پارکینگ‌های آینده: تغییراتی شگرف در عصر خودروهای خودران

ژانویه‌ی امسال بود که شرکت تسلا موتورز سامانه‌ی «فراخوانی» را معرفی کرد؛ امکانی که به بسیاری از خودروهای جدیدش اجازه می‌دهد به‌صورت خودکار پارک شوند. صاحبان خودرو با استفاده از یک تلفن همراه هوشمند یا ریموت اتومبیل، می‌توانند از راه دور به خودروهای خود فرمان دهند تا درب‌های پارکینگ را باز کنند، وارد پارکینگ شوند، پارک کنند و خاموش شوند. زمانی که رانندگان دوباره به خودرو نیاز داشته باشند، می‌توانند از راهی مشابه آن‌ها را فراخوانی کنند.

در آینده‌ای نه‌چندان دور، کارگران ساختمانی شروع به تخریب و تغییر ۲۷ هزار مترمربع فضای یک پارکینگ معمولی در ناحیه‌ی اطراف پارک حومه‌ی شهر نشویل می‌کنند و آن را به فضایی با رویکرد آینده تبدیل می‌کنند که تمام روندهای اخیر در شهرسازی مدرن را با خود به همراه دارد. در ادامه می‌توانید طرحی از آن را مشاهده کنید.

توسعه‌دهندگان اغلب تمایل دارند فضاها و مکان‌های کوچک را به همراه چیزهایی مثل پنل‌های خورشیدی و سقف‌های سبز ترکیب کنند و بسازند. اما تعداد بسیار زیادی موارد این‌چنینی در سطح شهر وجود دارد. خصوصیتی که این پروژه را منحصربه‌فرد می‌کند، این است که اولین پارکینگ طراحی‌شده در منطقه‌ای در سراسر کشور امریکا است که خودروهای دارای ویژگی خودکار مانند سامانه‌ی «فراخوانی» تسلا، می‌توانند به‌صورت خودکار در آنجا پارک کنند و به شبکه‌ی گسترده‌ی حمل و نقل متصل شوند.

ممکن است رانندگان وسایل نقلیه فکر کنند نیازی به تغییر ساختارهای رایج مانند پارکینگ‌های معمولی به فضاهایی با رویکرد آینده نیست. اما مانند هر بخش دیگری از صنعت حمل و نقل که تحت تأثیر فناوری است، پارکینگ‌ها نیز از این قضیه مستثنا نیستند. متخصصان معتقدند در دهه‌ی آینده، این فناوری‌ها باعث تغییر در خواسته‌های رانندگان از یک پارکینگ خواهد شد. در نتیجه، مادامی‌که این تغییرات ادامه پیدا کنند، ساختمان‌های موجود نیز ممکن است نیاز به تغییر و تجهیز داشته باشند و حتی ساختارهای جدید نیز از ابتدا ساخته خواهند شد. در شهر نشویل طراحان فضای شهری در تلاش برای پیشتاز شدن در انجام این تغییرات هستند.

برایان رایت، مدیر ارشد شرکت برنامه‌ریزی و طراحی شهری که اداره‌ی پروژه‌ی نشویل را بر عهده دارد می‌گوید:

این مشتری‌های ما نیستند که ما را به جلو سوق می‌دهند، این گروه‌های سرمایه‌گذاری هستند که با سرمایه‌گذاری در پروژه و درخواست تجهیز ساختار، باعث تغییر در مکان‌های فعلی یا ساخت فضاهای جدید می‌شوند و این در واقع یک تغییر اساسی خواهد بود.

