لامبورگینی میورا SVR، با موفقیت بازسازی شد
در حالی که طراحی مدرن محصولات لامبورگینی به سمت استفاده از لبه‌های تیز و سبک مینیمالیستی گرایش دارد، مدلهای قدیمی و پرشکوه این خودروساز ایتالیایی تقریبا به دست فراموشی سپرده شده است. برای اطمینان یافتن از فراموش نشدن عظمت و شکوه گذشته لامبورگینی، پولو استوریکو (Polo Storico) که به عنوان بازوی بازسازی محصولات آن عمل می‌کند، از سال ۲۰۱۵ وارد عمل شد. پولو استوریکو از تخصص خود برای بازسازی یک دستگاه خودروی سوپراسپرت لامبورگینی میورا SVR استفاده کرد که نتایج آن بسیار شگفت‌انگیز است.
بسیاری از مردم لامبورگینی میورا (Miura) را اولین خودروی سوپراسپرت جهان در نظر می‌گیرند، اما گاهی اوقات مدلهای خاص نسبت به بقیه کمی "فوق‌العاده‌تر" هستند. لامبورگینی میورا یکی از عجیب‌ترین خودروهای سوپراسپرت و کلاسیک دنیا به شمار می‌رود که بین سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۲ تنها ۷۶۳ دستگاه از آن ساخته شد. اما در این میان نسخهی بسیار خاصی از خودروی سوپراسپرت لامبورگینی میورا به نام SVR وجود دارد که خودروساز ایتالیایی تنها یک دستگاه از آن را ساخته است.
این کارها زمانی آغاز شد که راننده تست و توسعه محصولات لامبورگینی، باب والاس در اوایل دهه ۷۰ تصمیم به ساخت نسخهی مسابقه‌ای میورا جوتا (Jota) گرفت. والاس شروع به توسعه نسخه جوتا طبق مقررات مسابقه‌ای فدراسیون جهان اتومبیل‌رانی کرد، اما به دلیل عدم استقبال مؤسس لامبورگینی از این حرکت، تصمیم گرفت به طور شخصی آن را تولید کند. بنابراین والاس به تنهایی شروع به توسعه خودروی مسابقه‌ای لامبورگینی میورا جوتا کرد، با این تفاوت که از تجهیزات و ابزارهای لامبورگینی به خوبی بهره برد.
والاس با بروزرسانی خودروی سوپراسپرت لامبورگینی میورا SV، اصلاحات زیادی در آن انجام داد که شامل کاهش وزن بدنه خودرو، استفاده از پنجره‌های پلکسی‌گلاس، چراغ‌های جلوی جدید و بهبود فضای داخلی می‌شود. والاس با بهره‌گیری از تجارب خود، توزیع وزن این خودروی سوپراسپرت را بهینه کرد که باعث بهبود آیرودینامیک آن شد. زیر کاپوت لامبورگینی میورا از پیشرانه خورجینی ۱۲ سیلندر با ۴۴۰ اسب بخار قدرت استفاده می‌شد که در آن زمان بسیار قابل توجه بود.
شاهکار سوپراسپرت لامبورگینی میورا جوتا نهایتاً پس از آزمایش‌های گسترده به یک خریدار خصوصی فروخته شد، اما در سال ۱۹۷۱ در یک تصادف آتش گرفت و نابود شد. در ادامه تقاضای خریداران باعث شد تا لامبورگینی ساخت نسخه‌های ویژه‌ای از خودروی سوپراسپرت میورا به نام SVJ و SVR را در دستور کار قرار دهد. توسعه‌ی این مدلهای خاص نیز توسط باب والاس صورت گرفت اما در حالی که از نسخه SVJ پنج دستگاه ساخته شد، از نسخه SVR تنها یک دستگاه توانست از خط تولید خارج شود. این مدل اساساً نسخهی تکامل‌یافته همان خودروی میورا جوتا ساخت والاس محسوب می‌شود.
این همان مدلی است که در حال حاضر پولو استوریکو بازسازی کرده و آن را در رنگ قرمز روشن ارائه کرده است. خودروی سوپراسپرت لامبورگینی میورا SVR به عنوان خودروی نمایشی در پنجاهمین نمایشگاه خودروی تورین مورد استفاده قرار گرفت و در سال ۱۹۶۸ به نمایندگی لامبورگینی در تورین منتقل شد. این خودرو سرانجام به فروش رسید و از مالکی به مالک دیگر منتقل شد تا این‌که در سال ۱۹۷۴ به دست نهمین مالک خود رسید.
این فرد هاینس استرابر بود که لامبورگینی میورا را به کارخانه سازنده تحویل داد و از آن‌ها خواست که آن را به نسخه ویژه SVR تبدیل کنند؛ پروژه‌ای که تقریبا ۱۸ ماه به طول انجامید و پس از تبدیل به هیرومیتسو ایتو از ژاپن فروخته شد و به این کشور نقل مکان کرد. در حال حاضر این خودروی سوپراسپرت پس از انجام پروژه بازسازی مجدد توسط پولو استوریکو به مدل ۱۹ ماه، بار دیگر قادر است به جاده بازگردد.
پائولو گابریلی مدیر بخش پولو استوریکو در این باره توضیح می‌دهد:
بدنه اصلی خودرو کیفیت مناسبی نداشت و چون خودرو به صورت قطعه قطعه به سنت‌آگاتا بولونزه رسید، ما را بسیار به زحمت انداخت. تغییرات قابل توجهی در برخی قسمت‌های خودرو مورد نیاز بود که در نهایت فرآیند بازسازی با موفقیت به پایان رسید. در این فرآیند تغییراتی که در خودروی سوپراسپرت لامبورگینی میورا SVR انجام گرفته، شامل نصب کمربندهای ایمنی چهار نقطه‌ای، صندلی‌های جدید و قفس غلت‌گیر جداشدنی می‌شود که با درخواست مالک و به منظور افزایش ایمنی خودرو در مسابقات نمایشی صورت گرفته است.