مورچه‌های آتشین برای فرار از سیل توفان هاروی، کلونی‌های شناور تشکیل دادند

اگر در مورد این نوع کلونی‌ها چیزی نشنیده‌اید باید بگوییم که مورچه‌های آتشین، حشراتی مهاجم هستند. این حشرات در دهه ۱۹۵۰ به تگزاس رسیدند تا تهدیدی برای محصولات زراعی و گونه‌های بومی باشند. آن‌ها در چنین سیلاب‌هایی، به‌سرعت به هم نزدیک می‌شوند تا لاروها و ملکه‌های کلونی‌های خود را از غرق شدن نجات دهند.

«توفان هاروی» که اواخر ماه گذشته در جنوب شرق آمریکا رخ داد و موجب جاری شدن سیل در هیوستون، بزرگ‌ترین شهر ایالت تگزاس شد. در پی این سیل بسیاری از معابر عمومی بسته شد، پروازهای فرودگاه اصلی هیوستون لغو شد و چند بیمارستان هم تخلیه شد. همچنین برق بیش از ۳۰۰ هزار خانه قطع شد و هزاران نفر از ساکنان شهر به نواحی امنی منتقل شدند. گفته می‌شود، توفان هاروی، شدیدترین توفان آمریکا، پس از توفان معروف کاترینا در سال ۲۰۰۵ بوده است.

مورچه‌های آتشین کلونی‌های خود را در زمین می‌سازند که باعث می‌شود، این حشرات در برابر سیل آسیب‌پذیر باشند. اما در توفان هاروی، این مورچه‌ها به صورت کلونی‌های به‌هم‌پیوسته‌ای درآمدند. آن‌ها به صورت توپی در می‌آیند که لاروها و ملکه را در مرکز قرار می‌گیرند. مایک مرچانت، حشره‌شناسی از دانشگاه تگزاس ای اند ام، گفت:

این مورچه‌ها از موم بدن خود برای خشک نگه‌داشتن ملکه و سایر اعضای کلونی در مرکز توپ استفاده می‌کنند.

مورچه‌های کارگر هم مداوما جای خود را عوض می‌کنند تا خیس نشوند. مورچه‌های آتشین که بومی آمازون هستند و حشراتی سمی محسوب می‌شوند، با این سازگاری هوشمندانه امکان زنده ماندن در سیل‌های فصلی را دارند. این کلونی‌های توپی شکل به همین صورت در آب شناور می‌ماند تا به خشکی دست پیدا کنند، این خشکی می‌تواند هر چیزی باشد، از یک قطعه چوب و یا سقف یک کلبه یا خانه. ویزی براون، محقق دیگری از دانشگاه تگزاس ای اند ام می‌گوید:

موضوع تأسف‌برانگیز این است که این حشرات اهمیتی به خشکی نمی‌دهند. بنابراین اگر به خانه‌ای وارد شوند که مردم هم‌روی سقف آن پناه گرفته‌اند، آنجا خواهند رفت تا از آب‌های سیل در امان بمانند.

اگر فیلم «لشکر آتش: مورچه‌های قاتل» (Legion of Fire: Killer Ants) را تماشا کرده باشید، می‌توانید تصور کنید، چه اتفاقی برای این سیل‌زدگان بی‌پناه می‌افتد. در این فیلم مورچه‌های گوشت‌خواری (بخوانید آدم‌خوار!) از آمریکای جنوبی به شهر کوچکی حمله می‌کنند و به نظر می‌رسد، هیچ راهی برای از بین بردن این مورچه‌های قاتل وجود ندارد!

این کلونی‌های شناور تا بیش از ۱۰۰ هزار مورچه آتشین را در خود جای داده‌اند. بنابراین اگر به‌جایی که انسان در آن است وارد شوند، زخم‌های دردناکی بر جای می‌گذارند که گاهی در صورت، آلرژی فرد، ممکن است کشنده هم باشد. گفته می‌شود که بهترین راه برای از بین بردن کلونی‌ها، ریختن آب و صابون روی این کلونی‌های توپی است که می‌تواند پوشش مومی این مورچه‌ها را از بین ببرد. این کلونی‌ها معمولا حدود دو هفته در آب شناور می‌مانند تا محل مناسبی برای زندگی پیدا کنند.

اما اگر مورچه‌ها به سطحی همچون قایق برسند، ساختار عجیب‌تری را هم تشکیل می‌دهند، برجی که در آن مورچه‌های کارگر شروع به بالا رفتن از کلونی می‌کنند و مورچه‌های دیگری هم برای حمایت از وزن، در پایه برج می‌مانند. کریگ تووی محققی از موسسه تکنولوژی جورجیا می‌گوید:

این (کلونی مورچگان) شبیه به چشمه‌ی شکلاتی است که به‌آرامی حرکت می‌کند.

اما این ساختار همیشه کارآمد نیست. تووی در ادامه می‌گوید:

این تقریبا یک مورد آزمون و خطا است. اگر بخشی از برج خیلی بلند و نازک باشد، فرومی‌ریزد و بخشی از آن هنوز پایدار می‌ماند. به این ترتیب، مورچه‌ها نیازی نیست که دائما ساختار کلونی خود را مستحکم نگه دارند، درواقع آن‌ها، زمان می‌خرند تا کلونی جدیدی بسازند.

اما چرا پیش از این و در زمان توفان کاترینا، شاهد این کلونی‌های مورچه‌های آتشین نبوده‌ایم؟ به نظر می‌رسد، در آن زمان همه این مورچه غرق شده بودند. چرا که توفان کاترینا به سرعت رخ داد و بسیار شدید بود. به این دلیل مورچه‌های آتشین قبل از اینکه امکان ساخت کلونی‌های شناور را داشته باشند، غرق شده بودند. توفان هاروی وحشتناک بوده است، اما شروع کندی داشت، بنابراین مورچه‌ها زمان کافی برای تشخیص حمله و فرار از آن را داشته‌اند.