کشاورزی در اقیانوس راه‌حلی برای مشکل تغییرات اقلیمی
دانشمندان هشدار هولناکی داده‌اند: برای اینکه این سیاره، قابل سکونت باقی بماند، ما باید طی دهه‌ی آینده به میزان قابل‌توجهی از مقدار کربن اتمسفر کم کنیم. طبیعت نیز به ما هشدار داده است: تشدید طوفان‌های فلورانس و مایکل حاصل تغییرات اقلیمی است. در همین حین، دولت ترامپ در حال توقف استانداردهای بهره‌وری سوخت، پشتیبانی از صنعت زغال‌سنگ، عدم حمایت از طرح انرژی پاک و منحل کردن هیئت مشاورین علمی آژانس حمایت از محیط زیست است. در غیاب اقدام رهبران فدرال آمریکا در مورد آب‌و‌هوا، آیا راه‌حل‌های ایالتی، محلی یا مردمی می‌توانند در سطح وسیعی پیاده شوند؟
الیزابت جانسون یک کشاورز و زیست‌شناس دریایی است. در ادامه صحبت‌های او را از زبان خودش می‌خوانیم.
من برای دو دهه است که هنگام شام با خانواده در مورد ارتباط بین کشاورزی و اقیانوس و در مورد روندهای هشداردهنده در زمینه‌ی سلامت خاک، اقیانوس و تغییرات اقلیمی بحث می‌کنم. نتیجه‌ی این مباحث ارائه‌ی یک راه‌حل بوده است: کشاورزی احیاکننده با اتکا به خشکی و دریا. اگر بخواهیم به‌طور ساده بگوییم، کشاورزی احیاکننده، فراتر از کشاورزی ارگانیک یا پایدار است و واقعا سلامت خاک و اقیانوس را بازیابی می‌کند. این روش می‌تواند مقادیر زیادی از کربن را به خاک و گیاهان بازگرداند و در عین حال میزان استفاده از آفت‌کش‌ها یا کودها را کاهش دهد و نیز حامی اقتصادهای محلی است. در سمت خاکی، بازیابی خاک بوسیله‌ی ذرات احیاکننده می‌تواند تا ۶۰ تن کربن را در هر جریب زمین (۰/۴ هکتار) حفظ کند و قابلیت تولید محصولات کشاورزی را افزایش دهد و موجب بهره‌وری بیشتر در جذب مواد مغذی، حفظ آب و مقاومت به آفات شود.
دانشمندان پروژه‌ی Drawdown (سازمانی که اطلاعات و راه‌حل‌های مربوط به جلوگیری از تغییرات اقلیمی را تجزیه‌و‌تحلیل می‌کند)، کشاورزی احیاکننده را به‌عنوان یکی از بزرگترین فرصت‌ها برای پرداختن به موضوع سلامت و اقلیم می‌شمرد که دارای مزایای مالی عمده‌ای برای کشاورزان نیز خواهد بود.
زمینی در مزرعه‌ی اسکیل‌هیل در شمال نیویورک که از وضعیت علفزار به باغی برای تولید غذاهای احیاکننده تبدیل شده است
خاک ما نیاز به بازسازی جدی دارد. آمریکا از زمانی که جان دیری در دهه‌ی ۱۸۳۰ نخستین ماشین شخم‌زنی را ساخت، در حدود نیمی از خاک‌های سطحی خود را از دست داده و کشاورزی صنعتی منجر به آزاد شدن ۵۰ درصد از کربن خاک و وارد شدن آن به اتسمفر شده است. دیوید مونتگومری متخصص زمین‌شناسی خاک می‌گوید:
هنگامی که زمین برهنه است، فقط با یک بارش باران شدید، کل اندوخته‌ی با ارزشی را که طی یک قرن جمع کرده است، از دست می‌دهد.
اخیرا در آمریکا طوفان فلورانس موجب سرریز تالاب‌های مدفوع مربوط به مزارع پرورش خوک شد و میلیون‌ها پرنده و خوک در کارولینای شمالی از بین رفتند. باران زباله‌ها، کودها، آفت‌کش‌ها و خاک‌های سطحی را وارد رودخانه‌ها کرده و از آنجا آن‌ها را به سمت دریا می‌برد و موجب آسیب به حیات وحش، برهم‌خوردن تعادل مواد مغذی و ایجاد مناطق مرگبار و رشد بی‌اندازه‌ی جلبک‌های سمی در آب می‌شود.
