۱۴ نکته‌ای که باید درباره‌ی خودروهای خودران بدانیم

طرفداران خودروهای خودران و کسانی که معتقدند باید اختیار انسان‌ها در اعمال دستورات رانندگی روی خودروها محدود شود، اصرار دارند که در صورت جایگزین‌سازی خودروهای خودران، تراکم ترافیکی بهتر و روان‌تر خواهد شد. پژوهش‌ها نشان داده است در صورتی که نیمی از خودروهای یک تقاطع جاده‌ای از نوع خودران باشند، در وهله‌ی اول ترافیک نه تنها روان‌تر نمی‌شود، بلکه کمی بدتر هم خواهد شد. با در نظر گرفتن شمار زیادی از سناریوهای شبیه‌سازی گوناگون مشاهده شد که خودروهای خودران در صورت استفاده در سطح گسترده بیشتر از آنچه که امروزه می‌بینیم مشکلات ترافیکی ایجاد خواهند کرد. این خودروها امروزه از نظر تعداد در اقلیت هستند.

با گذشت زمان و با افزایش سهم این خودروها در بازار، خریداران سرانجام خواهند توانست از مزایایی همچون رانندگی آسوده‌تر و آسان‌تر، افزایش گنجایش جاده‌ها و همچنین کیفیت رفت‌و‌آمد بهتر بهره‌مند شوند. اما تا رسیدن به آن حد ثبات و فناوری زمان نسبتا زیادی طول خواهد کشید.

کارشناسان عقیده دارند در صورت گسترش خودروهای خودران شاهد برتری‌های محسوس این فناوری نسبت به خودروهای فعلی خواهیم بود. به علت قابلیت اطمینان بالا و زمان واکنش سریع در خودروهای خودران، شاهد تصادفات کمتری خواهیم بود. همچنین انتظار می‌رود هنگامی که تعداد خودروهای خودران از تعداد خودروهای با راننده در خیابان بیشتر باشد، در پی آن تراکم و گره‌های ترافیکی نسبت به آنچه که هم اکنون می‌بینیم کمتر و بهتر شود. این امر همچنین منجر به افزایش گنجایش پشتیبانی شده توسط جاده‌ها شده و محدوده‌ی سرعت بیشینه‌‌ی مجاز هم برای این خودروها بیشتر خواهد شد.

این خودروها چون به صورت خودکار پارک و یافتن جای پارک را انجام خواهند داد، بنابراین در صورت وجود تجمع‌های ترافیکی در برخی مکان‌های خاص دیگر هیچ کس مشکل پیدا کردن جای پارک و درگیری با فضاهای پارک کوچک نخواهد داشت. خودروها به صورت خودکار نزدیک‌ترین و مناسب‌ترین جای پارک را انتخاب کرده و سرنشینان پس از پارک و با آسودگی کامل از خودروشان پیاده خواهند شد. در مجموع سواری با خودروهای خودران روان‌تر خواهد بود و سرنشینان به جای اینکه حواسشان مشغول به رانندگی و جاده باشد به کارهای دیگر خود خواهند پرداخت.

با وجود برتری‌های بسیاری که خودروهای خوردان به ارمغان می‌آورند، اما در عین حال معایب و کاستی‌هایی هم در این زمینه وجود دارد که به آنها اشاره می‌کنیم. اصلی‌ترین مشکلی که ذهن کارشناسان را به خود مشغول کرده در مورد قوانین مرتبط با مسئولیت تصادفاتی است که در ایالت‌های گوناگون و همچنین در تمام کشورهایی که از این خودروهای استفاده می‌کنند پیش خواهد آمد.

علاوه بر آن، پیش‌بینی می‌شود بسیاری از راننده‌ها از اینکه کنترل کامل وسیله‌ نقلیه‌ی خود را به یک کامپیوتر بسپارند حس خوبی نخواهند داشت. این مشکل در صورت بروز کوچک‌ترین ایرادی در نرم‌افزارهای به کار برده شده روی این خودروها بیشتر هم خواهد شد. این خودروهای برای حمل‌ونقل دقیق مسافران به نقشه‌هایی با جزئیات ریزتر نیاز خواهند داشت و مسلما هزینه‌ی تهیه و همچنین قیمت این نقشه‌ها بیشتر خواهد بود. این افزایش هزینه می‌تواند منجر به محدودتر شدن سازگاری خریداران با این فناوری شود.

کمپانی گوگل همواره بیشترین اخبار مربوط به گسترش و ساخت خودروهای خودران را به خود اختصاص داده است. این کمپانی پیش از این هم از انجام همکاری‌هایی در زمینه‌ی انجام آزمایش روی خودروهایی از قبیل تویوتا کروز و برخی شاسی‌بلندهای لکسوس انجام داده است. چندی پیش گوگل اعلام کرد که یک خودرو مختص خود کمپانی گوگل طراحی کرده است و در آینده این خودرو را برای رقابت با سایر سازندگان روانه‌ی بازار خواهد کرد.

