در آینده‌ای نه چندان دور، ممکن است شما به یک خودروی سنگین غول پیکر خیره و متوجه شوید که راننده‌ای پشت فرمان خودرو قرار ندارد. این تکنولوژی حداقل تا دو دهه دیگر به طور کامل اجرایی نخواهد شد. فریتلینر (Freightliner) مسئولیت هدایت گروه تست و آزمایش نیم کشنده‌های بدون راننده را بر عهده دارد.
به وضوح می‌توان دید که بازار تکنولوژی کامیون‌های خودران و رقبای آن بسیار پر سود خواهد بود، چون‌که این خودروی غول پیکر به نرم افزار و سنسورهای زیادی نیاز خواهد داشت که ۲۳٬۴۰۰ دلار ارزش دارند. این عدد توسط مطالعه‌ای که رولند برگر (Roland Berger)، شرکت مشاوره‌ای که در مونیخ آلمان مستقر هستند، انجام و تائید شده است.
نزدیک به ۳ میلیون خودروی سنگین ۱۸ چرخ در خاک ایالات متحده آمریکا وجود دارد که با ورود این تکنولوژی بازار مناسبی برای تأمین کنندگانی همچون بوش (Robert Bosch GmbH) و کانتیننتال (Continental AG) فراهم می‌شود. این شرکت‌ها سنسورها و نرم افزارهای خودروهای خودران را توسعه و تولید می‌کنند. در هشت سال آینده یا بیشتر کامیون‌های خودران این اجازه را به رانندگان می‌دهند که دستشان را بتوانند با خیالت راحت از روی فرمان بردارند، پاهایشان را از روی پدال‌ها کنار بکشند و تنها چشم به جاده داشته باشند.
رانندگان همچنان باید آماده در دست گرفتن کنترل خودرو باشند، این بدان معنا است که خبری از چرت زدن در داخل کابین نیست. کامیون‌های خودران مجوز تردد در اتوبان‌های داخل ایالتی را خواهند داشت که شرایط ترافیکی سنگین را در شهرهایی همچون شیکاگو، بوستون و غیره تجربه خواهند کرد.
استفان کیس (Stephan Keese) و رولند برگر در مطالعات خود پیش بینی کرده‌اند که شرکت‌های ترابری خودروهای سنگین هزینه‌های نیروی انسانی را کاهش می‌دهند چرا که رانندگان خودروهای طویل سنگین می توانند بدون داشتن استراحت با وجود این تکنولوژی به رانندگی خود ادامه دهند. شرکت‌های ترابری خودروهای سنگین که در حمل بارهای طویل تخصص دارند با سرمایه گذاری بر روی این تکنولوژی می‌توانند انتظار داشته باشند بازگشت سرمایه آن‌ها در کمتر از سه سال برای جابه‌جایی بارهای درون ایالتی محقق شود.
خودروهای خودران مقرون به صرفه برای شرکت‌های کوچک ممکن است کمی پر هزینه محسوب شود مخصوصاً برای رانندگانی که به مرکز لجستیک منطقه‌ای برای یافتن مسیر درست نیازمند باشند. مخارج اولیه به گفته کیس بسیار زیاد است. "هر کسی توانایی پرداخت آن را ندارد. شما بیشتر به یک سرمایه گذاری بزرگ نیازمند هستید تا یک راننده ماهر." کیس گفته است.
در صورتی که تعدادی از خودروهای خودران با فاصله ۳۰ تا ۴۰ فوتی با یکدیگر در بزرگراه‌ها حرکت کنند، گروهی از خودروهای سنگین خودران می‌توانند مصرف سوخت کمتری داشته باشند. برخی از رانندگان خودروهای سنگین امروزی این کار را انجام می‌دهند. اما ۱۰ خودروی سنگین کاروانی یک ترافیک جاده‌ای نیم مایلی به همراه خواهند داشت که رانندگان دیگر را برای خارج شدن از اتوبان با مشکل روبرو می‌کند. به همین علت است که کیس انتظار دارد که تعداد کاروان‌های خودروهای سنگین به سه یا چهار کامیون برسد.
انگیزه اولیه استفاده از خودروهای سنگین خودران مقوله ایمنی است و هزینه جابه‌جایی در درجه دوم قرار خواهد گرفت. با وجود اینکه اغلب تولیدکنندگان خودروهای سنگین به صورت آزمایشی این تکنولوژی را تست کرده‌اند ولی زمانی که برای گرفتن مجوز تردد پیش بینی می‌شود ۸ تا ۱۰ سال دیگر خواهد بود. شرکت کانتیننتال در حال گسترش قطعات مربوط به این تکنولوژی است، جیمز بیلی (James Bayley)، معاون صنایع خودروسازی کانتیننتال در بخش خودروهای سنگین اعلام کرده است که " شما هم اکنون فازهای اولیه راه اندازی این تکنولوژی را که شامل هشدار تصادف از جلو و حفظ خودرو در مسیر است مشاهده می‌کنید. "
در همین حین بوش از سیستم سروتویین (Servotwin) خود پرده برداری کرده است که شامل یک سیستم فرمانی است که خودرو را بین دو خط حفظ می‌کند و از تغییر جهت‌های ناگهانی به واسطه وزش بادهای جانبی جلوگیری به عمل می‌آورد. بوش، کانتیننتال و دیگر تامین کنندگان می توانند به کار خود سرعت ببخشند البته در صورتی که فریتلینر کامیون خود را با موفقیت عرضه کند. سال گذشته یک نمونه اولیه ساخته شد که اجازه تردد در جاده‌های شهر نوادا را اخذ کرد. راننده با فشردن یک دکمه بر روی فرمان سیستم رانندگی خودکار در اتوبان فعال می‌کند که می‌تواند کنترل فرمان، پدال گاز و ترمز را در اتوبان‌های علامت گذاری شده کامل در دست بگیرد. خودروهای خودران سنگین در سطح ۳ خودروهای بدون راننده قرار می‌گیرند، یعنی راننده می‌بایست جاده را زیر نظر و هر لحظه آمادگی انجام عکس العمل را داشته باشد. رانندگی کاملاً خودکار در ۲۰ تا ۲۵ سال آینده محقق خواهد شد.
کیس می‌گوید: "با ظهور کامیون‌های خودران، شکست صنعت حمل و نقل سنگین را شاهد خواهید بود. اغلب رانندگان خودروهای طویل سنگین برای مسیرهای طولانی بیکار می‌شوند و تنها برای جابه‌جایی بارهای محلی و مسیر کوتاه به کار گرفته خواهند شد."
نظرات