ذوب صفحات یخی با پیش‌بینی‌های بدترین سناریو دانشمندان مطابقت دارد

روز دوشنبه، پژوهشگران با تأکید بر نقایص مدل‌های اقلیمی کنونی گفتند صفحات یخی گرینلند و جنوبگان به‌اندازه‌ای حاوی آب منجمد هستند که سطح آب اقیانوس‌ها را ۶۵ متر افزایش دهند، از بدترین سناریوهای سازمان ملل درزمینه‌ی پیش‌بینی افزایش سطح آب دریا پیروی می‌کنند.

براساس مطالعه‌ی منتشرشده در مجله‌ی Nature Climate Change، کاهش چشمگیر صفحات یخی شمالگان و جنوبگان از سال ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۷ به‌دلیل ذوب و متلاشی شدن یخ‌ها تقریبا با بدترین پیش‌بینی‌های مجمع بین‌المللی تغییرات اقلیمی (IPCC) کاملا همخوانی دارد که انتظار دارد این دو صفحه‌ی یخی تا سال ۲۱۰۰، حداکثر ۴۰ سانتی‌متر به اقیانوس‌های جهان اضافه کنند. چنین افزایشی اثر مخربی در سراسر جهان خواهد گذاشت و موجب افزایش قدرت تخریب امواج طوفان می‌شود و مناطق ساحلی که سکونتگاه صدها میلیون نفر است، درمعرض سیلاب‌های شدید و مکرر قرار می‌دهد. این مقدار تقریبا سه‌برابر بیشتر از پیش‌بینی‌های متوسط آخرین ارزیابی IPCC در سال ۲۰۱۴ است که افزایش ۷۰ سانتی‌متری در سطح آب دریا را از تمامی منابع شامل یخچال‌های کوهستانی و انبساط آب‌ اقیانوس‌ها براثر گرما پیش‌بینی می‌کند.

با وجود تطابق‌نداشتن آشکار میان واقعیت مشاهده‌شده از تسریع فروپاشی صفحات یخی و مدل‌هایی که آن روندها را دنبال می‌کنند، گزارش ویژه‌ی سال گذشته IPCC درباره‌ی سرزمین‌های منجمد سیاره همان پیش‌بینی‌های پایان قرن را برای گرینلند می‌کند. همچنین، در گزارش مذکور چنین در نظر گرفته می‌شود که در بیشترین سناریو انتشار گازهای گلخانه‌ای نیز ذوب یخ‌های جنوبگان نقش اندکی در افزایش سطح آب دریا خواهد داشت.

باید به بدترین سناریو جدیدی برای صفحات یخی فکر کنیم؛ زیرا آن‌ها در‌حال‌حاضر با چنان سرعتی در حال ذوب‌شدن هستند که با بدترین سناریو کنونی ما مطابقت دارد. پیش‌بینی‌های افزایش سطح آب دریا برای کمک به دولت‌ها در برنامه‌ریزی سیاست‌های اقلیمی و کاهش خسارات و استراتژی‌های سازگاری بسیار مهم است. اگر میزان افزایش سطح آب دریا در آینده را کمتر از حد برآورد کنیم، این اقدامات ممکن است کافی نباشد و جوامع ساحلی را درمعرض خطر قرار دهد.

براساس پژوهشی که سال گذشته منتشر شد، ازبین‌رفتن صفحات یخی مطابق با پیش‌بینی‌های IPCC تا اواسط قرن، چیزی درحدود ۵۰ میلیون نفر را تا درمعرض سیلاب‌های ساحلی سالانه قرار می‌دهد.

افزایش کلی سطح آب دریا به‌اندازه‌ی حداقل یک متر احتمالا به صرف بیش از ۷۰ میلیارد دلار در سال برای ساخت دیوارهای دریایی و دیگر موانع دربرابر سیل نیاز دارد. براساس تجزیه‌و‌تحلیل جدید، چندین عامل توضیح می‌دهند که چرا مدل‌های اقلیمی استفاده‌شده برای پیش‌بینی‌های سازمان ملل برای افزایش سطح آب دریا ممکن است تأثیر صفحات یخی را نادیده بگیرد. مدل‌های صفحه یخی در توصیف اثر طولانی‌مدت گرمایش تدریجی زمین خوب عمل می‌کنند که افزایش بیشتر دما در قطب‌ها درمقایسه‌با دیگر مناطق جهان را شاهد بوده است. بااین‌حال، آن‌ها نتونسته‌اند نوسان‌های کوتاه‌مدت در الگوهای هواشناسی را در نظر بگیرند که عمیقا متأثر از تغییرات اقلیمی هستند. اسلاتر با اشاره به گزارش IPCC در سال ۲۰۱۴ گفت:

برای گرینلند بیشترِ کاهش یخ اکنون ازطریق رویدادهای ذوب سطحی در جریان تابستان‌های گرم هدایت می‌شود و این فرایندها در شبیه‌سازی‌های AR5 در نظر گرفته نشده است. باید این موارد را بهتر درک کنیم تا پیش‌بینی‌های خود از افزایش سطح آب دریا را بهبود بخشیم.

تا اوایل قرن بیست‌ویکم، میزان تشکیل و تخریب صفحات یخی گرینلند و جنوبگان غربی برابر بود. به‌عبارت‌دیگر، رواناب با بارش برف تازه جبران می‌شد؛ اما در دو دهه‌ی گذشته، افزایش سرعت گرمایش زمین این توازن را برهم زد. سال گذشته، گرینلند ۵۳۲ میلیارد تن یخ را از دست داد که یک رکورد محسوب می‌شود و در هر ثانیه، آبی معادل ۶ استخر شنای المپیک را وارد اقیانوس اطلس کرد. این رواناب مسئول ۴۰ درصد از افزایش سطح آب دریا در سال ۲۰۱۹ بود.

اسلاتر گفت نسل جدیدی از مدل‌های اقلیمی که تعامل میان صفحات یخی و اقیانوس‌ها و اتمسفر را بهتر نشان می‌دهند، زیربنای گزارش بعدی IPCC خواهند بود که سال آینده تکمیل خواهد شد.

در مطالعه‌ی دیگری که ماه جاری در مجله‌ی The Cryosphere منتشر شد، اسلاتر و همکارانش محاسبه کردند که توده‌های یخ زمین ازجمله یخچال‌های کوهستانی و کلاهک یخی شمالگان و صفحات یخی شمال و جنوب بین سال‌های ۱۹۹۴ تا ۲۰۱۷ حدود ۲۸ تریلیون تن یخ را از دست داده‌اند. کمتر از نیمی از آن مقدار به افزایش سطح آب دریا کمک کرده است. کلاهک یخی شمالگان در اقیانوس تشکیل و وقتی ذوب می‌شود، موجب افزایش سطح آب نمی‌شود. پژوهشگران دریافتند که نرخ کاهش یخ در آن دوره‌ی زمانی تقریبا ۶۰ درصد افزایش یافته است.