بحران میکروپلاستیک‌‌ها به‌طور تصاعدی در حال تشدید است

حتی اقیانوس منجمد شمالی نیز از رشد بی‌وقفه‌ی آلودگی به میکروپلاستیک در امان نیست. در پژوهشی جدید، محققان با تجزیه و تحلیل نمونه‌های مغزه‌ی رسوبات، میزان ذرات ته‌نشین‌شده در آب اقیانوس را از اوایل دهه‌ی ۱۹۳۰ محاسبه کردند. تیم پژوهشی دریافت که آلودگی میکروپلاستیک در شمالگان به‌طور تصاعدی همگام با رشد تولید پلاستیک در حال رشد بوده است. میزان تولید پلاستیک اکنون به حدود نیم تریلیون کیلوگرم در سال می‌رسد و پیش‌بینی می‌شود که مقدار زباله‌های پلاستیکی تا سال ۲۰۶۰ به سه برابر این رقم افزایش یابد.

به‌گزارش وب‌سایت وایرد، در پژوهش اخیر محققان آب دریا و رسوبات بخش غربی اقیانوس منجمد شمالی را که ۱۳ درصد از کل مساحت این اقیانوس را تشکیل می‌دهد، تجزیه‌وتحلیل کردند. آن‌ها تنها در همان ناحیه، محاسبه کردند که ۲۱۰ هزار تن آلاینده‌ی میکروپلاستیک در لایه‌های آب، یخ دریا و رسوبی که از دهه ۱۹۳۰ ایجاد شده، انباشته شده است.

محققان در مقاله‌ای که هفته‌ی گذشته در ژورنال ساینس اندونسز منتشر شد، ۱۹ نوع پلیمر مصنوعی را به سه شکل فهرست‌بندی کردند: قطعات، الیاف‌ها و ورق‌ها، که منعکس کننده‌ی مجموعه‌ای خیره‌کننده از منابع میکروپلاستیک، ازجمله تکه‌های بطری‌‌ها و کیسه‌های پلاستیکی و میکروالیاف پارچه‌های مصنوعی است.

به‌طور کلی، تیم دریافت که سطح میکروپلاستیک ته‌نشین در اقیانوس منجمد شمالی هر ۲۳ سال دوبرابر می شود. این نتیجه، منعکس کننده‌ی پژوهشی است که پیشتر درمورد رسوبات اقیانوسی در سواحل کالیفرنیای جنوبی انجام شده بود و نشان می‌دهد که تراکم رسوبات هر ۱۵ سال دو برابر می‌شود. سایر محققان نیز در پژوهش‌های دیگر به نتایجی برمبنای افزایش تصاعدی آلودگی توسط رسوبات در دریاچه‌های شهری رسیده‌اند.

سئونگ‌کیو کیم، نویسنده‌ی اصلی مقاله و دانشمند علوم دریایی در دانشگاه ملی اینچئون، معتقد است که مشکل احتمالاً در آینده بدتر هم خواهد شد. او در مکاتباتش با وایرد نوشته است که «درطول دهه‌های گذشته، ورودی میکروپلاستیک‌ها به قطب شمال با نرخ افزایش ۳ درصد در سال، به‌طور تصاعدی افزایش داشته است. پیش‌بینی می‌شود که تولید انبوه پلاستیک با افزایش ۸٫۴ درصدی در سال، با وجود سیستم‌های مدیریت زباله‌ی ناکارآمد، باعث افزایش بیشتر ورودی پلاستیک‌ به اقیانوس منجمد شمالی در چند دهه‌ی آینده شود و بنابراین، پلاستیک ورودی به شمالگان به‌نسبت گذشته افزایش بسیاری خواهد داشت.»

به‌جز آب، جو نیز به طور فزاینده‌ای در حال آلوده شدن با میکروپلاستیک است. با یک محاسبه‌ی کوچک، می‌توان نتیجه گرفت که معادل صدها میلیون بطری پلاستیکی متلاشی‌شده ممکن است فقط هوای ایالات متحده را تحت تأثیر قرار بدهد. پژوهشی که روی منطقه‌ای از اراضی غنی از پوده در پیرنه در اروپا انجام شد، نشان داد که در دهه‌ی ۱۹۶۰، روزانه کمتر از پنج میکروپلاستیک اتمسفری در هر متر مربع از زمین رسوب می‌کرد. اکنون این رقم تاحدود ۱۸۰ افزایش یافته است.

میکروپلاستیک‌ها به‌سادگی در محیط‌های مختلف جابه‌جا می‌شوند. پژوهشی که قبلاً انجام شده است، نشان می‌دهد که در هر لیتر برف در شمالگان ۱۴ هزار میکروپلاستیک وجود دارد که این مواد از شهرهای اروپایی وارد آب شده‌اند و به اقیانوس رسیده‌اند. میکروپلاستیک‌ها نیز به همین صورت از طریق دریا به شمالگان می‌رسند. وقتی لباس‌های خود را می‌شویید، صدهاهزار یا حتی میلیون‌ها الیاف مصنوعی جدا شده و همراه با فاضلاب به مراکز تصفیه آب سرازیر می‌شود و درنهایت، این آلودگی‌ها به اقیانوس می‌رسند.

سپس، جریان‌ آب میکروپلاستیک‌ها را به سمت شمالگان منتقل می‌کند، جایی که آن‌ها به دور خود می‌چرخند و درآخر همراه با رسوب‌ها ته‌نشین می‌شوند. در ماه می آلن و محققان دیگر گزارش دادند که یک مرکز بازیافت به‌تنهایی ممکن است سالانه ۳ میلیون پوند میکروپلاستیک منتشر کند؛ و این رقم تنها مختص به تاسیساتی کاملاً جدید بود که آب روان را تصفیه می‌کرد.

چرخ‌زنی دوره‌ای میکروپلاستیک‌ها در اقیانوس منجمد شمالی، درنهایت ممکن است زنجیره‌ی غذایی را تحت تأثیر قرار بدهد: زئوپلانکتون‌هایی که از جلبک‌های شمالگان تغذیه می‌کنند، درواقع این ذرات میکروپلاستیک را می‌خورند و زمانی که میکروپلاستیک‌ها در آب پایین می‌روند، موجودات ساکن در اعماق پایین‌تر نیز آن‌ها را می‌خورند.

این بار سنگین بر دوش اکوسیستم‌ها، اکنون به دلیل محکمی برای مذاکرات کارشناسان و محققان فعال در حوزه‌ی محیط‌زیست با سازمان ملل متحد، در راستای ایجاد معاهده‌ای برای کاهش تولید پلاستیک تبدیل شده است. درحال حاضر هدف مذاکره درنظر گرفتن سقف چشمگیری در تولید پلاستیک است.

در ماه مارس، محققان نکاتی را ارائه دادند که نشان می‌داد با ایجاد سقف تولید می‌توان خیلی سریع به نتیجه‌ی قابل توجهی دست یافت؛ آن‌ها دریافتند که اگرچه سطح آلودگی اقیانوس به میکروپلاستیک در ۲۰ سال گذشته به‌شدت افزایش یافته است، اما درواقع بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۵ نوساناتی نیز داشته است. این نوسان می‌تواند به‌دلیل اثربخشی یک توافق بین‌المللی در سال ۱۹۹۸ باشد که ایجاد آلودگی پلاستیک ناشی از تردد کشتی‌ها را محدود می‌کرد.