دوج چارجر در گذر زمان؛ از سال ۱۹۶۶ تا ۲۰۱۹

در طول سال گذشته، کانال یوتیوب Cars Evolution ویدئوهای جذابی از روند تکامل خودروهای مختلف منتشر کرده که در زومیت آن‌ها را پوشش دادیم. پس از بررسی نسل‌ها و مدل‌های مختلف خودروهای پرطرفداری مثل فورد موستانگ و شورولت کوروت و تویوتا سوپرا، جدیدترین ویدئوی این کانال به سرگذشت عجیب و طولانی دوج (با تلفظ صحیح انگلیسی داج) چارجر تعلق دارد.

در اوایل دهه‌ی ۱۹۶۰، کرایسلر به‌دنبال کسب سهم بیشتری از بازار بود؛ به‌همین‌دلیل، خودروهای جدید در کلاس لوکس عرضه کرد. مسئولان کرایسلر تصمیم گرفتند با برند دوج و استفاده از پلتفرم B، خودرویی در ابعاد متوسط و طراحی فَست‌بک و بین کلاس‌های پونی‌کار (فورد موستانگ) و کوپه/کروک لوکس (فورد تاندربرد) تولید کنند. با الهام از مدل کرونت (Coronet) و رقابت با دیگر مدل‌های آمریکایی همچون رامبلر مارلین (Rambler Marlin) و فورد موستانگ و پلیموث باراکودا (Plymouth Baracuda)، اولین نسل از دوج چارجر در سال ۱۹۶۶ رونمایی شد. چارجر ۱۹۶۶ از شاسی مدل کرونت استفاده می‌کرد؛ اما طراحی آن با تمام محصولات دوج تفاوت داشت. درواقع، چارجر بیشتر به رامبلر مارلین شباهت داشت؛ اما زیباتر و گران‌‌تر بود. هدف اولیه تولید خودرویی عضلانی و قدرتمند نبود؛ ولی چارجر ۱۹۶۶ با پیشرانه‌ی ۷ لیتری (۴۲۶ اینچ‌برمکعب) جدید هِمی (HEMI) عرضه شد تا نماینده‌ی جدید کرایسلر در کلاس خودروهای آمریکایی پرقدرت باشد.

اولین دوج چارجر تاریخ فقط با انواع پیشرانه‌های ۸ سیلندر Vشکل عرضه شد و حجم‌های ۵.۲، ۵.۹، ۶.۳، ۷ و ۷.۲ لیتری V8 کرایسلر همراه چارجر بودند. چارجر مدل ۱۹۶۶ با پیشرانه‌ی جدید هِمی، تنها در ۴۶۸ دستگاه تولید شد که ۴۲۵ اسب‌بخار قدرت داشت و نهایت سرعتش ۲۴۰ کیلومتربرساعت بود. مدیران ارشد دوج برای نمایش بهتر چارجر، این مدل را به مسابقات نسکار (Nascar) هم بردند؛ اما به‌دلیل آیرودینامیک ضعیف، چارجر در پیست‌های سریع و بیضی‌شکل عملکرد موفقی نداشت. تیم مهندسی دوج برای رفع این مشکل، باله‌ی کوچکی روی صندوق عقب چارجر نصب کرد تا این مدل اولین خودرو آمریکایی با اسپویلر عقب باشد. از چارجر مدل ۱۹۶۶ درمجموع، ۳۷,۳۴۴ دستگاه تولید شد. مدل سال ۱۹۶۷ چارجر با تغییرات بسیار کم در طراحی بدنه و کابین همراه شد. بزرگ‌ترین تغییر مدل ۱۹۶۷ اضافه‌شدن پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ۴۴۰ مگنوم با قدرت ۳۷۵ اسب‌بخار و تعویض نمونه‌ی ۵.۹ لیتری با ۶.۳ لیتری بود. تولید چارجر مدل ۱۹۶۷ به ۱۶,۰۰۰ دستگاه نرسید و از این مدل با پیشرانه‌ی ۴۲۶ هِمی، تنها ۲۷ دستگاه تولید شد.

