جذاب‌ ترین پیکاپ ‌ها و خودروهای چهارچرخ محرک تاریخ (قسمت دوم و پایانی)

در قسمت اول این مقاله با تعدادی از پیکاپ‌ها و چهارچرخ محرک‌های محبوب تاریخ آشنا شدیم. امروز نیز قصد داریم در قسمت دوم و پایانی، شمار دیگری از این دوست‌داشتنی‌های جاده را بررسی کنیم.

شورولت و فورد تا دهه‌ی ۸۰ در حال ساخت کامیونت‌هایی با موتور دیزلی بودند. دوج‌های رام از نوع کامینز توربو دیزل نیز با کمی تأخیر به رقبای خود پیوستند. بااین‌حال، دوج با نصب همان موتورهای ۶ سیلندر دیزلی که در پیکاپ‌های باری بزرگ خود استفاده می‌کرد، محصولی قوی با مقاومت بالا را روانه‌ی بازار ساخت (در آن زمان محصولات برند کامینز حتی قدرتمندتر از دوج رام بودند). این سیاست به دوج کمک کرد تا در بازار کامیونت‌های سنگین و باری موفق عمل کند.

در زمان عرضه‌ی این محصول، مشخص شد دوج رام کامینز با موتور ۶ سیلندر گشتاور بیشتری نسبت به محصولات فورد و شوی تولید می‌کند. قدرت این پیکاپ نه‌تنها خریداران آن را به حمل بارهای سنگین‌تر تشویق می‌کرد، بلکه فورد و جنرال موتورز را تا همین امروز وارد یک رقابت دائمی برای افزایش گشتاور موتورهایشان کرد.

دوج پاور واگن مدل ۲۰۰۵، یک محصول رؤیایی برای علاقه‌مندان به فعالیت‌های خشن بوده و هست. دوج برای ساخت این غول آفرود از شاسی‌های سری ۲۵۰۰ خود استفاده کرده و برای کشش بیشتر خودرو به سراغ قفل دیفرانسیل الکتریکی رفته است. به‌علاوه میله‌ی ضد پیچش سیستم تعلیق این خودرو نیز با فرمان الکتریکی قطع و وصل می‌شود. تایرهای موجود در زیر این غول وحشی از نوع ۳۳ اینچ هستند؛ به این معنی که سوپر واگن می‌تواند از پس هر مسیری برآید. حتی اگر برفرض سوپر واگن در جایی هم گیر کند، جرثقیل الکتریکی نصب‌شده روی سپر جلویی با ظرفیت کشش ۵۴۰۰ کیلوگرم، آن را نجات خواهد داد.

امروزه در بسیاری از انجمن‌های اینترنتی پست‌های مختلفی در مورد احتمال ورود نسل جدید جیپ رانگلر مشاهده می‌شود. علاقه‌مندان خبر از بازگشت جیپی می‌دهند که از زمان توقف تولید آن سال‌ها گذشته است.

جیپ در اوایل دهه‌ی ۸۰ نیاز به ساخت یک پیکاپ کوچک برای رقابت در بازار را احساس کرد. ازاین‌رو دست به تغییر مدل محبوب CJ-7 به محصولی به‌مراتب سازگارتر برای حمل بار زد. جیپ فاصله‌ی بین دو محور عقب و جلو را به اندازه‌ی ۱۰ اینچ طولانی‌تر کرد و یک بدنه‌ی وانت مانند بزرگ‌تر را روی آن قرار داد. بدین ترتیب CJ-8 یا اسکرامبلر متولد شد. رانندگی با اسکرامبلرها بسیار بهتر از CJ-ها بود، زیرا طولانی‌تر شدن فاصله‌ی میان محور جلو و عقب رانندگی را نرم‌تر کرده بود. کمتر از ۳۰ هزار اسکرامبلر از سوی جیپ ساخته شد، ازاین‌رو امروزه قیمت آن‌ها بالاست.

جیپ در دهه‌ی ۹۰ با محصولی پرقدرت و پرتوان به نام Renegade به بازار بازگشته بود.

