آیا حیوانات غول‌پیکری وجود دارند که انسان هنوز آن‌ها را کشف نکرده باشد؟
در سال ۲۰۲۰، پژوهشگران برای اولین‌بار چیزی را مشاهده کردند که ممکن است طویل‌ترین موجود کره زمین باشد. این موجود که در دره‌ای در اعماق دریا دور از سواحل استرالیا دیده شد، سیفونوفوری (ماشوره‌دار) به طول تقریباً ۴۵ متر بود. هریک از اعضای این گروه از گونه‌ها، از تعداد بسیار زیادی جانور کوچک‌تر به نام زیاسا (شِبه جانور) تشکیل شده است که به هم متصل می‌شوند تا کلنی طویل و ریسمان‌مانندی شبیه مرجان را تشکیل دهند که البته آزادانه در اقیانوس شنا می‌کند.
با‌‌توجه‌‌به مدت زمان زیادی که طول کشید تا انسان‌ها این سیفونوفور خیلی بزرگ را ببینند، این سؤال ایجاد می‌شود که آیا حیوانات غول‌پیکر دیگری وجود دارند که انسان تاکنون آن‌ها را کشف نکرده باشد؟ پاسخ، به احتمال زیاد مثبت است.
دانشمندان هنوز درحال کسب دانش بیشتر درمورد حیات روی زمین هستند و سیفونوفورها یکی از چندین غولی هستند که انسان‌ها در دهه‌ی اخیر آن‌ها را پیدا کرده‌اند. سیفونوفورها در حدود ۷۰۰ تا ۱۰۰۰ متر زیر سطح آب زندگی می‌کنند. اما دانشمندان همیشه مجبور نیستند که برای پیدا کردن موجودات غول‌پیکر جدید به چنین اعماقی بروند.
تصویری که مارپیچ‌های یک سیفونوفور طویل را نشان می‌دهد.
در سال ۲۰۱۱، گونه‌ای نهنگ که قبلا شناسایی نشده بود، به‌وسیله‌ی آب به یکی از سواحل نیوزیلند آورده شد. دانشمندان در سال ۲۰۲۱ این جانور غول‌پیکر را به‌عنوان عضو جدیدی از خانواده نوک‌نهنگان شناسایی کردند (گروه نسبتاً ناشناخته‌ای از نهنگ‌ها که عمدتا در اعماق دریا به سر می‌برند و به ندرت زنده دیده می‌شوند).
درحالی‌که پژوهشگران هنوز در آغاز راه کشف اسرار عمق اقیانوس هستند، با حیوانات بزرگی که روی خشکی زندگی می‌کنند، آشنایی بسیار بیشتری دارند.
فیل بیشه آفریقایی با ۴ متر قد و وزنی که به ۱۱ تن می‌رسد، بزرگ‌ترین جانور خشکی‌زی زنده‌ی روی زمین است. تصور اینکه موجودی به بزرگی فیل را که روی زمین پرسه می‌زند، ندیده باشیم، سخت است. شاید به‌همین‌دلیل، است که بیشتر پژوهش‌ها درمورد جانوران بزرگی که روی خشکی زندگی می‌کنند، معمولاً منجر به طبقه‌بندی مجدد می‌شود تا اینکه کشفیات کاملاً جدیدی باشد.
برای مثال، در سال ۲۰۱۷، پژوهشگران گزارش کردند که گروه جداافتاده‌ای از اورانگوتان‌ها روی جزیره سوماترای اندونزی، گونه‌ای متفاوت از اورانگوتان‌ها بودند و آن‌ها را اورانگوتان‌های تاپانولی (Pongo tapanuliensis) نامیدند. اما انسان‌ها از قبل می‌دانستند که این اورانگوتان‌ها وجود دارند و این نخستی‌ها با قد کمتر از ۱/۵ متر، غول‌پیکر نیستند.
در همین حین، هیچ‌گونه مدرک فیزیکی مبنی‌بر وجود پاگنده، هیولای نِسی یا دیگر هیولاهای اسطوره‌ای بزرگی که خیلی متفاوت از چیزی باشد که قبلا شناسایی شده است، وجود ندارد.
بزرگ‌ترین حیوانات خشکی‌زی به‌جای اینکه زنده دیده شوند، معمولاً از زیر خاک پیدا می‌شوند. انسان‌ها هنوز درحال کاوش تاریخچه زمین‌شناسی زمین و پیدا کردن غول‌های ناشناخته در سوابق فسیلی هستند.
