آمریکا رسما انقراض بیش از ۲۰ گونه جانوری و گیاهی را اعلام کرد

به‌گفته‌ی مقام‌های آمریکایی، دارکوب نوک‌عاجی که شکارچیان پرندگان در خلیج آرکانزاس در جست‌وجوی آن بوده‌اند و سسک باکمن، پرنده آوازه‌خوان سینه زردی که زمانی بین جنوب‌شرقی ایالات متحده و کوبا مهاجرت می‌کرد، از بین رفته است. آواز پرنده کائوآئی او او که در جنگل‌های هاوایی زندگی می‌کرد، فقط به‌شکل ضبط‌شده وجود دارد. علاوه‌براین‌، دیگر هیچ امیدی برای نجات چندین نوع صدف آب‌های شیرین وجود ندارد که زمانی جریان‌های آب و رود‌های جورجیا تا ایلینوی را پالایش می‌کردند.

طبق گزارش نیویورک تایمز، مقام‌های حیات‌وحش آمریکا روز چهارشنبه اعلام کردند که درمجموع، ۲۲ جانور و یک گیاه باید به‌عنوان گونه‌های منقرض‌شده اعلام شوند و از فهرست گونه‌های درمعرض خطر انقراض حذف شوند. این اطلاعیه می‌تواند از آینده خبر دهد و در میانه‌ی بحران جهانی تنوع زیستی می‌آید که میلیون‌ها گونه را تهدید کرده است و بسیاری را ممکن است در چند دهه آینده منقرض کند.

دارکوب‌های نوک‌عاجی در سال ۱۹۳۵ در لوئیزیانا فیلم‌برداری شدند. حتی در آن زمان نیز، این پرنده کمیاب بود. با وجود درخواست‌های حامیان محیط‌زیست و مقام‌های حیات‌وحش، بعدها درختان این منطقه را شرکت Chicago Mill and Lumber قطع کرد.

فعالیت‌های انسانی مانند کشاورزی، قطع درختان، معدن‌کاری و سدسازی زیستگاه حیوانات را نابود می‌کند و زیستگاه‌های باقی‌مانده را آلوده می‌کند. مردم به شکار غیرمجاز و صید بیش‌ازحد مشغول می‌شوند. تغییرات اقلیمی نیز خطرهای جدیدی به‌همراه دارد. بریجت فاهی در سازمان خدمات شیلات و حیات‌وحش ایالات متحده بر طبقه‌بندی گونه‌ها نظارت می‌کند. وی گفت:

هریک از این ۲۳ گونه نشان‌دهنده نابودی دائمی یکی از میراث‌های طبیعی کشور و تنوع زیستی جهانی است. این تلفات نیز یادآور نگران‌کننده‌ای است که نشان می‌دهد انقراض پیامدی از تغییرات زیست‌محیطی است که انسان موجب آن می‌شود.

انقراض‌های جدید شامل یازده پرنده، هشت صدف آب شیرین، دو ماهی، یک خفاش و یک گیاه است. بسیاری از آن‌ها احتمالا هنگام تصویب قانون گونه‌های درمعرض خطر در سال ۱۹۷۳ تا حد زیادی منقرض شده بودند؛ بنابراین، شاید هیچ‌گونه حفاظتی نمی‌توانست آن‌ها را نجات دهد.

فیلمی از کائوآئی او او که مربوط به دهه‌ی ۱۹۷۰ یا ۱۹۸۰ است

نوآ گرینوالد، مدیر بخش گونه‌های درمعرض خطر انقراض در سازمان غیرانتفاعی مرکز تنوع زیستی گفت: «قانون گونه‌های درمعرض خطر به‌موقع تصویب نشد تا بتواند بیشتر این گونه‌ها را نجات دهد.»

از زمان تصویب قانون مذکور، ۵۴ گونه در ایالات متحده از فهرست گونه‌های درمعرض خطر حذف شده‌اند؛ زیرا جمعیت آن‌ها بهبود یافته است؛ درحالی‌که ۴۸ گونه نیز به‌حدی کافی بهبود پیدا کرده‌اند که از فهرست گونه‌های درمعرض خطر به فهرست گونه‌های درمعرض تهدید منتقل شوند. تاکنون، ۱۱ گونه به‌عنوان گونه‌های منقرض‌شده اعلام شده‌اند.