جیپ برای خودروی مدل ۱۹۹۱ از یک موتور ۶ سیلندر خطی ۴ لیتری استفاده کرد و با تغییر سیستم سوخت‌رسانی، مانیفولدهای ورودی و خروجی و زمان‌بندی میل‌سوپاپ، قدرت این موتور را به ۱۹۰ اسب بخار رساند. رانگلر با موتور ۴ لیتری به حدی قدرتمند بود (تنها ۳۵ اسب بخار کمتر از موستانگ GT قدرت داشت) که جیپ تصمیم به استفاده از نام رنیگید برای آن به‌عنوان یک آپشن اسپرت ۴ هزار دلاری گرفت. موتور این خودرو استاندارد بود و رنیگید نیز دارای بدنه‌ای با فضای گلگیر بیشتر و همچنین تایرهای بزرگ‌تر روی توپی‌های ۸ اینچی چرخ‌ها بود.

تعداد پیکاپ‌های جذابی که مثل اف سی ۱۵۰ روی یک شاسیِ کوتاه ساخته‌شده باشند، کم است؛ اما این کار چگونه ممکن است؟ آن‌ها کابین راننده را روی موتور سوار کردند.

ایده‌ی قرار دادن کابین روی موتور منطقی به نظر می‌آمد؛ زیرا شما می‌توانستید یک وانت پیکاپ را روی یک شاسی کوتاه‌تر سوار کنید. این کار نه‌تنها FC-150 را مانور پذیرتر کرد، بلکه سرعت آن را نیز بالاتر برد. این خودروی جدید تنها ۷۰ اسب بخار قدرت داشت و به خاطر محدودیت‌های آیرودینامیکی و مکانیکی می‌توانست به سرعت تقریبی ۱۰۰ کیلومتر در ساعت برسد. مهم‌تر اینکه اف سی ۱۵۰ به خاطر داشتن دید عالی، مناسب مسیرهای روستایی بود.

خودروهای سایکلون و تایفون از عجیب‌ترین ماشین‌های ساخته‌شده‌ی جنرال موتورز هستند. GMC وانت کامپکت S-15 خود را که قدرت زیادی هم نداشت، به یک هیولا تبدیل کرد. محصول جدید می‌توانست هر چیزی را از سر راه بردارد. موتور ۶ سیلندر خورجینی با حجم ۴.۳ لیتر به لطف داشتن توربوشارژ می‌توانست قدرتی معادل ۲۸۰ اسب بخار تولید کند. گشتاور آن (۴۸۸ نیوتون متر) نیز حتی بیشتر از خودروی کوروِت در آن زمان بود.

یک سال از عمر سایکلون و تایفون می‌گذشت که جنرال موتورز از گیربکس اتوماتیک کوروت برای انتقال قدرت از موتور به چرخ‌ها استفاده کرد؛ اما این خودروها برخلاف کوروت، چهارچرخ محرک بودند. با این تغییر شکست خودروهای مسابقه‌ای تنها با فشار دادن پدال گاز ممکن شده بود. سایکلون در آن زمان می‌توانست در ۴.۳ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر برسد.

مشکل سایکلون این بود که ظرفیت بار اندکی داشت و یک کشنده محسوب نمی‌شد. چه کسی اهمیت می‌داد؟ این ماشین فوق‌العاده سریع بود.

این کامیونت اسپرت توانست در اوایل دهه‌ی ۹۰ به‌تمامی قله‌های موفقیت دست یابد. دلیل اصلی این محبوبیت بازطراحی شورولت ۱۹۸۸ و کامیونت‌های بزرگ جنرال موتورز بود. جنرال موتورز به این نتیجه رسیده بود که وانت‌های جدید GMT 400 نمونه‌ی مناسبی برای ساخت یک پیکاپ با عملکرد عالی هستند. درنتیجه وانت 454 SS متولد شد.

شوی (مخفف نام شورولت) موتور عظیم‌الجثه‌ی ۸ سیلندر به همراه گیربکس سه سرعته‌ی اتوماتیک و اکسل عقب ۹.۵ اینچی کامیونت‌های قدرتمند خود را قرض گرفت. سال بعد، شورولت گیربکس سه سرعته را با گیربکس چهار سرعته جایگزین کرد و قدرت ماشین را به ۲۵۵ اسب بخار رساند. درنتیجه 454 SS می‌توانست در کمتر از ۷ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر در ساعت برسد. این رقم در آن زمان فاصله‌ی چندانی با کامارو نداشت.

