برترین خودروهای تویوتا؛ سال‌های ۱۹۳۶ تا ۲۰۱۹

تویوتا امروز به‌عنوان بزرگ‌ترین برند خودروساز جهان شناخته می‌شود که محصولاتش، نماد کیفیت و قیمت مناسب هستند. اما اولین قدم برای شکل گرفتن امپراتوری تویوتا، سال ۱۹۲۴ با تلاش‌های ساکیچی تویودا، یکی از برترین مخترعان ژاپنی برداشته شد؛ اولین‌بار این شرکت ژاپنی با نام تولیدکننده‌ی دستگاه‌های بافندگی خودکار تویودا (Toyoda Automatic Loom Works) جان گرفت. بنابراین در آن زمان تویوتا خودروساز نبود، بلکه در در صنایع تولید انواع ماشین‌آلات و دستگاه‌های بافندگی و نساجی فعالیت می‌کرد.

تویوتا AA

محصول سال ۱۹۳۶

پس از تولید مدل پروتوتایپ A1، تویوتا اولین خودروی خود را با کد AA در سال ۱۹۳۶ رونمایی کرد. اولین محصول تویوتا و صنعت خودروسازی ژاپن، در دو مدل سدان AA و کروک AB دیفرانسیل عقب، به پیشرانه‌ی ۶ سیلندر خطی ۳/۴ لیتری با قدرت ۶۲ اسب‌بخار و جعبه‌دنده‌ی دستی ۳ سرعته مجهز بود. تویوتا برای تولید بخش‌های مختلف اولین خودرو که حمایت دولت ژاپن را هم کنارش داشت، از مدل‌های آمریکایی الهام گرفت؛ طراحی کلی مشابه کرایسلر ایرفلو (Airflow) بود، پیشرانه براساس محصولات شورولت و شاسی و سیستم برق هم با الهام از خودروهای فورد تولید شدند. مهندس‌های تویوتا برای تولید مدل AA و AB، آزمایش‌های متعددی با ۶ دستگاه از نسخه‌ی پروتوتایپ A1 انجام داده بودند؛ پیکاپ G1 هم براساس A1 شکل گرفت. مدل AA که در ۱٬۴۰۴ دستگاه تولید شد را به دلیل اینکه سرآغاز محصولات متنوع تویوتا و خودروسازی ژاپن بود، به این فهرست اضافه کرده‌ایم.

تویوتا AE

محصول سال ۱۹۳۹

تویوتا AA از سال ۱۹۳۶ تا ۱۹۴۳ در چند مدل مختلف روی خط تولید ماند تا زیرساخت مستحکمی برای نسل جدید محصولات این شرکت ژاپنی باشد. مدل‌های AB و AC با ظرفیت تولید به‌ترتیب ۳۵۳ و ۱۱۵ دستگاه همان تویوتا AA با کمی تغییر جزئی بودند؛ کیچیرو تویودا قصد داشت خودروهای EA و EB را هم براساس مدل AA به خط تولید اضافه کند، اما به‌علت محدودهای موجود در جنگ جهانی دوم، این دو نسخه هیچ‌وقت به بازار نرسیدند. دومین خودروی تویوتا که در مقایسه با AA تغییر بیشتری داشت، مدل AE بود. تویوتا در طراحی مدل AE به‌سراغ خودروهای آمریکایی نرفت؛ بلکه ولوو PV60 را الگو قرار داد. البته PV60 که اولین خودروی سوئدی‌ها پس از جنگ جهانی دوم بود، خود براساس پونتیاک دلاکس (Pontiac Deluxe) محصول سال ۱۹۳۹ طراحی شده بود. ابعاد کلی تویوتا AE از مدل AA کوچک‌تر بود و از پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۲/۴ لیتری با قدرت ۴۵ اسب‌بخار در ۲۸۰۰ دوربردقیقه استفاده می‌کرد. از مدل AE که به نهایت سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسید، در طول دو سال ۷۶ دستگاه تولید شد.

تویوتا SA

محصول سال ۱۹۴۷

پس از جنگ جهانی دوم، تویوتا با ایده‌ای جدید و بدون الهام گرفتن از محصولات آمریکایی به خودروسازی بازگشت؛ تولید خودروهای کوچک و خوش‌قیمت. اولین خودروی تویوتا که پس از جنگ جهانی دوم با این ایده تولید شد، مدل SA با سیستم تعلیق مستقل در چهار چرخ، طرحی آیرودینامیک بدنه مشابه فولکس واگن بیتل و درهای کالسکه‌ای بود. کیچیرو تویودا مدل SA را براساس توصیه‌ی ماندگار پدرش تولید کرد؛ ساکیچی تویودا همیشه تأکید می‌کرد که «جلوتر از دیگران باش». از سال ۱۹۴۷ تا اواسط دهه‌ی ۱۹۶۰، خودروهای کوچک تویوتا با کد تویوپِت یا در زبان ژاپنی تویوپتو (Toyopet) تولید می‌شدند که این واژه به ابعاد کوچک بدنه اشاره داشت و SA اولین مدل با این نشان بود. مدل‌هایی مثل پیکاپ‌های SB و Stout درکنار خودروهای سواری کرون، مستر و کرونا با نام تویوپت تولید شدند. استفاده از نام تویوپت که تقریبا به یک برند تبدیل شده بود، با ورود تویوتا به بازار آمریکا متوقف شد؛ آمریکایی‌ها تویوپت را با اشاره به ابعاد خودرو و ترکیب واژه‌های اسباب‌بازی و حیوانات خانگی در زبان انگلیسی (Toys و Pets) مسخره می‌کردند.

نام تویوپت تا اواسط دهه‌ی ۱۹۶۰ در بازارهای دیگر تویوتا استفاده شد. تویوتا SA از سال ۱۹۴۷ تا ۱۹۵۲ تنها در ۲۱۵ دستگاه با پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۹۹۵ سی‌سی و ۲۷ اسب‌بخار قدرت در ۴۰۰۰ دوربردقیقه تولید شد. اهمیت مدل SA در بنیان‌گذاری ایده‌ی تولید خودروهای سواری کوچک با قیمت مناسب بود؛ درواقع این مدل را باید پدربزرگ بسیاری از محصولات مدرن تویوتا شناسایی کرد. تویوتا SA پس از بازدید و تحقیق مهندس‌های ژاپنی از محصولات و طرح‌های فولکس واگن و پورشه پیش از جنگ جهانی دوم شکل گرفته بود؛ به بیانی دیگر، تویوتا از معدود شرکت‌های ژاپنی بود که پس از پایان جنگ، به‌جای همکاری گسترده با آمریکایی‌ها و بریتانیایی‌ها، از طرح‌های آلمانی در خودروهایش به‌ویژه SA استفاده کرد. بسیاری از ویژگی‌های فولکس واگن بیتل و ایده‌ی فردیناند پورشه و آدولف هیلتر در تویوتا SA پیاده‌سازی شده است؛ تیم مهندسی تویوتا در مدل‌های بعدی شرکت هم از اصول طراحی اقتصادی بیتل کلاسیک الهام گرفت.