صنعت پرورش طیور در کارولینای شمالی در نتیجه‌ی طوفان فلورانس حداقل ۳/۴ میلیون قطعه پرنده را از دست داد
کشاورزی احیاکننده که پیشگامان آن موسسه‌ی رودال و موسسه‌ی بین‌المللی احیا هستند، به ما کمک می‌کنند که از آفت‌کش‌ها اجتناب کنیم. علف‌کش گلیفسات با ایجاد اختلال در عمل غدد درون‌ریز موجب بروز بیماری‌های زیادی در انسان‌ها می‌شود. این ماده می‌تواند برای بیش از ده ماه در آب دریا بماند و موجب تشدید رشد جلبک‌ها شود. آفت‌کش‌های ارگانوفسفره علاوه‌بر اینکه می‌توانند موجب آسیب مغزی در انسان شوند، باعث کاهش رشد و ایجاد مشکلات تولیدمثلی برای ماهی سالمون، نهنگ‌ها و دیگر گونه‌هایی دریایی می‌شوند. همان‌طور که راشل کارسون در کتاب بهار خاموش می‌نویسد:
امکان ندارد که بتوانید بدون اینکه آب مناطق دیگر را آلوده کنید، آفت‌کش‌ها را در یک منطقه وارد آب کنید.
رودخانه‌های پر شده توسط باران طوفان فلورانس، آب آلوده را وارد اقیانوس اطلس می‌کنند
فضای زیادی برای پیشرفت در زمینه کشاورزی در اقیانوس وجود دارد. تاکنون بیشتر تاکید روی پرورش ماهی بوده است. پرورش ماهی نیاز به مقدار زیادی خوراک دارد و می‌تواند موجب آلودگی آب با آفت‌کش‌ها و آنتی‌بیوتیک‌هایی شود که برای درمان شپش و بیماری استفاده می‌شود و در نهایت منجر به انتشار بیماری‌ها به جمعیت ماهی‌های وحشی می‌شود و به‌طور کلی نیاز به زیرساخت‌ها و مراقبت‌های فراوانی دارد. تمرکز زیاد روی تولید ماهی موجب از دست رفتن فرصت‌های دیگری می‌شود. کشاورزی احیاکننده در اقیانوس به مفهوم پرورش جلبک دریایی و صدف‌های خوراکی است. جلبک‌ها و صدف‌ها لازم نیست که تغذیه شوند؛ آن‌ها فقط با استفاده از نور خورشید، مواد مغذی و پلانکتون‌هایی که در آب دریا وجود دارند، رشد می‌کنند.
برن اسمیت در حال برداشت محصول جلبک (کلپ)
برن اسمیت یک کشاورز پیشگام کشاورزی در اقیانوس می‌گوید که شگفتی واقعی این است که این گیاهان و جانوران اقیانوسی کم‌توقع، نیازی به آب شیرین، کود و از بین بردن جنگل‌ها نداشته و به‌علاوه موجب بهبود کیفیت آب و ایجاد زیستگاه‌هایی برای دیگر گونه‌ها می‌شوند. اقیانوس‌ها در حال حاضر در حدود ۴۰ درصد از کربنی که ما وارد اتمسفر می‌کنیم را جذب می‌کنند اما به علت اینکه این کربن وارد آب می‌شود، حاصل آن اسیدی شدن اقیانوس‌ها است. اسیدی شدن اقیانوس‌ها در فرایند ساخت پوسته و اسکلت در صدف‌ها و مرجان‌ها اختلال ایجاد می‌کند. جذب این کربن به‌صورت گیاه از طریق کشاورزی در اقیانوس و کشاورزی پایدار دریایی می‌تواند در کنار فراهم کردن غذا، راه‌حلی برای مبارزه با تغییرات اقلیمی باشد. کلپ (نوعی جلبک دریایی قهوه‌ای) می‌تواند تا بیش از ۳۰ سانتی‌متر در روز رشد کند.
