۲.۲ در ۱۴.۸ میلی‌متر)

حسگر‌های APS-C پس از انواع فول‌فریم، محبوب‌ترین نمونه‌ی موجود در قلب دوربین‌های دیجیتال است. انواع به‌کاررفته در دوربین‌ های نیکون و کانن به‌میزان بسیار اندکی با یکدیگر متفاوت است که این موضوع منجر به ضریب فاصله‌ی کانونی معادل ۱.۶ برای کانن و ۱.۵ برای نیکون شده است. ابعاد کوچک‌تر حسگر‌های APS-C منجر به کاهش ابعاد فیزیکی این دسته از دوربین و لنز‌ها شده است که درنهایت قیمت کمتر آن‌ها را درمقایسه‌با برادران فول‌فریم خود به ارمغان آورده است. این موضوع باعث شده است تا دوربین‌های APS-C به گزینه‌ای بسیار محبوب برای عکاسان مبتدی و نیمه‌حرفه‌ای تبدیل شود.

میکرو چهارسوم (۱۷/۳ در ۱۳ میلی‌متر)

با ضریب فاصله کانونی معادل ۲ برابری، حسگر‌های میکرو چهارسوم ابعاد کوچک‌تری درمقایسه‌با انواع APS-Cها دارند. المپوس این دسته از حسگر‌ها را اولین‌بار در دوربین‌ها به‌کار گرفت و درادامه پاناسونیک با اعمال تغییراتی به انواع بدون‌آینه تغییر داد. میکرو چهارسوم‌ها با هدف ارائه‌ی امکانات حرفه‌ای و کیفیت تصویر بالا در قالب دوربین‌هایی با ابعاد کوچک‌تر و قیمت ارزان‌تر به بازار عرضه‌ شدند. میکرو چهارسوم‌ها در مدت زمان اندکی موفق به کسب سهم گسترده‌ای از بازار شدند و به‌دلیل دردسترس گرفتن لایسنس آن برای شرکت‌های مختلف، شاهد عرضه‌ی محصولاتی با برند‌های مختلف در این سیستم هستیم.

فرمت CX یا یک اینچی (۱۳/۲ در ۸ میلی‌متر)

این دسته از حسگر‌ها اولین‌بار در دوربین‌های کامپکت (بدون قابلیت تعویض لنز) به‌کار رفت تا به‌لطف ابعاد بزرگ خود کیفیت تصویر به‌مراتب بهتری درمقایسه‌با حسگر‌های عادی دوربین‌های رده‌پایین داشته باشند. 

۱/۱۷ و ۱/۲.۵ اینچی (۷/۶ در ۵/۷ میلی‌متر و ۵/۷۶ در ۴/۲۹ میلی‌متر)

این دسته را می‌توان کوچک‌ترین حسگر‌های دنیای دوربین‌های عکاسی دانست که درحال‌حاضر، شاهت استفاده‌ی گسترده‌ی آن‌ها در گوشی‌های هوشمند هستیم. با تجهیز گوشی‌های هوشمند به این حسگر‌ها و ارائه‌ی کیفیت تصویر بسیار خوب، سازندگان دوربین‌های عکاسی نیز به‌تدریج از این بازار خارج شده‌اند و درحال‌حاضر، محصولات اندکی در این دسته تولید می‌کنند.

رزولوشن به تعداد پیکسل تعبیه شده روی حسگر دوربین گفته می‌شود. این مؤلفه هیچ ارتباطی به ابعاد حسگر ندارد و حسگر‌های کوچک‌تر می‌توانند تعداد پیکسل بیشتری از حسگر‌های بزرگ‌تر داشته باشند. به‌عنوان مثال می‌توان به حسگر ۱۰۸ مگاپیکسلی گوشی‌های هوشمند اشاره کرد؛ درحالی‌که برخی دوربین‌های فول‌فریم با حسگر ۳۵ برابر بزرگ‌تر، تعداد پیکسل کمتری به‌همراه دارند. قطعا رزولوشن زیاد به‌معنای تصویری بزرگ‌ و حجیم‌تر با جزئیات بیشتر است؛ اما این تمام ماجرا نیست.

درواقع شارپنس تصویر، تنها حاصل رزولوشن دوربین نیست و عوامل بسیار زیادی وجود دارند که در کیفیت عکس و جزئیات آن تأثیر دارند. به‌عنوان مثال، عکاسی در نور کم می‌تواند شما را مجبور به استفاده از دوربین در ایزوهای بالا کند که نویز بالا و افت کیفیت عکس به‌دنبال خواهد داشت. تصویری که ثبت می‌کنید، ازطریق لنز به حسگر دوربین می‌رسد؛ پس این قطعه هم نقش زیادی در میزان وضوح عکس خواهد داشت. استفاده از سه‌پایه و هزاران تکنیک عکاسی نیز می‌تواند بر تصویر تأثیر زیادی بگذارد.

دیگر عضو بسیار مهم دوربین‌های عکاسی، پردازنده است که عملکردی مشابه مغز را در سیستم ایفا می‌کند. این بخش وظیفه‌ی پردازش سیگنال‌های دریافتی از حسگر و ذخیره‌ی آن‌ها در کارت حافظه را برعهده دارد. اعطای رنگ به پیکسل‌ها، کاهش سطح نویز و شفاف‌سازی تصویر سه‌ قدم اصلی پردازش تصاویر است که در پردازنده‌ها انجام می‌شوند. با حسگر‌های مشابه، پردازنده‌های سریع‌تر با الگوریتم‌های پردازشی بالغ‌تر، نتایج بسیار بهتری را به ارمغان می‌آورند. توسعه‌ی پردازنده و الگوریتم‌های پردازشی را می‌توان مشخصه‌ی اصلی هریک از شرکت‌های تولید‌کننده‌ی دوربین دانست. 

در سال‌های گذشته با افزایش قابلیت‌های دوربین‌های عکاسی، وظایف بیشتری نیز بردوش پردازنده‌ها قرار گرفته است. به‌عنوان مثال فناوری‌های فوکوس خودکار پیشرفته‌ی کنونی در دوربین‌های بدون‌آینه نیاز به پردازش داده‌ها با حجم بیش از ۴۰ برابر درمقایسه‌با دوربین‌های DSLR رده‌بالا چند سال پیش، دارند.

دیجیک (DIGIC) کانن، اکسپید (EXPEED) نیکون، بایونز (BIONZ) سونی و ونوس انجین (Venus Engine) پاناسونیک را می‌توان مطرح‌ترین پردازنده‌های دوربین‌های عکاسی دانست که در سال‌های اخیر و در نسخه‌های مختلف خود همواره سرعت عملکرد را بالا درکنار خروجی نهایی عالی به ارمغان می‌آورند.