خودروهای خودران نیاز به فضای واقع در جلوی ساختمان‌ها را برای سرنشینان وسایل نقلیه برطرف می‌نکنند. پس از خارج شدن سرنشینان خودرو در یک ناحیه‌ی معین، خودرو به‌صورت خودکار به پارکینگ می‌رود. چنانچه سرنشینان قصد پیاده شدن از خودرو نداشته باشند نیز با حرکت خودرو در مکان باریک‌تری نسبت به فضاهای معمول فعلی که دارای ۲.۷ متر عرض هستند، در نهایت فضای کوچک‌تری اشغال خواهند کرد که شاید دارای عرض ۲.۱ متر یا حتی ۱.۹ متر باشند. قرارگیری وسایل نقلیه در فضاهای کوچک‌تر به نوبه‌ی خود می‌تواند میلیون‌ها دلار صرفه‌جویی برای شرکت‌های ساخت و ساز، خریداران مسکن و مصرف‌کنندگان در پی داشته باشد؛ اما این تنها یک بخش کوچکی از مسئله است.

خودروهای دارای امکانات ارتباطی، بُعد دیگری از توانمندی‌های خودروهای خودران را روشن می‌سازند. هم در وسایل نقلیه‌ی دارای امکانات ارتباطی تنها با مالک خود و هم در وسایلی که به اشتراک گذاشته می‌شوند، قابلیت فراخوانی خودرو از راه دور بدان معنی است که نیازی نیست پارکینگ‌ها دقیقاً در وسط مناطق دارای مراکز خرید یا نزدیک به نواحی مرکز شهر واقع شوند. پارکینگ‌ها پتانسیل آن را دارند که در خارج از مناطقی که ارزش ملک بالا است و استفاده‌های دیگری می‌توان از آن داشت، قرار گیرند. این موضوع نه‌تنها تغییرات شگرفی در وضعیت پارکینگ‌ها بلکه تغییرات بزرگی در مناطق اطراف آن‌ها نیز به دنبال خواهد داشت.

با ساخت پارکینگ‌ها فراتر از حد مجاز، ترافیکی در جاده‌ها به وجود می‌آید که غیر قابل تحمل خواهد بود.

راسل پرستون یک طراح نواحی شهری در شرکتی خصوصی در شهر بوستون می‌گوید:

شهرها و شهرستان‌های ما در واقع باید در مقیاس انسانی باشند تا کاربردی، پویا و زنده باشند و این فناوری‌ها به طراحان امکان طراحی در مقیاس انسانی را می‌دهند و پیش‌فرض فضای قرارگیری خودرو نباید مکانی برای خودرویی به وزن دو تن باشد. مردم در جلوی یک فروشگاه یا آپارتمان محل زندگی خواهان وجود پارکینگ‌های شخصی برای پارک خودروهای خود - و چیزی بیش‌تر از آن - هستند، اما این موضوع در حال تغییر است. ما یک جامعه‌ی وابسته به خودروی شخصی بوده‌ایم اما مردم در حال درک این موضوع هستند که چگونه نداشتن خودروی شخصی و پارکینگ‌های مختص آن خودرو به نفعشان است

مشخصاً او تنها فردی نیست که به این مسئله اعتقاد دارد.

احتمالاً نشویل اولین شهر آمریکایی خواهد بود که در آن پارکینگی با ویژگی پارک خودکار و دارای توانایی ارتباط با خودرو به‌صورت واقعی ساخته خواهد شد، اما تنها جایی نخواهد بود که طراحان و دیگر افراد با دیدن پیاده‌سازی فناوری‌های مذکور غرق در فکر شوند. در شهرهای سامرویل و ماساچوست نیز مقامات دولتی و مسؤولین حمل و نقل معتقدند که با اجرای چنین پروژه‌هایی، می‌توان راه‌حل‌هایی برای عبور از مشکلات کلیدی ایجاد کرد.

در امتداد رودخانه‌ی میستیک، حومه‌ی شهر بوستون محل زندگی حدود ۸۰ هزار خانوار است که در فضایی به مساحت تقریبی ۱۰ کیلومتر مربع سکنی گزیده‌اند. شهردار قدیمی آن منطقه جوزف کرتاتون با اعلام اضافه کردن ۹۰ هزار واحد مسکونی طی ۲۵ سال آینده، قول ایجاد فضای زندگی بیش‌تر را به اهالی داده است و با جذب حرفه‌های جدید، سعی در گسترش نواحی اطراف محله‌های Assembly Row و Union Square دارد. در عین حال، او می‌خواهد فضاهای اختصاص داده‌شده به پارکینگ‌ها که حدود ۶۰ درصد شهر را تصرف کرده‌اند، کاهش دهد ولی دست‌یابی به چنین هدفی با توجه به توسعه‌ی کسب و کار جدیدی که او در نظر گرفته است، محال به نظر می‌رسد.

