گرگ تاسمانی احتمالاً تا دهه ۱۹۸۰ یا حتی بیشتر از انقراض گریخت

به نقل از ساینس‌آلرت، در ۷ سپتامبر ۱۹۳۶، گرگ تاسمانی‌ای که در باغ‌وحش کوچک هوبارت در اسارت نگهداری می‌شد، آخرین بازمانده این گونه بود که در حال نفس کشیدن دیده شد.

حداقل به‌طور رسمی اینطور به نظر می‌رسد. گزارش‌ها از مشاهده این گرگ کیسه‌دار در حیات وحش جزیره‌ی خشن تاسمانی تا مدت‌ها پس از دهه ۱۹۳۰ ادامه داشت، تا اینکه به تدریج به حرف و حدیث‌هایی بین مردم کاهش یافت و جهان در نهایت پذیرفت که این جانور بومی و نمادین استرالیا واقعاً از میان رفته است.

اتحادیه بین‌المللی حفاظت از طبیعت به دلیل نبود شواهد قابل اعتماد از جمله رد پاها و بقایا، پرونده گرگ تاسمانی را در سال ۱۹۸۶ برای همیشه بست.

اکنون، بررسی تازه‌ای از خط زمانی آخرین روز‌های گرگ تاسمانی منتشر شده که تأیید می‌کند این گونه به احتمال زیاد پیش از دهه ۱۹۸۰ منقرض شده است.

این پژوهش که توسط دانشمندانی از دانشگاه تاسمانی انجام شده، مجموعه بزرگی شامل ۱۲۳۷ گزارش از مشاهدات ثبت‌شده را جمع‌آوری کرده و از شیوه جدیدی برای محاسبه پراکندگی زیستگاه‌های این گونه پس از ممنوعیت شکار آن استفاده کرده است. نتایج نشان می‌دهند که آخرین بازمانده‌ها احتمالاً در دهه ۱۹۷۰ از بین رفته‌اند.

این نتایج بر پایه گزارش‌هایی با بیشترین قابلیت اعتماد به دست آمده است. بین مشاهدات یک تله‌گیر آموزش‌دیده که در دهه ۱۹۶۰ نوشته شده و گفته‌های یک فرد مست که قسم می‌خورد سال گذشته سگی راه‌راه برای لحظه‌ای روی سقف خانه‌اش ظاهر شده، یک دنیا فاصله است.

دسته‌بندی داستان‌ها در طیفی از قابلیت اطمینان، احتمال زنده ماندن جمعیت‌های کوچکی تا دهه ۱۹۹۰، یعنی سال‌ها بعد از اعلام انقراض آن‌ها توسط دولت، را مطرح می‌کند.

با گسترش این احتمال، امکان بسیار ناچیز و غیر محتملی وجود دارد که تعداد اندکی از گرگ‌های تاسمانی در مناطق دوردست جنوب غربی این جزیره تا امروز باقی مانده و پنهان شده باشند.

جزیره تاسمانی پیش از ورود اروپاییان در ابتدای قرن ‍۱۹ میلادی، پناهگاه گرگ‌های تاسمانی بود و چند هزار از این کیسه‌دار گوشت‌خوار در درختزار‌های این جزیره، برای هزاران سال پس از انقراض گرگ‌های تاسمانی در سرزمین اصلی استرالیا، زندگی می‌کردند.

ظاهر شبیه به گرگ این موجودات، آرامش را از ساکنین جدید استرالیا گرفته بود و طولی نکشید که تله‌ها و جوایز کار خود را کردند. همچنین شکار برای پوست گرگ‌های تاسمانی و به دام انداختن آن‌ها با هدف فروش به عنوان جانوران کمیاب، آخرین جمعیت‌های این گونه را به مناطق دوردست و ناهمواری‌های خشن تاسمانی هدایت کرد. تخریب زیستگاه و بیماری بی‌شک در انقراض این گونه نقش داشت و بازیابی جمعیت آن‌ها را غیرممکن کرد.

با وجود این، به شکل عجیبی داده‌های محکمی از زمان دقیق نابودی آن‌ها در دست نیست. با در نظر گرفتن این چالش که بیشتر گزارش‌ها بر اساس داستان‌ها و روایات هستند، پژوهشگران در آخرین تلاش خود برای تعیین زمان دقیق این نابودی، بایگانی‌های دولتی، مقالات روزنامه‌ها، مجموعه‌های موزه‌ها و هر آنچه را درباره وجود گرگ‌های تاسمانی وحشی از ۱۹۱۰ تا کنون در دست بود، واکاوی کردند.

با دسته‌بندی این مجموعه از داده‌ها بر اساس تاریخ، مکان، نوع و کیفیت، گروه پژوهشگران با به‌کارگیری روش‌های آماری مختلف، به طیفی از امکان‌های محتمل درباره زمان آخرین مشاهده واقعی رسیدند.

اگر فقط به آخرین افرادی از این گونه که به‌طور فیزیکی تأیید شده‌اند تکیه کنیم، آخرین گرگ تاسمانی در طبیعت تقریباً ۵ سال پس از آخرین عموزاده‌اش در اسارت، از بین رفته است. با اضافه کردن گزارش‌های کمی مورد تردید، حد پایین تاریخ انقراض می‌تواند تا دهه ۱۹۵۰ گسترده شود. به علاوه احتمال کمی نیز برای بقای تعداد اندکی از آن‌ها تا چند دهه بعد وجود دارد.

با در نظر گرفتن بعضی از مشاهدات لحظه‌ای مشکوک ولی با کیفیت یا مشاهداتی که توسط چندین بیننده گزارش شده‌اند، می‌توان گفت بعضی از گرگ‌های تاسمانی، زمانی که بیل کلینتون رئیس جمهور آمریکا شد (دهه ۱۹۹۰) در میان علفزار‌ها زندگی می‌کرده‌اند.

می‌خواهید تک‌تک گزارش‌ها (حتی قسم‌های آن افراد مست) را در نظر بگیریم؟ پس هنوز احتمال بسیار اندکی وجود دارد که چند خانواده از گرگ‌های تاسمانی، تا امروز زندگی پنهانی خود را ادامه می‌دهند.

خیلی هیجان زده نشوید؛ با وجود اینکه داده‌ها نشان می‌دهند گرگ‌های تاسمانی بیش از آنچه فکر می‌کردیم زنده مانده‌اند، از نظر علمی آن‌ها منقرض‌شده محسوب می‌شوند. به جز تلاش‌هایی که برای بازسازی گرگ‌های تاسمانی به صورت موجودات هیبریدی و تولید تعداد محدودی از آن‌ها در حال انجام است، گرگ‌های تاسمانی دیگر وجود ندارند.

اگر امیدی وجود داشته باشد، برای نجات گونه‌های بسیاری است که اکنون در خطر انقراض قرار دارند و اگر از داستان تراژیک گرگ‌های تاسمانی درس گرفته باشیم، هنوز امکان نجات آن‌ها وجود دارد.

این پژوهش در نشریه Science of the Total Environment منتشر شده است.