پس از واکنش مثبت مردم آمریکا به چارجر، مقام‌های دوج و کرایسلر با حفظ پلتفرم B، در سال ۱۹۶۸ نسل دوم این مدل دوست‌داشتنی را با طراحی جدید و تفاوت ظاهری بیشتر با کورنت عرضه کردند. طراحی فَست‌بک حذف شد تا طرح سقف مشابه پونتیاک GTO سال ۱۹۶۶ شود. طرح جلوپنجره‌ی یکدست با چراغ‌های مخفی همچنان نمای روبرویی چارجر باقی ماند؛ اما این‌بار از مکانیزم برقی استفاده نمی‌کرد. هماهنگ‌ترکردن طراحی در فضای داخلی هم انجام شد و پیشرانه‌ی ۶ سیلندر خطی ۳.۷ لیتری به خانواده‌ی چارجر راه پیدا کرد. تمام این تغییرات کوچک‌و‌بزرگ باعث شد مدل ۱۹۶۸ دوج چارجر یکی از خودروهای ماندگار تاریخ شود. این مدل ستاره‌ی کلاسیک و ترسناک بسیاری از فیلم‌های سینمایی مثل Bulltit و Dirty Mary و Crazy Larry بود و حتی مدل ۱۹۷۰ چارجر هم در نسخه‌ی اول سری سریع و خشن (The Fast and the Furious) به‌نمایش درآمد. نسل دوم چارجر آغازگر تولید نسخه‌های مختلف این مدل هم بود. کد R/T که هنوزهم در چارجرهای مدرن استفاده می‌شود، بیانگر خودرو آمریکایی قدرتمند و محبوب است. کد R/T که به دو واژه‌ی Road و Track به‌معنی «جاده» و «پیست» اشاره می‌کند، چارجر را به پیشرانه‌ی ۴۴۰ مگنوم استاندارد و هِمی ۴۲۶ به‌صورت آپشن مجهز می‌کرد.

جالب است بدانید در سال ۱۹۶۸، کرایسلر نسخه‌ی Scat Pack را با نمایش کارتونی از زنبور عکس تبلیغ کرد. این تبلیغ تلویزیونی باعث شد بسیاری از نسخه‌های ویژه محصولات دوج کرایسلر با طرح نوارهای دورنگ زنبور عسل عرضه شوند. پیش‌تر به نمایش دیدنی چارجر مدل ۱۹۶۸ در فیلم‌های سینمایی اشاره کردیم؛ اما صحنه‌ی تعقیب‌وگریز Bullitt نقش مهمی در افزایش شهرت این مدل ایفا کرد. در این صحنه که هنوزهم یکی از تعقیب‌وگریزهای برتر و ماندگار تاریخ سینما در نظر گرفته می‌شود، یک دستگاه دوج چارجر سیاه‌رنگ نسخه‌ی R/T در خیابان‌های شیب‌دار سان‌فرانسیسکو استیو مک‌کویین را تعقیب می‌کند که پشت فرمان فورد موستانگ ۱۹۶۸ نشسته است. نمایش جذاب چارجر در این فیلم تکرارنشدنی باعث شد فروش این مدل چندبرابر و بیش از ۱۷,۰۰۰ دستگاه از نسخه‌ی R/T دوج چارجر (فروش کلی بیش از ۹۶,۰۰۰ دستگاه) فروخته شود. گفتنی است از این خودرو درمجموع ۹۶,۰۰۰ دستگاه فروخته شد. مدیران ارشد دوج نسل جدید چارجر را به پیست نسکار هم وارد کردند؛ اما محصولات فورد عملکرد موفق‌تری داشتند. با اینکه چارجر ۱۹۶۸ در نسکار موفق نبود، حداقل زمینه‌ساز تولید حدود ۴۰۰ دستگاه از نسخه‌ی Chrarger 500 با پیشرانه‌‌های هِمی ۴۲۶ و ۴۴۰ مگنوم و درنهایت، نسخه‌ی ویژه‌ و قدرتمند دیتونا (Daytona) شد. در آستانه‌ی دهه‌ی ۱۹۷۰، چارجر برای مدل سال ۱۹۶۹ تغییرات کمی را پذیرفت. طرح جلوپنجره‌ی دوگانه و چراغ‌های طولی و یکدست عقب فروش نسخه‌ی Special Edition و تودوزی جدید کابین به مدل ۱۹۶۹ چارجر اضافه شدند. مدل ۱۹۶۹ دوج چارجر نارنجی‌رنگ در سریال تلویزیونی The Dukes of Hazzard هم جاودانه شد.