در دوربین‌های حرفه‌ای با قابلیت تعویض لنز، مشخصه‌ی مهمی با نام مانت وجود دارد که دهانه‌ی اتصال لنز به بدنه‌ی دوربین گفته می‌شود. برند‌های مختلف مانت مخصوص به‌خود را دارند؛ به‌همین‌دلیل پیش از خرید یک دوربین، باید اکوسیستم آن را به دقت بررسی کنید. درصورتی‌که دوربینی بخرید که لنز‌های سازگار با مانت آن کمیاب یا گران باشند، با محدودیت‌های مختلفی مواجه بوده و قاعادتا قادر به بهره‌وری ۱۰۰ درصدی از دوربین نخواهید بود.

در نظر داشته باشید لنز‌های برخی مانت به‌صورت پیش‌فرض با سایر مانت‌ها نیز سازگار هستند. به‌عنوان مثال عموما می‌توان لنز‌های مانت EF را در دوربین‌های کانن مجهز به مانت EF-S استفاده کرد. بااین‌حال پیش از خرید لنز حتما از سازگاری و عملکرد بی‌نقص لنز با بدنه‌ی دوربین اطمینان حاصل کنید. مهم‌ترین مانت‌های حال حاضر دوربین‌های عکاسی به‌شرح زیر است:

به‌زودی در مقاله‌ای جداگانه لنز‌ها، مشخصه‌ها، قابلیت‌های هر دسته و بهترین نمونه‌های موجود برای دوربین‌های مختلف را مفصل تشریح خواهیم کرد.

حساسیت حسگر (ایزو)، سرعت شاتر و دیافراگم لنزسه مؤلفه‌ی مهم در مشخصات فنی دوربین‌های عکاسی است که هنگام خرید باید در نظر داشته باشید. این سه که به مثلث نور نیز شناخته می‌شوند، میزان روشنایی و کیفیت نهایی تصویر را تعیین می‌کنند.

دوربین هم به‌همین‌ترتیب نور و حرکت را می‌بیند و این دو را در یک تک فریم ترکیب می‌کند؛ به‌همین‌دلیل بعضی تصاویر ممکن است تار یا به‌شدت روشن باشند. در چنین شرایطی می‌توان گفت چشم دوربین به آهستگی پلک زده است. هرچه سرعت شاتر بالاتر باشد، دوربین سریع‌تر پلک می‌زند و آنچه را می‌بیند بی‌حرکت می‌کند (freeze). بدین‌ترتیب لنزها نور کمتری دریافت می‌کنند. 

گشادگی دیافراگم دو عملکرد عمده دارد: ۱. به کنترل نور کمک می‌‌کند؛ ۲. عمق میدان را تنظیم می‌کند. گشادگی دیافراگم همان مردمک چشم است که به توزیع و تمرکز نور کمک می‌کند. تا به حال حتما برایتان پیش آمده است که با خروج از کافی‌شاپ یا مغازه‌ای تاریک نور محیط چشمتان را اذیت کرده است. در این شرایط به‌نظر می‌رسد نور فضای خارج از مغازه بیش از حد بالا است. عنبیه‌ی چشم (درست مانند گشادگی دیافراگم) برای مسدود ساختن نور منقبض نمی‌شود و اولین رنگی که می‌بینید رنگ سفید است. عملکرد گشادگی دیافراگم مانند مردمک چشم انسان است.

درست مانند سرعت شاتر هرچه گشادگی دیافراگم را افزایش دهید، نور کمتری به لنز برخورد می‌کند. گشادگی دیافراگم «عمق میدان» را هم کنترل می‌کند که گاهی برای عکاس‌ها گیج‌کننده است. روشی ساده‌تر برای درک عملکرد گشادگی دیافراگم، جدای از کنترل نور این است که میزان تارشدن منطقه‌ی خارج از فوکوس را هم تعیین می‌کند (معمولا در پس‌زمینه چنین جلوه‌ای دیده می‌شود). تارشدن پس‌زمینه هم به عمق میدان بستگی دارد. هرچه گشادگی دیافراگم بیشتر باشد، وضوح بیشتری در تصویر نهایی دیده می‌شود. به تارشدن پس‌زمینه یا پیش‌زمینه اصطلاحا «بوکه» گفته می‌شود.

ایزو تنها یک کارکرد دارد: افزایش حساسیت حسگر (فیلم) دوربین در‌برابر نور. استفاده از ISO شباهت زیادی به سلول‌های میله‌ای چشم دارد که برای دید در شب به‌کار می‌روند یعنی زمانی‌که تعداد زیادی از مخروط‌ها نتوانند نور کافی را دریافت کنند. برای تنظیم نورپردازی، ایزو اولویت آخر است زیرا ممکن است آثار منفی بر تصویر نهایی داشته باشد و با افزایش ایزو، نویز هم افزایش پیدا می‌کند.

بعضی نویزها یا دانه‌های روی تصویر ازنظر زیباشناسی خوشایند هستند و با ظهور فناوری مدرن، ایزوهای پائین تأثیر اندکی روی تصویر نهایی می‌گذارند. در ایزوهای بالا مانند ۱۲۸۰۰ می‌توان افت کیفیت قابل‌توجهی را به‌خصوص در تصاویر چاپی یا تصاویر دیجیتالی بزرگنمایی شده مشاهده کرد. دوربین‌های قدیمی‌تر حتی در ایزوهای ۱۶۰۰ و ۳۲۰۰ افت کیفیت را نشان می‌دهند. برای اجتناب از نویزهای ناخواسته همیشه باید تنظیمات ISO را روی کمترین مقدار قرار دهید و درصورت نیاز پس از تنظیم گشادگی دیافراگم و سرعت شاتر آن را افزایش دهید. معمولا در نور روز یا عکاسی با فلش نیازی به بالابردن ایزو نیست.

فوکوس خودکار یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌های هر دوربین است که با تشخیص، فوکوس و تقیب سوژه می‌تواند تصاویری شارپ در هر شرایطی را فراهم کند. به‌طور کلی چند سیستم فوکوس خودکار در دوربین‌های عکاسی وجود دارد:

• تشخیص کنتراست
• تشخیص فاز
• Dual Pixel
• فوکوس لیزری
• فوکوس هیبریدی

هریک از فناوری‌های مذکور از سازوکار متفاوتی برای رسیدن به بهترین نقطه‌ی فوکوس سوژه بهره می‌برند. برای اطلاع از نحوه‌ی عملکرد و توانمندی هریک از این فناوری‌ها شما را به مطالعه‌ی مقاله‌ی زیر دعوت می‌کنیم:

با فناوری‌ های فوکوس خودکار دوربین‌ های عکاسی آشنا شوید

به‌صورت خلاصه درحال‌حاضر، می‌توان توانمند‌ترین سیستم‌های فوکوس خودکار در دنیای عکاسی را فناوری‌ فوکوس خودکار تشخیص فاز سونی و Dual Pixel کانن دانست که دقت و سرعت بسیار خوبی در تشخیص و تعقیب سوژه دارند.