سرعت لزوماً تنها ویژگی جذاب 454 SS-ها نبود. جنرال موتورز برای جذاب‌تر شدن و همچنین افزایش عملکرد این خودرو، موتوری قوی‌تر را روی آن قرار داد. این موتور همه را به یاد ماشین‌های عظیم‌الجثه‌ی دهه‌ی ۶۰ می‌انداخت.

هارلی دیویدسون و فورد از سال ۱۹۹۹ تاکنون در حال ساخت وانت‌های پیکاپ هستند. سری هارلی ۲۰۰۷ دارای رینگ‌های کرومی بزرگ و با رنگ خاص بود؛ اما هارلی به‌جز ظاهر زیبا، دارای یک کیت اختیاری سوپرشارژر برای موتور ۸ سیلندر ۵.۴ لیتری نیز بود.

این خودرو با قدرت ۴۵۰ اسب بخار، در آن زمان و حتی امروز نیز یک شگفتی محسوب می‌شود. هارلی به لطف داشتن موتوری با گشتاور ۶۷۷ نیوتون متر می‌توانست به‌مانند یک خودروی غول‌پیکر واقعی، دود از لاستیک‌ها بلند کند.

عاشقان فورد ارزش اولین نسل از وانت‌های این شرکت را می‌دانند؛ اما اجازه بدهید صادق باشیم، این خودروها در مقایسه با وانت‌های تولیدی در سال‌های ۱۹۵۳ تا ۱۹۵۶ ظاهری زشت و ساده داشتند. نسل دوم این خودروها دارای شیشه‌ی جلوی منحنی بود.

این ماشین‌ها چیزی فراتر از ظاهر بودند. فورد در سال ۱۹۵۴ دست به جایگزینی موتورهای تخت قدیمی با موتورهای جدید ۸ سیلندر و با قدرت ۱۸۰ اسب بخار زد. سال ۱۹۵۳ اولین سالی بود که این ماشین‌ها با گیربکس اتوماتیک و کلاچ هیدرولیکی مبدل گشتاور به بازار عرضه می‌شدند.

اگر ماشینی وجود دارد که مدت‌زمان تولید آن بیشتر از مرسدس بنز G-Wagen است، به ما معرفی کنید. این خودرو به‌مانند بسیاری از وانت‌های بزرگ، به‌عنوان یک وسیله‌ی نظامی تولید شد؛ اما این SUV قوی و جان‌سخت از سال ۱۹۷۹ تا به اکنون در حال تولید است.

شهرت جی واگن‌ها تنها به خاطر داشتن ظاهری زمخت نبود. مرسدس بنز با استفاده از سیستم تعلیق منحصربه‌فرد و موتورهای AMG خود، این ماشین‌ها را به موشک‌های جاده‌ای تبدیل کرده بود. امروزه جی واگن‌های کلاس G63 AMG دارای ۵۳۶ اسب بخار هستند و می‌توانند در ۵.۳ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر برسند. قیمت این خودروها بدون هیچ آپشن اضافی در حدود ۱۳۶ هزار دلار است.

تعداد وانت‌های پیکاپ برای انجام کارهای دشوار زیاد است، اما برخی از این وانت‌ها واقعاً برای این کار ساخته شده‌اند. شرکت اینترنشنال که درزمینه‌ی ساخت کامیون‌های باری تخصص دارد، در سال ۲۰۰۴ تصمیم به ورود به بازار کامیونت‌های شهری اما با ابعادی به‌مراتب بزرگ‌تر گرفت. CXT یک کامیونت ۶.۵ تنی در کلاس متوسط از نوع چهارچرخ محرک بود. این خودرو از قسمت بار فورد سوپر دیوتی بهره می‌برد. این وانت با ارتفاع ۲.۷ متر توانایی حمل باری به وزن ۵.۵ تن را داشت. CXT تقریباً می‌تواند باری به وزن خود را حمل کند.

این خودروی چندمنظوره با قابلیت جابجایی بالا، یک طراحی انقلابی در زمان ورود خود در سال ۱۹۸۵ بود. فاصله‌ی حیرت‌انگیز ۱۶ اینچی بدنه با زمین به همراه پیشرانه‌ای کاملاً محافظت‌شده، هامر H1 را به غول صحراها تبدیل می‌کرد. این خودرو درنهایت در سال ۱۹۹۲ وارد بازار خودروهای شهری شد.