در میان جانوران غول‌پیکری که اخیراً کشف شده‌اند، بزرگ‌ترین مورد گروهی از دایناسورهای خزنده‌پا به نام تیتانوسورها هستند. تیتانوسورها، دایناسورهای گیاهخوار بزرگ با گردنی بسیار بلند بودند. پل بارت، دیرینه‌شناس موزه تاریخ طبیعی لندن می‌گوید مقدار گوشت بدن هر یک از این جانوران به اندازه شش تا هفت فیل آفریقایی نر کاملاً بالغ بوده است.
برخی از بزرگ‌ترین تیتانوسورها که مدتی پیش در آرژانتین کشف شده‌اند، هنوز مدعیان عنوان بزرگ‌ترین حیوانات خشکی زمین هستند. بحث‌های علمی درمورد اندازه‌ی آن‌ها همچنان در جریان است، اما سنگین‌ترین و بزرگ‌ترین عضو تیتانوسورها احتمالاً «آرژانتیناسور» بوده است.
استخوان‌های آرژانتیناسور که در سال ۱۹۹۳ کشف شد، نشان می‌دهد که این جانور ۳۵ متر طول داشته است و وزن آن به ۷۷ تن می‌رسیده است. اگرچه رقبای جدیدی ازنظر اندازه هنوز درحال ظاهر شدن هستند.
لایو ساینس قبلا گزارش کرده بود که در سال ۲۰۱۴، دایناسوری به نام Patagotitan mayorum در صحنه دیرینه‌شناسی ظاهر شد که وزن آن به حدود ۶۶ تن و طول آن به ۳۷ متر می‌رسید. در سال ۲۰۲۱، پژوهشگران خبر از کشف تیتانوسور دیگری دادند که می‌تواند حتی بزرگ‌تر باشد، اما آن‌ها هنوز نمونه را به‌طور کامل از خاک بیرون نیاورده‌اند.
آرژانتیناسور احتمالاً بزرگ‌ترین دایناسوری بوده که تا به حال وجود داشته است.
بارت فکر می‌کند تیتانوسورهای بزرگ‌تری پیدا خواهد شد. او می‌گوید در سال‌های اخیر سرعت این یافته‌ها زیاد شده است، زیرا دیرینه‌شناسان بیشتری نسبت‌به گذشته مکان‌های متنوعی را مورد جستجو قرار می‌دهند. او می‌گوید:
قبلا بیشتر کاوش‌ها در مکان‌هایی انجام می‌شد که در آن پژوهشگران منتشرکننده‌ی مقالات حضور داشتند، یعنی در آمریکای شمالی و اروپا. اما طی ۴۰-۳۰ سال گذشته، این پایگاه دانش در سطح بین‌المللی گسترش بیشتری پیدا کرده است.
باوجود افزایش سرعت اکتشافات، شواهد برای غول‌های منقرض‌شده همیشه به‌راحتی دردسترس نیست. آرژانتیناسور، دارنده عنوان بزرگ‌ترین دایناسور، فقط براساس حدود ۱۲ استخوان شناسایی شده است. بارت گفت: «در قدم اول، تبدیل شدن به فسیل دشوار است.»
برای اینکه جانوری در سنگ حفظ شود، شرایط زیادی باید مهیا باشد. به‌عنوان مثال، استخوان‌های جانور باید به‌طور کامل و به‌سرعت در شرایط مناسب مانند گل یا ماسه دفن شود و توسط شکارچی خورده یا جا‌به‌جا نشود یا در طول زمان فرسوده و تخریب نشود. بارت گفت: «اگر شما یک خزنده‌پا باشید که ۳۰ متر طول داشته باشید، احتمال اینکه به‌یک‌باره دفن شوید، بسیار پایین است. احتمالاً همیشه قسمت‌هایی از شما بیرون خواهد ماند.»
دانشمندان نمی‌دانند که ازنظر تئوری، حداکثر اندازه‌ای که یک جانور خشکی‌زی می‌تواند داشته باشد، چقدر است. اگر جانوران دریایی را درنظر بگیرید، نهنگ‌های آبی (Balaenoptera musculus) با حداکثر وزن حداقل ۱۵۰ تن سنگین‌ترین جانوران هستند. اگرچه، آن‌ها نیازی ندارند که مانند تیتانوسورها وزن خود را روی خشکی نگه دارند.
باید مرزی برای میزان بزرگ‌شدن اندازه یک جانور به‌طوری‌که هنوز بتواند از بدن خود در شرایط گرانش حمایت کند و انرژی کافی را برای حفظ حرکت بدن بزرگ خود به دست آورد، وجود داشته باشد. البته بارت گفت: «نمی‌خواهم بگویم به این حد نزدیک شده‌ایم، زیرا فردا کسی ممکن است جانور بزرگ‌تری پیدا کند.»