ثبت تصاویر شفاف و واضح در شرایط مختلف یکی از مهم‌ترین وظایف دوربین‌های عکاسی است؛ بااین‌حال برخی مواقع (هنگام حرکت و تکان شدید دوربین، عکاسی با سرعت شاتر پایین یا فاصله‌ی کانونی زیاد) ثبت تصاویر واضح امری بسیار چالش‌برانگیز، به‌خصوص برای عکاسان آماتور و نیمه‌حرفه‌ای خواهد بود. این موضوع در فیلم‌برداری نیز بیش از عکاسی حس می‌شود و مهارت کاربر در کنترل لرزش‌های خود را به‌وضوح نشان می‌دهد.

در همین زمینه شرکت‌های حوزه‌ی دوربین‌های عکاسی و فیلم‌برداری اقدام به توسعه‌ی سیستم‌های لرزش‌گیر مختلفی کردند تا در این زمینه کمک زیادی به عکاسان و فیلم‌برداران بکنند. به‌لطف لرزش‌گیر‌ها کاربران قادر به ثبت تصاویری شفاف خواهند بود و دیگر شاهد محو شدگی سوژه در تصاویر نیستیم. گفتنی است که سیستم‌‌های لرزش‌گیر تفاوت‌های بسیار زیادی با یکدیگر دارند و صرفا تجهیز دو دوربین مختلف به لرزش‌گیر به‌معنای عملکرد یکسان آن‌ها نیست.

لرزش‌گیر دیجیتال

در این فناوری دوربین به‌صورت نرم‌افزاری و با کراپ گوشه‌های تصویر سعی بر ثابت نگه‌داشتن مرکز تصویر دارد. این روش عموما در کاربری‌های فیلم‌برداری به‌کار می‌رود و ساده‌ترین نمونه‌ی موجود در میان فناوری‌های لرزش‌گیر است.

لرزش‌گیر اپتیکال

این فناوری که با نام OIS نیز شناخته می‌شود، با جابه‌جایی عدسی‌های لنز برخلاف حرکت دوربین و حسگر سعی بر کاهش تأثیر لرزش دوربین دارد. عموم دوربین‌های رده‌پایین، DSLR و گوشی‌های هوشمند از این روش برای حذف لرزش‌های بهره می‌برند. وجود لرزش‌گیر اپتیکال در دوربین کمک زیادی به حذف لرزش‌های دوربین می‌کند؛ اما خروجی این فناوری قابل‌مقایسه با سیستم‌های پیشرفته‌ی حسگر شیفت نیست.

لرزش‌گیر داخلی (حسگر شیفت)

در این فناوری که با نام IBIS نیز شناخته می‌شود، حسگر با مکانیزمی مخصوص به‌بدنه‌ی دوربین متصل شده است که می‌توان حسگر را معلق دانست. بدین‌ترتیب حسگر می‌تواند فارغ از تکان و لرزش‌های دوربین، در جهت مدنظر خود جابه‌جا شود. در نمونه‌های پیشرفته‌ی این فناوری حسگر در پنج درجه‌ی آزادی قادر به تغییر موقعیت درمقایسه‌با بدنه‌ی دوربین است که تأثیر بسیار زیادی در حذف لرزش‌های خواهد داشت.

لرزش‌گیر دوگانه (هیبریدی)

برخی برند‌ها مانند پاناسونیک (با نام Dual IS) برای دستیابی به سیستم ‌لرزش‌گیر ایدئال، هم‌زمان از لرزش‌گیر اپتیکال لنز و حسگر بهره می‌برند. در این سیستم‌ها با درک رفتار لنز و ارتباط نزدیک آن با حسگر، دوربین اقدام به جابه‌جایی مؤثر هریک از اجزا باتوجه‌به لرزش‌های دوربین می‌کند تا تصویری بسیاری نرم و جذاب به‌ارمغان آید. 

منظره‌یاب (Viewfinder) و نمایشگر (Live View) دو بخش اصلی تعامل عکاسان با دوربین است. کاربران ازطریق هریک از این اجزا، قاب تصویر خود را مشاهده کرده و اقدام به ثبت تصاویر می‌کنند؛ بااین‌حال در سال‌های گذشته و به‌لطف فناوری‌های مدرن رفتار و عملکرد هریک از این سیستم‌ها به‌شکل محسوسی تغییر کرده است.

منظره‌یاب اپتیکال یا الکترونیکی؟

در دوران SLR و DSLRها، عکاسان ازطریق منظره‌یاب اپتیکال قادر به مشاهده‌ی قاب تصویر خود بودند. در این دوربین‌ها به‌لطف وجود آینه در میان حسگر و لنز، تصویر ورودی ازطریق لنز در منظره‌یاب الکترونیکی به‌نمایش گذاشته می‌شد. یکی از بزرگ‌ترین مشکل منظره‌یاب‌های اپتیکال ناتوانی در نمایش تصویر نهایی است. به‌دلیل بازتاب منظره‌ی رو‌به‌رو ازطریق آینه، حتی درصورت تغییر تنظیمات دوربین هیچ تغییری در تصویر منظره‌یاب اپتیکال رخ نمی‌‌داد؛ به‌همین‌دلیل سازندگان با نمایش محور نورسنج در منظره‌یاب سعی بر ارائه‌ی اطلاعاتی حدودی از شرایط نوری قاب تصویر داشتند؛ اما در طرف مقابل نمایش دقیق تصویر و مصرف‌نکردن باتری بزرگ‌ترین قوت منظره‌یاب‌های اپتیکال بود.

با توسعه‌ی دوربین‌های بدون‌آینه، دیگر آینه‌ای برای نمایش تصویر در منظره‌یاب وجود نداشت؛ به‌همین‌دلیل سازندگان از نمایشگری بسیار کوچک در منظره‌یاب استفاده کردند که آن را منظره‌یاب الکترونیکی می‌نامند. این نمایشگر قادر به نمایش همان اطلاعات موجود در نمایشگر اصلی دوربین است؛ بدین معنی که نه‌تنها قادر به پیش‌نمایش دقیق تصاویر خواهید بود؛ بلکه پس از ثبت آن‌ها نیز می‌توانید تصاویر را در همان منظره‌یاب الکترونیکی مرور کنید. مصرف زیاد باتری، نیاز به پنل نمایشگری دقیق با نرخ نوسازی بالا از معایب این فناوری به‌شمار می‌روند.

اگر فیلم‌برداری کاربری اصلی شما از دوربین‌های عکاسی را تشکیل می‌دهد، پس باید به‌دنبال محصولی با قابلیت‌های پیشرفته در این زمینه باشید. دوربین‌های عکاسی در سال‌های اخیر پیشرفت قابل‌توجهی در بخش فیلم‌برداری را تجربه کرده‌اند؛ اما این موضوع به‌معنای توانایی بالای تمامی محصولات موجود نیست.

