آینده خودروهای پرسرعت، امروز نه در پیست‌های سرعت و نه در جاده‌های کوهستانی، بلکه در فضای دانشگاه MIT ایالت ماساچوست آمریکا رقم می‌خورد. شرکت خودروسازی لامبورگینی ایتالیا در راستای طراحی و ساخت محصولی جدید، از مدتی پیش شروع به همکاری با محققان دانشگاه MIT کرده و نتیجه‌ی این همکاری، خودروی مفهومی جدید، پر از خلاقیت و نوآوری با نام ترزو میلنیو (Terzo Millennio) به معنای «هزاره سوم» است. لامبورگینی در ترزو میلنیو، از پیشرانه‌ی الکتریکی بهره می‌برد و به واقع می‌توان ادعا کرد این شرکت برجسته‌ی ایتالیایی گامی بلند در زمینه‌ی طراحی و مهندسی محصولات خود برداشته است. استفانو دومنیکالی، مدیرعامل و رئیس هیئت مدیره لامبورگینی، همکاری این شرکت با محققان دانشگاه MIT را به انداز‌های پراهمیت می‌داند که از آن به‌عنوان «فصل جدیدی از آینده خودروهای سوپراسپرت با طراحی و ساخت میلنیو» یاد کرده است.
بگذارید همین ابتدای کار یک موضوع را درباره خودروی میلنیو مشخص کنیم. استفاده از نام هزاره‌ی سوم توسط لامبورگینی، تنها به‌عنوان نسل بعدی محصولات این شرکت نیست؛ بلکه مفهومی است عمیق که تکنولوژی و طراحی آینده را در خود جای داده است.
لامبورگینی با هدف توسعه و بهبود سیستم‌های ذخیره‌ی انرژی و توسعه مهندسی آلیاژهای به‌کاررفته در یک خودرو، دست یاری به سوی دانشگاه MIT دراز کرد. در این پروژه‌ی جذاب افراد مهم و سرشناسی از دانشگاه و صنعت درکنار یکدیگر کار کردند که از جمله مهم‌ترین و تأثیرگذارترین آن‌ها می‌توان به پروفسور میرکا دینکا، مدیرگروه بخش مهندسی شیمی و پروفسور آناستازیا جان هارت از بخش مهندسی مکانیک این دانسگاه برجسته اشاره کرد که در کنار مهندسان تحقیق و توسعه‌ی شرکت لامبورگینی، محصولی جدید، جذاب و نوآورانه خلق کرده‌اند.
در نگاه اول، نتیجه‌ی این همکاری و تحقیق بسیار جذاب و فوق‌العاده به نظر می‌رسد. خودروی هزاره‌ی سوم بر اساس یک خودرو با عملکرد بالا طراحی شده و در آن از ساختارها و مواد فوق سبک استفاده شده است؛ بدین ترتیب در بخش آیرودینامیک بهبودهای خارق‌العاده‌ای را شاهد هستیم. با نگاهی عمیق‌تر به این خودروی جذاب و فهمیدن این مطلب که تنها ۲ صندلی در آن تعبیه شده است، درمی‌یابیم که زبان طراحی میلنیو بسیار هدفمند و هوشمندانه بوده است؛ درست همانند استون مارتین واکری که هیچ فضای غیر ضروری در آن به کار نرفته و با ساختار مهندسی‌شده‌ی دقیق، بهترین عملکرد را در زمان رانندگی با سرعت بالا به نمایش می‌گذارد. به دلیل استفاده از پیشرانه‌ی الکتریکی در این خودرو و ایجاد فضای بیشتر جهت حذف قطعات مورد نیاز در پیشرانه‌های سنتی و بنزینی، دست طراحان و مهندسان این پروژه برای تغییر ساختار و استفاده‌ی حداکثر از فضای ایجادشده باز بوده است.
در بخش پیشرانه به‌جرئت می‌توان گفت که هیچ فرآیند سنتی و تکراری در ترزو میلنیو نسبت به پیشرانه‌های دیگر محصولات لامبورگینی دیده نمی‌شود و تنها خصیصه‌ی قابل مشاهده، خلاقیت است و نوآوری. تیم تحقیق این پروژه مانند خودروی لامبورگینی آونتادور، تصمیم گرفت از مدل پیشرفته‌ی فضای ذخیره‌سازی انرژی و جایگذاری آن در بدنه و شاسی استفاده کنند. نتیجه‌ی این اقدام نه‌تنها دستیابی به قدرتی بالا و انتقال آن به تمام چرخ‌ها است؛ بلکه شارژ پرسرعت، باز تولید انرژی ذخیره‌‌شده به گونه‌ای از انرژی جنبشی و به دنبال آن دوام و ماندگاری بیشتر باتری‌های این خودروی متفاوت را در پی دارد.