با وجود اینکه ایده‌ی اولیه‌ی خودروهای خودران از گوکل بوده است، اما در حال حاضر بی ام دبلیو و آئودی دو مورد از اصلی‌ترین کمپانی‌ترین‌هایی هستند که در زمینه‌ی گسترش فناوری خودروهای خودران پژوهش‌هایی را انجام می‌دهند و تست‌های سواری زیادی هم در این حوزه انجام داده‌اند. اغلب خودروسازان بازار خودروهای خودران را به عنوان بازار آینده‌ و رو به رشد خود مد نظر دارند و این امر باعث خواهد شد تا هزینه‌های تمام شده برای خریداران با گسترش این فناوری کاهش یابد.

گوگل در زمینه‌ی پژوهش‌های خودروهای خودران یک جهش بزرگ داشته و یک نمونه‌ی اولیه از طراحی خود را در حاضر ساخته است. نسخه‌ی جدید خودروی گوگل بدون فرمان و پدال‌های ترمز و گاز است. اصلی‌ترین انگیزه برای این کار، کاهش ترس و تردید سرنشینان نسبت به اتومبیل‌های خودران بوده است.

گوگل باور دارد که رانندگان در صورت نبود فرمان و پدال‌ها تمایل کمتری برای به دست گرفتن کنترل خودرو هنگام مواجهه با گره‌های ترافیکی و تقاطع‌های شلوغ خواهند داشت. در خودروی جدید همچنین یک دکمه‌ی استاپ اضطراری تعبیه شده است که برای راننده این امکان را فراهم می‌آورد تا در صورتی که حس کند او و سرنشینان را خطری تهدید می‌کند خودرو را بی‌درنگ از حالت خودران خارج سازد.

همه‌ی خودروهایی که توسط گوگل و یا سایر کمپانی‌ها تا به امروز معرفی شده‌اند برای هدایت وسیله از فناوری‌های دوربین، رادار و لیزر استفاده کرده‌اند. تا به حال فناوری جدیدی که بر فناوری‌های فعلی با این ابزارها برتری داشته باشند معرفی نشده‌اند. GPS، رادار، دوربین و سنسورهای لیزری به طور پیوسته وضعیت محیط اطراف وسیله را ثبت کرده و نمایش می‌دهند. برای خودروهای گوگل، ورودی‌های گرفته شده از این ابزارها با مکان دقیق اتومبیل روی گوگل‌مپ تطبیق داده می‌شود و در نتیجه درستی مسیر حرکت خودرو کنترل می‌شود.

سیستم کلی در واقع شبیه سیستمی است که در مرسدس بنز و بوش هم استفاده شده است. با این وجود انتظار می‌رود که خودروسازان برخی از سیستم‌های خودکار همانند پارک اتوماتیک را در آینده‌ی نزدیک روی خودروهایشان پیاده کنند تا به این ترتیب خریداران و کاربران را تا اندازه‌ای با سازوکار خودروهای خودران و واگذار کردن برخی از وظایف رانندگی‌شان به خودرو عادت دهند.

بسیاری از مردم فکر می‌کنند که ایالت کالیفرنیا نخستین ایالتی بود که به خودروهای خودران اجازه‌ی تردد در جاده‌های عمومی را داده است. اما واقعیت این است که نوادا نخستین ایالتی بود که در این زمینه اقدام کرد. این ایالت به کمپانی گوگل یک مجوز تست برای استفاده‌ی آزمایشی از خودروهایشان در جاده‌ها و خیابان‌های نوادا اعطا کرد. زمان تصویب این قانون دوازده مارس سال ۲۰۱۲ بود. پس از آن ایالت فلوریدا گام‌هایی را در مسیر قانون‌گذاری برای انجام تست‌هایی روی خودروهای خودران برداشت. در ادامه کالیفرنیا و میشیگان هم به ترتیب سومین و چهارمین ایالت هایی بودند که در این زمینه دست‌به‌کار شدند. بریتانیا و فرانسه هم از دیگر کشورهایی هستند که در این مورد قوانینی تصویب کرده‌اند.

فرانسه از سال ۲۰۱۵ اجازه‌ی تردد این خودروها در ۲۰۰۰ کیلومتر از جاده‌هایش را داده است. مسلما با پیشرفت فناوری‌های خودروهای خودران در آمریکا و سایر کشورها شاهد تصویب قوانین جدید و به رسمیت شناخته شدن این خودروها خواهیم بود.