درحالی‌که تا چندی پیش دوربین‌ها تنها قادر به ضبط کلیپ‌های HD با نرخ بیت‌ریت پایین و کراپ بزرگ حسگر بودند، درحال‌حاضر، محصولاتی در بازار عرضه شده‌اند که از دوربین‌های مخصوص فیلم‌برداری و سینمایی نیز توانایی بیشتری به‌همراه دارند. اگر فیلم‌برداری اولویت اصلی شما است، پیشنهاد می‌کنیم موارد زیر را پیش از خرید به‌دقت بررسی کنید:

• رزولوشن‌های فیلم‌برداری
• نرخ بیت‌ریت در رزولوشن‌های مختلف
• میزان کراپ حسگر هنگام فیلم‌برداری
• عمیق بیت و نمونه‌برداری رنگی
• وجود ابزار‌های کمکی حرفه‌ای مانند Waveform
• امکان تصویربرداری با پروفایل لاگ
• عملکرد سیستم فوکوس خودکار
• پورت‌های دوربین به‌خصوص ورودی صدا، خروجی هدفون و خروجی HDMI
• تنوع لنز‌ها
• قابلیت‌های سیستم لرزش‌گیر

درباره‌ی هریک از موارد بالا و کاربرد آن‌ها می‌توانید مقاله‌های زیر را مطالعه کنید:

با مهم‌ترین قابلیت‌های نرم‌‌افزاری فیلم‌برداری حرفه‌ای آشنا شوید

نمونه‌برداری رنگی در ویدئو چیست و انواع ۴:۴:۴ و ۴:۲:۲ و ۴:۲:۰ چه تفاوتی دارند؟

عمق بیت در فیلم‌برداری چه معنایی دارد؟

فیلم‌برداری در حالت لاگ چیست و چه تأثیری در کیفیت نهایی دارد

پس از آشنایی با انواع دوربین‌های عکاسی و مشخصات فنی هریک، باید نیاز خود از خرید دوربین عکاسی را مشخص کنید. آیا صرفا قصد ثبت لحظات خانوادگی را دارید، یا به‌دنبال پیشرفت در حوزه‌ی عکاسی هستید؟ درادامه مهم‌ترین نکات در خرید دوربین توضیح داده شده‌اند که با پاسخ به هریک می‌توانید به محصولی مناسب‌تر با نیاز‌های خود برسید.

شاید مهم‌ترین تصمیمی که پیش از خرید دوربین باید بگیرد، وجود قابلیت تعویض لنز باشد. دوربین‌های عکاسی را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد: لنز ثابت و امکان تعویض لنز. دوربین‌های دارای لنز ثابت عموما به لنز‌هایی با فاصله‌ی کانونی متوسط مجهز هستند که توانایی ثبت تصاویر واید تا تله‌فوتو را دارند. البته در‌این‌بین محصولات سوپرزوم نیز وجود دارند که با لنز ثابت خود قادر به ثبت فواصل کانونی بسیار دورتر نیز هستند؛ اما در طرف دیگر دوربین‌هایی با قابلیت تعویض لنز (Interchangeable Lens Cameras)، را می‌توان دنیایی متفاوت دانست؛ جایی که با استفاده از هر لنز کاربری و قابلیت‌های بیشتری به دوربین بخشیده می‌شود. 

قانونی اصلی برای خرید دوربین وجود دارد:

• اگر به‌دنبال خرید دوربین لنز ثابت هستید، تمام بودجه‌ی خود را برای بدنه‌ای با بیشترین امکانات ممکن صرف کنید.
• اگر به‌دنبال خرید دوربین حرفه‌ای با قابلیت تعویض لنز هستید، ارزان‌ترین بدنه‌ را بخرید که نیاز‌های شما را تا حد معقولی برآورده می‌کند و بخش اصلی بودجه را صرف خرید بهترین لنز‌ها کنید.

حذف آینه و تغییر ساختاری دوربین‌های عکاسی را می‌توان بزرگ‌ترین تحول این صنعت در دهه‌ی گذشته دانست. برند‌هایی مثل پاناسونیک، المپوس و سونی سرمایه‌گذاری گسترده‌ای در دوربین‌های بدون‌آینه کردند. موفقیت‌های این شرکت‌ها به‌خصوص سونی باعث شد تا دیگر بازیگران این عرصه نیز به تولید دوربین‌های بدون‌آینه بپردازند.

پیدایش DSLR

طراحی دوربین‌های DSLR با بعضی محدودیت‌ها و اشکالات ذاتی مواجه است. برخی از این محدودیت‌ها به این حقیقت برمی‌گردد که SLRها از ابتدا برای فیلم‌های مکانیکی طراحی شده بودند و بعد از گذر به دوران دیجیتال، حسگر نوری دیجیتال در همان بدنه‌ی مکانیکی قدیمی به‌کاررفته است. به‌جز مدارهای به‌کاررفته در حسگر دیجیتال و نمایشگر پشت دوربین و بقیه قسمت‌های الکترونیکی، همان آینه‌ی مکانیکی، همان منشور و منظره‌یاب نوری، همان فازیاب برای فوکوس خودکار و سیستم لنز که سال‌ها در دوربین‌های SLR آنالوگ استفاده می‌شد، در DSLRها نیز استفاده می‌شود. درحقیقت فقط رسانه‌ی دوربین سنتی آنالوگ عوض شده و به‌جای ثبت تصویر روی فیلم‌های مکانیکی از حسگر دیجیتالی استفاده می‌شود. سنگین و حجیم بودن DSLRها از محدودیت‌هایی نشئت می‌گیرد که در این طراحی قدیمی وجود دارد. آینه‌ی درون دوربین‌های DSLR باید به‌اندازه‌ی حسگر دیجیتال باشد و منشوری که شعاع نور را برای انتقال به منظره‌یاب از عمودی به افقی تبدیل می‌کند، باید به‌اندازه‌ی آینه باشد که مجموع این‌ها به‌علاوه‌ی فضای لازم بینشان برای عملکرد صحیح باعث حجیم و سنگین شدن غیرقابل‌تغییر این دوربین‌ها می‌شود.

