تویوتا هایلوکس 2018؛ مشخصات فنی، قیمت و هر آنچه درباره آن باید بدانید

در بسیاری از کشورهای دنیا، از جمله آمریکا و استرالیا؛ محبوبیت وانت‌های تک یا دوکابین بالاتر از دیگر مدل‌ها در کلاس‌های خودرویی مختلف است. به لطف قیمت مناسب، راحتی قابل قبول، توانایی باربری و امکان رانندگی در مسیرهای سخت، وانت‌ها همچنان مورد تقاضای جامعه‌ی جهانی هستند و حتی کراس‌اورهای سایز متوسط، نمی‌توانند جایگزین مناسبی برای آن‌ها باشند. اگر از علاقه‌مندان صنعت خودرو باشید، احتمالا می‌دانید که سری وانت‌های فورد F-150 در سال‌های اخیر، همواره یکی از پرفروش‌ترین وسایل نقلیه در آمریکا بوده‌اند. چنین شرایطی  در استرالیا نیز وجود دارد؛ اما در این کشور پهناور با شرایط طبیعی متنوع، تویوتا هایلوکس سلطنت می‌کند. این وانت ژاپنی، نه‌تنها در بیست سال گذشته جزو ۵ خودروی پرفروش استرالیا بوده؛ بلکه در بعضی اوقات به صدر فهرست محبوب‌ترین مدل‌های این کشور رسیده است.

گروه تویوتا، در کنار فولکس واگن به‌عنوان بزرگ‌ترین تولید‌کننده‌ی وسایل نقلیه جهان شناخته می‌شود. در حالیکه برندهای متنوعی در زیرمجموعه‌ی فولکس آلمان وجود دارند، تعداد محصولاتی که سالیانه با نام و لوگوی تویوتا در سطح جهانی فروخته می‌شوند، بیش از هر خودروساز دیگری است. حدود ۸۰ سال از تأسیس ارزشمندترین برند در صنعت ژاپن می‌گذرد، درحالیکه چند رده بالاتر از بی‌ام‌و، مرسدس بنز و حتی مک‌دونالد در رتبه‌ی دوازدهم جهان از نظر ارزش تجاری قرار دارد. از نظر اقتصادی و تیراژ تولید، تویوتا به‌عنوان مهم‌ترین و بزرگ‌ترین خودروساز دنیا شناخته می‌شود؛ اما براساس اظهارات غیررسمی، از نظر سود خالص و درآمد، پایین‌تر از مجموعه شرکت‌های فولکس واگن آلمان و جنرال موتورز آمریکا است.

نسل اول تویوتا هایلوکس، در سال ۱۹۶۸ معرفی شد و پس از ۵۰ سال، امروزه با نسل هشتم خود فروخته می‌شود. بنا به ادعای کارشناسان، تویوتا هایلوکس به دلیل استقامت و کیفیت بالای ساخت، بعد از اسلحه‌ی AK-47 (کلاشینکف)؛ محبوب‌ترین و پراستفاده‌ترین وسیله‌‌ی مشترک در بین نیروهای نظامی جهان است. در ایران هم، می‌توان ادعا کرد به‌جز نسل اول که تا سال ۱۹۷۲ به‌صورت محدود عرضه شد، دیگر مدل‌های هایلوکس در کشور حضور داشتند و به‌صورت عمومی یا اختصاصی (برای ارگان‌های نظامی و امنیتی) استفاده شدند. در سراسر دنیا، بیش از ۱۶ میلیون دستگاه انواع هایلوکس تولید شده است، ضمن اینکه با پلتفرم مشابه، همراه بدنه‌ها‌ی بزرگ‌تر در مدل‌های تاکوما و توندرا در آمریکا قابل خرید است. نسل جدید هایلوکس، سال ۲۰۱۵ معرفی شد.