جوزف کرتاتون می‌گوید:

افرادی که کاهش فضای پارکینگ‌ها را مغایر با توسعه‌ی کسب و کار می‌بینند، عقایدی کهنه دارند؛ ولی ما دریافتیم که امکان پیشرفت میسر نخواهد بود مگر در بستری بر پایه‌ی سیستمی با برنامه و نگرشی که پویایی را به‌عنوان بخشی از اکوسیستم می‌داند.

بخشی از برنامه‌ی جوزف کرتاتون شامل ارزیابی و بازنگری در فضاهایی است که در حال حاضر از آن‌ها به‌عنوان پارکینگ استفاده می‌شود. در محله‌ی Assembly Row بخشی در مجاور رودخانه توسعه یافته است که بعد از فضای صنعتی موجود، ۴۰ درصد از فضای در دسترس به پارکینگ تبدیل شده است. شهر سامرویل با همکاری با کمپانی‌های نوآوری آینده‌ی شهری آئودی و شرکت سرمایه‌گذاری املاک فدرال تراست یک آزمایشگاه پویا در شهر راه‌اندازی کرده است تا بررسی کند که چگونه فناوری‌های خودران می‌توانند فضاهای اختصاص داده‌شده به پارکینگ‌ها را کاهش دهند. در محیطی که خودروهای خودران پارکینگ‌هایی مشترک با خودروهای معمولی دارند، کارشناسان کاهشی ۲۶ درصدی در فضا را پیش‌بینی می‌کنند. اگر پارکینگی مختص خودروهای خودران ساخته شود، این کاهش فضا تا سال ۲۰۳۰ به ۶۲ درصد خواهد رسید.

برای توسعه‌دهندگان این رقم قابل توجه است. هزینه‌های توسعه‌ی فضای پارکینگ می‌تواند هم سودآور باشد و هم زیان‌آور و به هر نحوی که باشد به خریداران مسکن و مصرف‌کنندگان منتقل می‌شود. آئودی پیش‌بینی می‌کند اگر کاهش‌های تخمین زده‌شده تنها در جریان پروژه‌ی محله‌ی Assembly Row به دست آیند، به‌طور حدودی مبلغ ۱۰۰ میلیون دلار صرفه‌جویی در پی خواهند داشت. آئودی در سال ۲۰۱۷ آزمونی را به‌صورت واقعی روی ویژگی‌های پارک خودکار در یک پارکینگ اجرا خواهد کرد تا ببیند عملکرد خودروها در یک محیط کنترل‌شده چگونه است.

برد استرتز مدیر امور دولتی آئودی گفت:

ما می‌خواهیم ببینیم که این سیستم در دنیای واقعی چه حسی دارد و در مصارف رفت‌وآمدهای روزانه و تعامل با خریداران و مجموعه‌های مشابه چگونه عمل خواهد کرد. مسئولان می‌خواهند تعداد خودروهای پارک شده را به‌شدت کاهش دهند و در نتیجه بهره‌برداری از فضا را به حداکثر برسانند و از دید ما، نحوه‌ی تعامل پارکینگ‌های خودکار با وسایل نقلیه‌ی خودران می‌تواند پاسخی مناسب به این نیاز باشد.

درحالی‌که آئودی مشغول بررسی مسائل فنی این مسئله است، جوزف کرتاتون به دنبال راه‌حلی دولتی برای دفاع از بازنگری در طرح پارکینگ شهر سامرویل و خیلی جاهای دیگر است.

پاییز امسال، شهردار سامرویل برنامه‌ریزی کرد تا قبل از انجمن هیئت‌مدیره‌ی شهر، تغییرات بیان‌شده را به‌منظور اعمال در قوانین منطقه‌بندی شهر پیشنهاد دهد. در حال حاضر، قوانین شهر سامرویل اجازه‌ی ساخت دو فضای پارکینگ برای مسکن‌های عادی و حداقل تعداد ممکن را برای ساختمان‌های تجاری جدید صادر می‌کند.

