نگاهی کوتاه به استون مارتین ونکوئیش S مدل ۲۰۱۸
روزنامه‌نگار معروف دنیای خودرو، دیوید ایوان دیویس جونیور، معتقد بود که هر فرد حداقل یک بار باید با یک خودروی مجهز به پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر V شکل رانندگی کند. با اینکه پیشرانه‌های V12 توربو و توئین توربوی امروزی هم قابل قبول هستن، ولی احتمالاْ منظور وی پیشرانه‌های تنفس طبیعی V12 بوده است؛ مانند پیشرانه‌ی بی‌نظیر ۶ لیتری استون مارتین ونکوئیش S.
این پیشرانه، کم‌کم به روزهای پایانی عمر خود نزدیک می‌شود و با پایان تولید ونکوئیش S، پیشرانه‌ی آن نیز به خط پایان می‌رسد. با نگاهی به برنامه‌ی آینده‌ی استون مارتین برای استفاده از توربوشارژ یا فناوری خودروهای برقی، در این مطلب، با نگاهی کوتاه به ونکوئیش S، با این موتور نیز خداحافظی می‌کنیم.
اگر بخواهیم در مورد نکات مثبت این خودروی GT بریتانیایی صحبت کنیم، بدون شک باید با قدرت آن شروع کنیم؛ ۵۹۵ اسب بخار و ۶۳۰ نیوتن‌متر گشتاور زیر پدال گاز استون مارتین جا خوش کرده است. خبری از فراز و نشیب پیشرانه‌های توربو نیست و به‌محض شروع سرعت گرفتن با ونکوئیش S، تنفس طبیعی و پتانسیل آن حس می‌شود و فقط ۳.۵ ثانیه زمان لازم است تا به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برسید. با قرار دادن این جنتلمن در دنده‌ی سه یا چهار، همیشه توان کافی برای خروج از پیچ در اختیار دارید. ولی بیش از هر چیزی، این تجربه‌ی ناب قدرت، حس و صدای ۱۲ سیلندر تنفس طبیعی است که نمی‌توان قیمتی روی آن گذاشت.
یکی از بهترین نکات ونکوئیش S آنالوگ بودن و فرمان هیدرولیک آن است. هیچ خودرویی با بهترین واحدهای کمکی برقی، نمی‌تواند بازخوردی مانند یک فرمان هیدرولیک ارائه بدهد. ارتباط بین راننده، فرمان و جاده، باعث افزایش اعتماد به نفس راننده می‌شود. با اینکه ونکوئیش S سریع و چابک است؛ اما پیش از این، یک خودروی جی‌تی است. گرند تورر بودن یعنی سواری راحت و بدون مشغله، که استون مارتین ونکوئیش S تمام خصوصیات یک خودروی جی‌تی را در کنار قدرت V12 در اختیار قرار می‌دهد.
طراحی ونکوئیش، در واقع نسخهی به کمال رسیده‌ی DBS است که در سال ۲۰۰۷ معرفی شد. ونکوئیش نسل فعلی از سال ۲۰۱۲ در بازار وجود دارد، ولی اصلا زیبایی خود را از دست نداده است. ظاهر زیبا و چشم‌نواز ونکوئیش، بدون شک تا سال‌ها حفظ می‌شود.
با توجه به استانداردهای امروزی، شاید بتوان ایراداتی به ونکوئیش S وارد کرد. یکی از این مشکلات، سیستم سرگرمی‌های الکترونیک آن است که با وجود نمایشگر کوچک، وضوح تصویر پایین و دکمه‌های کنترلی آن، تجربه‌ی خوبی ارائه نمی‌دهد. دکمه‌ی انتخاب دنده نیز در سطح ونکوئیش طراحی نشده است. پنل فرمان، در مقایسه با خودروهای مدرن و لوکس امروزی، وضوح ۸ بیتی دارد. همه‌ی این موارد با در نظر گرفتن قیمت بالای ۳۰۰ هزار دلار ونکوئیش S، از جمله نکات منفی محسوب می‌شود. ونکوئیش S در دور موتور زیر ۳۰۰۰ حتی در حالت رانندگی اسپرت، بسیار آرام و بی سر و صدا است. البته وقتی حسابی به خودرو فشار بیاروید سر و صدای آن هم شنیده می‌شود؛ ولی شاید با فعال کردن حالت رانندگی اسپرت، لازم نباشد دورموتور را زیاد بالا ببریم تا کمی گوشمان نوازش پیدا کند.
خودروهای پرقدرت دیگری مانند آئودی R8، مک‌لارن 570S و 570GT و پورشه 911 توربو وجود دارند که هم سریع و هم ارزان‌تر از ونکوئیش با قیمت ۳۱۲ هزار و ۹۵۰ دلار هستند. نباید حس خاص و انحصاری بودن استون مارتین را فراموش کرد؛ ولی باید در نظر داشت که با پرداخت هزینه‌ی بیشتر، قدرت و عملکرد بیشتری نصیب خریدار نمی‌شود.
برند استون مارتین، همیشه یکی از خاص‌ترین برندهای صنعت خودروسازی بوده است. ونکوئیش S کوپه مدل ۲۰۱۸، کاملا به این میراث پایبند است.