این خودرو، امروزه با ۹ پیشرانه‌ی بنزینی و دیزلی در خطوط تولید تایلند، آرژانتین، آفریقای جنوبی و پاکستان به کشورهای مختلف عرضه می‌شود؛ اما احتمالا فقط با ضعیف‌ترین نمونه اجازه‌ی ورود به ایران خواهد داشت. هایلوکس، با کیت‌های بدنه و فهرست بلندی از ادوات ظاهری در بازار جهانی حضور دارد که می‌توانند به سفارش مشتری نصب شوند و به ایران وارد شوند. به همین دلیل، در ادامه‌ی مطلب از عکس‌های متنوع تیپ‌های گوناگون استفاده شده است.

پیش‌تر اشاره شد که نسخه‌های مختلف هایلوکس، می‌توانند تفاوت‌ زیادی با یکدیگر داشته باشند. وانت تویوتا، با تعویض سپرها، جلوپنجره، رینگ‌ها و همچنین اضافه کردن گارد، ورودی هوا، مه‌شکن و بسیاری دیگر اقلام سفارشی، از یک وانت لوکس به یک شاسی‌بلند آف‌رود مخصوص طبیعت‌گردی تبدیل می‌شود. با این حساب، نقد طراحی هایلوکس ۲۰۱۸ را براساس نسخه‌ی پایه از مدل ۲ کابین که در بروشورهای رسمی تویوتا وجود دارد، انجام می‌دهیم. لازم به ذکر است که ارزان‌ترین مدل هایلوکس در بازار جهانی، به‌صورت تک‌کابین بدون پوشش بدنه در قسمت بار، همراه سپر و جلوپنجره‌ی تمام پلاستیک سیاه‌رنگ، فاقد مه‌شکن و همراه آینه بغل‌‌های پلاستیک ارائه می‌شود تا صرفا کاربرد صنعتی داشته باشد. نمونه‌ی دیگری از هایلوکس با نیم‌کابین عقب (Xtra cab) هم در بازار جهانی وجود دارد که وارد ایران نخواهد شد.

از نمای روبه‌رو، مهم‌ترین تفاوت هایلوکس با نسل‌های قبل به طرح چراغ‌های جلو وابسته است. نسل جدید، برخلاف حالت ساده و نسبتا بی‌تفاوت گذشته، با چهره‌ای اسپرت و انتقامجو ارائه می‌شود. چراغ‌ها، حالت چشم عقابی دارند و در طرفین، به خطوط منحنی ختم می‌شوند. مدل ۲۰۱۸ در نسخه‌ی آپشنال، دارای نوار LED روشنایی روز در بالا است که همراه قطعه‌ای از فلز کروم داخل کاسه چراغ، کاملا مدرن جلوه می‌کند. نور اصلی در هایلوکس پایه به‌صورت لامپی و در نسخه‌های بالاتر از طریق هالوژن تأمین می‌شود.

جلوپنجره‌ی سیاه با سپر پلاستیک و خطوط افقی، دیگر تفاوت هایلوکس دوکابین استاندارد با نسخه‌های گران‌قیمتی مثل TRD است که از پلاستیک مشبک در این بخش استفاده می‌کنند. در نمونه‌های آپشنال سپر هم‌رنگ بدنه و جلوپنجره‌ی فلزی وجود دارد که هماهنگی چشم‌نوازی بین ردیف بالای جلوپنجره و نوار LED روشنایی روز ایجاد می‌کند. حجم‌دهی زیبای سپر و کاپوت جلو، دیگر نکات مثبت در طراحی نسل هشتم هایلوکس هستند. روی درپوش موتور، خطوطی وجود دارد که هماهنگی بسیار خوبی با چراغ‌ها و انحنای داخل جلوپنجره ایجاد می‌کند. روی سپر هم، فضای مناسبی باری هدایت هوا به سمت رادیاتور وجود دارد. جایگاه مربوط به چراغ‌های اصلی و مه‌شکن‌ها، نسبتا قابل قبول است و با حالتی پف‌دار، هایلوکس را با ابهت و پهن‌پیکر نشان می‌دهد. از نکات منفی در طراحی وانت تویوتا، باید به مه‌شکن‌های ارزان‌قیمت دایره‌ای با جایگاه پلاستیک اشاره کرد که تقریبا در تمامی مدل‌ها و حتی نسخه‌های آپشنال، ثابت است.