الزامات ذکرشده میزان فضای در دسترس برای انجام پروژه‌ها را کاهش می‌دهد و ده‌ها هزار دلار به هزینه‌هایی که به خریداران مسکن منتقل می‌شود، تحمیل می‌کند که بر توان مالی خرید تأثیر می‌گذارد. در پروژه‌ی محله‌ی Assembly Row در شهر سامرویل، مکان‌های اشاره‌شده چیزی بالغ بر ۲۵ هزار دلار در هر فضا هزینه تحمیل می‌کند. بسته به ارزش ملک و نحوه‌ی قرارگیری پارکینگ هم‌سطح زمین یا در ارتفاع بالاتری نسبت به سطح زمین یا در زیر زمین، هزینه‌های تحمیلی می‌توانند تا ۵۰ هزار دلار به ازای‌ هر فضا افزایش یابند؛ مانند هزینه‌های صرف شده در پروژه‌ی نوپای ناحیه‌ی نشویل. اما همه‌ی مشکلات به هزینه مربوط نمی‌شود. به‌طور فزاینده‌ای، حداقل استانداردهای مورد نیاز در ایجاد پارکینگ در مناطق پرازدحام رعایت می‌شوند.

برد راوسون مدیر حمل و نقل شهر سامرویل می‌گوید:

این کار مصداق بارز از پای درآوردن خود به دست خود است. اگر شما پارکینگ‌هایی فراتر از حد مجاز بسازید، ترافیکی در جاده‌ها به وجود می‌آورید که غیر قابل تحمل خواهد بود. این بسیار حائز اهمیت است که شما قوانین منطقه‌بندی را بفهمید و باعث ایجاد ترافیک نشوید.

پژوهشی که در سال ۲۰۱۳ به‌وسیله‌ی دانشگاه کانکتیکات انجام گرفت، موضوع را بیش از پیش آشکار ساخت. پژوهشگران در دانشگاه، قوانین و سیاست‌های منطقه‌بندی در نواحی New Haven شهر کانکتیکات و کمبریج شهر ماساچوست را مورد بررسی قرار دادند و تعیین کردند که چگونه نوع سیاست‌های بهره‌برداری از زمین می‌تواند به‌خوبی در اقتصاد کلی شهر مشارکت داشته باشد. در دهه‌ی ۱۹۵۰ هر دو شهر مذکور حداقل الزامات پارکینگ را مشابه پارکینگ‌های شهر سامرویل و دیگر مکان‌ها در اختیار داشتند. اما در سال ۱۹۸۱ کمبریج اولین بخشی از یک شهر در کل کشور شد که مسیرش را تغییر داد. به‌جای باقی ماندن و دست‌وپا زدن در حداقل‌های مورد نیاز، کمبریج حداکثر الزامات پارکینگ را استوار کرد که توسعه‌ی فضای پارکینگ را محدود و حالت‌ها و وضعیت‌های جایگزین حمل و نقل و جابه‌جایی عمومی را تشویق می‌کرد.

در مقایسه‌ی بازده اقتصادی این دو شهر، در زمانی که بعد از ۳۰ سال سیاست‌های منطقه‌بندی آن‌ها تطبیق یافت (در برابر ۳۰ سالی که دارای سیاست‌های متضاد بودند) پژوهشگران دانشگاه کانکتیکات نتیجه‌ی تحقیقات خود را این‌طور بیان کردند: «پارکینگ‌های فراوان واقع در خارج از محیط جاده، اثرات زیان‌باری بر شکل و کاربردهای شهری وارد کرده است.» زمانی که ساکنین شروع به مهاجرت به نواحی حومه‌ی شهر کرده‌اند، الزامات منطقه‌بندی در New Haven تغییراتی داشت و با فراهم آوردن پارکینگ در نزدیکی محلی مقابل فروشگاه‌ها به‌جای داشتن اثرات مخرب، عاملی برای نجات شهرها شد.

