تصمیم چین برای ساخت بزرگ‌ترین کشتی جزیره‌ساز دنیا
رسانه‌های دولتی چین از هدف این کشور برای ساخت یک کشتی بزرگ خبر داده‌اند؛ کشتی بزرگی که از آن به‌عنوان یک جزیره‌ساز جادویی یاد می‌شود. تیان کون هائو، ظاهرا بزرگ‌ترین کشتی لایروب آسیا خواهد بود. تیان کون هائو در واقع نسخه‌ی بزرگ‌تری از کشتی‌های است که چین در گذشته برای ایجاد جزایر مصنوعی در دریای چین ساخته بود.
کشتی جدید قادر به حفاری با سرعت ۶ هزار متر مکعب در ساعت است؛ حجمی تقریبا برابر با سه استخر استاندارد. جزایر مصنوعی با استخراج مقادیر عظیمی از شن و ماسه و در ادامه، رساندن ماده‌ی مورد نظر به سطح یک جزیره‌ی موجود که می‌تواند یک صخره‌ی دریایی مناسب یا حتی یک صخره مرجانی باشد، ساخته می‌شوند. با استفاده از این فرآیند، می‌توان خشکسارهایی با توان پشتیبانی از پایگاه‌های نظامی و نوارهای هوایی ایجاد کرد.
این روش همواره به‌طور گسترده توسط چین مورد استفاده قرار می‌گیرد. روش حفاری در دبی نیز محبوب است و می‌توانیم به مجمع الجزایر پالم جمیرا به‌عنوان مثالی شناخته‌شده از تکنیک اخیر اشاره کنیم. با این حال، تلاش‌های مشابه برای تغییر خشکی‌ها و زمین‌ها در سراسر جهان مورد توجه است: شماری از مصب‌های رودهایی خاص در ایالات متحده، اروپا و استرالیا در محدوده‌ای تا بیش از ۵۰ درصد از خط ساحلی آن‌ها، با همین ساختار مصنوعی افزوده شده است.
به سوی دریاها
با وجود تمایل چین به ساخت جزایر مصنوعی، انتقادات مختلفی در این زمینه صورت گرفته است. نگرانی‌های مطرح‌شده، در مورد ادعاهای جنجال‌برانگیز این کشور در زمینه‌ی خشکی‌های اطراف و همچنین تمایل آن به نادیده گرفتن انتقاد از استقرار تأسیسات نظامی حاصل از ساخت این جزیره‌ها است. انتقادات اخیر از سوی ایالات متحده و دیگر کشورها مطرح شده است.
از سویی دیگر، نگرانی‌هایی وجود دارد درباره‌ی اینکه شاید خشکی‌های ایجادشده به‌طور خاص پایدار نباشند. گزارش‌های اخیر نشان می‌دهند که مجموعه‌ای از جزایر مصنوعی طراحی‌شده در دبی که طرح آن‌ها از نظر ظاهری شبیه به نقشه‌ی کره‌ی زمین است (پروژه‌ی انجام‌شده توسط گروه سازنده‌ی مجمع الجزایر جمیرا)، از سال ۲۰۱۱ تا کنون مقداری دچار فروسایش (کاهش ارتفاع) شده است.
در عین حال، نگرانی‌هایی جدی در مورد تأثیر احتمالی روند ساخت‌وساز در آب، بر اکوسیستم‌های فعلی وجود دارد. به همین ترتیب، استدلال شده است که ساخت جزایر مصنوعی شکل جدیدی از گسترش شهرها محسوب می‌شود. جزایر مصنوعی به‌طور بالقوه می‌توانند زمینه را برای برآورده ساختن نیازهای کشاورزی و مسکونی جمعیت‌های روبه‌رشد ما فراهم کنند. با این حال، بسیار مهم است که ما از این فناوری با مراقبت و با دقت مناسب استفاده کنیم. ساخت‌وساز بدون کنترل، خواه در دریا و خواه در خشکی، می‌تواند آسیب‌های زیادی به اکوسیستم اطراف خود وارد کند. باید توجه کنیم که روش‌های جایگزینی هم وجود دارد؛ روش‌هایی مانند ساختن شهرهای شناور یا حتی شهرهای زیر آب. این گزینه‌ها می‌توانند از لحاظ اکولوژیکی هم قابل قبول باشند.