به‌گفته دانشمندان، بدون حفاظت گونه‌های بسیار بیشتری از بین خواهند رفت؛ اما درحالی‌که انسان‌ها زمین را به‌شدت تغییر می‌دهند، باید کارهای بسیار بیشتری برای حفاظت از گونه‌ها انجام شود. لیا گربر، بوم‌شناس و مدیر مرکز پیامدهای تنوع زیستی در دانشگاه ایالتی آریزونا گفت: «تنوع زیستی اساس سیستم‌های اجتماعی و اقتصادی است؛ با‌این‌حال، هنوز نتوانسته‌ایم بحران انقراض را حل کنیم.»

ماه آینده، دور جدیدی از مذاکرات با توافق‌های جدیدی درباره تنوع زیستی جهان آغاز می‌شود. یکی از پیشنهادهایی که اخیرا در کانون توجه قرار گرفته، طرحی با نام 30x30 است که هدف آن محافظت از حداقل ۳۰ درصد از اقیانوس‌ها و خشکی‌های زمین تا سال ۲۰۳۰ است.

آلودگی حاصل از شهرهای مجاور یکی از عوامل کاهش جمعیت نوعی ماهی به نام گامبوزیای سان مارکوس در رودخانه سان‌مارکوس تگزاس بود. این ماهی آخرین‌بار در سال ۱۹۸۳ در حیات‌وحش مشاهده شد

هیچ جانوری در این دسته بیش از دارکوب نوک‌عاجی، بزرگ‌ترین دارکوب در ایالات متحده، با اشتیاق جست‌وجو نشده است. این پرندگان که در جنگل‌های کهن‌سال و مرداب‌های جنوب‌شرقی زندگی می‌کردند، زمانی که مهاجران اروپایی و زادگان آن‌ها جنگل‌ها را از بین بردند و پرندگان را شکار کردند، کم شدند. آخرین مورد مستند در سال ۱۹۴۴ در لوئیزیانا مشاهده شد.

در سال ۲۰۰۴، قایقرانی به نام جین اسپارلینگ با دیدن دارکوبی شبیه دارکوب‌های نوک گ‌عاجی در باتلاق آرکانزاس، موجب آغاز موجی از جست‌وجوها شد. چند روز پس از شنیدن این خبر، دو شکارچی پرنده باتجربه به نام‌های تیم گالاگر و بابی هریسون برای جست‌وجو به او پیوستند. این دو فرد روز دوم درحالی‌که روی قایق‌های خود پارو می‌زدند، می‌خواستند برای ناهار توقف کنند که ناگهان پرنده بزرگی درست مقابل آن‌ها پرواز کرد. هریسون به‌خاطر می‌آورد: «تیم و من هر دو باهم فریاد زدیم: نوک‌عاجی!» با این کار، پرنده ترسید و فرار کرد؛ اما آن‌ها مصرانه می‌گویند که بر‌‌اساس الگوی مشخصی که روی بال‌های این پرنده وجود دارد، اطمینان دارند دارکوب نوک‌عاجی بوده و دارکوب کاکل‌دار نبوده است که شبیه‌ترین خویشاوند این پرنده است.

گروهی از پرنده‌شناسان دانشگاه کرنل طبق چندین جست‌وجوی دیگر، چند مورد مشاهده و بعدا فیلمی مبهم در سال ۲۰۰۵ در مجله ساینس اعلام کردند که دارکوب نوک‌عاجی (Campephilus principalis) هنور در آمریکای‌شمالی وجود دارد. با اعلام این خبر، جنجالی به پا شد. برخی کارشناسان استدلال کردند که ویدئو مربوط به دارکوب‌های کاکل‌دار است. تلاش‌های مکرر آژانس‌های حیات‌وحش برای پیداکردن این پرنده موفقیت‌آمیز نبود و بسیاری از کارشناسان را به این نتیجه رساند که پرنده منقرض شده است.

ایمی تراهن، زیست‌شناسی از سازمان خدمات شیلات و حیات‌وحش، جدیدترین ارزیابی را برای دارکوب مدنظر کامل کرد. او گفت باید طبق بهترین شواهد موجود نتیجه‌گیری‌ کند. تراهن درنهایت انقراض پرنده را تأیید کرد. او گفت: «این احتمالا یکی از دشوارترین کارهایی است که در حرفه‌ام انجام داده‌ام و واقعا مرا به گریه انداخت.»

