اسب‌های آبی می‌توانند پرواز کنند

شاید برایتان جالب باشد که بدانید اسب‌‌های آبی با وجود آنکه زمان زیادی را در آب می‌گذرانند، نمی‌توانند شنا کنند. آن‌ها درعوض درون آب راه می‌روند و روی بستر رودخانه پرش می‌کنند. علت آن است که اسب آبی با وزن بالای خود که به حدود دو هزار کیلوگرم می‌رسد، برای شناور‌شدن بیش از حد چگال است، بنابراین آن‌ها باید از زمین کمک بگیرند تا به سطح آب برگردند.

به‌نظر می‌رسد اسب‌های آبی کمبود مهارت‌های شنای خود را با استعداد یورتمه‌رفتن جبران کرده‌اند. تجزیه‌وتحلیل جدیدی نشان داده است که آن‌ها در ۱۵ درصد از زمان حرکت با سرعت کامل، می‌توانند هر چهار پای خود را به طور همزمان از زمین بلند کنند. این کشف که تصور می‌شود برای اولین بار در جهان حاصل شده است، دیدگاه ما را درباره چابکی اسب‌های آبی تغییر می‌دهد.

جان آر هاچینسون، یکی از نویسندگان مطالعه‌ی جدید در شبکه اجتماعی ایکس می‌نویسد: «ما با فیلم‌های ساده نشان داده‌ایم که اسب آبی اساسا حتی در سرعت‌های نزدیک به حداکثر، فقط یورتمه می‌رود و در این سرعت‌ها با هر چهار پا در هوا معلق می‌شود که براساس آنچه می‌دانیم، یافته‌ی علمی جدید و جالبی محسوب می‌شود.»

در ویدئویی در یوتیوب می‌توانید استعداد اسب‌های آبی را حین عمل یورتمه رفتن شاهد باشید. همان‌طور  اسب آبی در زمین گل آلود یورتمه می‌رود، چندین بار هر چهار پای حیوان به طور همزمان در هوا قرار دارند.

مطالعه اسب‌های آبی دشوار است، زیرا آن‌ها معمولا آب را رها نمی‌کنند و به‌ندرت برای مطالعه در باغ‌وحش‌ها آموزش دیده‌اند. آن‌ها همچنین بسیار خطرناک هستند. به همین دلایل، پیش از این اطلاعات زیادی درمورد نحوه حرکت اسب‌های آبی نداشتیم.

اسب‌های آبی در کنار سم‌داران در راسته‌ی جفت‌سم‌سانان (Artiodactyla) قرار می‌گیرند، اما خودشان سم ندارند. آن‌ها در عوض دارای پاهای منحصربه‌فرد سخت و گوشتی با چهار انگشت جدا هستند که به خوبی آن‌ها را روی خشکی نگه می‌دارد و به آن‌ها کمک می‌کند در آب حرکت کنند.

همان‌طور که پژوهش جدید نشان می‌دهد اسب‌های آبی حتی هنگام حرکت با سرعت بالا یورتمه می‌روند و درنتیجه پاهایشان می‌تواند به‌مدت حدود ۰٫۳ ثانیه از زمین کنده شود. این مدت پرواز ممکن است زیاد به‌نظر نرسد، اما نشان‌دهنده‌ی آمادگی جسمانی بسیار بالای آن‌ها است که به‌‌گفته‌ی نویسندگان نسبت به فیل‌ها بالاتر است، اما احتمالا به حد کرگدن‌ها نمی‌رسد.

یافته‌های پژوهش در مجله‌ی PeerJ منتشر شده است.