این فسیل دریایی جد مهره‌داران امروزی است؛ اما دانشمندان آن را برعکس مطالعه کرده بودند

گروهی از دانشمندان از موسسه‌های علمی مختلف بریتانیا متوجه شدند پژوهشگرانی که در گذشته فسیل جانور دریایی باستانی «پیکایا» را مطالعه کرده بودند، وارونه به آن نگاه می‌کردند.

گروه پژوهشی در مطالعه خود که در مجله کارنت بایولوژی منتشر شده است، نشان دادند رگ خونی که در امتداد بخشی از جانور قرار دارد و تصور می‌شد شکم آن است، درواقع طناب عصبی پشتی است.

پژوهش‌های پیشین نشان داده است همه مهره‌داران نه‌تنها ستون فقرات دارند، بلکه دارای مغزی هستند که توسط جمجمه محافظت می‌شود. دلیل این موضوع که چرا همه مهره‌داران این ویژگی را دارند، این است که همگی آن‌ها از موجودی تکامل یافته‌اند که زمانی در دریای کامبرین زندگی می‌کرد. اما هنوز مشخص نیست این ماهی چگونه ستون فقرات و مغز را تکامل داد و شواهد قابل‌توجهی از پیشینان این جانور به دست نیامده است.

فسیل‌های موجودات مختلفی پیدا شده است که به‌نظر می‌رسد از اجداد مهره‌داران باشند، اما به اندازه‌ای متفاوت هستند که نمی‌توان شجره خانوادگی آن‌ها را ساخت و سال‌ها دانشمندان به بقایای فسیل‌شده پیکایا به‌عنوان یکی از اجداد احتمالی اشاره می‌کردند.

بقایای فسیل‌شده‌ی پیکایا در سال ۱۹۱۰ کشف شد. اعتقاد بر این است که پیکایا حدود ۵۰۸ میلیون سال پیش می‌زیست. این جانور تاحدودی شبیه مارماهی‌های امروزی بود و حدود ۱۶ سانتی‌متر طول داشت.

در زمان کشف پیکایا، تصور می‌شد فسیل نوعی کرم باستانی باشد و این باور تا زمانی که پژوهشگران در مطالعه جدید به‌طور دقیق‌تر آن را بررسی کردند، باقی ماند. گروه پژوهشی در تجزیه‌وتحلیل خود دریافتند لوله طولانی که قبلا گزارش شده بود رگ خونی است که در ناحیه شکم جانور امتداد پیدا می‌کند، به احتمال زیاد طناب عصبی است که روی پشت موجود قرار داشته و نه در قسمت زیرین آن.

با توجه به کشف جدید می‌توان گفت کل مطالعات قبلی انجام‌شده روی فسیل مذکور آن را وارونه نشان می‌دادند. مطالعه جدید همچنین نشان می‌دهد پیکایا از اجداد مهره‌داران بوده است. بررسی‌های دقیق‌تر نشان داد طناب عصبی تا ناحیه سر یعنی جایی که ممکن است مغز او بوده باشد، امتداد می‌یابد.

آنچه پیش از این به‌عنوان اندام پشتی توصیف شده بود، وقتی روی شکم موجود قرار داده شد، منطقی‌تر به نظر می‌رسید. پژوهشگران همچنین پیشنهاد می‌کنند زائده‌هایی که زمانی تصور می‌شد هنگام شنا در قسمت پایین بدن موجود آویزان شوند، احتمالا نوعی برجستگی آبششی بوده‌اند که به سمت بالا گسترش پیدا می‌کردند.