تویوتا لندکروزر

محصول سال ۱۹۵۳

چند مدل از خودروهای تویوتا در جهان بسیار معروف هستند؛ لندکروزر (Land Cruiser، تلفظ ژاپنی رندو کوروزا) یکی از این مدل‌ها است که باید از آن به‌عنوان خودرویی افسانه‌ای و قدیمی‌ترین محصول تویوتا که هنوز تولید می‌شود هم یاد کرد. قطعا در اولین نگاه از لندکروزر کلاسیک، یاد جیپ می‌افتیم؛ این شباهت اصلا بی‌دلیل نیست. داستان تویوتا لندکروزر از جایی شروع شد که ارتش ژاپن پس از اشغال فیلیپین در سال ۱۹۴۱، جیپ کلاسیک آمریکایی را دراختیار گرفت. به‌ دستور مقام‌های ارتش، تویوتا نسخه‌ای ژاپنی از جیپ البته با کمی تفاوت در طراحی بدنه تولید کرد؛ این مدل با کد Model AK شناخته شد. یک سال بعد، تویوتا مدل دیگری با کد AK10 تولید کرد که درواقع، پدربزرگ لندکروزر هم تعریف می‌شود. سال ۱۹۵۱، تویوتا به‌طور رسمی تولید نسخه‌ای نظامی از جیپ با کد BJ را آغاز کرد؛ این مدل از جیپ آمریکایی بزرگ‌تر و قدرتمندتر بود. دو سال بعد، مدل تولیدانبوه و جاده‌ای تویوتا جیپ BJ و کمی بعد FJ با پیشرانه‌های ۶ سیلندر خطی ۳/۴ و ۳/۹ لیتری از راه رسید؛ در آن دوران لندرور به‌عنوان رقیبی جدید و سرسخت از بریتانیا مطرح شد.

ژاپنی‌ها تصمیم گرفتند که برای رقابت همه‌جانبه با دیگر مدل‌ها، نامی اختصاصی برای خودرو جدیدشان داشته باشند؛ بنابراین در سال ۱۹۵۴، مدل لندکروزر برای اولین‌بار به‌ تولید رسید. تویوتا جیپ BJ یا اولین لندکروزر با قدرت ۸۴ اسب‌بخار و گشتاور ۲۱۵ نیوتن‌متر در مدل ۲/۴ لیتری تا سال ۱۹۵۵ در خط تولید باقی‌ ماند؛ مدل‌های J20 و J30 به‌عنوان نسل دوم لندکروزر از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۶۰ عرضه شدند. تویوتا لندکروزر تا امروز در ۹ نسل مختلف تولید شده و همواره نماد استقامت یک خودروی شاسی‌بلند آفرود تمام‌عیار با طول عمر باورنکردنی بوده است. آخرین نسل از تویوتا لندکروزر، مدل سال ۲۰۰۷ با کد J200 و پیشرانه‌های ۶ و ۸ سیلندر V شکل است که تا امروز با تغییراتی در طراحی بدنه و کابین و مشخصات فنی جزئی تولید شده است. آمار جدید نشان می‌دهد که به‌طور میانگین هر دستگاه تویوتا لندکروزر تا ۱۱ سال دراختیار یک مالک باقی می‌ماند. تولید این خودروی دوست‌داشتنی تا امروز به ۱۰ میلیون دستگاه رسیده است.

تویوتا کراون

محصول سال ۱۹۵۵

کراون (Crown، با تلفظ ژاپنی کوران) اولین خودروی تویوتا بود که در آمریکا عرضه شد. البته در ابتدا این مدل با برند تویوپت فروخته می‌شد که سپس به‌دلایلی که پیش‌تر ذکر شد، با نام کامل و رسمی تویوتا کراون به‌دست مشتری رسید. نسل اول تویوتا کراون در کلاس خودروهای لوکس با ابعاد متوسط در مدل‌های سدان و استیشن با پیشرانه‌های ۱/۵ و ۱/۹ لیتری ۴ سیلندر خطی و کدهای RS، RS20 و RS30 تولید شد. درهای عقب کالسکه‌ای و سیستم تعلیق مستقل در محور جلو از ویژگی‌های جذاب کراون کلاسیک بود. تویوتا کراون علاوه بر اینکه اولین محصول این شرکت در آمریکا بود، اولین خودروی سواری ژاپن است که به پیشرانه‌ی دیزل با قدرتی حدود ۴۰ اسب‌بخار مجهز شد. تویوتا مدل‌های بازار آمریکا از کراون را به انبوهی از تزئینات کروم بدنه، رادیو، بخاری و تایرهای کلاسیک با دیواره‌ی سفید رنگ مجهز کرد؛ رسانه‌ها و خبرنگاران آمریکایی در آن دوران به تویوتا کراون، لقب «کادیلاک کوچک» داده بودند. تویوتا کراون قدیمی‌ترین خودروی سواری و سدان این برند است که تا امروز تولید می‌شود؛ نسل پانزدهم این مدل سال گذشته با کد S220 و پیشرانه‌های ۴ سیلندر خطی و ۶ سیلندر V شکل رونمایی شد.

تویوتا کورونا

محصول سال ۱۹۵۷

مدل کورونا (Corona) از دو جهت در تاریخ اهمیت دارد؛ این مدل اولین خودروی تویوتا بود که در اروپا عرضه شد و بنابراین زیرساخت‌های لازم خط تولید بزرگ این شرکت در این قاره و به‌ویژه بریتانیا را ایجاد کرد. از طرفی، تویوتا کورونا زمینه‌ی لازم برای موفقیت تاریخی مدل کرولا را هم فراهم کرد. نسل اول تویوتا کورونا سال ۱۹۵۷ براساس مدل کراون با پیشرانه‌ی ۴ سیلندر یک لیتری و به‌عنوان دومین سدان شرکت عرضه شد. کورونا در مقایسه با کراون تغییرات درخودرتوجهی در بخش طراحی بدنه و قوای فنی داشت. پس از به‌راه افتادن خط تولید تویوتا کرولا، مدل کورونا در قالب سدانی بزرگ‌تر در سبد محصولات قرار گرفت؛ همان‌طور که در طول سال‌های گذشته دیده‌ایم، فروش خودروهای کامپکت و کوچک با قیمت اقتصادی و استهلاک پایین همیشه بیشتر از انتظار بوده است. بنابراین تویوتا با هدف عرضه‌ی بهترین خودروها در کلاس‌های مختلف، فقط ۱۰ نسل از مدل کورونا تا اوایل دهه‌ی ۲۰۰۰ تولید کرد؛ این تصمیم تاحدودی درست بود و در موفقیت بزرگ تویوتا کرولا و پرفروش‌ترین خودروی جهان، نقش مهمی داشت.

