مشکلات موجود بر سر راه ساخت شهرهای هوشمند

اگر بتوانیم پنج مانع را از سر راه برداریم، رنسانس شهری با فناوری قدرتمند را شاهد خواهیم بود. براساس پیش‌بینی‌های سازمان ملل، جمعیت جهان تا سال ۲۰۵۰ به ۹.۷ میلیارد نفر خواهد رسید و دوسوم این جمعیت در شهرها زندگی خواهند کرد. در‌حال‌حاضر، تمام کشورهای جهان با مجموعه‌ای از مشکلات درزمینه‌ی تضمین پایداری و امنیت و موفقیت سیاره‌ای پرجمعیت‌تر دست‌وپنجه نرم می‌کنند. فوریت این مشکلات بر لزوم حرکت به‌سوی شهرهای هوشمند تأکید می‌کند. دولت‌‌مردان برای بهبود خدمات شهری و مدیریت روزانه و جذب سرمایه، باید به فکر ابزارهای تحلیل داده، زیرساخت‌های هوشمند، فناوری‌های حسگر و شبکه‌های نوآوری باشند.

اگرچه شهرهای هوشمند ساده به‌نظر می‌رسند، مسیر ساخت آن‌ها به‌هیچ‌وجه ساده نیست. موانع مهمی سر راه بهره‌برداری از ظرفیت کامل شهرهای هوشمند وجود دارد. در اینجا، به پنج مشکل از مشکلات اساسی اشاره می‌کنیم که باید مدنظر قرار گیرند.:

در میان مباحث شدید درباره‌ی چگونگی استفاده از اطلاعات به‌وسیله‌ی غول‌های فناوری، شهرهای هوشمند نقطه‌ی داغ دیگری در بحث دفاع از حریم خصوصی دیجیتال محسوب می‌شوند. حتی در میان افرادی که از شهرهای دیجیتال حمایت می‌کنند، ترس‌هایی درارتباط‌با تجاوز به حریم خصوصی افراد وجود دارد. در تورنتو که با آزمایشگاه‌های سایدواک شرکت آلفابت برای ساخت مرکز نوآوری همکاری می‌کند، یکی از کارشناسان حفظ حریم خصوصی اخیرا از این پروژه به‌‌دلیل کمبودهای احتمالی رعایت حریم خصوصی کناره‌گیری کرده و خواستار اقدامات بیشتری علیه بهره‌برداری شخص ثالث از اطلاعات فردی شده است.

همان‌طورکه شهر با دیجیتالی‌سازی و فراوانی رو‌به‌افزایش داده‌ها رو‌به‌رو می‌شود، مباحثی درزمینه‌ی چگونگی تحقق‌یافتن مزایای شهرهای هوشمند بدون قربانی‌کردن حریم خصوصی افراد مطرح می‌شود و به‌نظر نمی‌رسد راه‌حل آسان و مشخصی برای این مشکل در دست باشد.

اگرچه بحث حفاظت از حریم خصوصی یکی از مباحث جدی پیش روی شهرهای هوشمند است، این شهرها از برخی جهات نیز دچار کمبود داده هستند. برای مثال، عمده‌ی داده‌های استفاده‌شده در حوزه‌ی وسایل نقلیه اطلاعات بصری هستند؛ اما طراحان باید برای کنترل هوشمندانه‌تر ترافیک و اطمینان از ایمنی جاده‌ها در شهرهای هوشمند، به جمع‌آوری داده‌های غیربصری روی آورند. برای مثال، ما انسان‌ها می‌توانیم احساس کنیم و براساس آن احساس، به موقعیت‌های جاده‌ای خاص (مانند یخ سیاه و گودال‌ها و شرایط بادی) پاسخ می‌دهیم؛ اما وسایل نقلیه‌ی خودکار و فناوری نقشه‌یابی موردنیاز برای آموزش آن‌ها، اغلب این عناصر را در نظر نمی‌گیرند. علاوه‌بر‌این، بسیاری از روش‌های جمع‌آوری اطلاعات بصری بسیار هزینه‌بر و در‌عین‌حال بی‌دقت هستند و به‌ندرت قابلیت تغییر مقیاس دارند. همان‌طورکه اغلب درباره‌ی داده‌های جمع‌آوری‌شده از تلفن‌های همراه چنین چیزی وجود دارد.

طبق ادعای شرکت‌های مرتبط، با اتصال پرسرعت 5G توسعه‌ی شهر هوشمند تسریع خواهد شد. برای ساکنان هوستون، ایندیاناپولیس، لس‌آنجلس و ساکرامنتو، درحال‌حاضر، خدمات تجاری 5G واقعیتی بدیهی است و شهرداری‌های بیشتری درحال‌آماده‌شدن برای ورود به دوران 5G هستند. اگرچه شبکه‌ی 5G مزایایی نظیر اتصال بهتر و سریع‌تر بین سیستم‌ها و خدمات مختلف شهری دارد، برخی از مناطق شهری زیرپوشش این شبکه قرار نخواهند گرفت و ارائه‌دهندگانی مانند AT&T که به ارائه‌ی سرویس جعلی 5G متهم هستند، مشکلاتی به‌وجود می‌آورند.

با راه‌اندازی شبکه‌های 5G، مایکروسل‌ها و آنتن‌های کوچک سلولی که پوشش شبکه را امکان‌پذیر می‌کنند، باید به برج‌های سلولی متصل شوند. این امر می‌تواند درنهایت به ساخت میلیون‌ها برج سلولی جدید منجر شود که قطعا موجب بروز بحث‌های شدیدی درزمینه‌ی هزینه و زیبایی شهر و حتی سلامت عمومی خواهد شد. همچنین، خودروهای متصل برای پشتیبانی از داده‌های بصری به پهنای باند فراوانی نیاز دارند و با نیاز بیشتر به نصب سیستم‌های کامپیوتری پیچیده‌تر روی خودروها شهر نمی‌تواند به‌راحتی از سد این موانع زیرساختی عبور کند.

باتوجه‌به محدودیت‌های مالی، دولت به‌تنهایی نمی‌تواند از شهرهای هوشمند حمایت مالی کند. مشارکت‌های عمومی‌خصوصی می‌توانند راهی برای سرمایه‌گذاری در این شهرها و ایجاد نوآوری‌های محلی بازکنند. برای مثال، سیسکو با همکاری گروهی از شرکت‌های مالی قصد دارد فناوری‌های جدید را در شهرهای هوشمند راه‌اندازی کند. ازآنجاکه رشد جمعیت موجب محدودیت بیشتر زیرساخت‌ها می‌شود و تقاضای بیشتری بر مقام‌های محلی تحمیل می‌کند، برای حمایت از رشد شهرهای هوشمند نیاز به چنین همکاری‌هایی وجود خواهد داشت. علاوه‌بر‌این، این ابتکارهای عمومی‌خصوصی می‌توانند به غلبه بر مقاومت عمومی دربرابر هزینه‌های سرمایه‌گذاری‌های عمده‌ای مانند ریل‌های پرسرعت کمک کنند.

تأکید بر آینده‌ای که در آن شهرهای ما هوشمندتر، امن‌تر، سبزتر، رقابتی‌تر و مسکونی‌تر هستند، به همکاری ارگان‌های عمومی و خصوصی نیاز دارد تا بتوانند از عهده‌ی هزینه‌های تکنولوژیکی، اقتصادی، زیست‌محیطی و سیاسی مرتبط با توسعه‌ی شهر هوشمند برآیند. برای حفظ سلامت و رفاه بلندمدت جهان، اکنون بهترین زمان برای عمل است.