ناامیدکننده ترین خودروهای سال 2017 در بازار آمریکا

خرید یک خودروی جدید کار آسانی نیست؛ به‌خصوص در بازار خودروی ایران که گزینه‌های کم‌ با قیمت بالا در اختیار خریداران قرار می‌گیرد. از سویی دیگر، با انتخاب درست و پرداخت مبلغ منطقی، می‌توان تا سال‌ها از یک خودرو استفاده کرد.

کارشناسان مؤسسه‌ی CR با جمع‌بندی نظرسنجی‌های امسال، ۱۰ خودروی ناامید کننده‌ی بازار آمریکا در سال ۲۰۱۷ را اعلام کردند. شاید برخی خودروهای موجود در این فهرست، تعجب ما را به دنبال داشته باشند ولی از نظر مشتریان آمریکایی بسیار ناامیدکننده هستند. در ادامه به معرفی این ۱۰ خودرو به ترتیب بد به بدتر می‌پردازیم.

نسل پنجم مینی‌ون پرطرفدار دوج گرند کاروان در سال ۲۰۰۸ به بازار آمریکا عرضه شده است و تا به‌امروز تغییرات و به‌روز رسانی‌های ظاهری و فنی دریافت کرده است. رقیب اصلی این مینی‌ون کرایسلر Town & Country بود که در سال ۲۰۱۷ با مدل جدید پسیفیا (Pasifia) جایگزین شد. با اینکه گرند کاروان در مقایسه با پسیفیا قیمت کمتری دارد، ولی بدون شک ظاهر دوج قدیمی شده است. گرند کاروان با داشتن فضای کم در ردیف دوم صندلی‌ها، و مصرف بالای سوخت، نظر منفی مردم را به دنبال داشته است. در واقع این مینی‌ون از پیشرانه‌ی ۶ سیلندر V شکل به قدرت ۲۸۳ اسب بخار استفاده می‌کند که آزمایش‌های مؤسسه‌ی CR، پرمصرف‌ترین مینی‌ون بوده است. گرند کاروان دوج در یکی از بخش‌های مجموعه تست تصادف مؤسسه‌ی بیمه و ایمنی بزرگراه‌های آمریکا (IIHS) نمره‌ی ضعیفی کسب کرده است؛ البته گرند کاروان ارزان‌ترین مینی‌ون بازار آمریکا است.

فیات 500 ایتالیایی که همیشه یک خودروی شهری مناسب در نظر گرفته شده است نیز در این فهرست وجود دارد. این کامپکت شهری که فرمان‌پذیری نرم و تیز دارد به لطف پیشرانه‌ی ۱۳۵ اسب بخاری توربوشارژ، شتاب قابل قبولی هم ارائه می‎دهد. اما بر اساس نظرات مردم آمریکا، فیات 500 سواری نسبتاً کند (مدل پایه) و کابین پر سروصدایی دارد. با اینکه فضای سر راننده مناسب است، ولی برخی از مالکان این خودرو از وضعیت فرمان و نشستن راننده گله‌مند هستند. علاوه بر این سوار شدن به صندلی‌های عقب مشکل است و صندوق عقب فضای کمی در اختیار می‌گذارد. نسخه‌های کروک، آبارث (Abarth) و برقی 500e سواری بهتری دارند. فیات 500 در تست تصادف برخورد جزئی از روبرو، امتیاز پایینی ثبت کرده است.

تیم مهندسی فورد در ترکیب فوکوس و ترانزیت و عرضه‌ی یک مینی‌ون پنچ یا هفت سرنشینه چندان موفق نبوده است. با اینکه مینی‌ون فورد فضای زیادی در اختیار سرنشینان قرار نمی‌دهد، ولی فرمان‌پذیری و سواری مناسب و تیز آن جزو ویژگی‌های مثبت آن است. ترانزیت کانکت (Transit Connect) با داشتن پیشرانه‌ی نسبتاً بی‌جان، کابین معمولی، صندلی‌های سنگین که خواباندن آن‌ها کار راحتی نیست و تجهیزات استاندارد کم در جایگاه هشتم این فهرست قرار می‌گیرد. برخلاف دیگر مینی‌ون‌های بازار، ترانزیت کانکت به درهای برقی و کشویی یا سیستم سرگرمی و صوتی و تصویری سرنشینان عقب مجهز نیست و حتی اتصال بلوتوث در قالب آپشن ارائه می‌شود.

کراس‌اور متوسط اینفینیتی QX60 بدون داشتن بدنه‌ای بزرگ، فضای جادار و بی‌صدایی را برای هفت سرنشین فراهم می‌کند. QX60 که بر پایه‌ی نیسان پث‌فایندر (Pathfinder) ساخته شده است، سواری راحتی دارد ولی فرمان‌پذیری آن، اصلا تیز و حساس نیست. پیشرانه‌ی ۶ سیلندر V شکل ۳.۵ لیتری به همراه جعبه‌دنده‌ی CVT شتاب و مصرف سوخت قابل قبولی به نمایش می‌گذارند. این کراس‌اور اخیراً با به‌روزرسانی جدید، ۳۰ اسب بخار قدرت بیشتر و ظرفیت کشش تا ۲.۵ تن دریافت کرده است.