تویوتا پابلیکا

محصول سال ۱۹۶۱

تویوتا از سال ۱۹۵۴ به‌دنبال تولید خودرویی کاملاً اقتصادی، چیزی مشابه فولکس واگن بیتل بود. این مدل باید براساس ایده‌ی «خودروی ملی» دولت ژاپن تولید می‌شد؛ ابعاد کوچک، نهایت سرعت بیش از ۱۰۰ کیلومتربرساعت، وزن کمتر از ۴۰۰ کیلوگرم، مصرف سوخت حداکثر ۴ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر و کیفیت ساخت بالا به‌طوری که مشکل مهمی تا ۱۰۰ هزار کیلومتر کارکرد ایجاد نشود، از ویژگی‌های طرح خودروی ملی ژاپن بود. تیم مهندسی تویوتا با الهام از سیتروئن 2CV، پروژه‌ی تولید خودروی ملی پابلیکا (Publica) را آغاز کردند. باوجود اینکه دولت ژاپن اعلام کرده بود برای خودروهایی با حجم پیشرانه‌ بزرگ‌تر از ۵۰۰ سی‌سی مالیات بیشتری درنظر گرفته می‌شود، اما متخصص‌های تویوتا از این خطر قرمز عبور کردند؛ مهندس‌های تویوتا معتقد بودند که با پیشرانه‌ی ۵۰۰‌ سی‌سی، قدرت خودرو مناسب نخواهد بود، بنابراین نمونه‌ی بزرگ‌تر تا ۷۰۰ سی‌سی را انتخاب کردند.

حاصل کار، پیشرانه‌ای با حجم ۶۷۹ سی‌سی حجم، ۲ سیلندر باکسر، هواخنک و قدرت نهایی ۲۸ اسب‌بخار بود؛ این پیشرانه با کد U نیز معروف است. سری تولیدی اول مدل پابلیکا با کد UP10 و برندهای تویوپت و تویوتا سال ۱۹۶۱ به بازار عرضه شدند. البته مدلی که تویوتا در سال ۱۹۶۲ به کشورهای دیگر صادر کرد، به پیشرانه‌ی یک لیتری مجهز بود. از سال ۱۹۶۱ تا سال ۱۹۷۸، تویوتا پابلیکا در سه نسل مختلف و مدل‌های متنوع سدان، استیشن، کوپه، کروک و حتی پیکاپ تولید شد. تمام مدل‌ها و نسخه‌های تویوتا پابلیکا تنها در بدنه‌ی دودر طراحی و عرضه شدند؛ جایگزین اصلی این مدل، تویوتا استارلت (Starlet) شد.

تویوتا Sports 800

محصول سال ۱۹۶۵

مدل اسپرتس ۸۰۰، اولین خودروی تولیدی اسپرت تویوتا بود؛ البته پس از وارد شدن به خط تولید، این مدل در قالب نسخه‌ای ویژه از تویوتا پابلیکا رونمایی شد. مدل پیش تولید، از پیشرانه‌ی پابلیکا ۷۰۰ سی‌سی با قدرت ۲۸ اسب‌بخار استفاده می‌کرد اما مدل نهایی که سال ۱۹۶۵ عرضه شد، قوای محرکه‌ی بهتری داشت. تویوتا اسپرتس ۸۰۰ مدل ۱۹۶۵ به پیشرانه‌ی باکسر ۲ سیلندر ۷۹۰ سی‌سی با قدرتی حدود ۴۵ اسب‌بخار مجهز شد و نهایت سرعتش به ۱۶۰ کیلومتربرساعت می‌رسید. خودروی اسپرت و کلاسیک تویوتا، علاوه بر طراحی آیرودینامیک که حاصل خلاقیت طراح هواپیماهای جنگنده جنگ جهانی دوم بود، یکی از اولین مدل‌های خودروسازی با سقف تارگا هم شناخته می‌شود. تولید این مدل تا سال ۱۹۶۹ در بیش از ۳ هزار دستگاه ادامه داشت؛ تویوتا اسپرتس ۸۰۰ تنها در ژاپن تولید شد و امروز یکی از کمیاب‌ترین خودروهای کلاسیک ژاپنی با ارزش کلکسیونی بالا است.

تویوتا کرولا

محصول سال ۱۹۶۶

تویوتا کرولا (Corolla، تلفظ ژاپنی کارورا) از همان سال‌های اول تولید، یکی از پرطرفدارترین‌های ژاپنی بود و امروز به‌عنوان پرفروش‌ترین خودروی جهان در ۱۲ نسل، هنوز هم پادشاهی می‌کند. کرولا همان چاشنی ارزشمندی بود که تویوتا پس از چند سال آزمون و خطا، سرانجام در سال ۱۹۶۶ کشف کرد. این مدل را می‌توان یک خودروی کوچک و کامپکت با قابلیت‌هایی مثل قیمت اقتصادی، کیفیت ساخت بسیار بالا، پیشرانه و قوای محرکه جان‌سخت و قابل اعتماد، کاربردی بودن و اصالت ژاپنی و تویوتای واقعی تعریف کرد. اولین نسل از تویوتا کرولا با کد E10 و پیشرانه‌های ۴ سیلندر ۱/۱ و ۱/۲ لیتری عرضه شد؛ اولین کرولا در چند مدل مختلف سدان، کوپه و استیشن تولید شده بود و در گران‌ترین مدل، حدود ۶۵ اسب‌بخار قدرت داشت. پس از چند دهه دل‌ربایی و کسب شهرت، تویوتا کرولا در سال ۲۰۱۸ به نسل دوازدهمش وارد شد؛ جدیدترین کرولا با کد E210 تولید می‌شود و در مدل‎های هاچ‌بک، سدان و استیشن به پیشرانه‌های ۴ سیلندر ۱/۲، ۱/۶، ۱/۸ و لیتری به‌‎همراه نسخه‌ی هیبرید همراه است.

باوجود محبوبیت بالای خودروهای شاسی‌بلند و کراس‌اور در سال‌های اخیر، تویوتا کرولا هنوز هم به‌قدری جذاب است که پرفروش‌ترین خودروی جهان باشد. تا امروز، بیش از ۴۵ میلیون نفر با نسل‌های مختلف تویوتا کرولا زندگی کرده‌اند و احتمالا این روند در سال‌های آینده ادامه خواهد داشت؛ در سال ۲۰۱۸، تویوتا کرولا با فروش بیش از ۱ میلیون و ۱۸۰ هزار دستگاه، بازهم بالاتر از پیکاپ‌های سری F فورد قرار گرفت و پرفروش‌ترین خودروی جهان بود.

تویوتا 2000GT

محصول سال ۱۹۶۷

بی‌تردید، یکی از برترین خودروهای کلاسیک و گرندتورر تاریخ، تویوتا 2000GT زیبا و خواستنی است. 2000GT که ارزشمندترین و نایاب‌ترین خودروی تاریخ تویوتا است، در نمایشگاه توکیو سال ۱۹۶۵ رونمایی شد. حاصل همکاری تویوتا و یاماها، یک گرندتورر زیبا، کوپه و فست‌بک بود که دیدگاه جهان را به خودروسازی ژاپن تغییر داد؛ 2000GT همان خودرویی بود که می‌توانست بدون هیچ جنجالی در کنار پورشه 911 و دیگر سوپراسپرت‌های اروپایی قرار بگیرد. جالب این است که طراحان یاماها، پروژه‌ی تولید 2000GT را ابتدا به مقام‌های نیسان پیشنهاد دادند؛ مدیران ارشد نیسان این طرح را نپذیرفتند و یکی از بزرگ‌ترین اشتباهات این شرکت در تاریخ ثبت شد. تویوتا با شرط اضافه کردن ساروتو نوزاکی به تیم طراحی یاماها، پروژه‌ی 2000GT را پذیرفت و سرانجام مدل ژاپنی از جگوار E-Type انگلیسی‌ها و اولین سوپراسپرت واقعی سرزمین خورشید تابان متولد شد.