امروزه همه‌جا صحبت از رونمایی از SUV چهاردر لامبورگینی است، اما این اولین باری نیست که این خودروساز ایتالیایی پا به این قلمرو گذاشته است. LM002 نسل بعدی خودروی چیتا بود که تفاوت‌های اساسی با طرح اولیه‌ی چیتا داشت. چیتا در اصل تلاشی از سوی لامبورگینی برای ساخت یک خودروی نظامی برای ارتش بود.

لامبورگینی به‌جای استفاده از موتور ۸ سیلندر خود موسوم به «رامبو لامبو» در عقب خودرو، به سراغ موتور ۱۲ سیلندر ۴۵۰ اسب بخاری شرکت Countach رفت و آن را در جلوی خودرو قرار داد. یک گیربکس دستی ۵ سرعته نیز قدرت را به چرخ‌ها انتقال می‌داد؛ اما ازآنجایی‌که این خودرو وزنی در حدود ۳ هزار کیلوگرم داشت، زمان رسیدن سرعت آن به ۱۰۰ کیلومتر در حدود ۸ ثانیه بود. این ماشین ۱۲۵ هزار دلاری دارای سیستم 4WD همراه با دیفرانسیل‌های لغزش محدود در هر اکسل بود. کمتر از ۴۰۰ دستگاه از این خودروی خشن ساخته شد.

زمانی که لندروور در سال ۱۹۹۳ اقدام به عرضه‌ی محدود SUV پنج‌در خود کرد، بسیاری برای خرید این خودرو به‌عنوان یک محصول باارزش هجوم آوردند. باید گفت که اقدام آن‌ها عاقلانه بود. این هیولاهای دوست‌داشتنی حالا ارزشی در حدود دو تا سه برابر ارزش آن زمان خود را دارند.

دیفندر خودرویی قوی و زمخت بود که آمریکایی‌ها حسرت آن را داشتند. لندروور در سال ۱۹۹۴ مدل دو در دیفندر را عرضه کرد و از آن مدل تا سال ۱۹۹۷ می‌فروخت. مدل‌های اولیه‌ی دودر همگی از یک موتور ۸ سیلندر خورجینی ۳.۹ لیتری بهره می‌بردند. در آن زمان، قدرت آفرود دیفندر به‌مراتب بالاتر از جیپ رانگلر بود. درنهایت، شهرت این خودروهای 4WD بیشتر و بیشتر شد. ازآنجایی‌که مدل دودر از سوی افراد در روستاها انتخاب می‌شد، تجهیزات الکترونیکی آن به نسبت لندروور دیسکاوری و رنجروور تولیدی در اواخر دهه‌ی ۹۰ کمتر بود.

قبل از ورود رنجروور در سال ۱۹۸۷، چشم‌انداز خودروهای لوکس 4WD در آمریکا تنها محدود به جیپ استیشن، تویوتا لندکروز و برخی مدل‌های دیگر نظیر شورلت Suburban بود.

اما رنجروور زیبا با موتور ۸ سیلندر خورجینی با ظهور خود به محصولی بی‌رقیب تبدیل شد. اکسل‌های یکپارچه و سیستم تعلیق فنری لول به رنجروور اجازه‌ی عبور از دره‌ها و زمین‌های سنگلاخی را می‌داد. این SUV واقعاً خوب بود، به‌خصوص اینکه تجهیزات داخلی آن‌ها نیز بسیار اشرافی بودند. حجم موتور این خودرو تا اوایل دهه‌ی ۹۰ به ۴.۲ لیتر افزایش یافته بود و اتاق نیز به‌واسطه‌ی استفاده از شاسی طولانی‌تر، جادارتر شده بود.

این رنجروورهای کلاسیک به آرزوی کلکسیونرها تبدیل شده بودند. امروزه نیز با دیدن این خودروها در خیابان لبخند به لبان ما بازمی‌گردد.

آخرین نسل از تویوتاهای کلاسیک FJ-40 در سال ۱۹۸۳ بازنشسته شدند؛ اما این خودروها از آن زمان تاکنون نیز طرفداران خاص خود را دارند.

FJ-40 دارای یک موتور ۶ سیلندر خطی با جعبه‌دنده‌ی چهارسرعته بود و پیشرانه‌ی آن در مقایسه با چهارچرخ محرک‌های آن زمان بزرگ‌تر محسوب می‌شد. توان، طراحی و شهرت FJ به خاطر امنیت بالا، دوست داران آن را به فکر کورس گذاشتن در بزرگراه‌ها انداخته بود.