نوکوپو او مائوئی از سال ۱۹۹۶ به‌شکل مستند دیده نشده است

جزایر، جایی که در آن حیات‌وحش به‌طور جداگانه تکامل پیدا کرده است، به‌شدت تحت‌تأثیر انقراض‌های ناشی از ورود گونه‌های دیگر به‌دست انسان قرار گرفته‌اند و ۱۱ مورد از گونه‌های ذکرشده به‌عنوان گونه‌های منقرض‌شده از هاوایی و گوآم هستند.

خوک‌ها و بزها و گوزن‌ها زیستگاه‌های جنگلی را نابوده کرده‌اند. موش‌های صحرایی و خدنگ‌ها و مارهای درختی قهوه‌ای پرندگان و خفاش‌های بومی را شکار می‌کنند. پشه‌ها که قبلا در هاوایی وجود نداشتند، در دهه ۱۸۰۰ با کشتی‌ها به این سرزمین آورده شدند و با آلوده‌کردن پرنده‌ها به مالاریای پرندگان، آن‌ها را از بین می‌برند.

بیشتر گونه‌های باقی‌مانده اکنون زیر فشار شدیدی قرار دارند. پرندگانی که در ارتفاعات بالاتر زندگی می‌کردند، زمانی از مالاریای پرندگان در امان بودند؛ زیرا این محیط برای پشه‌ها بسیار سرد بود. باوجوداین به‌دلیل تغییرات اقلیمی، پشه‌ها در ارتفاعات بالا نیز گسترش پیدا کرده‌اند. میشل بوگاردوس از اداره ماهی‌گیری و حیات‌وحش جزایر اقیانوس آرام گفت: «شاهد کاهش شدید جمعیتی هستیم که مرتبط با افزایش پشه‌ها درنتیجه مستقیمی از تغییرات اقلیمی است.» او گفت فقط چندین گونه دربرابر مالاریای پرندگان مقاومت نشان داده‌اند؛ بنابراین، اگر جمعیت پشه‌ها در کل این زیستگاه کنترل نشود، بیشتر آن‌ها احتمالا با انقراض مواجه خواهند شد.

مجموعه بالا از آرشیو مؤسسه اسمیتسونین شش گونه از گونه‌های موجود در فهرست پیشنهادی روز چهارشنبه را نشان می‌دهد

صدف‌های آب شیرین از گروه‌هایی هستند که بیشتر از همه در آمریکای‌شمالی درمعرض خطر قرار گرفته‌اند؛ اما دانشمندان درباره هشت گونه ذکرشده در فهرست دانش کافی را ندارند تا با اطمینان دلیل نابودی آن‌ها را مشخص کنند.

به‌گفته زیست‌شناسان، این انقراض‌ها احتمالا با مخازن آبی مرتبط هستند که انسان‌ها در مدت صد سال گذشته ساخته‌اند و اساسا رودخانه‌های محل زندگی صدف‌ها را به دریاچه تبدیل کرده است. آیا تغییر در زیستگاه بر برخی از جنبه‌های چرخه بسیار منظم زندگی آن‌ها تأثیر گذاشته است؟ آیا این موجودات پالایش‌کننده آب به‌دلیا رسوبات یا آلودگی آب آسیب دیدند؟

صدف‌های آب شیرین متکی بر سازگاری‌هایی هستند که در سال‌های بی‌شمار از تکامل ایجاد شده است. صدف‌های ماده ماهی‌های مختلف را بسته به گونه با زائده‌ای جذب می‌کنند که مانند ماهی ریز، چنگاره، حلزون، حشره یا کرم به‌نظر می‌رسد. آن‌ها سپس لاروهای خود را روی بدن ماهی‌ها خارج می‌کنند تا به ماهی متصل شود و ضمن پناه‌دادن به آن‌ها، به پراکنش لاروها کمک کند.

شاید دلیل انقراض صدف‌ها این بوده باشد که ماهی میزبان آن‌ها جابه‌جا شده یا از بین رفته است. تایلر هرن زیست‌شناسی از سازمان خدمات شیلات و حیات‌وحش آمریکا است که روی احیای صدف‌های آب شیرین کار می‌کند. وی گفت: «فکر نمی‌کنم آنچه از دست داده‌ایم، کاملا درک کرده باشیم. این صدف‌ها اسراری داشتند که هرگز به آن‌ها پی نخواهیم برد.»