نسخه‌ی Charger 500 موفقیتی کسب نکرد تا سرانجام، مدل دیتونا در سه‌ماهه‌ی دوم سال ۱۹۶۹ تولید شود. بزرگ‌ترین مشکل چارجر در نسکار، آیرودینامیک ضعیف بود؛ بنابراین، تیم مهندسی دوج این بخش را در اولویت اول قرار داد. دماغه‌ی بلند ۴۶۰ میلی‌متری و باله‌ی بزرگ ۵۸۰ میلی‌تری عقب، علاوه‌بر تضمین آیرودینامیک، چارجر دیتونا را از دیگر خودروهای آمریکایی آن دوران متمایز می‌کرد. به‌لطف طراحی آیرودینامیک، چارجر دیتونا که در جلو تا ۵۴۵ کیلوگرم و در عقب تا ۲۷۲ کیلوگرم نیروی رو‌به‌پایین یا دانفورس (Downforce) داشت، در آزمایش‌های پیش‌تولید به نهایت سرعت ۳۳۰ کیلومتربرساعت رسید. اولین نسخه‌های تولیدی چارجر دیتونا با پیشرانه‌ی مگنوم ۴۴۰ با قدرت ۳۷۵ اسب‌بخار و جعبه‌دنده‌ی اتوماتیک و دیفرانسیل کرایسلر عرضه شدند. پیشرانه‌ی ۴۲۶ هِمی با قدرت ۴۲۵ اسب‌بخار و گشتاور ۶۶۰ نیوتن‌متر به‌عنوان آپشن دیتونا دردسترس بود. درمجموع، ۵۰۵ دستگاه چارجر دیتونا شامل ۴۳۰ نسخه با پیشرانه‌ی مگنوم و ۷۵ نسخه با پیشرانه‌ی هِمی تولید شدند. چارجر دیتونا در تمام فصل ۱۹۷۰ مسابقات نسکار شرکت داده شد؛ ولی سرانجام با مدل پلیموث سوپربرد (Plymouth Superbird) جایگزین شد. نمایش هیجان‌انگیز خودروهای آمریکایی با باله‌های بزرگ، پس از تغییر قوانین نسکار و محدودیت حجم پیشرانه به ۵ لیتر پایان یافت.

پیش از تولد نسل سوم، چارجر برای مدل ۱۹۷۰ تغییرات بسیار محدودی کرد. آخرین مدل از نسل دوم چارجر به تزیین دورپنجره‌ی کروم، پنجره‌ی یکدست و حذف طراحی دوگانه، طراحی برجسته‌ی درِ کاپوت در مدل هِمی، رنگ‌های جدید بدنه و پیشرانه‌ی 440 Six Pack با قدرت ۳۹۰ اسب‌بخار مجهز شد. با تمام تغییرات ریزودرشت، چارجر مدل ۱۹۷۰ نتوانست فروش درخورتوجهی تجربه کند. دلیل اصلی این امر، تولد برادر پونی‌کار، یعنی دوج چلنجر بود. مدیران ارشد دوج و کرایسلر با انتخاب پلتفرم E، چلنجر را برای رقابت با مرکوری کوگِر (Mercury Cougar) و پونتیاک فایربرد (Pontiac Firebird) تولید کردند تا چارجر وارد نسل جدید شود.

با آغاز دوران بحران سوخت و به‌دنبال آن رکود بازار خودروهای پرقدرت آمریکایی، نسل سوم چارجر با طراحی بدنه‌ و کابین جدید از راه رسید. جلوپنجره‌ی دوگانه هنوزهم همراه چارجر بود؛ اما چراغ‌های مخفی‌شونده درکنار برجستگی کاپوت و باله‌ی عقب به‌عنوان آپشن عرضه شدند. مانند سال ۱۹۷۰، نسخه‌های ویژه و پرطرفدار چارجر مثل 500 و R/T و SE با نسل سوم همراه شدند. به‌دلیل مصرف سوخت زیاد، تنها ۶۳ دستگاه از مدل ۱۹۷۱ چارجر R/T با پیشرانه‌ی ۴۲۶ همی تولید شد. علاوه‌براین، تولید مدل‌های 440 Six Pack و سری رنگ‌های Hi-Impact هم متوقف شد. سال ۱۹۷۲ نسخه‌ی Rallye چارجر معرفی شد تا جای خالی R/T را پر کند. همچنین، با تنظیم قوانین جدید آلایندگی در آمریکا، نهایت قدرت خروجی از پیشرانه‌های ۶ سیلندر خطی به ۸ سیلندر Vشکل کاهش یافت. در دو سال پایانی نسل سوم چارجر، ابعاد بدنه کمی بزرگ‌تر شد و طراحی جلوپنجره و چراغ عقب تغییر کرد. چارجر ۱۹۷۳ پرفروش‌ترین مدل نسل سوم بود تا با پایان عمر خودروهای عضلانی آمریکایی کلاسیک، چارجر به کلاس دیگری وارد شود.

