پشت صحنه اینترنت؛ تاریخچه نام های دامنه
این سوال که ایده‌ی نام دامنه (Domain Name) از کجا نشأت می‌گیرد یا چرا برای بازدید از وب‌سایت‌های مختلف از آن‌ها استفاده می‌کنیم، تابهحال به‌ذهن بسیاری از کاربران اینترنت رسیده است. بیشتر کسانی که از دامنه‌ها استفاده می‌کنند، دلیل شروع‌به‌کار و استفاده از دامنه‌ها را نمی‌دانند. نام‌های دامنه بخشی از «سامانه‌ی نام دامنه» (DNS) هستند.
نام‌های دامنه در شبکه برای نام‌گذاری و اهداف آدرس‌دهی خاص استفاده می‌شوند. به‌طور کلی، نام دامنه، دامنه‌ی شبکه یا یک پروتکل اینترنتی (IP) را نمایندگی می‌کند. در سال ۲۰۱۷، حدود ۳۳۰ میلیون نام دامنه به‌ثبت رسیده بود.
روزهای آغازین: آرپانت (ARPANET)
اولین نام دامنه‌ی ثبت‌شده در تاریخ symbolics.com است
به عبارت ساده، نام دامنه به شما این امکان را می‌دهد به هرآنچه در اینترنت نیاز دارید، دسترسی داشته باشید. اولین نام دامنه در سال ۱۹۸۳ به‌ثبت رسید؛ هرچند امکان ثبت عمومی نام‌های دامنه تا تاریخ ۲۴ فوریه ۱۹۸۶ فراهم نبود.
قبل از پیدایش DNS، هر رایانه در شبکه تنها با استفاده از آدرس‌های عددی می‌توانست به فایل‌های روی کامپیوترهای دیگر دسترسی داشته باشد. به‌خاطر داشتن آدرس‌های عددی قطعا دشوار است و دسترسی عمومی را مشکل می‌کند و موجب پیچیدگی نحوه‌ی عملکرد اینترنت می‌شود. از این رو سامانه‌ی نام دامنه در آرپانت، پروژه‌ای تحت نظارت آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته (DARPA) معرفی شد.
آرپانت در سال ۱۹۶۷ منتشر شد و اصول و پایه‌ی شبکه‌ای را پی‌ریزی کرد که درنهایت به ایجاد اینترنت منتهی شد. در سال ۱۹۶۹، این ایده با اتصال چهار کامپیوتر به نتیجه رسید و موجب معرفی سامانه‌ی نام دامنه یا DNS شد.
سطوح دامنه
برای درک بهتر نام دامنه، باید توجه داشته باشیم که آن‌ها به بخش‌های مختلف تقسیم می‌شوند. پسوندهای نام دامنه که با آن‌ها آشنا هستیم (مانند com. و org. و...) ، به «دامنه‌های سطح بالا» (Top Level Domains) گفته می‌شود. قسمتی که برای برند، شرکت یا نام شخصی خود انتخاب می‌کنید «دامنه سطح دوم» (Second-Level Domain) است، و قبل از آن «زیردامنه» (Subdomain) را پیدا خواهید کرد که معروف‌ترین آن‌ها «www» است.
هفت دامنه‌ی سطح بالا وجود دارد که در سال ۱۹۸۴ معرفی شدند:
بدون دامنه‌های سطح بالا و دسترسی آن‌ها برای عموم، کسی قادر نخواهد بود نام دامنه ثبت کند. این روزها صدها دامنه‌ی سطح بالا وجود دارند که شما می‌توانید یکی از آن‌ها را انتخاب و بدون محدودیت استفاده کنید. اگر پسوند دامنه‌ی شما بیش از دو حرف باشد، یک دامنه سطح بالای عمومی (gTLD) است و درصورتی‌که پسوند دامنه تنها از دو حرف تشکیل شده باشد (مانند ir.)، دامنه‌ی اینترنتی اختصاص‌داده‌شده مربوط به کشور (ccTLD) است. کشورها، دامنه‌ی کشوری خود را براساس مقررات سازمان بین‌المللی استانداردسازی (ISO) تعیین می‌کنند.
نظرات