فناوری خودروهای خودران تا جایی پیشرفت کرده است که سازمان ملی ایمنی ترافیک بزرگراه‌ها یک سیستم رده‌بندی اداری برای این خودروها در نظر گرفته است. در این رده‌بندی خودروهای معمولی که راننده ۱۰۰ درصد کنترل خودرو را در اختیار دارد با رده‌ی صفر شناخته می‌شوند. 

خودروهای رده‌ی یکم به دسته‌ای گفته می‌شود که دارای همان سیستم‌های کنترلی گفته شده هستند، اما نمی‌توانند به طور یکپارچه و همزمان از آنها استفاده کنند. رده‌ی دوم خودروهایی را شامل می‌شوند که حداقل دو سیستم کنترلی روی آن‌ها نصب شده است؛ مثلا سیستم خط نگه‌دار و سیستم کروز کنترل. رده‌ی سوم هم آنهایی هستند که راننده می‌تواند کنترل سیستم  خودرو را به طور کامل به سیستم هوشمند واگذار کند و هیچ نقشی در رانندگی و هدایت خودرو نداشته باشد. البته هر لحظه که راننده تشخیص دهد و اراده کند که کنترل خودرو را در دست بگیرد، می‌تواند سیستم را غیرفعال کند و خودرو را به صورت متداول هدایت کند. رده‌ی چهارم به عنوان هدف نهایی سازندگان خودروهای خودران به شمار می‌رود. در این حالت همه‌ی کنترل خودرو توسط خود اتومبیل صورت می‌گیرد.

با توجه به طرح‌های نمونه‌ای که از مرسدس اف ۰۱۵ (Mercedes F 015) ارائه شده به نظر می‌رسد که این خودرو جالب‌ترین خودروی خودران از نظر طراحی تا به امروز است. طرح مفهومی اف ۰۱۵ در واقع انتظار خریداران از مرسدس بنز را در زمینه‌ی کلاس و راحتی به خوبی تامین می‌کند. هنگام سواری با این خودرو سرنشین می‌تواند بین رانندگی تمام خودکار و هدایت خودرو توسط راننده یکی را به خواست خود انتخاب کند. این خودرو بر خلاف خودروی ساده و کوچک گوگل، یک خودروی لوکس به شمار می‌رود.

به عقیده‌ی مرسدس با گسترش خودروهای خودران، گرایش به سوی استفاده از این خودروهای به عنوان محل زندگی سیار هم بیشتر خواهد شد و بر خلاف خودروهای گوگل که روی کم‌حجم بودن و استفاده بهینه از حجم و فشرده‌سازی هر چه بیشتر خودرو متمرکز هستند، مرسدس بنز فضای لوکس‌تر و بزرگ‌تری را برای خریداران در نظر گرفته است. یکی دیگر از ویژگی‌های این خودرو این است که قسمت جلویی خودرو پهن‌تر طراحی شده است. همچنین چهار صندلی و صندلی‌های نیمکت‌مانند تاشو باعث می‌شوند که صندلی‌های جلو به طور کامل قابلیت تاشدن و هم سطح شدن با کف صندلی عقب را داشته باشند. اگر فردی بخواهد خودش این خودرو را براند می‌توان به راحتی صندلی راننده را به حالت ایستا بازگردانده و کنترل وسیله را به صورت معمول در اختیار بگیرد.

در سال ۲۰۱۵ اولین خودروهای خودران گوگل به صورت آزمایشی و محدود مورد استفاده قرار گرفتند. در آزمایش بتای این خودروها، یک ناوگان ۲۰۰ تایی از این خودروها در شهر دیتروییت ایالت میشیگان به راه افتادند. پس از پیمودن مسافت بیش از ۷۰۰ هزار مایل، کمپانی تصمیم گرفت تا از سرزمین‌های مرکزی ایالات متحده به عنوان محدوده‌ی آزمایش‌های اولیه در بزرگ‌ترین مقیاس استفاده از خودروهای خودران در آن زمان استفاده کند. انتظار می‌رود که پس از گسترش خودروهای گوگل، سایر کمپانی‌ها هم جهت ورود به بازار این خودروها اقدام کنند.

تا به امروزه هدف گوگل همواره استفاده از این خودروها در مناطق شهری بوده است. سرعت بیشینه‌ی نمونه‌ی اولیه‌ی خودروی گوگل در حال حاضر ۴۰ کیلومتربرساعت است. این مقدار محدودیت سرعت، خودرو را برای مناطق شهری ایالات متحده مساعد می‌کند. برای جلب توجه بیشتر مشتری و ایجاد رضایت بیشتر گوگل باید سرعت نهایی خودرو را تا اندازه‌ای افزایش دهد. همچنین برای به دست‌ آوردن بازار مناطق غیرشهری که سرعت بالاتری در آنها مجاز است هم نیاز است که کمپانی گوگل به فکر افزایش سرعت بیشینه‌ی خودروهای خودران خود باشد.