از نمای جانبی، همان‌طور که از یک وانت در کلاس هایلوکس انتظار می‌رود، به‌جای خطوط عمیق و مورب از حجم‌دهی ملایم و کاربردی استفاده شده است. شاید تنها خط بدنه، در قسمت رکاب و پایین در باشد، ضمن اینکه نزدیک گلگیر عقب هم خطی کم‌عمق در امتداد چراغ دیده می‌شود. مشابه سبک طراحی در وانت‌های آمریکایی، گلگیرهای جلو و عقب با برجستگی همراه هستند که علاوه بر بهبود ظاهر و ابهت خودرو، نوسان چرخ‌ها در دست‌اندازهای عمیق را تسهیل می‌کنند. همه‌ی مدل‌ها، دارای آینه بغل راهنمادار هستند؛ اما استفاده از دستگیره‌های کروم، پوشش فلزی یا پلاستیک سیاه در گلگیرها، قطعات محافظ پلاستیکی پایین درها و جاپای فلزی ورود به خودرو، اختیاری خواهد بود. نسخه‌ی پایه دارای رینگ ساده‌ی فولادی است؛ اما مدل‌های بالاتر، همراه رینگ‌های اسپرت ۱۸ اینچ با رنگ تیره ارائه می‌شوند.

پشت هایلوکس، طبق معمول با ویژگی‌ خاصی همراه نیست. نام برند سازنده که در نسل‌های قبل به‌صورت درشت و برجسته روی درپوش بار حک می‌شد، در اغلب مدل‌های جدید هایلوکس (به جز مدل کار) دیده نمی‌شود. در عوض، چراغ‌های بزرگ‌تر و دستگیره‌ی وسط برای مدل‌های آپشنال پیش‌بینی شده است، هرچند نسخه‌ی پایه برای مصارف صنعتی (مدل کار :WorkMate) از دستگیر‌های دوگانه‌ی سنتی در طرفین استفاده می‌کند. چراغ ترمز اضافه در مرکز هم، بزرگ‌تر از نمونه‌ی دیده‌شده در مدل قبلی است. برخلاف سپر جلو که حالتی کاملا هماهنگ با دیگر اجزاء دارد، سپر عقب با ساختار مستقل و ظاهر جدا از بدنه ارائه می‌شود. بخش اصلی این قسمت، پلاستیک سیاه‌رنگ است و در نمونه‌های آپشنال دارای ادوات فلزی خواهد بود. طبق معمول، چرخ یدکی به‌خوبی در زیر بدنه پنهان می‌شود؛ اما خبری از اگزوزهای لوکس و براق، حتی در نمونه‌های فول‌آپشن نیست.

پوشش قسمت بار، تا حدودی در مدل‌های مختلف متفاوت خواهد بود؛ اما مسلما در نسخه‌ی وارداتی با کفپوش تمام فلزی هم‌ر‌نگ بدنه ارائه می‌شود. این قسمت، برای تحمل وزن ۹۵۰ کیلوگرم طراحی شده است. ابعاد هایلوکس دوکابین، شامل طول ۵۳۳۵ میلی‌متر با عرض ۱۸۵۵ میلی‌متر و فاصله محورهای ۳۰۸۵ میلی‌متر خواهد بود که با ارتفاع سقف ۱۸۲۰ میلی‌متر در حالت استاندارد نسخه‌ی دودیفرانسیل ارائه می‌شود.

اگر سابقه‌ی رانندگی با وانت داشته باشید، مسلما از حضور در کابین هایلوکس جدید، ذوق‌زده خواهید شد. فضای داخلی لوکس و قابل مقایسه با سدان‌های خانوادگی محسوب نمی‌شود؛ ولی تجهیزات مدرن و ظاهری جذاب دارد. از سویی دیگر، با نگاه موشکافانه متوجه تمهیداتی قدیمی و ناخوشایند در داشبورد خواهید شد.