این فناوری‌ها به طراحان امکان طراحی در مقیاس انسانی را می‌دهند و پیش‌فرض فضای قرارگیری خودرو نباید مکانی برای خودرویی به وزن دو تن باشد.

شاید کمبریج اولین بخشی بود که این تضاد را تشخیص داد، اما شهرهای دیگر نیز در حال بررسی و کشف این موضوع هستند. الزامات بیش از حد اعمال‌شده در پارکینگ‌های شهر میامی منجر به ایجاد تعداد زیادی پارکینگ در این شهر شد و در سال ۲۰۱۰ مسئولان شهر تصمیم به کنار گذاشتن برخی بخش‌های قوانین منطقه‌بندی شدند که مستلزم حداقل تعداد فضا برای ایجاد پارکینگ جدید بود. این تغییر، با شروع گسترش ساختمان‌های بلندمرتبه در مرکز شهر همراه بود که حتی برخی از آن‌ها فاقد پارکینگ بودند.

اگر مکان‌های خصوصی پارکینگشان را حذف کنند، آیا با این کار اعتماد به پارک در پارکینگ‌های خصوصی یا عمومی در جاهای دیگر افزایش می‌یابد؟ یا با عدم استفاده‌ی ساکنان آن‌ها از خودروی شخصی، نیاز به استفاده از پارکینگ کاهش می‌یابد؟ در نظر گرفتن این مطلب ارزشمند است. در شهر سامرویل، پرستون عضوی از گروهی افراد مسئول بخش خصوصی و رهبران اجتماعی است که در حال توسعه‌ی مجدد محله‌ی Union Square هستند. آن‌ها نه‌تنها علاقه‌مند به وجود پارکینگ‌ها و میزان توانایی بالقوه‌ی استفاده از ظرفیت آن‌ها هستند بلکه نحوه‌ی جای‌گیری پارکینگ‌ها در طرح کلی حمل و نقل محله را مورد توجه قرار می‌دهند. پرستون در رویکردی رو به سوی آینده به پارکینگ به‌عنوان یک قطب حمل و نقل کلیدی نگاه می‌کند؛ هدف این است که یک پارکینگ روبروی خیابانی با راه ورود و خروج کنترل‌شده (مانند راه عبور از مسیر یک قطار که را چراغ راهنمایی کنترل می‌شود) قرار گیرد.

پرستون می‌گوید:

پارکینگ جالب‌ترین قسمت معماری شهری نیست، اما در واقع یکی از بخش‌های اصلی در معماری به‌حساب می‌آید. پارکینگ‌ها می‌توانند به نحوی طراحی شوند که علاوه بر استفاده‌ی معمول، محلی برای برگزاری رویدادها باشند. این مورد استفاده ممکن است در همه‌جا کاربرد نداشته باشد اما مردم پارکینگ‌های چندمنظوره را با کاربردهای موقتی یا ثابت در ذهن خود مجسم می‌کنند. من به پارکینگی فکر می‌کنم که می‌تواند به مکان خوبی برای برپایی فروشگاه، به اشتراک‌گذاری دوچرخه یا پارک دوچرخه‌های خصوصی افراد باشد، پس به مکانی پویا تبدیل خواهد شد. زمانی که این مکان به مسیر اصلی عبور و مرور متصل شود، به مردم امکان استفاده از گزینه‌های مختلف آن بسته به نوع کاری که انجام می‌دهند، داده می‌شود و مردم حق بهره‌مندی از سرویس‌های ارائه‌شده را به‌منظور رفع نیازمندی‌های خود پیدا می‌کنند.

از برخی جهات در آینده، نیازهای بیان‌شده ممکن است شامل صرف پارک کردن وسایل نقلیه نباشد.