مدل‌های دوسرنشینه‌ی کنونی نمی‌توانند نظر مشتریانی را که به دنبال فضای ذخیره‌ی برای بار اضافی هستند را جلب کند. همچنین افرادی که به دنبال داشتن خودروهای چند سرنشین و خانوادگی هستند هم استقبال چندانی از این مدل دوسرنشین نخواهند کرد. در صورتی که گوگل و سایر سازندگان خودرو بتوانند طراحی، آزمایش و جایگزین‌سازی خودروهای کوچک را با خودروهای جادارتر و سریع‌تر به خوبی انجام دهند، در آن حالت می‌توان انتظار داشت که نیازهای مشتریان بیشتری تامین شده و در نتیجه خریداران بیشتری به سمت خرید این خودروها گرایش پیدا خواهند کرد.

نمونه‌ی اولیه‌ی ساخته شده از نسخه‌ی اخیر خودروی گوگل بیش از ۲۰۰ هزار دلار هزینه داشته است. خودرو مجهز به یک محدوده‌یاب تعبیه شده در بالای سقف است. این دستگاه از یک لیزر ۶۴ سویه‌ی ولودین بهره می‌برد. این لیزر می‌تواند یک نقشه‌ی سه‌بعدی از پدیده‌های اطراف تهیه کند و برای ایجاد آمادگی و همچنین دادن آگاهی به راننده در فرایند مسیریابی به کار می‌رود. لیزر به وسیله‌ی نقلیه این امکان را می‌دهد که تا محدوده‌ی هفتصد متری پیرامون خودرو را تحت نظارت داشته باشد. کمپانی امیدوار است که قیمت تمام‌شده‌ی این خودرو با ورود به مرحله‌ی تولید انبوه و فروش کاهش یابد.

از سال ۲۰۰۸ تا به زمان ثبت این گزارش خودروهای گوگل تنها ۲ بار تصادف داشته‌اند. یکی از این تصادف‌ها در سال ۲۰۱۱ رخ داد و بنا بر گزارش‌ها این تصادف هنگامی روی داده که خودرو در کنترل راننده بوده و از حالت خودران خارج بوده است. در این تصادف خودروی گوگل با یک خودروی تویوتا پروس که توسط یک سیستم کامپیوتری کنترل می‌شد از عقب برخورد داشته است. این تصادف در کالیفرنیا روی داده است. تصادف دوم مربوط هم مربوط به موردی می‌شد که در آن راننده با انتخاب خودش خودرو را از حالت خودران خارج کرده و کنترل خودرو را به دست گرفته بود.

با این همه آمار تصادفات گوگل از بسیاری خودروهای بدون راننده هنوز هم بهتر است. البته گوگل تا زمانی که در مرحله‌ی آزمایش این خودروها قرار دارد به خاطر مسایل رقابتی با سایر کمپانی‌ها و همچنین نگرانی‌های احتمالی خریداران تصمیم ندارد تا تعداد دفعاتی که در آن رانندگان مجبور شده‌اند خودرو را کنترل کنند را گزارش دهد. البته نسل بعدتر خودروی خودران گوگل به کل فاقد گزینه‌ی رانندگی غیر خودکار است.

یکی از چشمه‌هایی که می‌توانیم از خودروهای خودران آینده در برخی خودروهای امروزی ببینیم فناوری پارک تمام‌خودکار است. کمپانی بوش در سال ۲۰۱۵ روی برخی مدل‌های خود سیستم پارک تمام‌خودکار را تعبیه کرد. این فناوری رانندگان را قادر خواهد ساخت تا پس از پیاده شدن از خودرو و با استفاده از تلفن هوشمندشان سیستم پارک خودکار را فعال کنند و پس از آن تنها کاری که باید انجام دهند این خواهد بود که صبر کنند تا سیستم خودکار به طور کامل خودرو را در محل مورد نظر پارک کند.

خودرو می‌تواند همه‌ی کارهای مربوط به شتاب‌دهی، کاهش سرعت، محاسبه‌ی مانورها، بررسی محیط پیرامون و ترمزگیری را به صورت کاملا خودکار انجام دهد. هرچند این فناوری در قیاس با یک خودروی تمام خودکار کوچک به نظر می‌رسد، اما در مقایسه با فتاوری‌های قبلی که روی خودروهای تولید شده توسعه یافته بودند بسیار نوین و هوشمندانه جلوه می‌کند. این فناوری برای اولین بار در سال ۲۰۰۳ توسط کمپانی تویوتا با عنوان فناوری دستیار پارک تویوتا روی خودروی تویوتا پریوس به کار برده شده و پس از آن به طور مرتب بروزرسانی شده و در حال بهبود و تکمیل است.