قدرتمندترین خودروهای کلاسیک عضلانی‌ در تاریخ آمریکا

واقعیت این است که تعریف دقیقی برای خودروهای عضلانی (Muscle Cars) وجود ندارد، هرچند که طرفداران آن بی‌‍شمار هستند. به طور کلی به هر خودروی آمریکایی که ۲ در و پرقدرت باشد، اصطلاحا عضلانی گفته می‌شود. تاریخچه‌ی این کلاس به دهه‌ی ۵۰ میلادی برمی‌گردد و به نظر می‌رسد با مدل راکت۸۸ از اولدزموبیل آغاز شده باشد. خودروهای عضلانی در سال‌های ۷۰ میلادی بیشترین آمار فروش خود را در بازار آمریکا تجربه کردند و در دیگر نقاط جهان نیز با استقبال چشم‌گیری مواجه شدند. بیائید با هم نگاهی به ۱۰ خودروی شاخص کلاس ماسل‌کار، از نظر قدرت پیشرانه داشته باشیم.

برای کسانی که از برند پرافتخار دوج، فقط مدل‌های چارجر و چلنجر را می‌شناسند، بد نیست از هورست (Hurst) هم اطلاعاتی داشته باشند. این مدل بارویکرد شرکت در مسابقات حاصل همکاری دوج با شرکت هورست پرفورمانس بود که منجر به ارتقاء مدل دارت شد. فرمول ساخت هورست‌همی دارت روی کاغذ خیلی ساده به نظر می‌رسد؛ قوی‌ترین پیشرانه‌ی ممکن، روی یک بدنه‌ی کوچک و سبک گذاشته شد و نتیجه یک هیولای پرقدرت با لاستیک‌هایی بسیار پهن در عقب بود. هرچند این خودرو صرفا یک طرح تحقیقاتی به نظر می‌رسید، کرایسلر آن را رسما تولید کرد و به قیمت ۴۵۰۰ دلار به فروش رساند. در آن زمان این خودرو فاتح مسابقات درگ ۴۰۰ متر با زمانی کمتر از ۱۰ ثانیه بود، چراکه پیشرانه‌ای ۷ لیتری و ۴۲۵ اسب بخار قدرت داشت که شتاب صفر تا ۲۰۰ کیلومتر در ساعتی در حدود ۱۱ ثانیه ثبت می‌کرد. امروزه این خودرو ۱۷۰ تا ۲۵۰ هزار دلار ارزش کلکسیونی به همراه دارد.

موستانگ (یا به عبارتی با تلفظ صحیح: ماستنگ) بدون شک، مهم‌ترین و مشهورترین خودروی کلاس عضلانی‌های آمریکا است. این خودرو با مدل‌های مختلفی عرضه شد و مک‌وان در سال‌های دهه‌ی ۷۰ در واقع بزرگ‌ترین آن‌ها محسوب می‌‍‍‌شد. علاوه بر این، فورد پیشرانه‌های گوناگونی برای انواع موستانگ برگزید که شامل یک مدل ۷ لیتری مربوط به سوپرکبرا هم شد. بدنه‌ی این خودرو نیز با تغییراتی نسبت به مدل استاندارد مواجه شد و همراه با لاستیک‌ها و تزئینات خاص، توسط فورد با لقب درگ‌پک (Drag Pack) عرضه شد. قدرت این مدل ۴۲۹ اسب بخار بود و امروزه ۶۰ تا ۷۰ هزار دلار ارزش دارد.

در سال‌های ۷۰ شرکت امریکن موتورز (AMC) زیر سایه‌ی غول‌های صنعت خودروی آمریکا؛ فورد، جنرال‌موتورز و کرایسلر قرار داشت. محصولات این شرکت عمدتا بر مدل‌های ارزان و کوچک متمرکز بود، اما آن‌ها مدل ریبل را تقویت کردند و به آن لقب عجیب (Rebel Machine) را اضافه کردند تا یک ابرخودروی ارزان قیمت، با استاندارد ماسل‌کارهای آن زمان ساخته شود. پیشرانه‌ی ۶.۴ لیتری ۳۴۰ اسب بخار این خودرو، ۴۰۰ متر را ظرف ۱۴ ثانیه طی می‌کرد؛ اما با کمی تغییرات در پیشرانه و استفاده از لاستیک‌های بهتر، توانست به عدد ۱۲ ثانیه هم نزدیک شود. مثل اکثر تولیدات امریکن موتورز، این مدل پرقدرت و خوش‌قیمت نیز چندان بازار موفقی نداشت. ریبل ماشین در زمان عرضه ۳۴۰۰ دلار قیمت داشت که امروزه در بهترین شرایط ۵۰ تا ۵۵ هزار دلار ارزش دارد.