تویوتا 2000GT تمام ویژگی‌های یک خودروی کلاسیک افسانه‌ای را دارد؛ بدنه‌ی زیبای آلومینیومی، چراغ‌های مخفی‌شونده، سپر بسیار کوچک در جلو، ارتفاع بسیار پایین (۱۱۶ سانتی‌متر از سقف تا سطح زمین)، حضور در دنیای جیمز باند، طرح موتورجلو-محورعقب، قیمت بالا، نهایت سرعت بیش از ۲۱۷ کیلومتربرساعت و پیشرانه‌ی ۶ سیلندر خطی ۲ لیتری که با تیونینگ اختصاصی یاماها در ۶۶۰۰ دوربردقیقه ۱۴۸ اسب‌بخار قدرت و صدایی گوش‌نواز تولید می‌کرد. ۹ دستگاه از این مدل با پیشرانه‌ی ۲/۳ لیتری ۶ سیلندر عرضه شدند که قدرت کمتری از نمونه‌ی ۲ لیتری داشتند. 2000GT برای تویوتا سود مالی نداشت، اما خودرویی ویژه برای اثبات توانایی مهندس‌های شرکت بود؛ تویوتا 2000GT با قیمت پایه‌ی ۶٬۸۰۰ دلار و تولید محدود به ۳۵۱ دستگاه، حتی از محصولات پورشه و جگوار هم گران‌تر بود.

دو دستگاه مدل کروک از تویوتا 2000GT برای فیلم سینمایی «فقط دوبار زندگی می‌کنید (You Only Live Twice)» محصول سال ۱۹۶۷ تولید شده است. تنها دلیل حذف کردن سقف این مدل زیبا، قد بلند شان کانری، هنرپیشه‌ی شخصیت جیمز باند بود.

تویوتا سنچوری

محصول سال ۱۹۶۷

تویوتا تا اواسط دهه‌ی ۱۹۶۰ شرایط خوبی پیدا کرده بود، بنابراین به یک مدل پرچم‌دار نیاز داشت. پروژه‌ی تولید سدان بزرگ و لوکس که در اصل جزو مدل‌های لیموزین طبقه‌بندی می‌شود با صدمین سال تولد ساکیچی تویودا پیوند خورد. تویوتا سنچوری سال ۱۹۶۷، دقیقا یک قرن پس از تولد تویودا در سال ۱۸۶۷، عرضه شد و نام این سدان لوکس به ۱۰۰ سال (Century) اشاره دارد. مشتری اصلی تویوتا سنچوری، مقام‌های دولتی ژاپن و ثروتمندان هستند، بنابراین تویوتا در تولید سنچوری مدل ۱۹۶۷، رقبایی مثل مرسدس‌بنز 600، کادیلاک سری 70 و رولز رویس را درنظر گرفت. البته تویوتا در خانه، رقیب مهمی داشت؛ نیسان پرزیدنت (Presindent) از سال ۱۹۶۵ عرضه شده بود، بنابراین سنچوری، پاسخ تویوتا به این سدان لوکس هم محسوب می‌شد.

نسل اول سنچوری از پلتفرم تویوتا کراون با پیشرانه‌ی ۸ سیلندر V شکل ۲/۶ لیتری استفاده می‌کرد؛ این نسل تا سال ۱۹۹۷ تولید شد و در مدل‌های مختلف، پیشرانه‌های ۳، ۳/۴ و ۴ لیتری V8 به سنچوری اضافه شدند. در نسل دوم سنچوری که محصول سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۷ بود، به‌روزرسانی طراحی بدنه و کابین و استفاده از پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر V شکل ۵ لیتری تغییرات بزرگی بودند. البته در نسل دوم سنچوری، چهار دستگاه سدان و یک دستگاه نعش‌کش نسخه‌‌ی ویژه لیموزین با کد رویال G51 هم به‌درخواست مقام‌های سلطنتی تولید شد که جایگزین ناوگان قدیمی نیسان پرینس رویال شدند و بین ۵۰۰ هزار تا یک میلیون دلار قیمت داشتند. نسل سوم سنچوری سال گذشته با قیمت پایه ۱۸۰ هزار دلار عرضه شد؛ تویوتا در پرچم‌دار جدیدش از سیستم هیبرید با پیشرانه‌ی ۵ لیتری V8 و موتورهای برقی (مجموع قدرت معادل ۴۲۵ اسب‌بخار)، انبوهی از فناوری‌های ایمنی، تجهیزات فوق لوکس و کیفیت ساخت منحصربه‌فرد بهره برده است.

تویوتا هایلوکس

محصول سال ۱۹۶۸

به‌نظر می‌رسد که در این مقاله باید از واژه‌ی «افسانه» بارها استفاده کنیم. تویوتا هایلوکس (HiLux، تلفظ ژاپنی هایراکوسو) درکنار لندکروزر، پرچم‌دار سرسختی و استقامت در دنیای خودرو است؛ این مدل که بیش از پنج دهه در نسل‌های مختلف تولید می‌شود، به‌لطف تقاضای مشتری در نقاط مختلف جهان، انواع شرایط سخت و متفاوت رانندگی و حتی جنگ‌ را تجربه کرده است. شهرت هایلوکس واقعا اغراق نیست و حتی در برنامه‌ی تلوزیونی تاپ‌گیر (Top Gear)، جرمی کلارکسون و جیمز مِی سرسختی این پیکاپ ژاپنی را با انواع آزمایش‌های عجیب و تماشایی و ثبت رکورد عبور از قطب جنوب به‌نمایش گذاشتند. هایلوکس پایه و اساس مدل‌های دیگر تویوتا مثل ۴رانر و تاکوما را تشکیل داده است، اما در نسل‌های اول خود به پیکاپ لوکس شباهتی نداشت. با این حال، ویژگی سرسختی و مقاومت بالای هایلوکس از همان سال ۱۹۶۸ محسوس بود؛ اولین نسل از هایلوکس از پیشرانه‌ی ۴ سیلندر با حجم‌های ۱/۵، ۱/۶، ۱/۹ و ۲ لیتر استفاده می‌کرد.