در اواسط دهه‌ی ۱۹۷۰، کلاس خودروهای کوپه و کروک لوکس انتخاب اول دیترویت شد؛ بنابراین، چارجر هم برای دورماندن از بحران سوخت و جریان تلف‌شدن خودروهای عضلانی، راحتی و لوکس‌بودن را جایگزین پیشرانه‌های قدرتمند کرد. سال ۱۹۷۵ هر دو مدل چارجر و کرایسلر کوردوبا (Cordoba) براساس پلتفرم B تولید شدند. چارجر انواع نسخه‌های پرطرفدار گذشته را کنار گذاشت و فقط در مدل SE با پیشرانه‌های ۵.۲ و ۵.۹ و ۶.۶ لیتری V8 با نهایت قدرت ۱۹۰ اسب‌بخار و سرعت ۱۹۲ کیلومتربرساعت فروخته شد. پس از فروش ۳۰,۰۰۰ دستگاه در سال ۱۹۷۵، مدل ۱۹۷۶ چارجر با چهار نسخه‌ی استاندارد، اسپرت، SE و دیتونا عرضه شد. نسخه‌های استاندارد و اسپرت با SE و دیتونا تفاوت داشتند و درحقیقت، همان مدل ۱۹۷۵ دوج کرونت دودر با پیشرانه‌ی ۳.۷ لیتری بودند. به‌لطف بازگشت کد دیتونا، چارجر در سال ۱۹۷۶ بیش از ۶۵,۰۰۰ مشتری پیدا کرد. فروش آخرین چارجر براساس پلتفرم B بسیار کاهش یافت؛ به‌طوری‌که در سال ۱۹۷۸ کمتر از ۳,۰۰۰ از این مدل تولید شد.

پس از چند سال استراحت، سرانجام نسل پنجم چارجر بسیار متفاوت‌تر از گذشته رونمایی شد. چارجر ۱۹۸۱ حالا هاچ‌بک دیفرانسیل‌جلو با پیشرانه‌ی ۴ سیلندر خطی بود که براساس پلتفرم L کرایسلر تولید شده بود. چارجر دراصل، نسخه‌ی پرفرمنس هاچ‌بک دوج Omni 024 بود. نسخه‌ی چارجر با دریچه‌‌ی هواکاپوت، تجهیزات اضافی، اسپویلر عقب و طرح Charger 2.2 از Omni 024 استاندارد متمایز می‌‎شد. این مدل از پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۲.۲ لیتری با قدرت ۹۴ اسب‌بخار و نهایت سرعت ۱۶۷ کیلومتربرساعت استفاده می‌کرد. بازگشت چارجر پس از چند سال غیبت در قالب مدل هاچ‌بک برای بسیاری از طرفداران پذیرفتنی نبود؛ اما تولید هاچ‌بک مصرفی در دهه‌ی ۱۹۸۰ برای دوج ضروری بود تا نام چارجر را زنده نگه دارد. از سوی مقابل، کرول شلبی فقید وارد عمل شد تا شهرت چارجر بیش‌ازاندازه به‌حاشیه نرود. سال ۱۹۸۳ نسخه‌ی Shelby Charger با قدرت ۱۰۷ اسب‌بخار و طراحی جوان‌پسند و سیستم تعلیق بهینه‌شده رونمایی شد. تغییرات انگشت‌شمار نسخه‌ی مخصوص شلبی در سال‌های بعدی هم ادامه یافت. برای مثال، چارجر شلبی هاچ‌بک در سال ۱۹۸۵ با پیشرانه‌ی توربوشارژر و قدرت ۱۴۶ اسب‌بخار در ۸,۲۵۱ دستگاه تولید شد.

