آخرین سوپراسپرت‌های مجهز به پیشرانه‌ی تنفس طبیعی

چه دوست داشته باشیم یا نداشته باشیم، سوپراسپرت‌های مجهز به پیشرانه‌ی تنفس طبیعی به عاقبت خودرویی مانند پونتیاک دچار خواهند شد. دلایل زیادی وجود دارد که خودروسازان، سیستم‌های هیبریدی و توربوشارژر را به پیشرانه‌های اصیل و خاص در خودروهایشان اضافه می‌کنند تا زمان بیشتری در دنیای امروزی حضور داشته باشند. اما بسیاری از این پیشرانه‌ها نیز از چرخه‌ی تولید خارج شده‌اند؛ نکته‌ی مهم این است که متاسفانه مشکل یادشده بیشتر از هر دسته‌ی دیگری از خودروها، به‌وضوح در میان سوپراسپرت‌ها دیده می‌شود.

بوگاتی، پاگانی، کونیخزگ و مک‌لارن از آن دسته خودروسازانی هستند که مجبور به پذیرش شرایط جدید در ساخت پیشرانه‌ها شدند. فراری و استون‌مارتین نیز بعد از مدتی استقامت در برابر تغییر در ساختار پیشرانه‌ها، مانند دیگر خودروسازان مجبور به اتخاذ چنین تصمیمی شدند. همچنین بسیاری از این خودروسازان، یکی از انواع سیستم‌های محرکه‌ی الکتریکی را در کنار پیشرانه و سیستم انتقال قدرت اتوماتیک استفاده می‌کنند.

با این حال، چندین مورد استثنا در میان سوپراسپرت‌ها وجود دارد که در برابر تغییرات استقامت نشان می‌دهند؛ پیشرانه‌ی خودروهای مذکور هنوز به‌صورت دست‌ساز ساخته می‌شود و با توجه به عملکرد پیشرانه، میزان قدرت تولیدی آن‌ها نیز افزایش می‌یابد. به احتمال زیاد این خودروها نیز زمان زیادی در کنار ما نخواهند بود، پس اگر قصد دارید یکی از این خودروها را در اختیار داشته باشید، باید سریع‌تر اقدام کنید.

اگرچه فراری، خودروهای ۴۸۸، کالیفرنیا و GTC4 Lusso را با پیشرانه‌های مجهز به توربوشارژر عرضه می‌کند؛ اما F12 یکی از این خودروهای خاص است که همچنان در دنیای امروزی باقی مانده است.

تغییرات و قوانین جدید، مانع تولید قدرت بیشتر در این پیشرانه نشده است و این پیشرانه همچنان با نهایت صدا به راه خود ادامه می‌دهد. F12 برلینتا، مجهز به پیشرانه‌ی ۶.۳ لیتری ۱۲ سیلندر با آرایش خورجینی است که قدرت ۷۳۰ اسب بخار و گشتاور ۶۹۰ نیوتن‌متر تولید می‌کند. خط قرمز دور موتور این پیشرانه‌ی تنفس طبیعی، ۸۷۰۰ دور بر دقیقه است.

این پیشرانه در نسخه‌ی TDF قدرت بیشتری ارائه می‌کند که برابر با ۷۶۹ اسب بخار و گشتاور آن معادل ۷۰۵ نیوتن‌متر است و خط قرمز دور موتور نیز به رقم ۸۹۰۰ دور بر دقیقه افزایش یافته است. این پیشرانه، یک نمونه‌ی خاص تلقی می‌شود؛ اما امکان توقف تولید آن در آینده وجود دارد.

به نظر می‌رسد، فراری با پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر تنفس طبیعی، دست نیافتنی است؛ اما لامبورگینی نیز پیشرانه‌ای اصیل دارد که رقیب این پیشرانه محسوب می‌شود؛ این سوپراسپرت‌ساز تاکنون حتی یک پیشرانه‌ی مجهز به توربوشارژر نساخته است.

یکی از ایده‌های لامبورگینی، معرفی کانسپتی به نام آستریون مجهز به پیشرانه‌ی تنفس طبیعی و سیستم هیبریدی بود؛ این سوپراسپرت‌ساز ایتالیایی، در حال آماده‌‌شدن برای معرفی شاسی‌بلند اوروس می‌شود که پیشرانه‌ی آن مجهز به توربوشارژر دوقلو است. با این حال پیشرانه‌های V10 روی هوراکان و V12 روی اونتادور همچنان به‌صورت تنفس طبیعی باقی مانده‌اند و در برابر تغییرات اجباری در ساختار پیشرانه و استفاده از هرگونه توربوشارژر و سیستم‌های الکتریکی، مقاومت کرده‌اند. به‌نظر می‌رسد تا زمانی که امکان تولید پیشرانه‌های تنفس طبیعی وجود داشته باشد، شاهد حضور آن‌ها در خودروهای لامبورگینی باشیم.