امروزه ارزش این خودروی کلاسیک بسیار افزایش یافته است و کار شرکت‌هایی که درزمینه‌ی بازسازی FJ-40 تخصص دارند، رونق گرفته است. یک FJ-40 سالم و بازسازی‌شده می‌تواند قیمتی بالغ بر ۱۰۰ هزار دلار داشته باشد.

زمانی که خودروسازان تصمیم به جایگزینی یک مدل افسانه‌ای با مدلی جدیدتر می‌کنند، طرفداران سرسخت این خودروها ناراحت می‌شوند. اگرچه بدنه‌ی گرد با فضای گلگیر بزرگ‌تر FJ-80 نسبت به سری باریک‌تر FJ-60 سنتی‌تر بود، اما ظاهری به‌مراتب زیباتر داشت. در زیر کاپوت این خودرو موتور ۶ سیلندر خطی ۴.۲ لیتری غرش می‌کرد. همچنان دیدن این خودروهای افسانه‌ای در جاده‌ها، احساس خوبی به ما می‌دهد. لندکروزها بسیار نرم و اشرافی بودند و پایه‌گذار معرفی LX 450 از برند لوکس تویوتا یعنی لکسوس شدند.

این خودروی کوچک سبک‌ترین و چابک‌ترین چهارچرخ محرکی است که به بازار آمریکا راه یافته است. فاصله‌ی بین دو محور عقب و جلوی این خودرو ۳۰ سانتی‌متر کمتر از جیپ‌های رانگلر امروزی است و وزنی در حدود ۹۰۰ کیلوگرم دارد.

اما سامورایی به‌هیچ‌وجه یک خودروی ضعیف نیست. این ماشین تکامل‌یافته‌ی خودروی 4WD جیمنی (Jimny)، متعلق به سال ۱۹۶۹، بود و از یک شاسی قدرتمند با اکسل‌های یکپارچه و فنربندی شمسی بهره می‌برد. این خودرو در کلاس ماشین‌های چهارچرخ محرک شهری، رقیبی قدرتمند به شمار می‌آمد.

مدل انژکتوری این خودرو نیز در سال‌های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۵ وارد بازار شد. مدل دوست‌داشتنی سوزوکی Sidekick (که در حال کنار گذاشته شدن بود) فرمان پذیری بهتری در جاده‌ها داشت، اما فاقد توانایی‌های بالای سامورایی بود.

هیچ خودرویی به جذابیت وانت پیکاپ کیسر M715 در دهه‌ی ۶۰ نمی‌رسد. این خودرو که برای مصارف نظامی ساخته‌شده بود، شباهت به پیکاپ شهری گلادیاتور داشت، اما از اکسل‌های قدرتمند Dana 60 و Dana 70، نسبت دنده‌ی فوق‌العاده پایین ۱: ۵.۸۷ و جعبه‌دنده‌ی چهارسرعته دستی T-98 برخوردار بود. این وانت‌ها می‌توانستند به لطف موتورهای ۶ سیلندر خطی خود به سرعت ۱۰۰ کیلومتر در بزرگراه‌ها برسند.

این اولین خودروهای جنرال موتورز بودند که بیشتر از آنکه جنبه‌ی کاربردی داشته باشند، تزئینی و دوست‌داشتنی به شمار می‌آمدند. آن‌ها از نظر ظاهر و فرمان پذیری نسبت به نسل‌های قبلی چند گام جلوتر بودند. این وانت‌ها ارتفاع کمتری نسبت به اجداد خود داشتند، ازاین‌رو سوار شدن به چنین خودروهایی آن‌قدرها هم زحمت نداشت. آن‌ها همچنین قبل از هر مدل دیگری مجهز به سیستم تعلیق مستقل فنری لول در چرخ‌های عقب بودند. مدل سفارشی این خودرو CST نام داشت که می‌توانست موتوری بزرگ‌تر داشته باشد. این شکل از بدنه بعدها به الگویی برای ساخت اولین سری از بلیزرهای شورولت تبدیل شد.