شلبی برای آخرین سال تولید چارجر هاچ‌بک برنامه‌‌ی ویژه‌ای داشت. او حدود ۱,۰۰۰ دستگاه از مدل ۱۹۸۷ چارجر را دراختیار گرفت تا نسخه‌‌های ویژه‌‌ی موسوم به GLH و GLHS را تولید کند که از سرواژه‌های عبارت Goes Like Hell به‌معنی «فوق‌العاده پرسرعت» نام‌گذاری شده بودند. این دو مدل خاص، تنها با رنگ سیاه و نشان Shelby به‎جای Dodge عرضه شدند. شلبی علاوه‌بر بهینه‌سازی کامل سیستم تعلیق با قطعات افترمارکت مثل Koni و لاستیک گودیِر از توربوشارژر و اینترکولر بزرگ‌تر استفاده کرد تا نهایت قدرت این دو نسخه به ۱۷۵ اسب‌بخار برسد. تلاش شلبی برای تولید نسخه‌ی پرقدرت و جذاب از نسخه‌ی هاچ‌بک باعث شد با وجود تفاوت این مدل با نسل‌های گذشته، نام چارجر همچنان در یادها باقی بماند تا در فرصت مناسب و براساس وضعیت بازار، دوج دوباره چهره‌ی واقعی این مدل را نشان دهد. مدیران ارشد دوج و کرایسلر برای تولید مدلی تمام‌عیار از چارچر زمان زیادی طلب کردند تا سرانجام نسل ششم این مدل به‌عنوان خودرو پرقدرت آمریکایی در کلاس سدان بزرگ تولید شود.

پس از گذر از دوران سخت و در اواسط دهه‌ی ۲۰۰۰، نسل جدید دوج چارجر براساس پلتفرم LX کرایسلر مشابه لانچیا Thema و کرایسلر 300 ساخته شد. نسل ششم چارجر حالا سدانی بزرگ با پیشرانه‌های V6 و V8 بود که هر دو سیستم انتقال قدرت محورعقب و تمام‌چرخ محرک را دراختیار داشت. نسخه‌های مختلف چارجر ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ از پیشرانه‌های ۶ سیلندر کرایسلر و ۸ سیلندر هِمی استفاده می‌کردند. قدرتمندترین نسخه از چارجر نسل ششم مدل SRT-8 بود که از پیشرانه‌ی ۸ سیلندر Vشکل ۶.۱ لیتری هِمی، ۴۲۵ اسب‌بخار قدرت و ۵۷۰ نیوتن‌متر گشتاور می‌گرفت. چارجر SRT-8 به جعبه‌دنده‌ی ۵ سرعته‌ی اتوماتیک مجهز بود و در زمانی حدود ۵ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسید. از نسخه‌های دیگر چارجر ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ می‌توان به Daytona R/T ،Super Bee ،DUB Edition ،R/T ،SE و SXT اشاره کرد. در طول ۵ سال تولید نسل ششم چارجر، بزرگ‌ترین تغییرات شامل تزیین‌های بدنه و چراغ‌ها و فضای داخلی در مدل‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ رخ داد. نسل ششم دوج چارجر در کلاس‌های مختلف مسابقات نسکار هم شرکت کرد و سرانجام از سال ۲۰۱۳، این رقابت‌ها را کنار گذاشت.

نسل ششم چارجر در کلاس سدان تقریبا مدلی موفق برای کرایسلر و دوج بود؛ به‌همین‌دلیل، نسل هفتم هم در این کلاس ادامه‌ی حیات داد. سال ۲۰۱۱، چارجر با تغییرات ظاهری نه‌چندان زیاد، اما پلتفرم جدید LD کرایسلر رونمایی شد. چارجر ۲۰۱۱ به‌‌ویژه در نمای جانبی و عقب با تمرکز مستقیم به مدل‌های قدیمی دهه‌ی ۱۹۷۰ طراحی شده بود. دریچه‌های هوای جانبی جدید، چراغ‌های جلو با طراحی مدرن‌، جلوپنجره‌ی تهاجمی، خطوط بدنه‌ی مشخص‌تر و بازطراحی کامل چرغ‌های عقب از ویژگی‌های درخورتوجه ظاهر بیرونی چارجر ۲۰۱۱ است. همراه تغییرات ظاهری جدید چارجر هفتم به پیشرانه‌ی V6 جدید کرایسلر با کد Pentastar و همچنین نمونه‌ی ۳.۵ لیتری High-Output هم مجهز شد. نسخه‌ی R/T نیز در اولین سال تولید با مشخصاتی چون پیشرانه‌ی ۸ سیلندر Vشکل ۵.۷ لیتری هِمی، ۳۷۰ اسب‌بخار قدرت، رینگ‌های ۲۰ اینچی، نهایت سرعت ۲۴۰ کیلومتربرساعت و زمان کمتر از ۵.۵ ثانیه در آزمایش سرعت صفر تا ۱۰۰ کیلومتربرساعت فروخته شد. پس از موفقیت دپارتمان تیونینگ اختصاصی گروه فیات‌کرایسلر موسوم به فناوری جاده و پیست (Street & Racing Technology) یا به‌اختصار SRT، چارجر SRT-8 در سال ۲۰۱۲ عرضه شد.