بدون‌آینه‌ها وارد می‌شوند

دوربین‌های بدون‌آینه یا Mirrorless به‌دلیل حذف آینه‌ی به‌کاررفته در DSLRها به این نام شناخته می‌شوند. با ظهور این دوربین‌ها بسیاری از تولید‌کنندگان متوجه شدند که وزنه‌ی بازار در آینده به‌سمت آن‌ها خواهد چرخید. DSLRها هرسال بدون تغییرات مهم تکرار می‌شوند و به‌نظر می‌رسد نوآوری در آن‌ها به انتها رسیده است. در این هنگام دوربین‌های بدون‌آینه با تغییرات ساختاری خود وارد گود رقابت شدند. حذف آینه و منشور، قرارگیری مستقیم حسگر در پس لنز و جایگزینی منظره‌یاب الکترونیکی باعث شد تا بدون‌آینه‌ها در بدنه‌ای کوچک‌تر امکانات و آزادی عمل بیشتری ارائه دهند. از مزایای بدون‌آینه‌ها می‌توان به‌موارد زیر اشاره کرد:

• بدنه‌ی سبک‌تر و کوچک‌تر
• صدای کمتر
• لرزش کمتر دوربین (حذف مکانیزم جابه‌جایی آینه)
• سرعت بیشتر
• پیش‌نمایش زنده‌ی تصویر در منظره‌یاب و Live View
• حذف سیستم فوکوس خودکار ثانویه
• ساخت ارزان‌تر
• فوکوس توانمند‌تر با تعداد نقاط فوکوس نامحدود

البته بدون‌آینه‌ها هنوز دربرابر DSLRها ضعف‌هایی دارند که می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• کیفیت پایین‌تر و تأخیر منظره‌یاب الکترونیکی درمقایسه‌با اپتیکال‌ها
• عمر باتری کمتر
• تعداد لنز محدود‌تر

در سال‌های گذشته مقایسه دوربین‌های DSLR و بدون‌آینه همواره از داغ‌ترین بحث‌های دنیای فناوری بوده است. برخی از کارشناسان عمر DSLRها را تمام‌شده می‌‌دانند و معتقد هستند در آینده دیگر شاهد عرضه‌ی این دسته از محصولات نخواهیم بود. در طرف دیگر نیز برخی از کارشناسان اعتقاد به کوتاه‌بودن عمر بدون‌آینه‌ها و بازگشت صنعت به سوی DSLR‌ها دارند. در همین زمینه پیشنهاد می‌کنیم تجربه‌ی لئون نیل عکاس نام‌دار ژانر ورزشی و دنیل لی عکاس مطرح حوزه پرتره را در استفاده از هر دو سیستم DSLR و بدون‌آینه مطالعه کنید.

این روزها بسیاری از دوربین‌ها به‌لطف پردازنده‌های توانمند خود توانایی خوبی در ثبت سریع تصاویر دارند. فوکوس سریع‌تر، توانایی عکاسی پیاپی با نرخ بیشتر و حجم مناسب حافظه‌ی بافر آن‌ها را به گزینه‌های مناسبی برای ثبت تصاویر از سوژه‌های سریع تبدیل می‌کنند. بااین‌حال، اگر به‌دنبال عکاسی از سوژه‌های بسیار سریع (مثل ژانر ورزشی یا حیات وحش) هستید، باید از دوربینی بسیار توانمند بهره ببرید. درحال‌حاضر، محصولات مخصوص عکاسان ورزشی در بازار وجود دارد که قادر به ثبت تصاویر با نرخ ۱۰ تا ۲۰ فریم‌بر‌ثانیه برای چند ثانیه هستند. در نظر داشته باشید اگر عکاسی از سوژه‌های بسیار سریع کاربری شما را تشکیل نمی‌دهد، دوربینی با نرخ عکاسی پنج فریم‌بر‌ثانیه هم قادر خواهد بود تا تمام نیاز‌ها را به‌شکلی مطلوب تأمین کند و نیازی به خرید بدنه‌های گران‌قیمت نیست.

تمامی دوربین‌های عکاسی امکان ثبت تصاویر با استفاده از حالت خودکار را فراهم می‌کنند؛ اما الگوریتم‌های خودکار ثبت تصویر نقاط ضعف زیادی داشته و در بسیاری از موارد بهترین خروجی را به ارمغان نمی‌آورند؛ به‌همین‌دلیل عکاسان حرفه‌ای همواره خود اقدام به اعمال تنظیمات مدنظر می‌کنند. 

دوربین‌های حرفه‌ای برای تغییر سریع تنظیمات، از کلید‌های کنترلی متعددی بهره می‌برند تا کاربران به‌راحتی و در اسرع وقت موارد مدنظر خود را اعمال کنند. این در حالی است که دوربین‌های کامپکت عموما فاقد کلید‌های کنترلی هستند و برای اعمال تنظیمات دستی کاربر چاره‌ای جز مراجعه به منو‌های دوربین ندارد. 

اگر به تنظیمات دوربین‌های عکاسی تسلط دارید یا به‌دنبال فراگیری حرفه‌ای مهارت عکاسی هستید، پیشنهاد می‌کنیم به‌سراغ دوربین‌هایی بروید که از کلید‌های کنترلی متعددی بهره می‌برند؛ اما اگر کاربری شما از دوربی صرفا به عکاسی در حالت خودکار خلاصه می‌شود، دوربین‌های کامپکت با بدنه‌ای کوچک‌تر و وزن کمتر گزینه‌ی به‌مراتب بهتری به‌شمار می‌روند.

فراموش نکنید یک دوربین صرفا به‌دلیل بدنه‌ای بزرگ‌تر و تجهیز به کلیدهای کنترلی فراوان، محصولی توانمند‌تر وحرفه‌ای‌تر نیست. درحال‌حاضر، دوربین‌های کامپکت زیادی در بازار وجود دارند که خروجی تصویر آن‌ها به‌مراتب بهتر از نمونه‌هایی با بدنه‌ی بزرگ و مشابه با دوربین‌های حرفه‌ای رده‌بالا است.

بسیاری از کاربران هنگام خرید دوربین عکاسی توجه کمی به ‌این مؤلفه دارند؛ درحالی‌که شاید بتوان آن را یکی از تأثیرگذارترین موارد در این زمینه دانست. احتمالا با افرادی برخورد داشته‌اید که علاقه‌ی زیاد آن‌ها به عکاسی باعث شده است تا دوربینی حرفه‌ای با بدنه‌ای بزرگ و سنگین خریداری کنند؛ اما پس از مدتی وزن زیاد دوربین و سختی کار با آن باعث شده است تا دوربین خود را در بسیاری از مواقع به‌همراه نداشته باشند.

ماهیت دوربین‌های عکاسی و کاربرد آن‌ها الزام می‌کند تا دوربین همواره در شرایط مختلف همراه کاربر باشد؛ اما آیا آماده‌ی حمل وزن ۱ تا ۲ کیلوگرمی دوربین‌های حرفه‌ای با بدنه‌‌های بزرگ و لنز‌های سنگین آن‌ها هستید؟ در نظر داشته باشید دوربین‌های بزرگ‌تر به‌دلیل آسیب‌پذیری بیشتر به کیف‌های بزرگ‌تری نیز برای حمل نیاز دارند که این موضوع به‌خودی‌ خود قابلیت حمل را سخت‌تر می‌کند.