از نکات مثبت در فضای داخلی هایلوکس، باید به نمایشگر لمسی میان داشبود اشاره کرد که در نمونه‌ی پایه، ۶.۱ اینچ و در نسخه‌های بالاتر، ۷ اینچ است. این بخش، کمی برجسته و بدون قاب به نظر می‌رسد تا حالتی شبیه تبلت فراهم کند و دسترسی خوبی برای راننده داشته باشد. کمی پایین‌تر، کلیدهای مربوط به کنترل تهویه مطبوع قرار دارند که با ترکیب دکمه‌های فشاری و گردان، ساختاری کاملا سنتی دارند. کلیدهای مربوط به مدیریت بعضی آپشن‌های فنی، مثل کنترل لغزش و سیستم دو دیفرانسیل، نزدیک دسته دنده هستند؛ ضمن اینکه از مواد ارزان‌قیمت و ترکیب قدیمی استفاده می‌کنند.

فرمان، طبق معمول با فرم دایره‌ای و کلیدهای کم‌تعداد کاربردی ارائه می‌شود که در مدل‌های مختلف با توجه به نوع آپشن‌ها، کمی متفاوت است. هایلوکس، همچنان از دکمه‌های جهت‌دار قدیمی برای کنترل سیستم صوتی در خودرو استفاده می‌کند و فاقد چرخ‌گردان مینیاتوری است. در همه‌ی مدل‌ها، ساختار استخوانی پشت فرمان و قطعه‌ی چشم‌نواز فلزی در پایین، وجود دارد. پنل سرعت و دور موتور، نسبتا ساده و در مدل‌های آپشنال، دارای فریم فلزی و شبیه به حالت سیلندری هستند. نمایشگر ۴.۲ اینچ مربوط به کامپیوتر سفر نیز، آپشنی سفارشی محسوب می‌شود که در مرکز پنل خواهد بود. مدل‌های پایه، مثل نمونه‎ای که در تصویر بالا دیده می‌شود؛ دارای نمایشگر دیجیتال در اندازه‌ی کوچک هستند.

برخلاف وانت‌های لوکس، مثل تویوتا تاکوما و مدل‌های آمریکایی؛ مجرای اصلی خروجی هوا در بالای داشبورد و دور از نمایشگر است که تا حدودی خارج از دسترس به نظر می‌رسد. در این بخش، ساعت بسیار کوچک دیجیتال و کلید فعال‌کننده‌ی فلاشرها (جفت راهنما) نیز وجود دارد که به دلیل دور بودن از راننده، تعجب‌برانگیز است. مواد به‌کاررفته در داشبورد و فرمان هم چندان عالی ارزیابی نمی‌شود و تقریبا در همه‌جا، پلاستیک خشک با رنگ تیره وجود دارد. این شرایط، در مدل‌های گران‌تر هایلوکس با آپشن‌های بیشتر نیز ادامه دارد و صرفا در بعضی نسخه‌های سفارشی، می‌توان از فرمان و صندلی چرم مصنوعی استفاده کرد. از سویی دیگر، ترکیب ادوات داشبورد با ظاهری چشم‌نواز ارائه می‌شوند و قطعات نقره‌ای رنگ با قاب‌ براق سیاه در مرکز، جلوه‌ای مدرن برای کابین هایلوکس فراهم می‌کنند. این شرایط در تودری‌ها نیز وجود دارد و در کنار پلاستیک سخت، قطعاتی نقره‌ای رنگ در کنار پوشش چرم زیردستی دیده می‌شوند. لازم به ذکر است که نسخه‌ی پایه (Workmate) فاقد ادوات نقره‌ای رنگ در داشبورد و تودری‌ خواهد بود.

اگر فکر می‌کنید با خرید یک وانت دو کابین گران‌قیمت، مثل تویوتا هایلوکس؛ صاحب خودرویی جادار با توانایی‌های آف‌ورد و امکان حمل بار در عقب شده‌اید، اشتباه می‌کنید. این محصول، راحتی و فضای کابین یک کراس‌اور سایز متوسط (مثل هیوندای توسان) را فراهم نمی‌کند. پشت فرمان هایلوکس، با عقب کشیدن صندلی‌های اسفنجی می‌توان راحتی نسبی داشت؛ اما این شرایط در صندلی عقب وجود ندارد. فردی با قد ۱۸۵ سانتی‌متر، فاصله‌ی بسیار کمی بین سر تا سقف و زانوها تا صندلی جلو دارد. ارتفاع نشیمن این قسمت از کف هم، چندان ایده‌آل نیست و در سفرهای طولانی‌مدت برای فرد بلند قد، ناراحت‌کننده خواهد بود. هیچ نسخه‌ای از هایلوکس، دارای استراحتگاه بازو بین صندلی‌های عقب نیست؛ اما در عوض می‌توان تمامی نشیمن‌گاه این قسمت را (به‌صورت دوگانه) بالا زد و از فضای پشت برای حمل بار استفاده کرد.