شاسی‌بلند متوسط دوج جرنی (Journy) روی کاغذ خودروی جذابی به‌نظر می‌رسد ولی در تست‌های CR، عدم چابکی لازم، کابین معمولی و بدترین مصرف سوخت در کلاس شاسی‌بلندهای متوسط بازار جلب توجه می‌کنند. علاوه بر این دوج جرنی در تست تصادف IIHS نیز امتیاز ضعیفی کسب ثبت کرده است. از نکات مثبت این شاسی‌بلند، می‌توان به سواری خوب، کابین کم سروصدا و صندلی‌های جادار اشاره کرد.

کامپکت کوچک نیسان ورسا در مدل سدان، کابین بی‌کیفیت و پر سروصدا و پیشرانه‌ی ضعیفی دارد. سواری نیسان ورسا بسیار سخت است و فرمان‌پذیری دقیق ندارد. در مقابل صندلی‌های ردیف عقب جادار بوده و کار کردن با دکمه‌های کنترلی آن اسان است. با اینکه مصرف سوخت نیسان ورسا قابل توجه و بسیار پایین است، اما مدل دیگر نیسان، ورسا نوت (Versa Note) از سدان ورسا گزینه‌ی بسیار بهتری است.

کراس‌اور شورولت ترکس که در حقیقت نسخه‌ی خوش‌قیمت تر بیوک انکور است، همانطور که قبلا در فهرست ارزان‌ترین خودروهای دو دیفرانسیل به آن اشاره شد، با داشتن سیستم‌های تک محور و تمام چرخ محرک، پیشرانه‌ی ۱.۶ لیتری توربوشارژ چهار سیلندر، قیمت بسیار مناسبی دارد. با این وجود، عملکرد فنی چشمگیر یا مصرف سوخت پایین از شورولت ترکس مشاهده نمی‌شود. کابین ترکس فضای کافی ندارد و کیفیت متریال استفاده شده در آن پایین است. پیشرانه‌ی پر سروصدا به همراه سواری سخت و جعبه‌دنده‌ی کند و بی‌روح از دلایل حضور این خودرو در جایگاه چهارم این فهرست است. شورولت ترکس از آخرین نسل سیستم سرگرمی و اطلاعاتی OnStar و MyLink استفاده می‌کند؛ با در نظر گرفتن سیستم تمام چرخ محرک و دیگر آپشن‌های شورولت ترکس، گزینه‌های بسیار بهتری مانند سوبارو فورستر موجود است.

نسخه‌ی پایه‌ی سدان کامپکت آکورا فقط با پیشرانه‌ی چهار سیلندر ۲.۴ لیتری و جعبه‌دنده‌ی هشت سرعته‌ی دستی عرضه می‌شود. آکورا ILX از سواری سخت و نامناسب و فرمان‌پذیری معمولی، کابین پر سروصدا و جعبه‌دنده‌ی ناهماهنگ رنج می‌برد. صندلی‌ها و سیستم سرگرمی و اطلاعاتی نیز از دیگر نکات منفی سدان آکورا هستند. در مقابل این سدان با ویژگی‌های ایمنی مانند سیستم ترمز اضطراری خودکار، سیستم هشداردهنده‎ی نقطه‌ی کور و سیستم هشداردهنده‌ی انحراف از مسیر همراه شده است.

به‌روزرسانی اخیر نیسان سنترا، سروصدای کابین را کمتر کرده است. سدان نیسان سنترا فرمان‌پذیری نسبتاً دقیقی دارد اما کیفیت سواری آن سخت است و به‌طور کلی رانندگی با آن لذت‌بخش نیست. سوار شدن به سنترا راحت بوده و دید راننده وسیع است. با اینکه نیسان سنترا یکی از جادارترین صندلی‌های ردیف عقب را در کلاس خودروهای سدان دارد، ولی شتاب اولیه‌ی کم، پنل فرمان کوچک و صندلی‌های نامناسب جلو جزو نکات منفی آن محسوب می‌شود. نسخه‌های اسپرت‌تر توربو و نیسمو نیز در دسترس هستند. بیشتر نسخه‌های مدل ۲۰۱۸ نیسان سنترا به‌صورت استاندارد به سیستم هشداردهنده‌ی تصادف از جلو و سیستم ترمز اضطراری خودکار مجهز هستند.

هاچبک مرسدس GLA باوجود داشتن فرمان‌پذیری چابک و حساس، نکات منفی چون جعبه‌دنده‌ی ناهماهنگ، سواری سخت، کابین پر سروصدا، دید کم راننده به عقب و فضای ناچیز بالای سر به همراه دارد که به نظر مردم آمریکا، ناامیدکننده‌ترین خودروی سال ۲۰۱۷ است. تنها ویژگی استاندارد GLA سیستم هشداردهنده‌ی تصادف از جلو است و سیستم‌های ترمز اضطراری خودکار و بررسی نقطه‌ی کور به صورت آپشن در دسترس هستند. علاوه بر این بااینکه سیستم سرگرمی و اطلاعاتی GLA پیچیده‌تر شده است، اما حالا با قابلیت اندروید اتو و اپل کارپلی ارائه می‌شود. نسخه‌های محور جلو و مدل پرقدرت GLA 45 از دیگر مدل‌هایی این شبه‌کراس‌اور هستند.