کشف گوری از قرن ۱۷ که برای جلوگیری از برخاستن جسد، روی آن سنگ گذاشته بودند

باستان‌شناسان حین کاوش در حوالی چوبه‌ی داری متعلق به قرن ۱۷، قبر مردی را پیدا کردند که سنگ‌های سنگینی روی آن قرار داشت. این اقدام ظاهرا بدین منظور انجام شده بود که فرد درگذشته نتواند به زندگی بازگردد و به دنیای زندگان بیاید.

گور که در نزدیکی شهر  کوئدلیندبورگ در ایالت زاکسن-آنهالت کشور آلمان پیدا شده است، یکی از حداقل ۱۶ گور پیدا شده در محل چوبه‌های دار است که در آن جنایتکاران از دهه ۱۶۶۰ میلادی تا اوایل قرن ۱۹ با دار زدن اعدام می‌شدند.

ماریتا جنسیس، باستان‌شناسی که سرپرستی کاوش‌ها را برعهده دارد، به لایوساینس گفت ترس از بازگشت از مرگ چنین افرادی در اروپا بین قرن ۱۶ تا ۱۸ افزایش یافت. افرادی که در این قبرها دفن شده بودند، احتمالا به دلایل مختلفی همچون مرگ زودهنگام یا مرگ ناگهانی و بدون فرصتی برای اعتراف یا بخشیدن مرده بودند. این امر باعث ترس از بازگشت آن‌ها به دنیای زنده‌ها می‌شد و تدابیر مختلفی برای جلوگیری از بازگشت این افراد به زندگی اتخاذ می‌شد.

پاشیدن عود، قرار دادن صلیب‌های چوبی، بستن دست و پای مردگان یا پوشاندن آن‌ها با شاخ و برگ از جمله اقداماتی بود که برای پیشگیری از برخاستن افراد از گور انجام می‌شد. در این مورد، مرد به پشت و بدون تابوت دفن شده بود و سنگ‌های بزرگی روی سینه‌اش قرار داده شده بود. این اقدام به‌وضوح به‌منظور جلوگیری از برخاستن او از قبر صورت گرفته بود.

روی اسکلت دفن‌شده آثاری از اعدام دیده نمی‌شد گرچه روش‌های اعدامی مانند دار زدن یا غرق کردن معمولاً نشانه‌های قابل مشاهده‌ای .روی استخوان‌ها باقی نمی‌گذارند. بررسی‌های بیشتر ممکن است نحوه مرگ مرد را آشکار کند.

محوطه مورد بررسی باستان‌شناسان، تپه‌ی چوبه‌ی داری بود که در آن مجرمان محکوم را به دار آویخته و اغلب دفن می‌کردند تا کسی مجبور نباشد جسد آن‌ها را در فواصل طولانی حمل کند. این محوطه حداقل ۱۶ گور انفرادی و دو گودال استخوان دارد که بقایای گورهایی در آن‌ها قرار دارد که طی تدفین‌های بعدی تخریب شدند. برخی از اسکلت‌ها جراحات شدید ناشی از ضربات تیز را نشان می‌دهند که ممکن است در جریان شکنجه به روش‌های وحشیانه ایجاد شده باشند.

بیشتر افراد مرده ازجمله موردی که روی او سنگ قرار داده شده بود، بدون تابوت به خاک سپرده شده بودند. جنسیس می‌گوید این افراد معمولا بدون همدلی یا توجه، مانند لاشه حیوانات در خاک دفن می‌شدند. آن‌ها اغلب روی شکم یا پهلو دفن می‌شدند و دستانشان روی هم قرار داشت که از بسته‌بودن آن‌ها در حین دفن حکایت می‌کند.

یکی از موارد دفن‌شده در کوئدلیندبورگ غیرعادی است، زیرا فرد در تابوتی چوبی قرار داده شده، به پشت دراز کشیده بود و دستهایش جلوی او قرار داشت.

باستان‌شناسان فکر می‌کنند فرد مذکور ممکن است خودکشی کرده باشد. در آن زمان، خودکشی به‌عنوان نوعی قتل درنظر گرفته می‌شد و آن فرد باید در مکان دفن اعدامی‌ها به خاک سپرده می‌شد. با‌این‌حال، تابوت نشانه‌هایی از مراقبت و دلسوزی هنگام دفن را نشان می‌داد و سه مهره کهربا حاکی از آن بود که در کنار فرد متوفی تسبیح مسیحی گذاشته شده بود.

باستان‌شناسان فکر می‌کنند ده‌ها هزار مورد از این قبیل مکان‌های اعدام باید در اروپا وجود داشته باشد. بسیاری از آن‌ها دراثر کشاورزی و توسعه شهری ویران شده‌اند، اما تعداد اندکی که باقیمانده‌اند، منبع مهمی از اطلاعات برای باستان‌شناسان محسوب می‌شوند. جنسیس می‌گوید بررسی محل اعدام می‌تواند تاریخچه حقوقی منطقه مورد بررسی را به گونه‌ای نشان دهد که گویی آن را از روی کتاب می‌خوانیم.