چگونه بارگذاری ذهن انسان در کامپیوتر امکان‌پذیر می‌شود

این ایده که ذهن انسان می‌تواند پس از مرگ جسم ما به شکل دیگری ادامه پیدا کند، از دهه ۱۹۵۰ موضوعی تکراری در داستان‌های علمی‌تخیلی بوده است. مجموعه‌های تلویزیونی اخیر مانند «آینه سیاه» و «بارگذاری» و همچنین برخی از بازی‌ها جذابیت این ایده را که به «بارگذاری ذهن» معروف است، برای ما نشان داده‌اند. پیشرفت‌های اخیر در علم و فناوری ما را به زمانی نزدیک‌تر می‌کند که ایده بارگذاری ذهن می‌تواند از قلمرو داستان‌های علمی‌تخیلی به واقعیت تبدیل شود.

به‌نقل از وب‌سایت کانورسیشن در سال ۲۰۱۶ برنامه‌ای به نام The Immortalist در بی‌بی‌سی به نمایش درآمد که در آن یک میلیونر روسی از برنامه‌های خود برای همکاری با دانشمندان علوم اعصاب، ربات‌سازها و کارشناسان دیگر برای ایجاد فناوری صحبت کرد که به ما اجازه می‌دهد ذهن خود را روی کامپیوتر بارگذاری کنیم و زندگی جاودانه داشته باشیم. در آن زمان، او با اطمینان پیش‌بینی کرد که بارگذاری ذهن تا سال ۲۰۴۵ محقق خواهد شد. این زمان‌بندی شاید بعید به‌نظر آید، اما درحال برداشتن قدم‌های کوچکی درجهت درک بهتر مغز انسان و احتمالا توانایی تقلید یا بازتولید آن هستیم.

نمونه‌سازی کل مغز یکی از مسیرهای احتمالی برای بارگذاری ذهن است. اسکن‌های دقیق مغز و فعالیت آن دانشمندان را قادر می‌سازد تا مغز زیستی فرد و احتمالا ذهن او را در کامپیوتر بازتولید کنند.

امیدوارکننده‌ترین روش تکنیک «اسکن و کپی» است که در آن ساختار مغز حفظ شده مثلا با استفاده از تکنیکی مانند میکروسکوپ الکترونی به‌طور دقیق اسکن می‌شود و داده‌های موردنیاز برای تولید نسخه عملکردی از مغز به دست می‌آید.

بنابراین، چقدر احتمال دارد که نمونه‌سازی کل مغز و بارگذاری ذهن محقق شود؟ در گزارشی که سال ۲۰۰۸ منتشر شد، پژوهشگران دانشگاه آکسفورد نمونه‌سازی کل مغز را به‌عنوان موضوع مهندسی و پژوهشی تعریف کردند که هدف کاملا تعریف‌شده‌ای دارد و با فناوری‌های موجود می‌توان به آن دست پیدا کرد.

اگرچه دیگران درمورد فرضیات پشت‌صحنه و به‌ویژه دو اصلی کلیدی آن تردید دارند. نکته اساسی پیشنهاد نمونه‌سازی کل مغز جدایی ذهن از بدن است. این موضوع بحث‌برانگیز است، زیرا بسیاری براین‌باورند که مغز به خاطر ارتباطی که با سایر بخش‌های بدن و همچنین محیطی پیرامون خود دارد، به این شکل عمل می‌کند.

بارگذاری ذهن همچنین مبتنی‌بر این فرض است که ذهن نتیجه‌ی کاری است که مغز انجام می‌دهد. ذهن و خصوصا آگاهی ما اغلب به‌عنوان پدیده‌ای بزرگ‌تر و فانی‌تر از عملکرد مغز زیستی درنظر گرفته می‌شود. این مباحثه به این معنا است که چالش‌های فلسفی و علمی نمونه‌سازی کل مغز و بارگذاری ذهن به‌طور فعال در میان دانشگاهیان مورد بحث قرار می‌گیرد، اگرچه عموم مردم نسبت به آن آگاهی ندارند.

آنجلا تورنتون از دانشگاه ناتینگهام میزان آگاهی مردم از مفهوم بارگذاری ذهن را مورد مطالعه قرار داده است و از آن‌ها درمورد مزیت‌ها یا خطرات این امر و علاقه آن‌ها به بارگذاری ذهنشان در کامپیوتر سوال کرده است. او در طول مطالعه خود از روش‌های پژوهشی مختلفی ازقیبل مصاحبه‌های طولی (مصاحبه با همان آزمودنی‌ها در طول چند سال) و وب‌سایت داستان‌گویی درمورد بارگذاری ذهن استفاده کرده است.

نوروتکنولوژی یا روش‌هایی برای ثبت یا تغییر فعالیت مغز انسان به‌سرعت درحال پیشرفت است. نمونه‌هایی از نوروتکنولوژی مانند رابط‌های مغز و کامپیوتر و دستگاه کاشتنی استنترود اوایل سال جاری خبرساز شد، زیرا به بیماران دچار فلجی شدید اجازه می‌دهند با فکر کردن کامپیوتر را کنترل کنند و فعالیت‌های آنلاینی مانند خرید و ارسال ایمیل را انجام دهند. چنین پیشرفت‌هایی همراه با پیشرفت‌های هوش مصنوعی (AI)، کمک می‌کنند تا امواج مغزی را بهتر رمزگشایی کنیم. در آینده، آن‌ها ممکن است به ما اجازه دهند که مغز را روی کامپیوتر پیاده کنیم یا آن را تغییر دهیم.

تورنتون می‌گوید با توجه به اینکه دیر یا زود انسان به دستاوردهایی درزمینه‌ی تقلید مغز و بازتولید آن دست پیدا می‌کند، باید دستورالعمل‌ها و قوانینی را تعیین کنیم که اطمینان حاصل کنیم حقوق انسانی و عصبی ما محافظت می‌شود.

هیچ‌کس نمی‌داند چقدر طول می‌کشد تا مغز انسان به‌طور کامل در یک کامپیوتر کپی شود. اما درحالی‌که ممکن است چنین هدفی دور به‌نظر برسد، باید به خاطر داشته باشیم که فناوری در دهه گذشته با چه سرعتی پیشرفت کرده است. به‌عنوان مثال، برای اولین‌بار، پنجاه سال پیش از تصویربرداری پرتو مغناطیسی (MRI) استفاده کردیم. اگرچه اوایل امسال تیمی از پژوهشگران تحت سرپرستی دانشگاه دوک کل مغز موش را در وضوحی بی‌سابقه و ۶۴ میلیون بار واضح‌تر از گذشته اسکن کردند.

درحال‌حاضر، تهیه نمونه کاملی از مغز و امکان بارگذاری ذهن عمدتاً در حوزه مطالعات علمی قرار دارد. اگرچه همان‌طور که شاهد آن هستیم، چنین پیشرفت‌هایی پتانسیل آن را دارند که معنای انسان بودن را دگرگون کنند. بنابراین، کسانی که خارج از حوزه‌ی علم هستند، باید حق داشته باشند دیدگاه خود را بگویند.