آیا اسب‌های مسابقه می‌دانند که در حال مسابقه‌دادن با یکدیگر هستند؟

با فرارسیدن فصل مسابقات، همه متخصص اسب‌هایی می‌شوند که ستاره‌های این نمایش هستند. شخصیت‌های تلویزیونی و کارشناس‌های حرفه‌ای و راهنماها همگی با اطمینان درباره‌ی اراده‌ی برنده‌شدن صحبت می‌کنند؛ اما آیا اسب‌ها می‌دانند که در حال مسابقه‌دادن هستند، چه رسد به اینکه برای برنده‌شدن در این مسابقه تمایلی داشته باشند؟ آیا آن‌ها درک می‌کنند که وقتی پیش از دیگران از خط پایان عبور می‌کنند، یعنی چه؟ براساس ده‌ها تجربه و اطلاعاتی که درباره‌ی اسب‌ها می‌دانیم، پذیرفتنی‌ترین پاسخ «خیر» است.

از دیدگاه اسب، پاداش‌های ذاتی کمی برای برنده‌شدن در مسابقه وجود دارند. رسیدن به انتها ممکن است به‌معنای رهایی از فشار برای تداوم تاختن با سرعت زیاد و ضربه‌های شلاق باشد؛ اما این موضوع برای همه‌ی اسب‌ها پس از عبور از خط پایان مسابقه صادق است.

اگر نبرد بین شرکت‌کنندگان نزدیک باشد، ممکن است اسبی که در‌نهایت برنده می‌شود، در مراحل پایانی مسابقه بیشتر از اسب‌هایی که عقب‌تر هستند، شلاق زده شود. بنابراین، درحالی‌که برنده‌شدن در مسابقه برای سوارکار مهم است، فواید ذاتی و مستقیم کمی برای اسب وجود دارند که او را تشویق کنند تا به‌صورت داوطلبانه سریع‌تر بتازد و برنده شود. باتوجه‌به این موضوع، آیا اسب می‌داند که در حال مسابقه‌دادن است؟ باز‌هم پاسخ به احتمال زیاد منفی است.

هماهنگ‌بودن با اسب‌های گروه شامل حفظ سرعت مشابه با سایر اعضا به‌منظور نگه‌داشتن گروه درکنار یکدیگر، هوشیاری دربرابر موقعیت خود و دیگران برای جلوگیری از برخورد و تطبیق سرعت با زمین و نشانه‌های محیطی است که نشان‌دهنده‌ی خطر یا موانع پیش‌رو هستند. برنده‌شدن در طبیعت به‌معنای اولین ورود و پیش از سایر اعضای گروه است؛ حتی اگر این ورود منفی باشد و آن‌ها را درمعرض شکار‌ شکارچیان قرار دهد. این رفتار جمعی کاملاً برعکس چیزی است که مالکان و مربیان و اسب‌سواران از اسب‌ها در طول مسابقه می‌خواهند.

مسابقات اسب‌دوانی به دو عامل مرتبط با اسب‌ها بستگی دارد: تمایل ذاتی اسب‌ها به هم‌گام‌شدن با اسب‌های دیگر و توانایی آن‌ها برای آموزش‌دیدن به‌منظور نادیده‌گرفتن این تمایل در پاسخ به نشانه‌های شلاق سوارکار در طول مسابقه. مربیان و سوارکاران نیز ترجیحات اسب‌ها را مهار می‌کنند. برخی از اسب‌ها از جمع‌شدن با سایر هم‌نوعان خود در طول مسابقه بیزار هستند؛ بنابراین، سوارکاران این اجازه‌ را به آن‌ها می‌دهند تا جلوتر از بقیه حرکت کنند. این اسب‌ها دوندگان جلوِ زمین هستند.

اسب‌های دیگر به‌دنبال امنیت گروه هستند؛ بنابراین، سوارکاران به‌ آن‌ها این اجازه را می‌دهند تا زمان نزدیک‌شدن به پست برنده، در دسته باقی بمانند. این گروه از اسب‌ها برندگان از پشت‌سر هستند. سوارکاران از چند مداخله‌ی مختلف برای نادیده‌گرفتن تمایل ذاتی اسب‌ها به هم‌گام‌سازی خود با سایر اسب‌ها استفاده می‌کنند که ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• هدایت اسب‌ها برای دویدن در فاصله‌ی بسیار نزدیک به سایر اسب‌ها و خطر آسیب‌های کشنده‌ای که گاهی اوقات در پیست‌ها می‌بینیم.
• دویدن با سرعتی که انتخاب خود اسب نیست. این سرعت معمولاً بسیار زیاد و برای مدت طولانی است و اغلب اوقات با شلاق حفظ می‌شود.
• جلوگیری از تغییر مسیر اسب برای تطبیق موقعیت خود با اسب‌های دیگر در میدان مسابقه که از‌طریق فشار روی دهان اسب از‌طریق دهانه‌ی افسار یا شلاق انجام می‌شود.

در مراحل اولیه‌ی مسابقه، سوارکاران بر تمایل ذاتی اسب‌ها برای ماندن در گروه تکیه می‌کنند تا مطمنن شوند که تلاش فیزیکی لازم را برای حفظ ارتباط با دوندگان جلوتر از خود انجام می‌دهند. در مراحل بعدی، ممکن است این تمایل نادیده گرفته شود تا اسب مستقل از گروه عمل کند و دیگران را پشت‌سر بگذارد و به جلو حرکت کند تا برنده شود.

اسب‌ها به‌احتمال زیاد هیچ درکی از حضور در مسابقه ندارند؛ جایی که هدف از تاختن آن‌ها این است که پیش از اسب‌های دیگر به مکان خاصی در یک مسیر برسند. باوجوداین، آن‌ها حتماً می‌دانند که حضور در مسابقه چگونه است؛ یعنی به‌واسطه‌ی تجربه و آموزش قبلی یاد می‌گیرند که در طول مسابقه چه اتفاقی می‌افتد و چه کاری باید انجام شود.

با وجود سوارکاران و مربیانی که ترجیحات فردی اسب‌های خود را برای به‌حداکثررساندن بخت خود در طول مسابقه درک می‌کنند، همیشه اسبی وجود خواهد داشت که پیش از سایر اسب‌های گروه به قسمتی از مسیر برسد که برای برنده‌شدن مشخص شده است.

حال آیا اسب‌های برنده می‌دانند که برای برنده‌شدن در میدان مسابقه هستند؟ به‌احتمال زیاد ترکیبی از توانایی طبیعی و آمادگی جسمانی و مهارت اسب‌سوار است که اسب را برنده می‌کند، نه تمایل ذاتی آن اسب برای برنده‌شدن و رسیدن به خط پایان پیش از سایر اسب‌های حاضر در مسابقه.