برخلاف بسیاری از محصولات تویوتا، نظیر راو 4 و کمری که از پیشرانه‌ی ۲.۵ لیتر استفاده می‌کنند؛ نسخه‌ی پایه از هایلوکس با موتور ۲ لیتر بنزینی ارائه می‌شود. با توجه به اینکه امکان واردات مدل‌های دیزل و نمونه‌های بنزینی مجهز به پیشرانه‌های حجم‌تر از ۲.۵ لیتر فراهم نیست، می‌توان مطمئن بود که تنها قوای محرک قابل سفارش برای هایلوکس وارداتی، پیشرانه‌ی ۲ لیتر با قدرت ۱۳۴ اسب‌بخار و گشتاور ۱۸۵ نیوتن‌متر باشد.

این مدل، مجهز به فناوری VVT-i (سیستم زمان‌بندی متغیر سوپاپ‌ها) است که تأثیر مثبتی بر مصرف سوخت و شتاب‌گیری دارد. هایلوکس دوکابین، همراه سیستم دو دیفرانسیل و پیشرانه‌ی ۲ لیتر ، در زمان ۱۵ تا ۱۶ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد و نهایت سرعت ۱۷۰ کیلومتر بر ساعت خواهد داشت. میانگین مصرف سوخت برای این خودرو، حدود ۱۱ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر است.

هایلوکس بنزینی با پیشرانه‌ی ۲ لیتر، در بسیاری از نقاط دنیا و بروشورهای رسمی تویوتا وجود ندارد. در کشورهای توسعه‌یافته، نسخه‌ی دیزل ۲.۴ لیتر با ۱۵۰ اسب‌بخار به‌عنوان ارزان‌ترین نمونه‌ (Workmate) شناخته شود. دیگر پیشرانه‌ی بنزینی هایلوکس که در نسل قبلی این خودرو محبوبیت زیادی به همراه داشت و در ایران هم فروخته می‌شد، ۲.۷ لیتر ۱۶۰ اسب‌بخار است که با ۲۴۶ نیوتن‌متر گشتاور، در زمان ۱۲ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد و میانگین مصرف سوخت ۱۲ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر دارد. هایلوکس ۲۰۱۸ برخلاف سال‌های قبل، با پیشرانه‌ی قدرتمند ۶ سیلندر و ۴ لیتر ۲۳۵ اسب‌بخار، تولید نمی‌شود.

پیش‌تر اشاره شد که نسخه‌های مختلف هایلوکس، تفاوت‌ زیادی از نظر امکانات ظاهری و رفاهی دارند. به‌طور کلی و بدون درنظرگرفتن نوع بدنه، ۳ نوع هایلوکس با آپشن‌های متنوع عرضه می‌شوند که شامل نسخه‌ی کار، SR و SR5 هستند. در سال‌های گذشته، اکثر هایلوکس‌های وارداتی از ارزان‌ترین نمونه (مدل کار) بوده‌اند و صرفا در بعضی نسخه‌ها با سپر و جلوپنجره‌ی فلزی سری SR وارد کشور شده‌اند. علاوه بر نمای روبه‌رو، مهم‌ترین وجه تمایز هایلوکس مدل کار با دیگر نمونه‌ها، از عبارت TOYOTA روی درپوش عقب و برجستگی‌های گیره‌مانند مخصوص طناب در نمای جانبی، قابل تشخیص است. این مدل‌ها، معمولا فاقد دستگیره‌ی مرکزی برای قسمت بار هستند.

