افزایش سطح آب دریا وایکینگ‌ها را از گرینلند بیرون راند

از وایکینگ‌ها به‌عنوان جنگجویان سرسخت یاد می‌شود، اما حتی این جنگجویان قوی قدرت سازگاری با تغییرات اقلیمی را نداشتند. به گزارش لایوساینس، دانشمندان اخیرا دریافته‌اند که رشد صفحه یخی و افزایش سطح آب دریا موجب سیلاب‌های ساحلی عظیمی شد و مزارع نورس‌ها را به زیر آب برد و درنهایت وایکینگ‌ها را در قرن ۱۵ از گرینلند بیرون راند.

وایکینگ‌ها اولین‌بار درحدود سال ۹۸۵ پس از میلاد با ورود اریک سُرخ که پس از تبعید شدن از ایسلند از راه دریا به گرینلند آمد، در گرینلند جنوبی مستقر شدند. وایکینگ‌های دیگر نیز به دنبال او آمدند و جوامعی را در سکونتگاه شرقی و سکونتگاه غربی تشکیل دادند که برای قرن‌ها رشد کردند. (به گزارش دانشگاه کالیفرنیا ریورساید، هنگام ورود وایکینگ‌ها، در گرینلند مردمی بومی از فرهنگ دورست زندگی می‌کردند.)

در حدود قرن پانزدهم، نشانه‌های سکونت نورس‌ها در این منطقه از سوابق‌باستان شناسی ناپدید شد. پژوهشگران قبلا پیشنهاد کرده بودند که عواملی مانند تغییرات اقلیمی و تغییرات اقتصادی احتمالا موجب شده بود وایکینگ‌ها گرینلند را رها کنند.

ویرانه‌های کلیسایی در هوالسی، سکونتگاه نورس‌ها در گرینلند. وایکینگ‌ها این بنا را در حدود قرن چهاردهم ساختند.

براساس داده‌هایی که ۱۵ دسامبر در کنفرانس سالانه اتحادیه ژئوفیزیک آمریکا ارائه شد، افزایش سطح آب دریا که موجب زیر آب رفتن قسمت‌های بزرگی از خط ساحلی شد، وایکینگ‌ها را مجبور به ترک گرینلند کرد.

بین قرن‌های ۱۴ تا ۱۹، اروپا و آمریکای شمالی دوره‌ای بسیار سردتر را تجربه کردند که به آن عصر یخبندان کوچک گفته می‌شود. ماریسا جولیا بورجین، کاندیدای دکتری در گروه علوم زمین و سیاره‌ای در دانشگاه هاروارد گفت در این شرایط سرد، صفحه یخی گرینلند (پوشش یخی وسیعی که بیشتر گرینلند را می‌پوشاند) بزرگ‌تر شد. با پیشروی صفحه یخی، سنگینی فزاینده آن بر لایه زیرین فشار آورد و آن را خم کرد و مناطق ساحلی را بیشتر مستعد سیلاب ‌کرد. در همین حین، افزایش کشش گرانشی بین صفحه یخی درحال رشد و توده‌های بزرگ یخ، آب بیشتری را از سمت دریا به سواحل گرینلند کشاند. این دو فرایند موجب سیل گسترده در امتداد خط ساحلی یعنی همان منطقه‌ای شد که وایکینگ‌ها در آن سکونت داشتند.

مدل آن‌ها نشان داد که از حدود سال ۱۰۰۰ تا ۱۴۰۰، افزایش سطح آب دریا در اطراف گرینلند سکونتگاه‌های وایکینگ‌ها را تا ۵ متر در آب برد و ۱۴۰ کیلومتر از زمین‌های ساحلی را تحت‌تأثیر قرار داد. طبق این مدل‌ها، سیل زمین‌هایی را که وایکینگ‌ها برای کشاورزی و چرای دام‌های خود استفاده می‌کردند، غرق آب کرد.

اگرچه، افزایش سطح دریا احتمالا تنها دلیلی نبود که وایکینگ‌ها گرینلند را ترک کردند. به‌گفته‌ی بورجین، چالش‌های دیگری نیز می‌توانند موجب فروپاشی این جوامع شده باشد و فشارهای خارجی مانند تغییرات اقلیمی، آشوب‌های اجتماعی و کاهش منابع ممکن است موجب شده باشد وایکینگ‌ها برای همیشه سکونتگاه‌های خود را رها کنند. او گفت:

ترکیبی از تغییرات اقلیمی و محیطی، تغییر چشم‌انداز منابع، جریان عرضه و تقاضای محصولات انحصاری برای بازار خارجی و تعاملات با اینوئیت‌ها در شمال، همه ممکن است در این مهاجرت نقش داشته باشند. احتمالا ترکیبی از این عوامل منجر به مهاجرت نورس‌ها به خارج از گرینلند و به سمت غرب شد.