همیشه برای رسیدن به کیفیت عکس خوب، به دوربینی با بدنه‌ای بزرگ نیاز ندارید. بزرگ‌ترین قوت دوربین‌های بزرگ‌تر را می‌تواند گریپ بهتر (امکان در دست گرفتن دوربین برای بازه‌های زمانی طولانی) و قابلیت‌های کنترلی بیشتری دانست؛ اما در طرف مقابل وزن سنگین آن‌ها بیشتر برای کاربران حرفه‌ای و عکاسان توجیه دارد. بد نیست بدانید بسیاری از عکاسان حرفه‌ای نیز برای ثبت تصاویر در سفر‌های خود دوربین کامپکتی به‌همراه دارند که برای استفاده‌های شخصی عموما از آن بهره می‌برند.

اگر به دوربین برای ثبت لحظات خانوادگی یا سفر‌های خود نیاز دارید، به‌شدت پیشنهاد می‌کنیم به‌سراغ محصولات کامپکت بروید. در نظر داشته باشید محصولاتی با بدنه‌ی کوچک و قابلیت تعویض لنز نیز وجود دارند که کیفیت مشابهی با انواع حرفه‌ای و بزرگ‌تر به ارمغان می‌آورند.

درگاه‌ها و اتصالات دوربین برای کاربری خانگی شاید چندان موضوع مهمی نباشد؛ اما این بخش از دوربین‌های عکاسی برای کاربران حرفه‌ای بسیار حیاتی است. بااین‌حال برخی درگاه‌های جدید دوربین‌ها می‌تواند برای کاربران عادی نیز بسیار کاربردی و جذاب باشد. به‌صورت خلاصه می‌توان موارد زیر را به‌عنوان مهم‌ترین درگاه‌ها و اتصالات دوربین معرفی کرد:

برای کاربران خانگی:

• وجود درگاه میکرو USB یا USB-C و قابلیت شارژ دوربین از آن طریق

برای کاربران حرفه‌ای:

• وجود درگاه دوگانه‌ی کارت حافظه‌
• درگاه HDMI (ترجیحا در ابعاد اصلی)
• ورودی میکروفن و خروجی هدفون

دوربین‌های مدرن از اتصالات بی‌سیم مانند NFC و Wi-Fi بهره می‌برند. به‌لطف این فناوری‌های کاربران می‌توانند گوشی هوشمند خود را به‌راحتی به دوربین متصل و از راه دور اقدام به عکاسی کنند. همچنین انتقال سریع تصاویر ثبت شده از دوربین به گوشی یا اشتراک‌گذاری مستقیم در شبکه‌های اجتماعی از دیگر مزیت‌های اتصالات بی‌سیم است که هنگام خرید باید به‌ آن‌ها توجه داشته باشید. این موضوع چندان برای GPS صدق نمی‌کند. این فناوری با برچسب‌گذاری جغرافیایی روی تصاویر، امکان اطلاع از مکان دقیق عکس‌برداری را فراهم می‌کند که البته عموما برای کاربران حرفه‌ای اهمیت دارد.

دوربین‌های عکاسی به‌دلیل ماهیت کاربری خود، باید از بدنه‌ای بسیار باکیفیت بهره ببرند. کاربران از این محصولات عموما چندین و حتی ۱۰ تا ۲۰ سال استفاده می‌کنند؛ به‌همین‌دلیل کیفیت ساخت بالا امری الزامی است. این موضوع در دوربین‌های حرفه‌ای بیش از سایر انواع اهمیت دارد. خوشبختانه محصولات برندهای مطرح دنیای دوربین‌های عکاسی همگی کیفیت ساخت بسیار بالایی دارند و رقابت میان شرکت‌های فعال باعث شده است تا هرروز شاهد پیشرفت در این حوزه باشیم. به‌عنوان مثال بسیاری از کارشناسان کیفیت ساخت دوربین‌های فول‌فریم جدید پاناسونیک S1 و S1R را مشابه با تانک می‌دانند و عمر احتمالی این دوربین‌ها را بیش از عمر خود کاربر پیش‌بینی می‌کنند. 

نکته‌ای که در این زمینه باید به آن توجه داشته باشید، میزان مقاومت دوربین دربرابر شرایط جوی مختلف است. بسیاری از دوربین‌های حرفه‌ای رده‌بالا دربرابر نفوذ گرد‌و‌غبار، رطوبت و باران و سرمای شدید مقاومت خوبی دارند و کاربر قادر به استفاده از دستگاه در شرایط مختلف آب‌و‌هوایی خواهد بود. برخی دوربین‌ها نیز کاملا ضدآب بوده و می‌توانید از آن‌ها برای ثبت تصاویر زیر آب بهره ببرید. البته این دسته از محصولات را انواع پایین‌رده و کامپکت تشکیل می‌دهند و نمی‌‌توان انتظار کیفیت تصویر بسیار خوبی از آن‌ها داشت.

درادامه برخی از محبوب‌ترین ژانر‌های عکاسی و تجهیزات موردنیاز هریک‌ را تشریح می‌کنیم.

• رزولوشن بالای حسگر
• گستره‌ی دینامیکی عالی
• عملکرد بسیار خوب در شرایط نوری تاریک
• مقاومت دربرابر شرایط مختلف آب‌و‌هوایی

• ابعاد کوچک و قابل‌حمل دوربین
• عملکرد خوب در شرایط نوری تاریک
• مقاومت دربرابر شرایط مختلف آب‌و‌هوایی

• فوکوس خودکار دقیق و سریع
• سرعت زیاد دوربین در ثبت تصاویر
• عملکرد بسیار خوب در شرایط نوری تاریک

• فوکوس خودکار خوب
• رزولوشن بالای حسگر
• عملکرد بسیار خوب در شرایط نوری تاریک

• فوکوس خودکار بسیار سریع و دقیق
• سرعت عکاسی بسیار بالا
• حافظه‌ی بافر حجیم
• لرزش‌گیر داخلی توانمند
• مقاومت دربرابر شرایط آب‌و‌هوایی مختلف

• سرعت‌ عمل زیاد
• قیمت مناسب
• ابعاد کوچک و قابل‌حمل
• کاربری آسان

• پشتیبانی از رزولوشن و فرمت‌های مختلف فیلم‌برداری
• مجهز به ابزار‌های نرم‌افزاری کمکی فیلم‌برداری
• لرزش‌گیر داخلی توانمند
• فوکوس خودکار بسیار خوب

شاید یکی از بزرگ‌ترین سؤالات کاربران پیش از خرید دوربین، برند آن‌ها باشد. حتما بارها با این سؤال مواجه شده‌اید: «بهترین برند دوربین چیست؟». در دنیای دوربین‌های عکاسی نیز مانند سایر شاخه‌های فناوری برند‌های مطرحی رقابت می‌کنند که محصولاتی با عملکرد و قابلیت‌های مشابه به یکدیگر تولید می‌کنند. به‌عنوان مثال اگر دوربین‌های بدون‌آینه و رده‌بالا مجهز به حسگر‌هایی با رزولوشن زیاد را بررسی کنیم، با نام‌های سونی a7R IV، کانن EOS R5، نیکون Z7 و دوربین پاناسونیک S1R برمی‌خوریم. شاید اگر مبنای اصلی مقایسه خروجی نهایی تصویر باشد، تفاوت ضعیف‌ترین با بهترین نمونه‌ی موجود کمتر از جدی باشد که حتی کارشناسان نیز قادر به تشخیص آن باشند.

