کاهش ۱۷ درصدی انتشار کربن‌دی‌اکسید طی دنیاگیری کووید ۱۹
یکی از کارهایی که انسان در انجام آن ثابت قدم بوده، انتشار کربن‌دی‌اکسید بیشتر و بیشتر به اتمسفر است. حتی پس از اینکه کشورهای جهان توافق‌نامه‌ی پاریس را در سال ۲۰۱۶ امضا کردند و هریک اهداف خود را برای کنترل انتشارات تعیین کردند (برای مثال هند متعهد شد که انتشارات خود را تا سال ۲۰۳۰ تا یک سوم کاهش دهد)، آن‌ها هر سال چند درصد به میزان انتشارات خود می‌افزایند. اما با آمدن کووید ۱۹ که اقتصاد را فلج و مردم را خانه‌نشین کرد، درنهایت رویای توافق‌نامه‌ی پاریس تحقق یافت.
پژوهشگران به‌تازگی در مجله‌ی Nature Climate Change شرح داده‌اند که از اول آوریل، میزان انتشار روزانه‌ی کربن‌دی‌اکسید در جهان نسبت‌به میانگین سال ۲۰۱۹، ۱۷ درصد کاهش داشته است. میزان انتشارات برخی مناطق مانند آمریکا و بریتانیا حدود یک سوم کاهش پیدا کرده است که تا حد زیادی ناشی‌از کاهش رانندگی است.
پژوهشگران با پیش‌بینی آینده، محاسبه می‌کنند که حتی اگر محدودیت‌ها کمی کاهش یابد، امسال شاهد ۷ درصد کاهش در انتشارات جهانی خواهیم بود که بیش از دو برابر مقداری است که به‌دنبال بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸ رخ داد (۳ درصد). دستیابی به این ارقام به بررسی عمیق داده‌ها نیاز دارد، زیرا دانشمندان نمی‌توانند ماهواره‌ای را در سیاره آموزش داده و میزان انتشارات کربن‌دی‌اکسید را در زمان واقعی به‌دست آورند. کورین لوکر، دانشمند اقلیم‌شناس و نویسنده‌ی نخست مقاله از دانشگاه آنگلیای شرقی می‌گوید:
ازآن‌جا که کربن‌دی‌اکسید به‌مدت بسیار طولانی در اتمسفر می‌ماند، حتی اگر تغییر عظیمی در انتشارات داشته باشیم، روی موجودی کربن‌دی‌اکسید اتمسفر تاثیر چندانی نخواهد داشت. این مقدار درمقایسه‌با مقداری که ما ده‌ها سال است وارد اتمسفر می‌کنیم، ناچیز است.
علاوه‌براین، سیگنال کربن‌دی‌اکسید با فرایندهای طبیعی زمین نظیر جذب گاز کربن‌دی‌اکسید و انتشار اکسیژن به‌وسیله‌ی درختان مبهم می‌شود. با استفاده از ماهواره نمی‌توانید میزان یک گاز را روی سطح سیاره تشخیص دهید، بلکه درنهایت می‌توان میزان آن را در ارتفاع ۱۶۰۰ متری سطح زمین اندازه‌گیری کرد.
کوین گورنی دانشمند اقلیم‌شناس دانشگاه آریزونای شمالی که انتشارات را مدل‌سازی کرده اما در کار جدید مشارکتی نداشته است، می‌گوید:
ما میزان کربن‌دی‌اکسید را در ستونی از اتمسفر اندازه‌گیری می‌کنیم. این یک شار در سطح نیست، بلکه فقط سطح مقطع بزرگی از تعداد مولکول‌های موجود در اتمسفر است.
براین‌اساس، لوکر و همکارانش، سراغ کار پرزحمت داده‌های گزارش‌شده رفتند. آن‌ها به آمارهای مربوط به ترافیک خودروها، مصرف برق، پروازهای هواپیمایی و تولید توجه کردند و تصویری جهانی از چگونگی کاهش انتشارات براثر دنیاگیری ایجاد کردند. هر بخش با پویایی منحصربهفرد خود همراه است: مطمئنا ترافیک هوایی کاهش یافته است، اما این صنعت تنها ۳ درصد از کل انتشارات کربن‌دی‌اکسید را در یک سال عادی به خود اختصاص می‌دهد.
الگوهای انتشار هر کشور نیز منحصربهفرد است. برای مثال اقتصاد چین به‌شدت متکی‌بر تولید است که با آمدن ویروس متوقف شد. در این مدت، چین شاهد ۲۴۲ مگاتن کاهش در انتشارات کربن‌دی‌اکسید بوده است. این کاهش در آمریکا ۲۰۷ مگاتن و در کل اروپا ۱۲۳ مگاتن بوده است. فعالیت در تولید زغال‌سنگ در چین ۳۰ تا ۴۰ درصد کاهش پیدا کرده است. چنین کاهشی در صنعت فولاد آمریکا نیز رخ داده است.