وانت نیسان در اواسط سال ۱۹۸۶ وارد بازار شد و با شکل و شمایل خود، بازار طراحی وانت‌های کامپکت را تکان داد. پیکاپ جدید نیسان هاردبوی نام داشت. این ماشین نسبت به تمامی وانت‌های زمان خود ظاهری زیباتر داشت. مدل‌های چهارچرخ محرک این وانت مجهز به تایرهای ۳۱ اینچی، ضربه‌گیر گلگیر و پروژکتور بودند. هر دو مدل ۴ و ۶ سیلندر امتحان ایمنی خود را در طول چندین سال پس داده‌اند و همچنان نیز در سراسر جهان استفاده می‌شوند.

مرسدس بنز یونیماگ را می‌توان به خاطر ویژگی‌های خاص آن در این فهرست قرار داد. یونیماگ‌های اولیه که پس از جنگ جهانی دوم ساخته شدند، تنها کامیونت‌های کشاورزی بودند؛ اما یونیماگ‌ها به‌مرورزمان از یک وسیله‌ی کشاورزی به یک خودرو با مصارف نظامی و خدمات شهری تبدیل شدند.

قدرتمندترین یونیماگ‌های ساخته‌شده، مدل‌های U 5000 هستند که می‌توانند بارهایی به وزن ۷۲۰۰ کیلوگرم را جابجا کنند.

قدرت و عملکرد در اواخر دهه‌ی ۸۰ به خودروها بازگشت. کوروت در حال ساخت خودرویی ۲۵۰ اسب بخاری بود و موستانگ جی تی می‌توانست در کمتر از ۶ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر برسد؛ اما وانت‌های پیکاپ چه طور؟ دنیا دیگر از اواخر دهه‌ی ۷۰ وانت قدرتمندی به خود ندیده بود.

کارول شلبی که در آن زمان برای شرکت کرایسلر کار می‌کرد، این مشکل را حل کرد. شلبی داکوتا دست به کاری ثابت‌شده زد و موتوری بزرگ را روی یک خودروی کوچک قرار داد. داکوتاهای معمولی دارای موتور ۶ سیلندر خورجینی ۳.۹ لیتری بودند؛ اما شلبی به سراغ موتوری ۸ سیلندر با ۱۷۵ اسب بخار رفت. جعبه‌دنده‌ی این خودرو از نوع چهار سرعته بود. البته شاید داکوتا با استانداردهای امروزی زیاد سریع نبود، اما برای آن زمان یک شگفتی محسوب می‌شد. از همه مهم‌تر، شلبی طلایه‌دار ظهور خودروهای پیکاپ قدرتمند به بازار لقب گرفت.

خودروی جدید شورولت و جنرال موتورز در کلاس پیکاپ‌های سبک به خاطر طراحی و پیشرانه‌ی خود یک محصول انقلابی بود. جنرال موتورز بعد از معرفی این خودرو دست به تولید مدل‌های قوی‌تر 2500 و 3500 زد. بااین‌حال، محصول جدید جنرال موتورز زیاد به دل مخاطبان ننشست.

اما شانس با GM یار بود و این شرکت توانست تا سال ۱۹۹۲ مدل V3500 Crew Cab را روی بدنه و شاسی‌های قدیمی حفظ کند. مدل قدیمی Crew Cab از اکسل‌های یکپارچه‌ی Dana 60 در جلو به همراه سیستم فنربندی شمشی و جعبه‌دنده‌ی انتقالی فاقد زنجیر NP 205 بهره می‌برد. این یک پیشرانه‌ی رؤیایی برای علاقه‌مندان به خودروهای پیکاپ بود.

این فهرست می‌توانست پر از وانت‌های جذاب اواخر دهه‌ی ۷۰ از شرکت دوج باشد. خط تولید دوج در آن زمان شامل کامیونت‌های Lil' Red Express، Warlock، Macho Power Wagons، Street Van و رام چارجر بود؛ اما یکی از نادرترین مدل‌های این خط تولید «تاپ هند» بود. خودرویی چهارچرخ محرک که دارای قابلیت آفرود بی‌نظیر در آن زمان بود.

Top Hand در مدل‌های مختلف و آپشن‌های گوناگون نظیر میله‌ی ضد پیچش و گارد سپر جلو عرضه شد. کمتر از ۵۰۰ دستگاه از این خودرو ساخته شد و امروزه تنها تعداد انگشت‌شماری از آن‌ها در وضعیت سالم و خوبی به سر می‌برند.