بهترین لنز برای عکاسی پرتره

اگرچه لنزهای پرتره معمولا با قیمت‌ بالایی به بازار عرضه می‌شوند؛ اما می‌توانید لنزهایی با امکانات کمتر و قیمت مناسب‌تر پیدا کنید که تقریبا ۹۰ درصد عملکرد لنزهای گران‌قیمت را دارند.

ثبت پرتره‌های خوب با لنزهای کیت دوربین کار سختی است. صرف‌نظر از اینکه چقدر تلاش کنید، با لنزهای 18-55 mm f/3.5-5.6 نمی‌توانید عکس‌های پرتره‌ای مثل تصاویر مجلات بگیرید.

دلیل این مسئله این است که حداکثر گشودگی دیافراگم لنز شما برای دست‌یابی به عمق میدان کم و محو کردن پس‌زمینه، کم است، بنابراین به یک تنظیمات ویژه نیاز دارید. در ادامه به بررسی چند گزینه‌ی مقرون‌به‌صرفه برای عکاسی پرتره می‌پردازیم.

تمام پرتره‌ها یک پیام دارند؛ جلب رضایت مدل عکاسی. هیچ کس نمی‌خواهد پرتره‌اش مثل سگ بولداگی شود که سرش را از پنجره‌ی ماشین بیرون آورده است. وقتی عکس پرتره می‌گیرید باید از لنزی استفاده کنید که سوژه را خوب نشان دهد؛ یا اگر بخواهیم واقع‌گرایانه‌تر نگاه کنیم، حداقل سوژه بد به نظر نرسد. این لنزها ویژگی‌های خاصی دارند.

لنزهای واید را حداقل برای ثبت پرتره‌های سنتی کنار می‌گذاریم‌. تصویر زیر را ببینید. این تصویر به‌عنوان یک عکس سلفی با یک لنز ۱۷ میلی‌متری روی یک دوربین فول فریم گرفته شده است. سوژه‌ شبیه کاراکتری از فیلم‌های گیلرمو دل تورو به نظر می‌رسد.

در عوض به لنزی در محدوده‌ی فاصله‌ی کانونی نرمال 58mmا- 40 روی یک دوربین فول‌فریم یا 36mmا- 28 روی یک دوربین کراپ حسگر، (محدوده‌ی تله‌فوتوی کوتاه 105mmا- 70 روی دوربین فول‌فریم یا 70mmا- 50 روی یک دوربین کراپ حسگر) نیاز دارید. در این فاصله‌های کانونی هیچ انحرافی وجود نخواهد داشت یا در صورت وجود، ظاهر مدل را مناسب نشان می‌دهد.

در صورت دسترسی می‌توانید از یک تله‌فوتوی طولانی‌تر هم استفاده کنید؛ اما برای رسیدن به هدشات با یک لنز ۲۰۰ میلی‌متر، باید تقریبا ۳۰ فوت از مدل خود فاصله داشته باشید. ظاهر تصویر خوب خواهد شد؛ اما فاصله از سوژه آن‌قدر دور است که برای برقراری ارتباط باید فریاد بزنید.

همان‌طور که در مقدمه هم اشاره کردیم، مشکل لنزهای کیت فاصله‌ی کانونی آن‌ها نیست (روی یک دوربین کراپ‌حسگر، بین 55mmا- 50 فاصله‌ی کانونی مناسبی برای پرتره است)، بلکه مشکل حداکثر گشودگی دیافراگم است. برای محو کردن پس‌زمینه، باید از یک دیافراگم عریض استفاده کنید و تنظیمات ۵۰ میلی‌متری با بدنه‌ی کراپ f/5.6 به‌اندازه‌ی کافی واید نیست (مثل تصویر زیر). حتی در موقعیت ایده‌آل، جزئیات زیادی در اشیاء پس‌زمینه وجود دارد.

اگر گشودگی دیافراگم برابر با f/1.8 تنظیم شده باشد، تصویر شما مانند عکس بالا می‌شود. حالا تمام اشیاء داخل پس‌زمینه تیره و تار شده‌اند.

حداکثر گشودگی دیافراگم مورد نیاز شما به فاصله‌ی کانونی لنزها وابسته است. هرچقدر فاصله‌ی کانونی لنز بیشتر باشد، عمق میدان با یک دیافراگم باریک‌تر، کمتر خواهد بود. در f/2.8، یک لنز ۴۰ میلی‌متر عمق میدان کاملا بالایی دارد، درحالی‌که یک لنز ۱۳۵ میلی‌متری یک پس‌زمینه‌ی کاملا محو ارائه می‌دهد.

به‌طور کلی، هرچقدر حداکثر گشودگی دیافراگم بیشتر باشد، برای پرتره بهتر است و تا زمانی‌که از یک لنز تله‌فوتوی لانگ استفاده کنید، حداقل به تنظیمات f/2.8، f/1.8، f/1.4 یا حتی f/1.2 نیاز خواهید داشت.

در گروه لنزهای مقرون‌به‌صرفه، گزینه‌های زیر مناسب هستند.

برای کانن بهترین انتخاب، لنز 50 mmاf/1.8 است که با قیمت ۱۱۰ دلار یک برد کامل به شمار می‌رود و روی هر دوربین کراپ حسگر یا فول فریم به‌خوبی عمل می‌کند. اگر می‌خواهید کمی بیشتر هزینه کنید، برای دوربین کراپ حسگر می‌توانید لنز ۳۲۹ دلاری 50 mmاf/1.4 و برای دوربین فول‌فریم یک لنز 85 mmاf/1.8 را تهیه کنید.

گزینه‌ها برای نیکون هم مشابه هستند. لنز 50 mmاf/1.8 دویست دلاری روی هر دو نوع فول فریم و کراپ‌حسگر عملکرد خوبی دارد. لنزهای 50mmاf/1.4 و 85 mmاf/1.8 با قیمت ۴۵۰ دلار کمی گران‌تر هستند؛ اما تصویر آن‌ها فوق‌العاده است.

نوع ابزار تا وقتی که پاسخگوی نیازهای شما باشد، اهمیتی ندارد. گاهی اوقات برای ثبت انواع مشخصی از تصاویر نیاز به لنزهای صحیح و مناسب ندارید. متأسفانه لنز کیت، عمق میدان کم را برای پرتره‌ها ارائه نمی‌کند. اما هر کدام از لنزهایی که در این مقاله اشاره کردیم از این مزیت برخوردار هستند.