ارتباط نزدیکی میان هوراکان و آئودی R8 وجود دارد؛ نسل دوم آئودی R8 نه‌تنها پیشرانه‌ی ۵.۲ لیتری ۱۰ سیلندر را از این خودرو به عاریت گرفته است، نکات مشترکی نیز با این خودرو دارد. اما دیگر خبری از پیشرانه‌ی ۸ سیلندر خورجینی در این سوپراسپرت نیست. این پیشرانه‌ی تنفس طبیعی، R8 را در میان رقبایی همچون مرسدس AMG GT و برخی نسخه‌های پورشه ۹۱۱ قرار می‌دهد.

به نظر می‌رسد در آینده‌ای نزدیک شاهد استفاده از پیشرانه‌ای کوچکتر و مجهز به توربوشارژر در این خودرو باشیم. استفان وینکلمن مدیرعامل سابق لامبورگینی که اکنون در بخش آئودی اسپرت مشغول به فعالیت است، در این مورد بیان کرد که به احتمال زیاد بعد از مدتی، تولید پیشرانه‌ی ۱۰ سیلندر تنفس طبیعی، متوقف خواهد شد.

همه ما می‌دانیم که پورشه 911 در رده‌ی سوپراسپرت‌ها قرار ندارد؛ اما بر اساس قدرت خروجی و توانایی‌های برخی نسخه‌ها، یقیناً می‌توان این خودرو را یک سوپراسپرت نامید؛ به‌عنوان مثال 911 توربو و نسخه‌ی تنفس طبیعی 911 GT3 و GT3 RS را می‌توان در رده‌ی سوپراسپرت‌ها قرار دارد.

درحالی که بقیه‌ی 911-ها از پیشرانه‌ی توربو بهره می‌برند، GT3 تنها نسخه‌ی تنفس طبیعی محسوب می‌شود. این نسخه برخی امکانات همچون سیستم چهارچرخ فرمان پذیر ندارد. کافی است آمار مربوط به این پیشرانه‌ها را مطالعه کنید تا متوجه عملکرد آن‌ها شوید؛ نسخه‌ی GT3  پیشرانه‌ای ۴۶۹ اسب بخار دارد که شتاب صفر تا صد کیلومتر بر ساعت آن ۳.۵ ثانیه است؛ نسخه‌ی GT3 RS مجهز به پیشرانه‌ی قدرتمند‌تری است که قادر به تولید قدرتی برابر با ۵۰۰ اسب بخار است و شتاب صفر تا صد کیلومتر این نسخه، ۳.۳ ثانیه است. نسخه‌ی دیگری به نام 911 R وجود دارد که به پیشرانه‌ی ۴ لیتری مجهز است و با جعبه‌دنده‌ی ۶ سرعته‌ی دستی شتاب صفر تا صد ۳.۸ ثانیه‌ای ثبت می‌کند.

پورشه وعده داده است که نسخه‌ی بعدی 911 GT3 بهتر از قبلی‌ها خواهد بود و درحالی‌که پیشرانه‌ی باقی نسخه‌ها هر سال دچار تغییرات گسترده‌ای می‌شوند، پیشرانه‌ی این نسخه همچنان خاص و بدون تغییر خواهد بود.

استون مارتین اخیراً DB11 را عرضه کرده است که نه‌تنها به پلتفرم جدید مجهز شده است، از پیشرانه‌ی جدید نیز بهره می‌برد که مجهز به توربوشارژر است و توسط مرسدس AMG توسعه یافته است. به‌دنبال پیشرانه‌ی ۵.۲ لیتری ۱۲ سیلندر توربوشارژر جدید با آرایش خورجینی و ۸ سیلندر خورجینی با حجم کمتر، استون‌مارتین درنظر دارد استفاده از توربوشارژر را در بین پیشرانه‌های خود گسترش دهد.

این اتفاق باعث می‌شود، ونکوئیش اس که از پیشرانه‌ی تنفس طبیعی بهره می‌برد، به پایان عمر خود نزدیک شود. حجم این پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر که امضای استون‌مارتین نیز محسوب می‌شود، ۶ لیتر است. این پیشرانه می‌تواند ۶۰۰ اسب بخار قدرت تولید کند که تقریباً ۵۰ درصد بیشتر از پیشرانه‌ای است که ۱۸ سال قبل همراه با DB7 معرفی شده بود.