چرا بوش به‌دنبال تحول در صنعت تاکسی هوایی است؟
تاکسی‌های هوایی فراتر از فیلم‌های علمی‌تخیلی به حضور در دنیای واقعی نزدیک می‌شوند. کارشناسان یکی از نهادهای مشاوره‌ای در بوستون آمریکا پیش‌بینی کرده‌اند تا سال ۲۰۳۰، حدود یک‌میلیارد مسیر ثابت برای سفرهای هوایی درون‌شهری مردم دنیا راه‌اندازی خواهد شد که همگی به فناوری خودران بدون خلبان مجهز خواهند بود. برای رسیدن به این هدف و تحقق رؤیای جاده‌های بی‌نهایت، بوش گروه حسگرهای جدیدی با نام تجاری پلاگ اند پلی (Plug and Play) را رونمایی کرده است.
این دسته از حسگرها، از حسگرهای شتاب (MEMS) بهره می‌برند که حرکت هواپیما در جهات مختلف را ثبت می‌کند. علاوه‌براین، حسگرهای دیگری هم وجود دارند که جهت حرکت را تشخیص می‌دهند. حسگرهای مغناطیسی مثل قطب‌نما عمل می‌کنند و حسگرهای فشارسنج که ارتفاع هواپیما را تشخیص می‌دهند، به اندازه‌گیری دقیق سرعت لحظه‌ای کمک خواهند کرد.
دستگاه ساخت بوش در‌مقایسه‌با سیستم‌های موجود در صنعت هوانوردی، چند برتری بسیار مهم فیزیکی دارد؛ چراکه وزن و حجم کمتری به هواپیما تحمیل می‌کند. بسیاری از حسگرهای این تجهیزات، از مدت‌ها قبل در خط‌تولید بوش وجود داشتند و در محصولات پرتقاضایی مثل ترمز ضدقفل و سیستم‌های حفظ تعادل خودرو (ESP) استفاده می‌شدند. مارکوس پرنتیس، یکی از مدیران ارشد بوش، نقش مهمی در توسعه‌ی تجهیزات مرتبط با تاکسی‌های هوایی دارد. وی اهمیت گروه حسگرهای بوش را برای خبرنگاران این‌چنین توضیح داد:
با راه‌حل پیشنهادی بوش تلاش می‌کنیم پرواز برای عامه‌ی مردم با تاکسی‌های پرنده مقرون‌به‌صرفه و فراگیر شود. در‌مقایسه‌با سیستم حمل‌و‌نقل امروزی، تاکسی‌های هوایی می‌توانند در مدتی که خودرو جاده‌ای مسیر ۱۰ کیلومتری را طی می‌کند، ۳۰۰ کیلومتر پرواز کنند. ما در‌حال‌مذاکره با شرکت‌های فعال درزمینه‌ی تاکسی هوایی و خودروسازی هستیم تا ضمن همکاری با استارتاپ‌ها، خودروهای پرنده وارد خدمات حمل‌و‌نقل اشتراکی شوند. زمان معرفی و فعالیت واقعی این فناوری، بیش از اولین مکانی اهمیت دارد که آن را استفاده خواهد کرد.
صحبت‌های مارکوس پرنتیس فراتر از ایده‌پردازی است و ریشه‌ی عملی دارد. کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند اولین تاکسی‌های هوایی تا سه سال دیگر به فعالیت گسترده مشغول شوند و درحدود سال ۲۰۲۵، این سیستم‌های حمل‌و‌نقل مجهز به فناروی تمام‌خودران یا نیمه‌خودران کار کنند.
مؤسسه‌ی رولند برگر آلمان که به‌عنوان نهادی جهانی در امور مشاوره استراتژی کار می‌کند؛ فعالیت ۳ هزار تاکسی پرنده تا ۵ سال آینده را پیش‌بینی کرده است. این مؤسسه عنوان می‌کند؛ تعداد تاکسی‌های هوایی تا سال ۲۰۳۰ به ۱۲ هزار دستگاه افزایش خواهد یافت و سال ۲۰۵۰، حدود ۱۰۰ هزار نمونه در دنیا خواهد بود. مؤسسه‌ی مشاور مالی و اقتصادی مورگان استنلی هم به موضوع تاکسی‌های هوایی، توجه کرده است و ارزش این تجارت را تا سال ۲۰۴۰، حدود ۱.۵ میلیارد دلار، برآورد می‌کند. با این اوصاف، دلیل سرمایه‌گذاری گسترده‌ی شرکت‌های مختلف روی تاکسی‌های هوایی از نظر اقتصادی، توجیه‌پذیر است.
هفته‌ی گذشته، استارتاپ لیلیوم‌جت در آلمان، اولین آزمایش خود روی هواپیمای پنج‌سرنشینه را با موفقیت به‌پایان برد. شرکت چینی ای‌هانگ (Ehang)، شرکت فعال درزمینه‌ی تولید تجهیزات الکترونیک، پروژه‌ی ساخت کوادکوپتر (بالگرد چهارملخه) را با هدف حمل انسان دنبال می‌کند. افزون‌براین، لری پیج، هم‌بنیان‌گذار گوگل، در شرکتی به‌نام کیتی‌هاوک (Kittyhawk) سرمایه‌گذاری کرده و از مقام‌های دولت نیوزیلند اجازه‌ی آزمایش تاکسی هوایی با فناوری خلبان خودکار و حالت عمودپرواز (VTOL) را گرفته است. به‌تازگی، شهر دبی هم میزبان بالگرد ۱۸ ملخه ولوکوپتر (Volovopter) بود که تلاش می‌کند در بازار تاکسی هوایی، نقش شرکت تاکسی اینترنتی اوبر را بازی کند.
شرکت‌های ایروموبیل و ورتیکال ارواسپیس، جابی‌ایویشن و غول‌های هوانوردی، نظیر بوئینگ و ایرباس و بل، مشغول کار روی پروژ‌های مرتبط با تاکسی‌های هوایی هستند. علاوه‌براین، بیش از ۱۰۰ نمونه هواپیما یا هلیکوپتر برقی در دنیا ساخته شده است.
مهندسان بوش پروازهای آزمایشی با استفاده از سیستم‌های خود را سال آینده برفراز لس‌‌آنجلس و دالاس و سنگاپور آغاز خواهند کرد. هرالد کروگر، مدیر دپارتمان الکترونیک خودرو، در توضیح استراتژی بوش برای فعالیت در ساخت تاکسی‌های هوایی می‌گوید:
بوش برای ایفای نقشی مهم در آینده‌ی این صنعت برنامه دارد.