همان‌طور که امروزه هم شورولت، روی کاماروی ZL1 پیشرانه‌ای نصب می‌کند که اصلا با هیکل آن هماهنگ نیست، در سال ۱۹۶۹ هم چنین پروژه‌هایی را به انجام می‌رساند. در آن دوران، مرکزی زیر نظر جنرال موتورز به نام COPO مخفف Central Office Production Orders تأسیس شد که مخصوص ثبت سفارش از مشتریان برای تولید خودروهایی خاص، مطابق سلیقه‌ی آن‌ها اما به تعداد بیش از ۵۰ دستگاه بود. در آن زمان به درخواست یکی از نمایندگی‌های فروش شورولت، تعداد ۶۹ دستگاه کامارو ZL1 با پیشرانه‌ی ۷ لیتری کوروت تولید شد. درحالیکه کاماروی استاندارد در حدود ۴ هزار دلار قیمت داشت، این مدل پرقدرت با رقم ۷۲۰۰ دلار ارزش گذاری شد که درنهایت تعداد کمی از آن فروش رفت و خودروهایی که در نمایندگی باقی ماندند، درنهایت اوراق شدند تا قطعات آن‌ها فروخته شود. کوپو ZL1 ساخت ۱۹۶۹ نزدیک به ۵۰۰ اسب بخار قدرت داشت و ۴۰۰ متر را ظرف ۱۳ ثانیه طی می‌کرد که امروزه در حدود ۴۵۰ هزار دلار قیمت دارد.

نزدیک به ۵۰ سال پیش، محصولات پونتیاک حاکم بزرگ مسابقات ناسکار بودند. در سال ۱۹۶۲ پونتیاک تصمیم گرفت یکی از خودروهای موفق خود به نام کاتالینا را با پیشرانه و تجهیزاتی که آن‌ها در مسابقات استفاده می‌کردند، ترکیب و برای فروش عمومی عرضه کند. بخش زیادی از بدنه‌ی این خودرو با آلومینیوم ساخته شد تا وزن خالص آن کاهش یابد و درنهایت با ۱۲۰۰ دلار افزایش قیمت نسبت به نسخه‌ی استاندارد با پیشرانه‌ی ۷ لیتری ۴۰۵ اسب بخار تولید شد. این خودرو را می‌توان اولین مدلی دانست که به زمان ۱۲ ثانیه در مسابقه‌ی درگ ۴۰۰ متر دست‌یافت. هرچند مدل اولیه کمتر از ۵ هزار دلار قیمت داشت، امروزه نزدیک به ۴۷۰ هزار دلار ارزش دارد.

برخلاف دیگر خودروهای اسپرت عضلانی که عموما اتاق کوچکی داشتند، دوج کورونت فضای زیادی برای سرنشینان فراهم می‌کرد و با بدنه‌‌ای بزرگ ارائه می‌شد. این مدل با کد W023 و نوآوری‌هایی مثل انتقال باتری‌ها به صندوق عقب و حذف تجهیزات رفاهی از جمله بخاری همراه بود که نقش زیادی در کاهش وزن آن داشت. همین خودرو با لباس پلی‌موث بل‌ودر (Plymouth Belvedere) هم عرضه شد که درنهایت از هر کدام ۵۵ دستگاه تولید شد. در آن‌زمان مدل‌های پرقدرت عموما دارای گارانتی و خدمات پس از فروش کارخانه‌ی سازنده نبودند و این دوج کورونت هم با پیشرانه‌ی ۶.۳ لیتری ۴۲۵ اسب بخار چنین شرایطی داشت. تنها ۲۴ دستگاه از این مدل باقی مانده است که در حدود ۱۲۰ هزار دلار قیمت گذاری شده‌اند.

شاید نام همی (Hemi) برای شما تازگی داشته باشد، در حالیکه خودروی شماره‌ی ۱ این مطلب که در بالا به آن اشاره شد نیز پسوند همی داشت. این عبارت دلالت بر نوع خاصی از پیشرانه‌ها دارد که امروزه هنوز هم محبوبیت دارند و در آنها سرسیلندر شکلی کروی دارد و صرفا  دارای ۲ سوپاپ برای هر سیلندر است. کرایسلر سال‌ها طرفدار این نوع پیشرانه‌ها محسوب می‌شد و حتی روی مدل رم (RAM) در سال ۲۰۰۳ نیز از این فناوری استفاده کرد. پلی‌موث باراکودا که اختصارا کودا هم گفته می‌شود، بین سال‌های ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۴ یکی از پرطرفدارترین خودروهای عضلانی زمان خود بود که با پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ۷ لیتری همی به قدرت ۴۴۰ اسب بخار و آپشن‌های موسوم به سوپرترک هم عرضه شد. در حالیکه کودا با تجهیزات استاندارد امروزه ۲۵ تا ۷۵ هزار دلار قیمت دارد، مدل همی سوپرترک ۱۹۷۰ تا ۳۰۰ هزار دلار معامله می‌شود.

