انقلاب رباتیکی آسیا چه پیامدی برای کارگران دارد

با حدود یک میلیون رباتی که درصنایع مختلف در قاره‌ی آسیا به کار گرفته شده‌اند، انقلاب رباتیکی به معنای تهدید‌ها و فرصت‌های جدید است. کشور‌های آسیایی برای تصاحب فرصت‌های صنایع دیجیتالی به عنوان مهم‌ترین محرکه‌‌ی صنعت دنیا، باید در سیستم‌های آموزشی خود تجدید ‌نظر کرده و راهکار‌های خلاقانه‌ای را برای حمایت همزمان از نیروی کار و پیشرفت صنایع داشته‌ باشند.

هر‌چه فناوری‌های نوین مانند هوش مصنوعی مدل‌های کسب و کار را متحول می‌کنند، کاربرد ربات‌های صنعتی بیش‌تر می‌شود. برای مثال دگرگونی صنعت جوشکاری به خوبی این تغییر را نشان می‌‌دهد. ربات‌های امروزی به خوبی قادر به انجام جوشکاری‌های پیچیده هستند که تا پیش از این تنها از عهده‌ی استادکاران ماهر بر می‌آمد.

اگر به بررسی چشم‌انداز‌های اقتصاد‌ها‌ی منطقه‌ای نگاهی بپردازیم؛ متوجه می‌شویم کشور‌های آسیایی با ۶۵ درصد اتوماسیون صنعتی در سال ۲۰۱۷ سردمدار این تحول هستند.  فقط ۵۰ درصد این گزارش به تنهایی متعلق به چین است. رتبه‌های بعدی متعلق به کره و ژاپن است.

در قاره‌ی آسیا به ازای هر ۱۰ هزار کارگر یک ربات وجود دارد. پس تعجبی ندارد که آسیا بیش‌ترین پوشش رباتیکی را داشته باشد. از دیگر پیشروان اتوماسیون صنایع می ‌توان به کره و سنگاپور اشاره کرد که دنباله‌رو آن‌ها، آلمان و ژاپن هستند.

افزون بر این قاره‌ی آسیا علاوه بر بیش‌ترین استفاده از ربات‌های صنعتی، بیش‌ترین تولید آن‌ها را نیز به خود اختصاص داده است. ژاپن و کره به تریتیب با سهم بازار ۵۲ و ۱۳ درصدی بزرگ‌ترین تولید کننده‌ی این صنعت هستند.

با تخمین فعالیت بیش‌ از نصف ربات‌‌های تولید شده و حجم سرمایه‌گذاری آسیایی‌ها در این صنعت، اهمیت ربات‌ها را برای رشد اقتصاد منطقه، بیش از پیش آشکار می‌سازد.

علاقه‌ی روز افزون صنایع به اتوماسیون در قاره‌ی آسیا که کارگران کم حقوق و غیر ماهر آن بنیاد صنایع را تشکیل می‌دهند، زنگ خطر مهمی است. هرچه ربات‌‌ها بیش‌تری جایگزین  نیروی کار شوند، هزینه‌های تولید کاهش می‌یابد. پس کارگران بیش‌تری کنار گذاشته می‌شوند.

حرکت به سمت اتوماسیون و دیجتال‌سازی برای اقتصاد‌های بین‌المللی چالش‌هایی به همراه داشته است ولی برای قاره‌ی آسیا به معنای فرصت‌های جدید و تصاحب منافع دیجیتال‌سازی است.

سیاستمداران آسیایی برای حفظ قدرت رقابت‌پذیری و روشن نگه داشتن کوره‌ی رشد اقتصادی، باید اختلالات ایجاد شده را با طرح‌های حمایت از اشتغال‌زایی جبران کنند. البته این تعادل‌ آنچنان که ساده به نظر می‌رسد نیست.

سیاست‌های حمایتی دولت از کارگران می‌تواند شامل موارد زیر باشید:

• آموزش مهارت‌های روز به کارگران
• سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های فیزیکی و بنیادی که رقابت و نوآوری بازار را حفظ می‌کنند
• حل چالش‌های اجتماعی اخراج نیروی کار با بازنویسی قانون حقوق و مزایا و بسته‌های حمایتی از کارگران