تمام این موارد تنها بخشی از طراحی این خودروی مفهومی بسیار بسیار جذاب است. به عبارت دیگر، به جای استفاده از پنل‌های بزرگ، زشت و سنگین در قسمت کف خودرو به‌عنوان منبع اصلی و باتری‌ها، این بدنه خودروی میلنیو است که خود نقش ذخیره‌کننده انرژی و باتری را ایفا می‌کند. بدنه میلنیو از ساختار نانولوله‌های فیبر کربنی طراحی شده است که به علت انعطاف‌پذیری بالا، عملا باتری‌های این خودرو به هرشکلی که طراحان بخواهند درخواهد آمد. این باتری‌ها آنقدر نازک هستند که به‌راحتی در فضای باریک بین قسمت بیرونی و درونی بدنه جای بگیرند و همچنان قادر به ذخیره‌سازی انرژی مورد نیاز یک خودروی سوپراسپرت با ۴ پیشرانه‌ی تمام الکتریکی باشند. علاوه بر اینکه بدنه‌ی خودروی میلنیو به محل ذخیره‌سازی انرژی تبدیل شده است؛ استفاده از فیبر کربن در ساختار آن کمک می‌کند تا از وزن آن به‌شدت کاسته شود و این یک تکنولوژی برد-برد است.
البته تصور استفاده‌ی گسترده از فیبر کربن در خودرو بدون نگرانی از ایجاد شکستگی و ترک، کار سختی است؛ مخصوصا حالا که می‌دانیم بدنه میلنیو تنها یک آلیاژ نیست؛ بلکه منبع اصلی تأمین نیروی حرکتی خودرو نیز محسوب می‌شود. لامبورگینی و تیم تحقیقاتی MIT به این سؤال اینگونه پاسخ می‌دهند: «بگذارید فیبر کربن خودش را بازسازی کند.»
محققان این پروژه‌ی تحقیقاتی مدعی شده‌اند که خودروی هزاره سوم به‌صورت هوشمند و خودکار ساختار فیبر کربن بدنه‌ی خود را تجزیه و تحلیل می‌کند و نقاطی که دچار ترک یا شکستگی شده‌اند تشخیص می‌دهد. در صورت وجود هرگونه شکاف و ترک بسیار ریز در بدنه، از تکنولوژی بهبود شیمیایی در جهت برطرف کردن این فضای ناهمگون استفاده خواهد شد و میلنیو خود را بازسازی می‌کند. این ایده و طرح مفهومی نه‌تنها دیوانه کننده‌است بلکه وقتی بیشتر به آن فکر می‌کنیم به اهمیت و جذابیت این تکنولوژی آینده پی می‌بریم. همانطور که لامبورگینی اعلام کرده است، این تکنولوژی فوق پیشرفته به خودروسازان اجازه خواهد داد در قسمت‌های پراسترس خودرو نیز از فیبر کربن استفاده کنند و بدین ترتیب شاهد انقلابی در وزن خودروها خواهیم بود.
ترزو میلنیو محصول همکاری برترین مهندسان، طراحان و دانشمندان علمی جهان است که موفق شدند خودروی سوپراسپرت آینده را طراحی کنند. هرچند مدل نهایی این خودرو که در آینده تولید خواهد شد، احتمالا شاهد تغییراتی نسبت به این مدل مفهومی خواهد بود.
ماوریزو رجیانی، مدیر بخش تکنولوژی لامبورگینی، در پاسخ به این سوال که چه زمانی را برای تولید و عرضه‌ی این خودرو در نظر دارید؛ اعلام کرد:
زمانی دقیق را نمی‌توان اعلام کرد؛ هرچند قسمت‌هایی از این خودرو هم‌اکنون در حال صنعتی‌سازی شدن هستند.
این جمله‌ی رجیانی به این معنا است که تمام کارهایی که در آزمایشگاه دانشگاه MIT در شهر بوستون آمریکا انجام شده است، احتمالا طی چند مرحله و در قالب چندین خودروی مختلف ساخته و به کار گرفته خواهد شد و زمانی که تمام قطعات و تکنولوژی لازم برای ترزو میلنیو فراهم شود، باید شاهد رونمایی از این خودروی برجسته باشیم.
بعد از آشنا شدن با خودروی ترزو میلنیو و تکنولوژی‌های آن، با اطمینان می‌توان ادعا کرد این محصول جدید لامبورگینی نسل آینده‌ی خودروهای سوپراسپرت الکتریکی است.