به عقیده‌ی بسیاری، در دوره‌ای که سرویس‌های خدمت‌رسان به افراد به‌قدری خودکار شوند که خودروها خودشان چندین خیابان را طی کنند تا به‌صورت خودکار پارک شوند یا خودروهایی که به‌صورت اشتراکی خدمات می‌دهند، می‌توانند در محوطه‌ای با کنترل از راه دور منتظر بمانند تا در زمانی که به آن‌ها نیاز شد فراخوانی شوند، تنها یک دهه یا شاید کمی بیش‌تر فاصله داریم. در آن زمان پارکینگ‌هایی که در زمین‌های فعلی واقع شده‌اند، می‌توانند به‌منظور استفاده‌های ذکرشده مجدداً توسعه داده شوند.

اما طراحان شهری باید آن نیازها را امروز در طرح‌های خود پیش‌بینی کنند. تجهیز کردن یک ساختمان پارکینگ برای یک واحد مسکونی یا فروشگاه اگر توسعه‌دهندگان به‌خوبی نیازمندی‌های آن را پیش‌بینی نکرده باشند، غیرممکن است. سطوح ممکن است کاملاً صاف باشند. شیب‌ها باید کوتاه و نسبتاً با زاویه‌ی زیاد باشند یا در گوشه‌های ساختمان‌ها به‌صورت مارپیچی تهیه شده باشند. سقف‌ها بایستی به‌قدری بلند باشند که استفاده‌های آینده را عملی سازند، که ممکن است هزینه‌ها را در این بازه‌ی زمانی افزایش دهد اما از هزینه‌های بازسازی در آینده قطعاً می‌کاهد. طراحی فضا به‌نحوی‌که نور در مرکز طبقات پارکینگ به‌اندازه‌ی کافی مکان را روشن ساخته باشد، اجازه‌ی اضافه کردن واحدهای داخلی در آینده را خواهد داد. در توسعه‌ی شهر نشویل، فرضیات ذکرشده در حال بررسی و مورد توجه هستند.

برایان رایت می‌گوید:

نحوه‌ی ساخت فضاها نیز اهمیت پیدا می‌کند. زمانی که شما با یک ساختمان ساخته‌شده روبرو هستید، فرصت مناسبی است که آن را تجهیز کنید. حتی چنانچه در موقعیت مناسبی باشد می‌توانید جلوه‌های بصری زیباتری نیز در اجتماعی که دیده می‌شود، به آن ببخشید.

بررسی‌ها و دیدگاه‌ها در خصوص فناوری خودران اغلب می‌تواند بر فناوری خودران به خودی خود تمرکز کند یا حول تغییراتی باشد که محیط عبور و مرور به آن نیازمند است تا عملکردهای خودران در آن فعال شوند. اما تغییرات در شکل پارکینگ‌ها تلنگری است که موفقیت فناوری رانندگی خودران در سطح وسیع ملی بدون آن حاصل نمی‌شود و خود نقش تعیین‌کننده‌ای در میزان توسعه‌ی یک اجتماع در آینده خواهد داشت.

در طول چندین دهه، برای اولین بار است که خودروها در برنامه‌ریزی‌های شهرهای مذکور به‌حساب آمده‌اند و با فناوری خودران، اهمیت در نظر گرفتن قابلیت‌های خودکار در طراحی بیش از پیش اهمیت یافته است. این مطلب نه‌تنها توسط طراحان شهری مورد توجه قرار گرفته بلکه موردی است که شرکت‌های خودروساز نیز اهمیت آن را درک کرده و تصدیق نموده‌اند.

برد استرتز می‌گوید:

فناوری می‌تواند نگاهی تازه از چگونگی کاربری یک شهر به دست دهد. در شهر سامرویل، ما می‌توانیم ببینیم که چگونه همه‌ی بخش‌ها با هم ترکیب می‌شوند و چطور پیاده‌سازی فناوری در دنیای واقعی جلوه‌ای خاص به شهر می‌بخشد. برای درک چگونگی حل مشکلات این‌چنینی مربوط به آینده در یک سطح محلی، فرصت مناسبی است که از شهر سامرویل بازدیدی به عمل آورید. نحوه‌ی ارتباط مردم با این فناوری‌ها را از نزدیک ببینید تا پتانسیل قوی و کارآمدی آن را درک کنید.