در همین زمینه عموما قابلیت‌های افزوده مطرح می‌شود که ارزش خرید دوربین را برای هر عکاسی با توجه کاربری آن تعیین می‌کند. در مثال بالا فرضا اگر شخصی به‌دنبال فوکوس سریع و دقیق باشد، شاید سونی را بتوان بهترین گزینه دانست؛ اگر قابلیت‌های حرفه‌ای فیلم‌برداری اهمیت داشته باشد احتمالا محصول کانن گزینه‌ی مناسب‌تری باشد؛ اگر رزولوشن و جزئیات بالا نیاز باشد، شاید برخی قابلیت سنسورشیفت پاناسونیک را بسیار کاربردی بدانند. همان‌طورکه در سایر دسته‌های دنیای فناوری هیچ برندی را نمی‌توان پادشاه مطلق دانست، در صنعت تجهیزات عکاسی نیز هیچ سازنده‌ای برتری همه‌جانبه‌ای به سایر برندها ندارد. صرفا باید با شناخت دقیق نیاز‌های خود محصول ایدئال را بیابید.

درادامه برخی از برند‌های مطرح دنیای فناوری را معرفی کرده‌ایم.

حتی ناآشناترین کاربران با محصولات حوزه‌ی عکاسی نیز نام کانن را شنیده‌اند. این شرکت را می‌توان غول دنیای تجهیزات تصویربرداری و فیلم‌برداری دانست که در دهه‌های اخیر همواره بر تخت پادشاهی این حوزه تکیه زده است. این برند همواره به تولید محصولاتی بسیار باکیفیت شهرت داشته است. طیف گسترده‌ی محصولات کانن باعث شده است تا قادر به تأمین نیاز‌ کاربران مختلف باشد. درکنار تولید تجهیزات فیلم‌برداری و عکاسی حرفه‌ای، محصولاتی رده‌پایین نیز برای کاربران عادی و نیمه‌حرفه‌ای عرضه می‌کند.  کانن از معدود شرکت‌هایی است که حسگر دوربین‌ها را خود تولید می‌کند. فناوری‌های پیشرفته‌ای مانند سیستم فوکوس خودکار Dual Pixel نیز از دیگر دستاورد‌های این شرکت به‌شمار می‌رود که مشتریان بسیاری به‌خصوص در دنیای گوشی‌های هوشمند دارد.

نیکون دیگر برند نام‌دار دنیای دوربین‌های عکاسی است که همواره درکنار کانن خود را به‌‌عنوان بهترین گزینه‌ی موجود معرفی می‌کند. بازه‌ی گسترده‌ی محصولاتی توانمند و باکیفیت درکنار لنز‌های فوق‌العاده‌ی نیکون، این برند را به انتخاب اول بسیاری از کاربران تبدیل کرده است. نیکون نیز همانند کانن برای حفظ جایگاه‌ خود به‌تازگی وارد دنیای بدون‌آینه‌ها شده است.

سونی را می‌توان شاخص‌ترین نام فعلی دنیای دوربین‌های عکاسی و فیلم‌برداری دانست. این برند که پس از خرید بخش دوربین کونیکا مینولتا به‌صورت رسمی وارد دنیای تجهیزات عکاسی شد، در سال‌های گذشته و به‌لطف توسعه‌ی دوربین‌های بدون‌آینه و فول‌فریم، نام خود را بیش‌ازپیش بر سر زبان‌ها انداخته است. دوربین ‌های سری آلفا سونی به‌لطف کیفیت ساخت عالی، فناوری‌های پیشتاز و قابلیت‌های متعدد، همواره خود را به‌عنوان بهترین گزینه‌ی موجود برای کاربری‌های مختلف معرفی می‌کنند. سونی بزرگ‌ترین تولید‌کننده‌ی حسگر دوربین به‌شمار می‌رود و حسگر مورد نیاز بسیاری از رقبای خود را تأمین می‌کند. ۷۰ درصد گوشی‌های هوشمند جهان نیز به حسگر دوربین ساخت سونی مجهز هستند. حسگر‌هایی توانمند درکنار سیستم فوکوس خودکار فوق‌العاده را می‌توان دو مؤلفه‌ی اصلی محصولات سونی دانست. 

فوجی‌فیلم از دیگر بازیگران بسیار قدیمی صنعت عکاسی است که در سال‌های گذشته آن را عموما با دوربین‌های بدون‌آینه و APS-C می‌شناسند. البته فوجی‌فیلم اخیرا با رونمایی از چند دوربین بسیار توانمند مدیوم‌فرمت با قیمت مقرون‌به‌صرفه (درمقایسه‌با محصولات بسیار گران‌قیمت هسلبلاد و فیز‌ وان) به قدرت‌نمایی پرداخته است. فوجی‌فیلم همواره با زبان طراحی خاص و کلاسیک خود علاقه‌مندان و البته منتقدان زیادی داشته است. علم پردازش رنگ این شرکت را نیز می‌توان دیگر قوت آن دانست؛ جایی که مهندسان فوجی همواره بر تولید تصاویری با رنگ‌های زیبا و دقیق تمرکز ویژه‌ای داشته‌اند.

پاناسونیک از دیگر نام‌های بزرگ حوزه‌ی تجهیزات عکاسی و فیلم‌برداری است که فعالیت جدی خود در این عرصه را از سال ۲۰۰۹ و عرضه‌ی اولین دوربین بدون‌آینه با حسگر میکرو چهارسوم آغاز کرد. همکاری تجاری این شرکت با المپوس باعث شد تا این سیستم به یکی از بزرگ‌ترین پلتفرم‌های دنیای دوربین‌های عکاسی تبدیل شود.