هفت رنگ بدنه برای هایلوکس ۲۰۱۸ قابل سفارش است که سفید، صدفی، نقره‌ای، نوک‌مدادی، سیاه، قرمز و آبی خواهند بود. مدل‌های کار و SR، دارای رینگ‌های فولادی ساده و فاقد مه‌شکن هستند؛ اما نسخه‌ی SR با سپر و جلوپنجره‌ی فلزی عرضه می‌شود. مهم‌ترین امکانات مدل کار عبارت‌اند از: سیستم تعلیق تقویت‌شده برای مسیرهای سخت، فرمان برقی، جعبه‌دنده ۶ سرعته‌ی دستی یا ۵ سرعته‌ی خودکار، کروز کنترل، شیشه‌های برقی، روشنایی خودکار با تنظیم ارتفاع دستی، ورود بدون کلید، چراغ‌های هالوژن، نمایشگر ۶.۱ اینچ، دوربین پارک، ناوبری ماهواره‌ای، درگاه AUX و USB، امکان ارتباط بلوتوث و سیستم صوتی با ۲ اسپیکر.

در هایلوکس SR می‌توان از یخچال (کول باکس)، قطعات کروم در بدنه و کابین، سپرهای رنگ بدنه، صندلی‌های جمع‌شونده در عقب، رکاب ورودی به کابین، کف‌پوش ویژه، نمایشگر ۷ اینچ با امکانات بیشتر نسبت به نسخه‌ی کار، سیستم صوتی ۶ اسپیکر و مانیتور اطلاعات سفر در پنل فرمان استفاده کرد. مدل SR5، علاوه بر امکانات ذکر شده در هایلوکس کار و SR؛ دارای رینگ‌های اسپرت ۱۸ اینچ، استارت دکمه‌ای، سیستم دو دیفرانسیل پیش‌رفته با قفل دیفرانسیل، فناوری تعویض دنده‌ی هوشمند (i-MT)، روشنایی روز LED، چراغ مه‌شکن، ناوبری پیشرفته، کنترل ماهواره‌ای آب‌و‌هوا، لوله‌های محافظ استیل در قسمت بار، صندلی راننده برقی با پوشش چرم تمام کابین، خروجی ۲۲۰ ولت در جلو و عقب، فرمان و دسته‌دنده‌ی اسپرت، بادگیر پنجره‌ها و حافظه‌ی تنظیمات برای چند راننده خواهد بود.

معمولا، محصولات تویوتا از نظر امکانات ایمنی و عملکرد در تصادفات، امتیاز بسیار خوب (۵ ستاره) در سطح جهانی دارند. این موضوع در کمال تعجب، برای هایلوکس صدق نمی‌کند و نسل جدید این خودرو در سال ۲۰۱۶، تنها ۳ ستاره‌ی ایمنی کسب کرد. هرچند پیکاپ تویوتا در کلاس خود، یکی از ایمن‌ترین محصولات دنیا محسوب می‌شود، نباید فراموش کنیم که اصولا وانت‌ها در مقایسه با کراس‌اورها، از آپشن‌های حفاظتی کمتری برخوردار هستند و به همین دلیل هم بسیاری از فناوری‌های مربوط به رانندگی و ایمنی خودران، در گران‌ترین نمونه‌ی هایلوکس، دیده نمی‌شوند.

از ویدئوی مربوط به تست ایمنی و تصادف هایلوکس که توسط بنیاد ارزیابی خودروهای اروپا (Euro NCAP) انجام شده است، می‌توان فهمید که بدنه‌ی هایلوکس در برخوردهای گوناگون، استقامت قابل قبولی دارد و امتیاز بسیار خوبی کسب می‌کند. در مجموع، این خودرو امتیاز ۸۵ از ۱۰۰ را برای حفاظت سرنشینان جلو دریافت کرده که نمره‌ی بسیار خوبی است.  برای مسافران صندلی عقب و کودکان، امتیاز ۸۲ از ۱۰۰ و برای ایمنی عابرین پیاده در برخورد با  هایلوکس جدید، امتیاز ۷۳ از ۱۰۰ دیده می‌شود که در حد کراس‌اورهای ۵ ستاره، مثل میتسوبیشی ASX به نظر می‌رسد. پیکاپ تویوتا، برای آپشن‌ها و فناوری‌های ایمنی خودرو، امتیاز ۲۵ از ۱۰۰ گرفته که با توجه به کمبود امکانات در نسخه‌ی پایه، در نظر گرفته شده است.