کشور آمریکا همچنین صنعت خدماتی بزرگی را توسعه داده که به مردم اجازه می‌دهد از دور کار کنند. این امر از یک جهت به‌معنای تغییر مصرف برق از ادارات به خانه‌ها است. استفاده از انرژی مسکونی در بریتانیا نیز با افزایش شمار افرادی که به خانه‌های خود پناه بردند، قدری افزایش پیدا کرد (برای اینکه محاسبات انرژی پیچیده‌تر شود، درنظر داشته باشید که وقتی افراد در خانه کار می‌کنند، آن‌ها در ترافیکی که کربن‌دی‌اکسید بیشتری تولید می‌کند، قرار نمی‌گیرند). درمجموع، کاهش در انتشارات جهانی در جریان دنیاگیری شدید بوده است.
شهرهایی مانند لس آنجلس در جریان دنیاگیری کووید ۱۹ شاهد کاهش قابل‌توجهی در میزان انتشارات بوده‌اند. طبق محاسبه‌ی پژوهشگران، در سطح جهان، شاهد ۱۷ درصد کاهش در میزان کربن‌دی‌اکسیدی که وارد اتمسفر می‌شود، بوده‌ایم
البته در طرح کلی، انتشارات از زمان آغاز انقلاب صنعتی درحال افزایش بوده است، به‌طوری که کووید ۱۹ تنها تغییری ریز در این مسیر رو به افزایش است. لوکر می‌گوید:
بیشترین کاهشی که ما طی یک روز داشتیم، ما را فقط تا سطوح سال ۲۰۰۶ برمی‌گرداند. بنابراین، این موضوع واقعا نشان می‌دهد که هر سال میزان انتشارات چقدر افزایش می‌یابد. این افت باورنکردنی در انتشارات تنها ما را ۱۴ سال به عقب برمی‌گرداند.
همچنین برای پرهیز از بدترین اثرات تغییرات اقلیمی، امواج گرمای شدیدتر، سطح دریای بالاتر و طوفان‌ها و آتش‌سوزی‌های شدیدتر، ما به‌عنوان یک گونه مجبوریم انتشارات گازی را کاملا کاهش دهیم. لوکر می‌پرسد: «چگونه روی زمین موفق می‌شویم که انتشارات را به صفر برسانیم وقتی می‌بینید کاهش ۱۷ درصدی انتشارات، مستلزم چه چیزهایی است. منظور من این است که محدودیت اجباری و ناخوشایند، راه مقابله با تغییرات اقلیمی نیست.»
اما شاید کار کردن از خانه راهی رو به آینده باشد. این دنیاگیری نشان داده است که همه‌ی ما مجبور نیستم هر روز به محل کار خود رفت‌و‌آمد کنیم. سفرهای هوایی ممکن است بخش کمی از انتشارات جهانی کربن‌دی‌اکسید را به خود اختصاص دهد اما شاید نیاز نباشد تمامی رویدادها مانند کنفرانس‌ها، حضوری برگزار شود. شاید بهتر باشد خیابان‌ها را رو به خودروها بسته نگه داریم و به عابران پیاده فرصت پرسه زدن بدهیم و فضاها را باز کنیم تا رستوران‌ها بتوانند درحالی‌که فاصله‌ی مردم با هم را حفظ می‌کنند، فعالیت کنند.
بحران مالی سال ۲۰۰۸ را درنظر بگیرید، زمانی که دولت اوباما با پمپ کردن پول به بخش انرژی‌های تجدیدپذیر اقتصاد را رونق داد. شاید اکنون نیز بتوانیم همین کار را با خودروهای برقی انجام دهیم. کل صنعت درحال تلاش برای بقا در این وضعیت است اما هنوز به این نقطه نرسیده و نیاز به حمایت دارد. سرمایه‌گذاری روی زیرساخت‌های برقی کردن حمل‌و‌نقل مانند ایستگاه‌های شارژ تفاوت بزرگی ایجاد خواهد کرد.
علاوه‌براین، گورنی می‌افزاید، این لحظه‌ی منحصربهفردی در تاریخ بشریت است که با همه‌ی وحشت آن، به دانشمندان علم اقلیم‌شناسی فرصت منحصربهفردی می‌دهد تا کاهش در انتشارات را در زمان واقعی ببینند و روش‌های نظارتی خود را بهبود بخشند. بسیج شدن دربرابر دنیاگیری نمونه‌ی بسیار خوبی برای کاری است که ما می‌توانیم و باید برای مبارزه دربرابر تغییرات اقلیمی انجام دهیم. گورنی می‌گوید:
تغییرات اقلیمی به یک مساله‌ی به‌شدت سیاسی مبدل شده است و خطوط تقسیم آن مانند خطوط تقسیم قبایل آمریکا به‌نظر می‌رسند. موفقیت اخیر نشان می‌دهد که می‌توانیم از آن عبور کنیم. این طرفِ روشن این داستان است.