مزایا و معایب محدوده DRS در مسابقات فرمول یک چیست؟

شبیه‌سازی‌هایی که برای اندازه‌گیری تاثیرات تغییرات قانون آیرودینامیکی ۲۰۱۹ در فرمول یک صورت گرفته است، نشان می‌دهد که در برخی مسابقات امسال، سبقت‌گیری می‌تواند تا ۵۰ درصد نیز افزایش یابد. ساده بودن بال‌های جلو، بال‌های کناری و دریچه‌های ترمز، به‌علاوه بال عقب ساده‌تر و بزرگ‌تر، در فصل جدید باعث خواهد شد تا خودروها بتوانند رقابت نزدیک‌تری با همدیگر داشته باشند و اثر سیستم کاهش درگ (DRS) را افزایش دهند. 

رانندگان مطمئن نبودند که پس از مسابقه افتتاحیه فصل ۲۰۱۹ در استرالیا، قوانین جدید تفاوت زیادی ایجاد کنند؛ اما در گرندپری فرمول یک بحرین که در آن منطقه DRS سوم نیز اضافه شد، تفاوت بیشتری به چشم می‌خورد. در همین راستا، نیکولاس تامبازیس گفت:

شبیه‌سازی خودروهای ۲۰۱۸ با استفاده از قوانین آیرودینامیکی ۲۰۱۹ نشان می‌دهد که بسته به نوع پیست، مسابقات دلگرم‌کننده‌تری خواهیم داشت. ما در استرالیا انتظار تغییر قابل‌توجهی نداشتیم، زیرا پیست ملبورن مسیر دشواری دارد و رقابت در آن بسیار سخت است. اما شبیه‌سازی‌های جدید نشان می‌دهد که در برخی پیست‌ها قابلیت سبقت‌گیری تا ۱۰ درصد افزایش می‌یابد. همچنین انتظار می‌رود که در برخی مسابقات نیز این رقم به شکل قابل‌توجهی افزایش یابد و احتمالاً به ۵۰ درصد برسد. البته این بازخوردی است که از شبیه‌سازی‌های دریافت کرده‌ایم و نتیجه واقعی درضمن فصل به خوبی مشخص خواهد شد.

تامبازیس همچنین افزود:

تغییرات قوانین فرمول یک برای فصل ۲۰۱۹، واکنشی به قدرت و پیچیدگی آیرودینامیکی خودروها در سال ۲۰۱۸ است که آن‌ها را به سطح جدیدی خواهد رساند. بال عقب بزرگ‌تر در حقیقت شرط ایمنی برای تکمیل سایر تغییرات در جهت بهبود روندها است. درنظرگرفتن خودروها در هنگام آزمایش واقعی و جستجوی روش‌های خاص، بدون شک به ما کمک می‌کند که تغییراتی در قوانین ایجاد کنیم. به‌طور کلی من از تغییرات آیرودینامیکی فصل ۲۰۱۹ راضی هستم. البته قطعاً فکر نمی‌کنم که به مقصد نهایی خود دست یافته‌ایم، اما بدون گذشتن از این مسیر، نمی‌توان به اهداف خوب رسید. بااین‌حال اگر روند تغییرات را در نظر نگیریم و بخواهیم بدون بازخورد عمل کنیم، قوانین فرمول یک در سال ۲۰۲۱ بسیار ضعیف خواهند بود. در تلاش برای رسیدن به اهداف بزرگ، فصل ۲۰۱۹ می‌تواند تمرینی بسیار مفید باشد و به اثرات خوبی ختم شود. هیجان‌انگیز بودن فصل جاری به این بستگی دارد که تیم‌ها چگونه با یکدیگر هماهنگ باشند.

انتقادات فراوانی درباره DRS مطرح می‌شود از جمله اینکه برخی می‌گویند چنین چیزی مصنوعی، نوعی مسابقه غیرواقعی و دلسردکننده سبقت‌های واقعی است؛ زیرا باعث می‌شود تا رانندگان به‌جای انجام حرکات خطرپذیر برای سبقت‌گیری، با هوشمندی منتظر نزدیک شدن به منطقه DRS باشند و چنین چیزی از لذت مسابقه واقعی جلوگیری می‌کند. 