تمامی مدل‌های هایلوکس، دارای ۷ کیسه هوای ایمنی ( ۲ عدد جلو شامل راننده و سرنشین جلو، ۲ عدد ایربگ جانبی، ۲ عدد ایربگ پرده ای و یک عدد زانویی مخصوص رانند) هستند. ترمز ضد قفل (ABS)، مدیریت تعادل خودرو (VSC)، کنترل لغزش (TRC)، ترمز کمکی (BA)، هشدار برخورد و نیاز به ترمز (ESS)، فرمان ضد واژگونی، زه‌کشی محافظ  و لوله‌ی محافظ داخل درها، آمکانات ایمنی استاندارد در پیکاپ تویوتا محسوب می‌شوند. فناوری ترمز اضطراری خودکار، در نمونه‌های فول‌آپشن وجود دارد؛ اما خبری از سنسورهای جانبی، دید ۳۶۰ درجه و حتی هشدار نقطه‌ی کور، در فهرست امکانات هایلوکس دیده نمی‌شود.

با توجه به افزایش ارزش دلار، مالیات سنگین بر خودروهای وارداتی و قدرت اقتصادی عامه‌ی مردم در جامعه ایران، می‌توان اطمینان داشت که خریدار تویوتا هایلوکس دوکابین، از طبقه‌ی مرفه و فردی نسبتا متمول است. قیمت نهایی این خودرو، حتی در نمونه‌ی پایه هم، بیش از ۲۰۰ میلیون تومان خواهد بود و با این حساب، استفاده‌ی صنعتی از هایلوکس در مزارع و کارخانه‌ها، بعید به نظر می‌رسد. خریدار احتمالی پیکاپ تویوتا، به‌جای مقایسه‌ی آن با نمونه‌های مونتاژ داخل یا تولید چین؛ کراس‌اورهای محبوب بازار مثل هیوندای توسان و کیا اسپورتیج را مد نظر قرار خواهد داد.

پیش‌تر اشاره شد که با توجه به قانون منع واردات خودرو با پیشرانه‌ی حجیم‌تر از ۲.۵ لیتر، نسخه‌ی دوست‌داشتنی ۲.۷ لیتری هایلوکس، مجوز واردات به کشور نخواهد داشت و این خودرو، قانونا با نمونه‌ی ۲ لیتری ۱۳۴ اسب‌بخار، فروخته خواهد شد. با این حساب، شتاب‌گیری‌های هیجان‌انگیز مدل قبلی که گاهی به هرزگردی (تیک‌آف) چرخ‌ها در دنده‌کشی ۲ به ۳ و حتی ۳ به ۴ منجر می‌شد، در هایلوکس وارداتی وجود نخواهد داشت. این مدل در نسخه‌ی دوکابین و دودیفرانسیل مجهز به جعبه‌دنده خودکار، بنا به تست‌های انجام شده در کشورهای عربی؛ حدود ۱۶ ثانیه پس از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد که آمار مایوس‌کننده‌ای برای رانندگان جوان خواهد بود. در مقایسه‌ی روی کاغذ با هیوندای توسان جدید، کراس‌اور کره‌ای مجهز به پیشرانه‌ی ۲ لیتری ۱۶۴ اسب‌بخار در زمان ۱۱ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد و با میانگین مصرف سوخت ۸.۵ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر، نزدیک به ۲.۵ لیتر؛ کم‌مصرف‌تر از هایلوکس در مسافت مشابه است.