پژوهشگران برآورد می‌کنند که اگر ۹ درصد اقیانوس‌ها به پرورش جلبک دریایی اختصاص داده شود، می‌تواند سالیانه در حدود ۵۳ میلیارد تن کربن‌دی‌اکسید اتمسفر را جذب کند و ما را به سطح کربن‌دی‌اکسید پیش از زمان صنعتی‌شده برساند و در عین حال از اسیدی شدن اقیانوس جلوگیری کند، در کنار اینکه پتانسیل فوق‌العاده‌ای در زمینه‌ی سوخت‌های زیستی مبتنی بر جلبک نیز وجود دارد. همچنین در مباحث مربوط به سلامتی انسان، جلبک‌های دریایی سرشار از پروتئین، ید و دیگر مواد معدنی هستند که کمبود آن‌ها در جوامع انسانی شایع است. ما همچنین می‌توانیم از این‌ها در تغذیه‌ی دام‌ها استفاده کنیم. بر اساس نتایج یک پژوهش، گاوهایی که از انواع خاصی از جلبک‌های دریایی تغذیه می‌شدند، ۵۸ درصد متان کمتری تولید می‌کردند. متان یکی دیگر از گازهای گلخانه‌ای است که دارای ظرفیت نگهداری گرمایی بسیار بیشتری نسبت به گاز کربن‌دی‌اکسید است.
به جای تکیه روی تولید کودها از مسیرهای آلوده‌کننده‌ی محیط‌زیست، می‌توانیم جلبک‌هایی دریایی را پرورش دهیم که در حین رشد کربن را جذب می‌کنند و می‌توانند به‌عنوان غذا، سوخت زیستی و کود مورد مصرف قرار گیرند. به جای استفاده از آفت‌کش‌ها که انسان‌ها و اقیانوس‌ها را در معرض خطر قرار می‌دهند، می‌توانیم غذا را در اقیانوس پروش دهیم. به جای ایجاد جریانی از کود در دریا که موجب رشد جلبک‌های سمی شود، می‌توانیم از این جلبک‌ها به‌عنوان کودی برای شکوفایی درختان میوه‌ی خود استفاده کنیم.
آمریکا به جای حمایت از کشت تک‌محصو‌لی در مقیاس وسیع که موجب تهی‌شدن خاک می‌شود، باید از فعالیت‌های احیاکننده‌ای که موجب بازیابی خاک می‌شوند، حمایت کند. اتمسفر ما از کربن پر شده است اما خود کربن دشمن نیست. کربن با نقش حیاتی که در فتوسنتز و انتقال انرژی در اکوسیستم‌ها دارد، از پایه‌های اساسی حیات روی زمین به شمار می‌رود. از طریق روش کشاورزی احیاکننده می‌توانیم سطح کربن‌دی‌اکسید را کاهش دهیم و در همین حال با تولید مواد غذایی، وضعیت کره زمین را نیز بهبود دهیم. در حقیقت ما باید به سمت یافتن راه‌حل‌های دولتی و محلی برای بحران محیط زیست برویم. یک مورد جالب در این زمینه، بازگشت به باغ‌های پیروزی جنگ جهانی است. باغ پیروزی نامی بود که در دوران جنگ جهانی به باغ‌های سبزیجات، میوه و گیاهان دارویی که در آمریکا، بریتانیا، کانادا، آلمان و بیشتر در زمین‌های شخصی یا پارک‌ها ایجاد می‌شدند، نهاده شد. هدف از ایجاد باغ‌های پیروزی، کاهش فشار کمبود مواد غذایی ناشی از جنگ بود. در باغ‌های پیروزی اقلیمی به صورتی که توسط سازمان آمریکای سبز پیشنهاد شده است، از فعالیت‌های احیاکننده برای تبدیل سریع چمنزارها، فضاهای عمومی و آبراهه‌های ساحلی به مکان جذب کربن و تولید غذا استفاده می‌شود. در هر جایی فضای ایجاد یک باغچه وجود دارد و هر خط ساحلی و هر فردی می‌تواند بخشی از این پیروزی سریع و کم نیاز به تکنولوژی برای غلبه بر بحران تغییرات اقلیمی باشد. سلامت اقلیمی، سلامت خاک و اقیانوس و در نهایت سلامت انسان است. اگر ما سریع دست بجنبانیم، در کنار داشتن غذای کافی می‌توانیم اقلیم قابل زیستی نیز برای خود حفظ کنیم.