در سال‌های دهه‌ی ۶۰ میلادی، از آنجایی که فورد بیشتر بر تولید و بهینه‌سازی خودروهای پرفروش خود تمرکز داشت، در بحث مدل‌های تولید محدود و پرقدرت چندان پررنگ نبود. سرانجام آن‌ها تصمیم گرفتند مدلی کاملا ارتقاءیافته مخصوص مسابقات درگ عرضه کنند که تا حد امکان سبک و قدرتمند باشد. آن‌ها حتی بخش اصلی بدنه را از فایبرگلس ساختند و به جای شیشه از پلکسی‌گلس (PlexiGlass - نوعی پلاستیک شفاف) استفاده کردند. درحالیکه فیرلین (Fairlane) استاندارد چهار چراغ داشت، مدل تاندربولت با دو چراغ عرضه شد تا علاوه بر کاهش وزن، ظاهر عجیبی هم پیدا کند. پیشرانه‌ی ۷ لیتری برای این مدل ۴۲۷ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و ظرف ۱۱ ثانیه آن را به سرعت ۲۰۰ کیلومتر در ساعت می‌رساند. درحالیکه مسافت ۴۰۰ متر به راحتی با این خودرو در کمتر از ۱۲ ثانیه طی می‌شد، نسخه‌های ارتقاءیافته‌ی آن سال‌ها بعد به عدد ۹.۲۳ ثانیه نیز دست یافتند. فیرلین استاندارد مدل ۱۹۶۴ امروزه تا ۳۰ هزار دلار ارزش دارد، درحالیکه مدل تاندربولت که تنها ۱۰۰ دستگاه از آن ساخته ‌شد، حدود ۲۰۰ هزار دلار است.

سری اسکای‌لارک بین سال‌های ۱۹۵۳ تا ۱۹۹۸ تولید شد که نسل اول و سوم آن مدل‌هایی ماندگار در تاریخ خودروسازی آمریکا و جهان محسوب می‌شوند. در حالی که نسخه‌ی ۴در نسل چهارم بیوک اسکای‌لارک در کشورمان هم حضور پررنگی داشت، نسل سوم که بین سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۲ تولید می‌شد نسبت به دیگر خودروهای زمان خود، از زیبایی خاصی برخوردار بود و مورد توجه بازار قرار گرفت. بیوک از این محبوبیت سود برد و نسخه‌ی قدرتمندی از آن با پسوند GSX را معرفی کرد که پیشرنه‌ای ۷.۵ لیتری به همراه داشت. جنرال‌موتورز به اسکای‌لارک GSX هم قانع نشد و با ارتقاء آن، به نسخه‌ی GSX استیج۱، توانست قدرت ۴۵۵ اسب بخار و گشتاور باورنکردنی ۶۹۰ نیوتن‌متر به اسکلای‌لارک بدهد که تا سال ۲۰۰۳ و ظهور دوج وایپر ۱۰ سیلندر،  بالاترین میزان گشتاور در تاریخ خودروسازی آمریکا بود. این خودرو به دلیل نداشتن محدودیت در تولید، اکنون به شرط داشتن شرایط مناسب، حدود ۷۰ هزار دلار ارزش دارد.

اصولا شورولت به حرف Z درخودروهای اسپرت اهمیت می‌دهد و همان‌طور که برای کامارو عبارت ZL1 را برگزیده است، برای ایمپالای باشکوه نیز در زمان خود از Z11 برای نشان دادن تفاوت آن با نسخه‌ی استاندارد استفاده می‌کرد. در آن دوران ایمپالا یکی از محبوب‌ترین خودروهای خانوادگی آمریکا بود که به صورت ۲ در و ۴ در عرضه می‌شد و پکیجی از آپشن‌ها با کد Z11 برای آن قابل سفارش بود که پیشرانه‌ی ۶.۷ لیتری به قدرت ۴۳۰ اسب بخار را هم شامل می‌شد. در سال ۱۹۶۳ با هدف کاهش وزن، بدنه‌ی آن در اکثر قسمت‌ها از آلومینیوم ساخته شد و فاقد اقلام رفاهی مثل رادیو و بخاری بود. از این مدل فقط ۶۰ دستگاه تولید شد که امروزه تعداد کمی از آن‌ها در شرایط مناسب باقی مانده و با قیمت ۴۰ هزار دلار ، ارزش‌گذاری شده است.