پاناسونیک به‌تازگی برای حضوری قوی‌تر در این عرصه و با همکاری سیگما و لایکا، اتحادیه‌ی L-Mount را راه‌اندازی کرد. بدین‌ترتیب در سال‌های گذشته شاهد عرضه‌ی دوربین‌های بدون‌آینه و فول‌فریم پاناسونیک، لایکا و سیگا بودیم. پاناسونیک همچنین به تولید محصولاتی با قابلیت‌های فیلم‌برداری بسیار گسترده شهرت دارد. سابقه‌ی فعالیت این شرکت در حوزه‌ی دوربین‌های سینمایی باعث شد تا حتی دوربین‌های میان‌رده‌ی پاناسونیک نیز از برخی رقبای بالارده‌ی خود در بخش فیلم‌برداری امکانات بیشتری ارائه دهند. 

بخش تجهیزات عکاسی المپوس در سال ۱۹۳۶ کار خود را آغاز کرد و تا امروز محصولات بسیار متنوعی از انواع دوربین‌های عکاسی خانگی و حرفه‌ای را به‌بازار عرضه کرده است. المپوس را می‌توان به سیستم اختصاصی چهارسوم آن شناخت. این شرکت درادامه با همکاری پاناسونیک دوربین‌های میکرو چهارسوم (نمونه‌ی بدون‌آینه چهارسوم‌ها) تولید کرد که از اقبال بسیار خوبی نیز برخوردار بود. المپوس تا چندی قبل و بعد از کانن و نیکون به‌عنوان سومین برند بزرگ حوزه‌ی دوربین‌های عکاسی شناخته می‌شد. متأسفانه افت فروش سال‌های اخیر صنعت دوربین‌های عکاسی باعث شد تا المپوس چندی پیش و به‌صورت رسمی با فروش بخش تجهیزات عکاسی خود به شرکت JIP ژاپن، برای همیشه از این صنعت خارج شود.

شرکت آلمانی لایکا از سال ۱۸۶۹ سابقه‌ی ساخت تجهیزات تصویربرداری دارد. این شرکت که عموما با دوربین‌های کلاسیک و رنج‌فایندر بسیار گران‌قیمت خود شناخته می‌شود، توانایی مهندسی بسیار بالایی در توسعه‌ی لنز و سیستم دوربین را دارد؛ به‌همین‌دلیل پاناسونیک و سیگما این شرکت و مانت L آن را برای استفاده در محصولات خود برگزیدند. به‌گفته‌ی مهندسان اتحادیه‌ی L-Mount، مانت لایکا بهترین و ایدئال‌ترین نمونه‌ی موجود است و حتی از انواع جدیدی مانند مانت بدون‌آینه Z نیکون و RF کانن نیز طراحی بهتری دارد.

دنیای دوربین‌های عکاسی نام‌های بزرگی را به‌خود دیده است که در سال‌های اخیر شاهد کناره‌گیری یا کاهش فعالیت آن‌ها در این صنعت بوده‌ایم. کداک، پنتاکس، ریکو، کسیو و سامسونگ را می‌توان برخی از برند‌های فعال گذشته دانست که درحال‌حاضر، جایگاه چندانی ندارند و خرید محصولات آن‌ها را توصیه نمی‌کنیم.

بسیاری از کاربران هنگام خرید دوربین عکاسی، بودجه‌ی خود را تمام‌و‌کمال برای بدنه یا بدنه و لنز در نظر می‌گیرند؛ اما نکته‌ی مهم در این زمینه الزامی بودن اختصاص بخشی از بودجه به لوازم جانبی است؛ زیرا تهیه‌ی آن‌ها را می‌توان الزامی دانست. این موضوع برای کاربران حرفه‌ای نیز اهمیت بیشتری پیدا می‌کند؛ چراکه لوازم جانبی رده‌بالا مانند کارت‌های حافظه‌ی سریع نیاز به پرداخت مبلغی زیادی دارند.

خرید کیفی با ابعاد مناسب برای حمل تمامی تجهیزات عکاسی ضروری است. در نظر داشته باشید باتوجه‌به تعداد و وزن تجهیزات، کیفی را انتخاب کنید تا در بازه‌های زمانی طولانی خستگی کمتری را به‌همراه داشته باشد. محافظت ایدئال از تجهیزات دربرابر ضربه، مقاومت دربرابر شرایط جوی مانند نفوذ آب یا گرد‌و‌غبار و ارگونومی خوب برای حمل آسان تجهیزات، دسترسی آسان و سریع به برخی موارد مدنظر در کیف، از مهم‌ترین مؤلفه‌های خرید کیف مناسب است.

کارت حافظه بخش جدایی ناپذیر دوربین‌های عکاسی است. این دستگاه‌ها به‌دلیل فقدان حافظه‌ ذخیره‌ سازی برای ثبت تصاویر نیاز به کارت حافظه دارند. به‌همین‌دلیل، حتما بخشی از بودجه را برای خرید کارت‌ حافظه‌ای سریع، با حجم مناسب و کیفیت ساخت خوب از برندی مطرح با گارانتی معتبر، اختصاص دهید.

سه‌پایه، فیلتر لنز (به‌خصوص فیلترهای UV)، فلش اکسترنال، ضبط‌کننده‌ی صدا و باتری اضافه، از دیگر لوازم جانبی هستند که بیشتر کاربران حرفه‌ای و باتوجه‌به نیاز‌های خود اقدام به خرید آن‌ها می‌کنند. 

دوربین‌های عکاسی و لنز‌های آن‌ها تجهیزات بسیار گران‌قیمتی هستند و خرید نمونه‌های رده‌بالای آن‌ها برچسب قیمت چندهزاردلاری را به‌همراه خواهد داشت؛ به‌همین‌دلیل برخی شرکت‌های بیمه داخلی شرایطی را برای بیمه‌ی تجهیزات عکاسی فراهم کرده‌اند که کاربران با پرداخت مبلغی (حدودا ۴ درصد قیمت بدنه دوربین) خدماتی را به کاربران ارائه می‌دهند. برخی از این خدمات عبارت‌اند از: ضربه و شکستگی‌، نم‌زدگی و آب‌خوردگی‌، نوسان برق‌، شن‌زدگی و آتش‌گرفتگی و ذوب‌شدگی است که شامل شرایط گارانتی نمی‌شوند. درصورت خسارت سنگین دوربین و نبود امکان تعمیر آن نیز شرکت‌های بیمه حدود ۸۵ درصد قیمت دوربین را پرداخت می‌کنند. باتوجه‌به افزایش زیاد قیمت دوربین و در خطر بودن آن به‌دلیل شرایط کاربری (حمل همیشگی و استفاده در شرایط مختلف)، تهیه‌ی بیمه شاید اقدامی معقولانه باشد.

در پایان از شما دعوت می‌کنیم برای اطلاع از قیمت دوربین و قیمت لنز دوربین در فروشگاه‌های اینترنتی معتبر و همچنین مقایسه مشخصات فنی و طرح سؤال درباره‌ی انواع دوربین DSLR، بدون‌آینه، کامپکت و ... از بخش محصولات زومیت استفاده کنید.