قدیمی‌ترین زین اسب دنیا با قدمت ۲۴۰۰ سال در چین کشف شد
زنی که بیش از ۲۴۰۰ سال پیش در شمال غربی چین کنونی دفن شده بود، اکنون سوار بر قدیمی‌ترین زین اسب کشف‌شده تاکنون، به یک زندگی پس از مرگ علمی وارد شده است. محققان با استفاده از تاریخ‌گذاری رادیوکربن، تخمین زده‌اند که ساخت این زین نرم که به خوبی حفظ شده، به حدود ۷۲۷ تا ۳۹۶ پیش از میلاد بازمی‌گردد.
به گزارش ساینس نیوز، پاتریک ورتمن، باستان‌شناس از دانشگاه زوریخ و همکارانش، در تازه‌ترین شماره‌ی نشریه پژوهش‌های باستان‌شناسی گزارش دادند که ابزار سوارکاری مورد بحث در گورستان یانگهای در چین کاوش شده است.
قدمت زین‌های نرم کشف شده در مقبره‌های گله‌داران مهاجر و جنگجویان متعلق به تمدن پازیریک سکایی در شمال آسیا، به ۴۳۰ تا ۴۲۰ سال پیش از میلاد بازمی‌گردد. این تاریخ‌گذاری‌ها براساس تجزیه و تحلیل حلقه‌های درختانی که چوبشان برای ساخت آن اجسام به کار رفته، انجام شده است.
زین کشف‌شده احتمالاً بین سال‌های ۷۲۷ تا ۳۹۶ پیش از میلاد ساخته شده است
ورتمن می‌گوید: «با وجود طراحی ساده، زین یانگهای توسط متخصصی که نه‌تنها با سوزن‌دوزی و چرم‌کاری، بلکه با سوارکاری و آناتومی بدن اسب و سوارکار آشنا بوده، ساخته شده است.» محصول نهایی که آثاری از استفاده‌ی زیاد بر آن آشکار است، به همراه بدن زن متوفی در موقعیتی قرار داده شده که او بتواند باز هم سواری کند.
ویژگی‌های برجسته و اساسی این زین با زین‌های امروزی مشترک است، ازجمله دو تکه پوست چرم بال‌شکل که به هم دوخته شده و محل نشستن را شکل می‌دهد، و با نواری باریک و بلند از پوست که روی ستون فقرات اسب قرار می‌گیرد، به دو بخش تقسیم می‌شود. تکه‌های گرد پوست که به جلو و پشت قطعات بال‌شکل متصل شده‌اند، به سوارکار کمک می‌کرد تا روی اسب حالت عمودی خود را حفظ کند و بتواند به راحتی خود را به سمت بالا بکشد، مثلاً وقت تیراندازی بتواند راحت به‌سمت بالا بلند شود و تعادل خود را حفظ کند.
تکنیک‌های مختلف به‌شکل دوخت تار و پودی یا نخ‌های چرمی، در دوخت زین یانگهای به‌کار رفته است. دوخت این زین، به روشی است که امروزه هنوز هم انجام می‌شود. با استفاده از یک ردیف سوراخ، دو ردیف نخ به‌هم پیوسته ایجاد می‌شود که تکیه‌گاه‌های جلو و پشت را به محل نشستن زین متصل می‌کند. از روش‌های ساده‌تر دوخت برای ترمیم پارگی‌های زین و بستن برش‌هایی در تکه‌های پوست اصلی استفاده می‌شد، که می‌توانست باز شود تا موهای حیوان را بپوشاند و به وسیله‌ای برای محافظت و ضربه‌گیری تبدیل شود.
اینکه انسان در چه زمان و مکانی اسب‌سواری و استفاده از زین را آغاز کرد، هنوز مشخص نیست. براساس تجزیه و تحلیل ویژگی‌های اسکلت‌های گله‌داران، احتمالاً گله‌داران تمدن «یامنایا» یا «گورچالی» که در نواحی رومانی، بلغارستان، و مجارستان امروزی می‌زیستند، از حدود پنج هزار سال پیش اسب‌سواری می‌کردند. ورتمن می‌گوید که آثار هنری و باستانی به‌جای مانده از حدود ۴۸۰۰ سال پیش در بین‌النهرین نشان می‌دهد که افراد بدون استفاده از زین اسب‌سواری می‌کردند.
- اسب‌ها زمانی انگشت داشتند؛ اما چه بلایی بر سر این عضو آن‌ها آمد؟15 تیر 02مطالعه '4
در یانگهای ۵۳۱ مقبره حفاری شده است و محققان از این حفاری‌ها اشیایی مانند شلاق، لگام و سایر اقلام مرتبط با اسب‌سواری را کشف کردند که مربوط به زمانی حدود ۳۳۰۰ سال پیش است. تنها در یک قبر دیگر به‌غیر از مقبره‌ی زن سوارکار زین وجود داشت که تصور می‌شود این‌دو تقریباً از یک دوره باشند. اما این مقبره‌ی یافت شده ناقص و ازهم گسیخته است و توسط رادیوکربن تاریخ‌گذاری نشده است. در کاوش‌های یانگهای قدیمی‌ترین شلوار شناخته‌شده نیز کشف شده است، که حدود سه هزار سال پیش توسط یک اسب‌سوار پوشیده شده بود.
اینکه انسان کی و کجا برای اولین‌بار اسب‌سواری را آغاز کرد، هنوز مشخص نیست
ورتمن گمان می‌کند که زین‌سازی بعدها پدیدار شده است، به دلیل این که سوارکاران نگران آسایش و ایمنی خود و سلامت اسب‌هایشان بودند. ونترسکا میلر معتقد است که وجود زین‌های راحت، باعث می‌شد تا تمام اقشار جامعه به‌راحتی اسب‌سواری کنند و همچنین، دلیل زیاد شدن سفرهایی در مسافت‌های طولانی با اسب بوده است.
تیم ورتمن نمی‌تواند با قاطعیت بیان کند که آیا مردم یانگهای که تمام مدت سال را در سکونتگاه‌های خود زندگی می‌کردند، یا یک جامعه‌ی گله‌دار سواره از مناطق دیگر در آسیای مرکزی و شرقی، کدامیک زین زن باستانی را ساخته‌اند. ممکن است این زن از یک گروه گله‌دار به یانگهای مهاجرت کرده باشد و زین را به‌همراه خود آورده باشد، یا اینکه مردم یانگهای زین را از طریق تجارت به دست آورده باشند؛ یا حتی ممکن است که متخصصان محلی چرم‌دوزی و سوزن‌دوزی این زین را ساخته باشند، به‌طور دقیق مشخص نیست.
نظرات