فرمول یک باید به جایگاهی برسد که خودروهایی تقریباً هم‌سطح بتوانند به‌طور طبیعی و بدون کمک، سبقت بگیرند. چنین سبقت‌هایی در تمام پیچ‌ها و دورها انجام می‌شود و شاید همه دوست دارند چنین چیزی در مسابقات واقعی اتفاق بیفتد. اما باید دانست که DRS بهترین و مناسب‌ترین گزینه برای زمان حال به شمار می‌رود. یکی از مشکلاتی که هم‌اکنون در فرمول یک وجود دارد، مسئله هوای مغشوش (Dirty Air) ایجادشده پشت خودروی پیشرو است که هنوز راه‌حل مناسبی برای آن وجود ندارد.

بیایید نگاهی به DRS بیاندازیم و ببینیم که دقیقاً چه کاری انجام می‌دهد. درحالی‌که DRS تنها در مسیرهای مستقیم فعال می‌شود، پیچ‌ها هنوز با مشکل مواجه هستند. جریان هوای آرام عبوری از خودروی فرمول یک به‌لطف اجزای آیرودینامیکی،‌ باعث افزایش نیروی روبه‌پایین (داون‌فورس) و تعادل آیرودینامیکی خودرو می‌شود. آن‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند تا داون‌فورس ایجاد کنند و با ایجاد تعادل آیرودینامیکی، باعث افزایش سرعت خودرو در پیچ‌ها شوند. اما هوای مغشوش و مزاحم ایجادشده توسط خودروی جلویی که به سمت خودروی تعقیب‌کننده می‌آید، باعث کاهش داون‌فورس و تعادل آیرودینامیکی آن در پیچ‌ها خواهد شد. به این معنی که خودروی عقب تحت تاثیر جریان هوای مغشوش نمی‌تواند به اندازه کافی سرعت بگیرد تا بتواند فاصله خود را برای سبقت‌گیری کاهش دهد. چنین اتفاقی در پیچ‌ها با اثر بیش‌فرمانی، کم‌فرمانی و فقدان چسبندگی آیرودینامیکی همراه است و در مجموع به ضرر خودروی تعقیب‌کننده تمام می‌شود.

حال دو خودرو را در شرایط واقعی مسابقه در نظر بگیرید که چسبیده به‌هم از پیچ عبور می‌کنند؛ خودروی پیش‌رو به‌دلیل استفاده از هوای آزاد قابلیت بیشتری برای استفاده از قابلیت‌های آیرودینامیکی و داون‌فورس دارد، درحالی‌که خودروی تعقیب‌کننده به‌دلیل هوای مغشوش قابلیت کمتری برای سبقت‌گیری دارد و زمان زیادی را از دست می‌دهد. حال هنگامی که خودروها وارد مسیر مستقیم می‌شوند، باز هم خودروی عقبی دارای مزیت کمتری برای سرعت‌گیری است. در چنین شرایطی اگر DRS فعال شود، می‌تواند زمان ازدست‌رفته را برای خودروی تعقیب‌کننده تاحدودی جبران کند و مانع از یک‌طرفه شدن مسابقه شود.

در حقیقت اصل اساسی پشت DRS، ایجاد شانس بیشتر برای رقابت خودروی تعقیب‌کننده است. در فصل ۲۰۱۹ فرمول یک، بال‌های جلوی خودروها و اجزای آیرودینامیکی برای ایجاد جریان گردابی و مغشوش، محدود شده‌اند. همچنین در فصل جاری اندازه بال عقب و شکاف بازشده توسط DRS افزایش یافته‌اند تا تفاوت بسیار بیشتری در حالت فعال شدن DRS نسبت به سال‌های گذشته اتفاق بیفتد. در نتیجه با قوانین جدید فدراسیون بین‌المللی اتومبیل‌رانی می‌توان منطقه DRS را از مناطق ترمزگیری دورتر کرد و مسافت فعال‌سازی آن را کاهش داد. بنابراین باتوجه‌به فقدان راه‌حلی برای مشکل هوای مغشوش، می‌توان DRS را همچنان بهترین گزینه برای شرایط کنونی دانست.

پیشنهادهایی نیز به‌عنوان جایگزین مطرح شده است که از جمله می‌توان به استفاده بدون محدودیت تمام راننده‌ها از DRS و اعمال سیستمی عادلانه برای سبقت‌گیری خودروها اشاره کرد. البته برخی نیز به این نکته اشاره کرده‌اند که از DRS برای تمام راننده‌ها و در هر قسمتی از پیست استفاده شود، اما زمان استفاده از آن برای رانندگان محدود (بین ۱۰ تا ۲۰ ثانیه) باشد. استفاده نامحدود از DRS باعث بهبود شرایط خودروهای پیش‌رو می‌شود و مزیتی برای خودروهای تعقیب‌کننده نخواهد داشت. اما استفاده محدود ۱۰ تا ۲۰ ثانیه‌ای از لحاظ تئوری مناسب به نظر می‌رسد.