SRT-8 مدل ۲۰۱۲ از پیشرانه‌ی V8 هِمی با حجم ۶.۴ لیتر، ۴۷۰ اسب‌بخار قدرت، جعبه‌دنده‌ی ۵ سرعته‌ی خودکار، ترمزهای چهار پیستونی برمبو و سیستم تعلیق فعال استفاده می‌کرد. SRT-8 جدید که ۴۵ اسب‌بخار قدرت بیشتری از نسل ششم چارجر دریافت کرده بود، با نهایت سرعت ۲۸۲ کیلوکتربرساعت در زمان ۴.۵ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسید. پس از معرفی چند نسخه‌ی مختلف از چارجر نسل هفتم و بسته‌های آپشن متفاوت، سال ۲۰۱۴ در نمایشگاه خودرو نیویورک فیس‌لیفت این مدل رونمایی شد. چارجر ۲۰۱۵ در جلوپنجره و چراغ‌های جلو و نمای رو‌به‌رو کاملا تغییر کرد. تیم طراحی دوج اعلام کرد برای تولید فیس‌لیفت، از طراحی چارجر ۱۹۶۹ الهام گرفته‌اند. برای نمایش هرچه‌بهتر مدل جدید، نسخه‌ی R/T چارجر دوباره احیا شد. این نسخه از پیشرانه‌ی هِمی V6 با حجم ۵.۷ لیتر و قدرت ۳۷۰ اسب‌بخار بهره می‌برد. از سال ۲۰۱۵ تابه‌امروز، چند نسخه و آپشن ارتقای قوای فنی (مثل نسخه‌ی R/T Scat Pack) به چارجر هفتم اضافه شده؛ اما بزرگ‌ترین و برجسته‌ترین تمام این نسخه‌ها، عرضه‌ی مدل SRT Hellcat است. قدرتمندترین نسخه از نسل هفتم دوج چارجر با نهایت سرعت ۳۲۸ کیلومتربرساعت و زمان ۱۱ ثانیه در درَگ ۴۰۰ متری، به پیشرانه‌ی ۸ سیلندر Vشکل ۶.۲ لیتری هِمی، سوپرشارژر ۲.۴ لیتری، ۷۰۷ اسب‌بخار قدرت و ترمزهای ۶ پیستونی برمبو مجهز شده است. دوج چارجر SRT Hellcat که هم‌اکنون قدرتمندترین سدان تولیدی کارخانه‌ای جهان است، برای رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت فقط به ۳.۸ ثانیه زمان نیاز دارد.

در طول چند دهه‌ی گذشته، روند تکامل دوج چارجر بسیار جالب است؛ خودرویی که به‌عنوان مدل قدرتمند آمریکایی متولد و در طول چند سال به یکی از محبوب‌ترین‌ها تبدیل شد. وضعیت بازار خودرو و بحران سوخت به‌گونه‌ای پیش رفت که چارجر برای حفظ یادش، تغییر کلاس داد و سرانجام، با قدرت تمام‌عیار دوباره احیا شد. درحال‌حاضر، چارجر منتظر تصمیم مدیران ارشد دوج و کرایسلر است. باتوجه‌به تقاضای اندک بازار از مدل‌های سدان و رونق فناوری برقی، باید دوباره منتظر خواب عمیق چارجر باشیم؟ چارجر پیشرانه‌ی V8 هِمی را کنار می‌گذارد؟ چارجر برقی؟ اصلا نسل هشتم چارجر تولید می‌شود؟ باید دید وضعیت بازار مانند سال‌های گذشته، نام ماندگار چارجر را به کدام سو خواهد برد.

شما طرفدار کدام نسل و مدل از چارجر هستید؟ کلاسیک یا مدرن یا هاچ‌بک ۱۰۰ اسب‌بخاری؟ از دیدگاه شما، نسل جدید دوج چارجر چه سرنوشتی خواهد داشت؟ لطفا دیدگاه‌های خود را با ما و دیگر مخاطب‌های زومیت در میان بگذارید.