دانشمندان احتمالا علت شکل ظاهری خاص ابروی انسان را کشف کرده‌اند
چهره‌ی انسان می‌تواند بیانگر دنیایی از احساسات باشد؛ اما این‌کار بدون وجود ابروها ممکن نیست. ابروها بخش بزرگی از چیزی هستند که ما را به انسان تبدیل می‌کنند؛ بااین‌حال هنوز نمی‌دانیم که این دو کرم کوچک متشکل از موهای درهم‌تنیده از کجا آمده‌اند و چرا روی صورت ما قرار دارند؟
به‌گزارش ساینس آلرت، اکنون محققان در اروپا موفق به شناسایی ژن‌های عامل ایجاد طیف وسیعی از ابروها شدند؛ از ابروهای ضخیم و پرپشت گرفته تا نازک و کم‌پشت و همان‌طور که انتظار می‌رود، بسیاری از این ژن‌ها در سطح جهانی مشترک هستند.
ابروهای ما، علاوه بر محافظت از چشم‌ها درمقابل ورود عرق و نور، کمک می‌کنند تا با یکدیگر ارتباط برقرار کنیم. آن‌ها بسته به اندازه و شکلی که دارند، می‌توانند به‌طور جدی برای دیگران جذاب باشند؛ به‌همین دلیل دانشمندان سال‌ها در این فکر بودند که آیا ضخامت ابروهای انسان تحت‌تاثیر انتخاب طبیعی بوده یا انتخاب جنسی. اما داده‌های بسیار کمی درمورد عوامل ژنتیکی دخیل در شکل ابروهای ما وجود دارند.
مانفرد کایسر، زیست‌شناس مولکولی از مرکز پزشکی دانشگاه اراسموس روتردام در هلند می‌گوید: «با وجود تلاش‌های فراوان در نقشه‌برداری از ژن‌های اساسی صفات پیچیده‌ی انسان، هنوز هم درمورد ژن‌هایی که ما را بیمار می‌کنند خیلی بیشتر از ژن‌های می‌دانیم که پشت ظاهر سالم‌مان هستند. مطالعه‌ی ما با افزایش تعداد ژن‌های شناخته‌شده از ۴ به ۷ و ارائه‌ی اهداف جدید برای مطالعات عملکردی آینده، دانش ژنتیکی ابروی انسان را به‌طور قابل‌توجهی بهبود می‌بخشد.»
پیش‌‌ازاین مطالعاتی به بررسی ژنتیک پشت ضخامت ابرو در مردم آمریکای لاتین و چین پرداخته بودند؛ اما تحقیق جدید، اولین پژوهشی است که اروپایی‌ها را نیز دربر می‌گیرد. این تحقیق با بررسی نمونه‌ای ۹۹۴۸ نفره انجام شد که به ۴ تبار مختلف تعلق داشتند؛ مردمی از اروپا، انگلستان، ایالات متحده آمریکا و استرالیا.
محققان در این پژوهش سه ژن ناشناخته را شناسایی کردند که با ضخامت ابرو مرتبط بودند و در نژاد اروپایی وجود داشتند: SOX11، MRPS22 و SLC39A12. آن‌ها موفق به شناسایی دو ژن دیگر نیز شدند که در تحقیقات قبلی ابرو روی افراد غیراروپایی، کشف شده بودند: SOX2 و FOXD1. درهمین‌حال، دو ژن شناسایی‌شده‌ی دیگر در غیراروپایی‌ها به نام‌های EDAR و FOXL2 هیچ اثر آشکاری در اروپایی‌ها نداشتند.
کایسر در بخشی اظهارات خود می‌گوید: «یافته‌های ما با نشان‌دادن اینکه تنوع ابرو توسط عوامل ژنتیکی مشترک و متمایز میان جمعیت‌های قاره‌ای تعیین می‌شود، بر نیاز به مطالعه‌ی جمعیت‌های دارای تبار مختلف برای آشکارکردن اساس ژنتیک صفات انسانی (نه صرفا ظاهر فیزیکی) تاکید می‌کند.»
ضخامت ابروها به‌عنوان یک ویژگی به‌شدت ارثی شناخته شده است؛ اما مطالعات پیشین درمورد تکامل ضخامت ابرو نشان می‌دهند که ژن‌های SOX2، FOXD1 و EDAR تحت فشار انتخاب چشمگیری نیستند. این امر می‌تواند بدان معنا باشد که ضخامت ابروی انسان ازطریق انتخاب جفت یا بقاء شکل نمی‌گیرد، بلکه خصوصیتی خنثی است که ظاهرا هیچ ارتباطی با تناسب اندام فردی یا جذابیت ندارد.
کشف اخیر، یافته‌ای شگفت‌انگیز برای چنین ساختار ذاتی مفیدی به‌شمار می‌رود؛ اگرچه این احتمال وجود دارد که دانشمندان درحال بررسی ژن‌های مناسب نباشند.
ژن‌های جدید ابرو که به‌تازگی کشف شده‌اند، هنوز باید برای نشانه‌های انتخاب طبیعی یا جنسی مورد بررسی قرار گیرند؛ اما این احتمال وجود دارد که بتوانند در وهله‌ی اول توضیحی برای این پرسش ارائه دهند که چرا ما صاحب چنین زائده‌های پرپشتی در پیشانی خود شدیم.
این مطالعه در ژورنال درماتولوژی تحقیقی منتشر شده است.