در قوانین آیرودینامیکی امسال شاهد کاهش محدوده DRS نخواهیم بود و برعکس تعداد این مناطق (بسته به پیست) افزایش می‌یابند. این تغییر باعث شد تا در بحرین شاهد افزایش تعداد سبقت‌های رانندگان باشیم و موردی است که طرفداران فرمول یک نیز از آن لذت می‌برند. بااین‌حال هنوز هم DRS، مخالفان و موافقانی دارد؛ تاثیر استفاده از DRS در دو مسابقه ابتدایی فرمول یک ۲۰۱۹ و به‌خصوص گرندپری بحرین به‌حدی آشکار بود که باعث شد تا گلن فریدمن با استوارت کادلینگ و اد استراو به گفت‌وگو بنشیند. در مناظره‌ای که بین این دو نفر شکل گرفت، استوارت کادلینگ درباره DRS گفت:

من در مجموع از منتقدان DRS بوده‌ام، زیرا باعث مصنوعی شدن سبقت‌ها و تغییر شرایط مسابقه می‌شود؛ مسابقه را از حالت طبیعی خارج می‌کند و جذابیت خاصی ندارد. قوانینی که طی ۱۰ سال اخیر اجرایی شده‌اند، بسیار مشکل‌ساز هستند و برای خودروهای عقب، دردسر زیادی ایجاد می‌کنند. من از اینکه هدف فصل ۲۰۱۹، افزایش سبقت‌گیری عنوان شده احساس نگرانی می‌کنم. از نظر من افزایش تعداد مناطق DRS در بحرین به ۳ عدد، بسیار زیاد و غیرضروری بود.

گلن فریدمن در ادامه می‌پرسد که افزایش قدرت و تعداد مناطق DRS در مسابقات فرمول یک ۲۰۱۹ به یک روند تبدیل شده است. نظر شما چیست؟

اد استراو در این زمینه گفت:

سؤال خوبی است و به نظر من باید از نظر تعامل میان دو خودروی جلوی و عقب به این موضوع نگاه کرد. به‌عنوان مثال رقابت چارلز لکلرک و سباستین فتل از تیم فراری در گرندپری بحرین را در نظر بگیرید که باعث شد تا حمله‌ و پاسخ جالبی میان آن‌ها شکل بگیرد. به نظر من تعداد مناطق DRS موضوع مهمی نیست و باید به مسافت محدوده DRS توجه کنیم. تنظیم فاصله محدوده DRS و قرار دادن آن در فاصله‌ای دور نسبت به مناطق ترمزگیری، می‌تواند تاثیر زیادی بر نحوه تعامل خودروهای جلویی و تعقیب‌کننده داشته باشد. البته چنین چیزی بستگی زیادی به خودروهای تیم‌ها دارد و ما باید نحوه کارکرد خودروها را در طول فصل مشاهده کنیم و بعداً درباره تغییر قوانین DRS در آینده تصمیم بگیریم. 

استوارت کادلینگ در ادامه گفت:

به نظر من سبقت‌های غیرطبیعی مسخره است؛ چیزی که باعث محدود شدن سبقت‌گیری رانندگان در مسابقات می‌شود، مشکلات مربوط‌به تایر است و ارتباط چندانی با DRS ندارد. مسئولان برگزاری به‌دنبال اعمال اراده خود درباره DRS هستند و توجهی به علت مشکلات ندارند. به نظر من یکی از آثار ناخواسته این سیاست، کاهش تعداد گزینه‌های استراتژیک تیم‌ها خواهد بود.

اد استراو نیز گفت:

من مشکلی با وجود مناطق DRS در بخش‌های مستقیم پیست ندارم. با مشکل به‌وجودآمده باید به‌صورت اساسی روبه‌رو شویم و راه‌حلی خوب برای آن پیدا کنیم. به نظر باید تا سال ۲۰۲۱ منتظر بمانیم تا قوانین تکامل یابند و شاید هم روزی به این نتیجه برسیم که DRS در فرمول یک وجود نداشته باشد.