آنچه منجر به فروش بسیار عالی هایلوکس در بسیاری از کشورهای دنیا، خصوصا استرالیا می‌شود؛ قابلیت اطمینان و استهلاک پایین، است. بنا به آمار منتشر شده، قالب خریداران استرالیایی برای استفاده در مزارع و رانندگی دودیفرانسیل در مسیرهای خارج جاده از هایلوکس استفاده می‌کنند، ضمن اینکه بارکشی و کشیدن (بوکسل کردن) تریلر نیز، مورد علاقه‌ی آن‌ها است. با این شرایط، گفته می‌شود که پس از ۵۰ هزار کیلومتر رانندگی با هایلوکس، تعویض فیلترهای معمول، روغن موتور و لنت ترمز، تنها هزینه‌های لازم برای پیکاپ تویوتا هستند. البته همین موارد هم، در بسیاری نقاط دنیا با گارانتی شرکت سازنده پوشش داده می‌شود تا خریدار، صرفا به هزینه‌ی بنزین و رانندگی فکر می‌کند.

دیگر نکته‌ی مثبت در هایلوکس که به جرات می‌توان ادعا کرد، بسیاری شاسی‌بلندهای بازار ایران توان رقابت با آن‌را ندارند، کیفیت رانندگی در مسیرهای خارج جاده است. نمونه‌ی دو دیفرانسیل از پیکاپ تویوتا، حتی با ضعیف‌ترین پیشرانه هم؛ به راحتی از شیب‌های تند بالا می‌رود و مشکلی برای عبور از روی صخره‌ها و شن‌های روان ندارد. فراموش نکنیم، هایلوکس جدید، بدون استفاده از تجهیزات اضافی؛ می‌تواند از رودخانه‌ای به عمق ۷۰ سانتی‌متر عبور کند. فناوری استفاده شده در سیستم دودیفرانسیل این خودرو، از بهترین‌های دنیا است و در کنار فنربندی مدرن، تجربه‌ای عالی برای طبیعت‌گردان، فراهم خواهد کرد.

امکانات رفاهی و ایمنی در هایلوکس، فراتر از انتظار نیست و البته جذابیتی برای خریدار احتمالی ایجاد نمی‌کند. این خودرو به‌طور معمول، بدون گرم‌کن و سردکن صندلی ارائه می‌شود و حتی در کامل‌ترین نمونه، سیستم صوتی با کیفیت یا قابلیت تنظیم پشتی صندلی عقب ندارد. راحتی سرنشینان در مقایسه با کراس‌اورهای امروزی، جالب توجه نیست و به دلیل کوچک بودن کابین، مشکلاتی به همراه خواهد داشت. سفرهای طولانی‌مدت با هایلوکس، نه‌تنها برای افراد بلند قد در صندلی عقب، خسته‌کننده و توام با مشکلاتی در قسمت زانو خواهد بود، راحتی چندانی برای راننده و سرنشین جلو نیز نخواهد داشت.

با این حساب، حتی کامل‌ترین نسخه از هایلوکس هم؛ مناسب یک خانواده‌ی ۴ نفره با فرزندان بالغ نیست. طیف وسیعی از آپشن‌ها برای خریدار وجود ندارد و روی کاغذ، قیمت بالای خودرو را توجیه نمی‌کند. از سویی دیگر، افرادی که با توانایی‌های هایلوکس در مسیرهای سخت و طبیعت‌گردی آشنا هستند، گزینه‌ی دیگری برای انتخاب ندارند و البته با یکی از بهترین‌های دنیا در این زمینه‌ مواجه هستند.

(به‌روزرسانی شهریور ۱۳۹۸)

پیش‌تر اشاره کردیم که هایلوکس ۲ لیتری بنزینی، در بسیاری از نقاط دنیا فروخته نمی‌شود.  پیکاپ تویوتا، احتمالا مطابق سال‌ها قبل، با سری کار (Workmate) که نمونه‌ی پایه و کم‌آپشن است، همراه بدنه‌ی دوکابین و سیستم دو دیفرانسیل دنده خودکار وارد کشور خواهد شد. این نسخه از هایلوکس در نمایندگی کشور امارات، ۷۳ هزار درهم (معادل ۲۰ هزار دلار) قیمت دارد.

جدول مقایسه‌ی تویوتا هایلوکس ۲۰۱۸ با برترین شاسی‌بلندها و کراس‌اورهای وارداتی بازار ایران