نسل دوم از سال ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۸ با پیشرانه‌ی قدرتمندتر اما تغییر جزئی در طراحی عرضه شد. شهرت جهانی هایلوکس، از نسل سوم و دهه‌ی ۱۹۸۰ آغاز شد؛ تویوتا از سال ۱۹۷۸ تا ۲۰۰۵، هایلوکس را بهتر کرد و به نسل ششم و مدل‌های معروف N140، N150 و N170 رساند. عصر مدرن هایلوکس از سال ۲۰۰۴ آغاز شد و نسل هفتم از سال ۲۰۱۵ تا امروز با پیشرانه‌های ۴ سیلندر و ۶ سیلندر V شکل روی خط تولید تویوتا باقی‌مانده است. هایلکوس به AK-47 دنیای خودرو هم شهرت دارد. شاید تویوتا این شرایط را نپسندد، اما هایلوکس در جنگ‌های بسیاری نقش بزرگی داشته است؛ در واقع منازعه دهه‌ی ۱۹۸۰ چاد و لیبی به‌دلیل اهمیت پررنگ هایلوکس، با نام «جنگ تویوتا» شناخته می‌شود.

تویوتا سلیکا

محصول سال ۱۹۷۰

یکی از خودروهای اسپرت ماندگار تویوتا که از سال ۱۹۷۰ تا ۲۰۰۶ در هفت نسل و حدود ۴ میلیون دستگاه تولید شد، مدل سلیکا (Celica، تلفظ ژاپنی سریکا) بود. سلیکا که هنوز هم مدل‌های قدیمی‌اش در ایران یافت می‌شود، در نسل اول پاسخ ژاپنی‌ها به فورد موستانگ بود. درواقع، اولین نسل در کلاس خودروهای پونی (Pony car) قرار می‌گرفت و در طول چند نسل، تویوتا سلیکا به یک مدل اسپرت تبدیل شد. تمام مدل‌ها از هفت نسل سلیکا، به پیشرانه‌های ۴ سیلندر با نهایت حجم ۲/۲ لیتر در قدرتمندترین نسخه‌ها، مجهز بودند. نسل اول به‌خصوص در نسخه‌ی 2000GT شباهت بسیار زیادی به فورد موستانگ کلاسیک داشت؛ به‌دلیل طراحی فست‌بک، چراغ‌های عقب و منفذهای روی ستون C بدنه، 2000GT با لقب «موستانگ ژاپن» یا « سلیکا موستانگ» هم معروف است. نسل دوم سلیکا محصول سال ۱۹۷۷، زمینه‌ساز تولید مدل پرطرفدار سوپرا و سپس کمری هم بود؛ پیش از اینکه سوپرا به‌عنوان یک مدل مستقل تولید شود، ابتدا در تیپ سلیکا XX با پیشرانه‌ی ۶ سیلندر خطی عرضه شد. نسل‌های ۶ و ۷ تویوتا سلیکا، هنوز هم از بهترین خودروهای اسپرت با قابلیت بالای تیونینگ و مسابقه هستند.

قدرتمندترین مدل ۲۰۰۶ تویوتا سلیکا، از پیشرانه‌ی ۱/۸ لیتری با سیستم زمان‌بندی متغیر سوپاپ مشابه VTEC هوندا و قدرت ۱۸۸ اسب‌بخار استفاده می‌کرد. پیشرانه‌ی نسل هفتم تویوتا سلیکا نیروبخش خودروهای بریتانیایی لوتوس الیز و اگزیج هم بوده است.

تویوتا کمری

محصول سال ۱۹۸۲

دومین خودروی مهم تویوتا در جهان پس از کرولا، کمری خوش‌ساخت و پرطرفدار است. تویوتا کمری (Camry) اولین‌بار در قالب یک سدان چهاردر در نسل دوم سلیکا عرضه شد؛ البته سلیکا کمری را نباید اولین نسل از این سری دانست و بیشتر مشابه نمونه‌ی آزمایشی است. پس از این مدل، کمری به‌طور رسمی با کد V10 و پیشرانه‌ی ۴ سیلندر به خط تولید وارد شد و از همان ابتدا، رقیب هوندا آکورد بود. کمری در نسل دوم محصول سال‌های ۱۹۸۶ تا ۱۹۹۱، برای اولین‌بار به پیشرانه‌ی ۶ سیلندر V شکل مجهز شد و تا نسل چهارم هم در کلاس سدان‌های کوچک و کامپکت باقی ماند. این خودرو از سال ۱۹۹۱ با مدل XV10 به کلاس سدان‌های متوسط وارد شد و تا امروز هم در همین ابعاد بدنه تولید می‌شود؛ در همین سال‌ها بود که کرولا بازار سدان‌های کوچک را تصاحب کرد و تویوتا با تغییر کلاس و بزرگ‌تر کردن کمری، دومین محصول مهمش را زنده نگه داشت.

جدیدترین کمری مدل XV70 است که از سال ۲۰۱۷ تا امروز تولید می‌شود؛ تویوتا در این نسل، از پیشرانه‌های ۴ سیلندر و V6 در کنار سیستم هیبرید و انواع فناوری‌های به‌روز و پیشرفته (به‌صورت استاندارد روی خودرو نصب هستند، نه سفارشی) استفاده کرده است که کمری را انتخابی ایده‌آل برای خانواده‌های چهار تا پنچ نفره می‌کند. تویوتا کمری مدل ۲۰۱۹ در کشورهای ژاپن، چین، هند، مالزی، روسیه، تایوان، تایلند و آمریکا تولید یا مونتاژ می‌شود.

تویوتا کرولا AE86

محصول سال ۱۹۸۴

تویوتا کرولا با کد شاسی AE86، یکی از پرطرفدارترین خودروهای دریفت است. شهرت AE86 چند دلیل دارد؛ این مدل واقعا از لحاظ تعادل شاسی و فرمان‌پذیری بی‌نظیر، و خودرویی بود که سلطان دریفت جهان با آن در جاده‌ها و گردنه‌های کوهستانی ژاپن تمرین می‌کرد. با وجود قیمت پایین و کیفیت ساخت بالا، AE86 از طرح موتورجلو-محورعقب با سیستم تعلیق مک‌فرسون، قفل دیفرانسیل، ترمز دیسکی خنک‌شونده، پیشرانه‌ی سرزنده که تا ۷۸۰۰ دوربردقیقه کار می‌کرد و تقسیم وزن ۵۰/۵۰ بهره می‌برد. پیشرانه‌ی فوق‌العاده‌ی 4A-GE تویوتا با حجم ۱/۶ لیتر، ۱۲۸ اسب‌بخار تولید می‌کرد. تویوتا کرولا AE86 در انواع رشته‌های موتوراسپرت شامل پیست، رالی و دریفت از بهترین‌ها بود و امروز، یکی از پرطرفدارترین محصولات تویوتا و صنعت خودروسازی ژاپن در جهان است. مدل جدید GT86 که حاصل همکاری مشترک تویوتا و سوبارو بوده، با الهام از AE86 تولید شده است.

تویوتا MR2

محصول سال ۱۹۸۴

آقای شماره دو، اولین خودروی تولیدی ژاپن با طرح موتورمیانی است که تویوتا در سه نسل مختلف به بازار عرضه کرد. MR2 همچنین در سال ۱۹۸۴، نفس تازه‌ای به بازار خودروهای موتورمیانی خوش‌قیمت دمید؛ در آن دوران، تنها فیات X 1/9 با انواع مشکلات فنی در کنار محصول جذاب ژاپنی‌ها با کیفیت ساخت تویوتا قرار می‌گرفت. MR2 قرار نبود حتما خودرویی اسپرت باشد، اما پس از تولید مدل اولیه‌ی SA-X در سال ۱۹۸۱، همه چیز تغییر کرد. با پیش رفتن هر مرحله‌ی آزمایشی، تویوتا MR2 به اسپرت بودن نزدیک‌تر شد و کار به‌جایی کشید که دن گِرنی، قهرمان چهار گرندپری فرمول یک در دهه‌ی ۱۹۶۰، برای آزمایش رانندگی با اولین خودروی موتورمیانی ژاپنی‌ها انتخاب شد. تویوتا در نسل اول MR2 از پیشرانه‌های ۴ سیلندر ۱/۵ و ۱/۶ لیتری استفاده کرد؛ در نمونه‌ی سوپرشارژ مدل سال ۱۹۸۶، تویوتا MR2 در ۶۴۰۰ دوربردقیقه تا ۱۴۵ اسب‌بخار قدرت و در ۴۴۰۰ دوربردقیقه ۱۸۶ نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کرد.

پس از موفقیت نسل اول، تویوتا دومین MR2 که محبوب‌ترین مدل در این سری است را در سال‌های ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۹ تولید کرد. نسل دوم MR2 از پیشرانه‌های ۴ سیلندر ۲/۲ تنفس طبیعی و ۲ لیتری توربوشارژ استفاده می‌کرد که در قدرتمندترین نسخه، ۲۱۸ اسب‌بخار قدرت و رقبای موتورجلویی مثل مزدا RX-7 و هوندا CR-X داشت. طراحی زیبای MR2 SW20، با الگوبرداری از محصولات فراری انجام شده بود؛ در واقع علاوه بر لقب آقای شماره دو، MR2 به «فراریِ کوچک» هم شهرت داشت. نسل سوم MR2 سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۷ تولید شد که از لحاظ طراحی چندان جذاب نبود، اما بازهم یک خودروی اسپرت موتورمیانی اقتصادی با عملکرد فنی رضایت‌بخش و به‌خصوص شاسی خوش‌ساخت محسوب می‌شد. از سال ۲۰۱۷، چند شایعه در مورد بازگشت مدلی مشابه MR2 به خط تولید تویوتا منتشر شده است؛ باتوجه به اینکه تویوتا مدل GT86 و سپس نسل جدید سوپرا را تولید کرد، اصلا بعید نیست که در آینده‌ای نزدیک، MR2 تازه‌نفس را هم ببینیم.

تویوتا سوپرا

محصول سال ۱۹۸۶

سوپرا (Supra، تلفظ ژاپنی سوپورا) در ابتدا تنها کدی ویژه برای تیپ‌‌های گران‌تر تویوتا سلیکا بود اما این روند در سال ۱۹۸۶ تغییر کرد و حتی مدتی بعد، لوگویی مخصوص این خودروی اسپرت ماندگار طراحی شد. سوپرا در نسل A70 به مدلی مستقل تبدیل شد. به‌دلیل صرفه‌جویی در هزینه‌های تولید، سلیکا با سیستم انتقال قدرت محور جلو عرضه شد؛ اما سوپرا همچنان محور عقب باقی ماند. نسل A70 سوپرا که برای اولین‌بار طعم استقلال را می‌چشید، با تجهیز به انواع سامانه‌های پیشرفته، نظیر ترمز ضدقفل ABS و سیستم تعلیق برقی TEMS تویوتا، درمقایسه‌با دو نسل گذشته وزن بیشتری داشت. رشد سوپرا با مدل‌های مختلف نسل A80 و پیشرانه‌ی 2JZ تکمیل شد؛ تویوتا سوپرا مدل ۲۰۰۲ با پیشرانه‌ی ۶ سیلندر تویین توربوشارژ و ۳۲۰ اسب‌بخار قدرت در زمانی کمتر از ۵ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسید.

بیش از ۱۵ سال طول کشید تا تولید نسل جدید تویوتا سوپرا تأیید شود؛ اما طرفداران این مدل اسپرت ژاپنی، با شخصی‌سازی نمونه‌های مختلف و استفاده از پیشرانه‌های 1JZ و 2JZ در انواع مسابقات اتومبیل‌رانی به‌خصوص دریفت، همچنان نام سوپرا را در سطح جهانی زنده نگه داشتند. البته، این شرایط در ژاپن کاملا متفاوت است و سوپرا درکنار مدل‌های اسپرت و ماندگار برندهای ژاپن، همیشه افسانه خواهد بود. نسل جدید تویوتا سوپرا و ماجرای همکاری جنجالی با بی‌ام‌و را در پایان مقاله بررسی می‌کنیم.

تویوتا سلیکا GT-Four

محصول سال ۱۹۸۸

در مورد سلیکا صحبت کردیم، اما نسخه‌ی GT-Four داستان متفاوتی دارد. این مدل به‌طور ویژه برای کسب مجوز شرکت در مسابقات رالی قهرمانی جهان تولید شد؛ درواقع تویوتا برای شرکت در رالی، باید تعداد مشخصی از سلیکا GT-Four که از فناوری خودروی مسابقه‌ای استفاده می‌کردند اما برای استفاده‌ی جاده‌ای تغییر کرده بودند، تولید و عرضه می‌کرد. از ویژگی‌های خاص سلیکا GT-Four، سیستم انتقال قدرت تمام چرخ محرک دائمی به‌همراه پیشرانه‌ی توربوشارژ 3S-GTE بود. کارلوس ساینز، راننده‌ی اسپانیایی رالی و پدر کارلوس ساینز جونیور، قهرمانی‌های متعددی با تویوتا و سلیکا GT-Four در سال‌های ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۲ کسب کرده است.

لکسوس LS400

محصول سال ۱۹۸۹

اوایل دهه‌ی ۱۹۸۰، تویوتا تنها دو مدل پرچم‌دار کراون و سنچوری را در خط تولید داشت. این مدل تقریبا تنها در ژاپن مشتری داشتند؛ درحقیقت تویوتا نمی‌توانست با کراون و سنچوری که تنها در خانه مشهور بودند، با محصولات شناخته‌شده‌ی مرسدس بنز، بی‌ام‌و، جگوار و دیگر برندهای اروپایی در بازار جهانی رقابت کند. به‌همین خاطر، سال ۱۹۸۳ پروژه‌ی تولید یک سدان لوکس و بزرگ به‌عنوان پرچم‌دار تویوتا در کشورهای خارجی با اسم رمز F1 آغاز شد. با کمک ۶۰ طراح، ۱۴۰۰ مهندس، ۲۴۰۰ تکنسین و ۲۰۰ کارگر، پنج سال زمان برای طراحی و بیش از یک میلیارد دلار هزینه برای تحقیق و توسعه شاسی، پیشرانه‌ی کاملاً جدید V8 و انواع تجهیزات لوکس هزینه شد تا درنهایت، محصول پرچم‌دار صادراتی تویوتا با کد «سدان لوکس» یا LS رونمایی شد. لکسوس LS400 پس از آزمایش ۴۵۰ مدل اولیه، ۹۰۰ طرح پیشرانه و طی کردن مسافتی پیش از ۲/۷ میلیون کیلومتر در نسخه پیش تولید در جاده‌ها و مناطق مختلفی مثل کشورهای اروپایی، صحرای آریزونای آمریکا و عربستان صعودی و انواع اتوبان‌ها، به مرحله تولید رسید و همان چیزی بود که تویوتا نیاز داشت.

لکسوس LS400 انبوهی از تجهیزات لوکس و مدرن داشت که ذکر تمام موارد، یک مقاله اختصاصی و بلند نیاز دارد. LS400 علاوه بر اینکه آغازگر برند جدید لکسوس بود، در دو سال ابتدایی تولیدش، پرفروش‌ترین خودروی لوکس آمریکا شد و بالاتر از تمام رقبای آلمانی قرار گرفت. تا امروز، پنج نسل از لکسوس LS400 تولید شده است.

تویوتا سرا

محصول سال ۱۹۹۰

مدل AXV-II یکی از خودروهای مفهومی دهه‌ی ۱۹۸۰ تویوتا بود که شکل‌گیری محصولی جدید و متفاوت از این شرکت در دهه‌ی ۱۹۹۰ را پایه‌گذاری کرد. سال ۱۹۹۰، تویوتا کوپه‌ی هاچ‌بک سرا (Sera) را با ظرفیت کابین ۲+۲ رونمایی کرد که شباهت بسیاری به مدل مفهومی AXV-II داشت. تویوتا سرا از پیشرانه‌ی چهار سیلندر ۱/۵ لیتری سری E استفاده می‌کرد که قوای محرکه‌‌ای معمولی است؛ اما در بخش طراحی بدنه و فضای داخلی در کلاس سوپراسپرت‌ها قرار می‌گرفت. طرح کابین خلبانی فضای داخلی درکنار درهایی که به حالت پروانه‌ای بازوبسته می‌شدند، تویوتا سرا را کوپه‌ای خاص دربرابر دیگر خوروها نشان می‌داد. گوردن موری در طراحی و تولید درهای پروانه‌ای سوپراسپرت مک‌لارن F1، از تویوتا سرا الهام گرفت و پیش‌ از‌ این هم تنها آلفارومئو استراداله کلاسیک از طرحی مشابه خودروساز ژاپنی استفاده می‌کرد.

تویوتا راو۴

محصول سال ۱۹۹۴

تویوتا راو۴ اولین خودروی جهان در کلاس شاسی‌بلند/کراس‌اور کوچک و کامپکت بود که مسیری پرسود را برای شرکت‌های مختلف هموار کرد. تویوتا RAV4 را برای پاسخ به تقاضای جدید بازار تولید کرد؛ خودرویی با ویژگی‌های کلاس شاسی‌بلند مثل ارتفاع زیاد با سطح زمین، صندوق عقب جادار، دید وسیع راننده به اطراف و سیستم انتقال قدرت چهارچرخ محرک به‌همراه قابلیت‌های مدل‌های کامپکت شامل فرمان‌پذیری مناسب و مصرف سوخت پایین. قطعا اگر قرار است یک کلاس جدید در خودروسازی ایجاد شود، تویوتا بهترین شرکت برای این کار خواهد بود. تولید پنج نسل مختلف از راو۴ تا امروز و قرار گرفتن در فهرست پرفروش خودروهای تویوتا، نشان‌دهنده‌ی تصمیم درست این برند ژاپنی است.

تویوتا پریوس

محصول سال ۱۹۹۷

پریوس (Prius، تلفظ ژاپنی پریوسو)، اولین قدم تویوتا برای ورود به بازار جدید خودروی پاک بود. تویوتا با پریوس مسیری را انتخاب کرد که در آن محصولات دیزل به حاشیه می‌رفتند و باید قبول کرد که موفقیت‌آمیز بوده است. تویوتا پریوس باوجود انتقادهای فراوان طرفداران خودروهای بنزینی و بازی تبلیغاتی هوادارن محیط زیست، نقش مهمی در پیشرفت فناوری هیبرید داشت. این مدل تا امروز به پنجمین نسل خود رسیده است و سهم بزرگی در فروش ۱۰ میلیون دستگاه خودروی هیبرید تویوتا و لکسوس دارد. پریوس واژه‌ای لاتین به‌معنی «اولین» است.

تویوتا یاریس

محصول سال ۱۹۹۹

تویوتا یاریس (Yaris، تلفظ ژاپنی یاریسو) در نگاه اول خودرویی جذاب به‌نظر نمی‌رسد و شاید نتوان ویژگی جالبی در آن پیدا کرد. اما یاریس، چکیده‌ی بهترین‌های تویوتا است؛ هر چیزی که از محصول تویوتا انتظار داریم، در این هاچ‌بک کوچک و ارزشمند پیدا می‌شود. قوای محرکه خوش‌ساخت و مقاوم و بهترین فضای ممکن در کوچک‌ترین بدنه، تعریف خوبی برای یاریس است. به‌زودی نسل چهارم تویوتا یاریس رونمایی می‌شود تا ادامه‌دهنده‌ی شهرت بی‌نظیر این برند ژاپنی در تولید خودروهای کاربردی و کوچک باشد.

تویوتا IQ

محصول سال ۲۰۰۸

مدل شهری و کوچک تویوتا iQ به‌طور رسمی بین خودروهای چهارصندلی طبقه‌بندی می‌شود اما حتی مقام‌های بزرگ‌ترین شرکت خودروسازی ژاپن هم اقرار می‌کنند که ظرفیت واقعی کابین iQ، سه سرنشین با حالت ۱+۳ است. درواقع در حالت صندلی‌های ۱+۳، صندلی آخر کاربردی ندارد و در دنیای واقعی، فضای داخلی iQ برای سه سرنشین طراحی شده است. iQ را باید جزو معدود خودروهای مخصوص ژاپنی بدانیم که گاهی‌ اوقات از خانه فرار می‌کند و در کشورهای دیگر فروخته می‌شود تا به‌ همه یادآوری شود که طرز تفکر خودروسازهای این کشور، بسیار متفاوت است.

تویوتا 86

محصول سال ۲۰۱۲

پس از یک وقفه‌ی طولانی، تویوتا سرانجام در اوایل دهه‌ی ۲۰۱۰ با خودرویی اسپرت از راه رسید که با کمک سوبارو، کاملاً برای طرفداران محصولات کلاسیک و ماندگار شرکت تولید شده بود. تویوتا 86 یا GT86، یکی از سرزنده‌ترین و لذت‌بخش‌ترین خودروهای اسپرت ارزان‌قیمت چند سال اخیر محسوب می‌شود؛ رانندگی با 86 یا برادر دوقلواش سوبارو BRZ، چیزی جز لذت و هیجان ناب کنترل خودرو به همراه ندارد. در 86 نباید دنبال قدرت بالا بود؛ ارزش این مدل در شاسی بی‌نظیر، توزیع وزن ۵۳/۴۷، مرکز ثقل پایین، فرمان‌پذیری فوق‌العاده، پیشرانه‌ی ۴ سیلندر باکسر تنفس طبیعی ساخت سوبارو و ادای احترام به افسانه‌های تویوتا 2000GT و کرولا AE86 است.

تویوتا 86 در سال ۲۰۱۲ از نگاه بسیاری از رسانه‌های معتبر جهان مثل اتوکار (Autocar) و تاپ‌گیر (Top Gear) بهترین خودروی سال اعلام شد. همچنین پیشرانه‌ی D-S4 باکسر سوبارو هم در سال ۲۰۱۳، جزو بهترین‌های جهان در فهرست نشریه‌ی واردز اتو (Ward’s Auto) بود. تویوتا با چند تغییر کوچک فنی و ظاهری، هنوز هم مدل 86 را تولید می‌کند.

بهترین خودروهای ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ تویوتا؛ نسل جدید کرولا و سوپرا

از اولین مدل تا جدیدترین خودروهای تویوتا را درنظر گرفتیم تا این مقاله به سرانجام برسد. به‌عنوان برترین خودروهای جدید تویوتا، باید کرولا و سوپرا را به چند دلیل، در صدر فهرست تازه‌ترین‌ها قرار داد. البته اگر بخواهیم واقع‌بین باشیم، باید نسل‌های جدید مدل‌های سنچوری، کراون، کمری، الفارد، آوالون و هایلندر را در مقایسه با برندهای دیگر برتر بدانیم؛ اما کرولا و سوپرا، دو بخش مدل‌های خوش‌قیمت اقتصادی و اسپرت را پوشش می‌دهند. نسل دوازدهم کرولا، واقعا یک تویوتای خالص است؛ کیفیت ساخت بالا، طراحی تهاجمی، کابین جادار و تمام مواردی که از بزرگ‌ترین خودروساز ژاپن انتظار داریم، در جدیدترین کرولا وجود دارد. علاوه بر این، نسخه‌ی هیبرید کرولا، بهترین مدل در این کلاس از خودروها است که می‌توان با قیمتی مناسب خریداری کرد.

نسل پنجم سوپرا (کد A90)، جنجال زیادی برپا کرد. بسیاری از طرفداران قدیمی، همکاری تویوتا با بی‌ام‌و و خط تولید مشترک سوپرا در اتریش را زیر سؤال بردند؛ سوپرا مدل ۲۰۲۰ از پیشرانه و تجهیزات داخلی بی‌ام‌و استفاده می‌کند و بنابراین با نسل‌های گذشته، کاملاً در تضاد است. خبری از افسانه‌ی سری موتورهای JZ تویوتا نیست و همین یک مورد، نسل جدید سوپرا را در نگاه بسیاری از هواداران، یک شکست تعریف می‌کند. اما سوپرا مدل ۲۰۲۰، حاصل همکاری دو شرکت تویوتا و بی‌ام‌و است؛ دو برندی که در طول تاریخ، دستاوردهای بی‌شمار و اشتباه‌های بسیار کمی داشته‌اند. پیشرانه‌ی ۶ سیلندر ۳ لیتری توربوشارژ بی‌ام‌و هم با قدرت ۳۳۵ اسب‌بخار همراه است که در زمان۴/۳ ثانیه سوپرا را به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رساند. البته مثل سنت قدیم خودروسازهای ژاپنی، قدرت واقعی کمی بیشتر از عدد اعلام‌ شده است؛ قطعا سری JZ سطح دیگری دارد و تا امروز هم چند دستگاه سوپرا ۲۰۲۰ با این موتور تیونینگ شده است، اما بدون همکاری مشترک ژاپنی‌ها و آلمانی‌ها نسل جدید این کوپه‌ی اسپرت تولید نمی‌شد.

در مورد شاسی و طراحی نمی‌توان انتقاد بزرگی داشت ولی شاید همه‌ی ما انتظار پیشرانه‌ی 3JZ با نسل جدید سوپرا داشتیم؛ اما توسعه‌ی صفر تا صد موتور و قوای محرکه برای یک خودروی اسپرت که حجم تولید زیادی هم نخواهد داشت، امروز از لحاظ اقتصادی توجیه‌کردنی نیست. جالب این است که بیشتر منتقدهای سوپرا A90، کسانی هستند که بیشتر با دنیای اینترنت سروکار دارند تا رانندگی و خودرو؛ احتمال اینکه چنین افرادی سوپرا A90 را بخرند، بسیار کم است. آخرین پیشرانه‌ی ۶ سیلندر خطی تویوتا با عملکرد عالی، همان 2JZ بود که نزدیک به سه دهه عمر دارد. اصلا چرا تویوتا از پیشرانه‌ی ساخت بی‌ام‌و استفاده نکند؟ خودروساز مطرح باواریا چند دهه است که در تولید چنین پیشرانه‌هایی فعالیت دارد و در دورانی که سخت‌ترین قوانین آلایندگی، مصرف سوخت و حفاظت از محیط زیست وجود دارد هم، موتور ۶ سیلندر تولید می‌کند.

شرایط امروز با دهه‌ی ۱۹۹۰ فرق می‌کند. در مورد شاسی، واقعا می‌توان به مهندسی تویوتا شک کرد؟ اگر محصولات قدیمی را کنار بگذاریم، کوپه‌ی GT86 مصداق هنر تیم مهندسی تویوتا در تولید، تنظیم، تیونینگ شاسی و فرمان‌پذیری در سال‌های اخیر است. شاید اگر تویوتا جعبه‌دنده‌ی دستی را از همان سال اول تولید با سوپرا همراه می‌کرد، انتخاب بهتری بود. انتقاد به طراحی کابین و تجهیزات داخلی بی‌ام‌و، چندان درک‌کردنی نیست؛ فرمان ۱۰۰ درصد ساخت تویوتا است و دیگر بخش‌های کابین هم باکیفیت بی‌ام‌و ارائه می‌شود که اصلا نکته‌ای منفی نیست. قابلیت ارتقاپذیری پیشرانه‌ی B58 بی‌ام‌و واقعا ثابت شده است؛ تنها با چند تغییر کوچک و بدون نیاز به قطعات، قدرت خروجی به چرخ‌ها تا ۴۰۰ اسب‌بخار هم می‌رسد. قطعا سوپرای جدید مشکلاتی مثل طرح دریچه‌های هوای بخش‌های مخلتف بدنه، عرض کم و طراحی خسته‌کننده‌ی نمای جلو را دارد، اما نباید نسخه‌ی کامل یک خودرو را به‌ این راحتی پیچید.

مشکل اصلی انتقادها داستان دیگری است. بسیاری از افراد، مدل کارخانه‌ای و استاندارد سوپرا A90 را با نمونه‌ی تا دندان تیونینگ و ارتقاداده‌شده‌ی A80 مقایسه می‌کنند. اگر تنها یک سال به شرکت‌های تیونینگ و کارگاه‌های شخصی فرصت بدهیم، چهره‌ی واقعی A90 نمایان خواهد شد.

رانندگی با کدام مدل از خودروهای تویوتا را تجربه کرده‌اید؟ به‌نظر شما، بهترین خودروی تاریخ این برند ژاپنی چیست؟