مغز چگونه گفتار و وقایع آینده را پیش بینی می کند

گردهم‌آیی بین المللی عصب‌شناسان چگونگی پیش‌بینی مغز را درباره‌ی آن‌چه که در گفتار پیش خواهدآمد، روشن‌ کرده است. در تحقیقی که در ۲۵ آوریل در مجله‌ی دسترسی آزاد PLOS Biology منتشرشد؛ دانشمندان دانشگاه نیوکاسل و یک گروه جراحی مغز و اعصاب از دانشگاه لوای آمریکا، گزارش دادند که سازوکارهایی را در بخش شنوایی مغز کشف کرده‌اند که در پردازش گفتار و پیش‌بینی کلماتی که قرار است بیان شوند، دخالت دارند؛ این سازوکارها در طول تکامل انسان اساساْ بدون تغییر هستند. مطالعه‌ی دانشمندان یادشده بیان‌ می‌کند که چگونه، یک عصب منفرد با اعصاب جمعی برای پیش‌بینی رویدادها هماهنگ می‌شوند. هماهنگی عصب‌ها جریانی است که اختلال آن در بسیاری بیماری‌های عصبی و روانی نظیر خوانش‌پریشی، شیزوفرنی و هم‌چنین بیش‌فعالی کمبود توجه (ADHD) دیده‌ می‌شود.

گروهی از دانشمندان علم اعصاب به سرپرستی دکتر یوکی کیوچی و پرفسور کریس پتکوو از دانشگاه نیوکاسل، با بهره‌گیری از رویکردی که نخست برای مطالعه‌ی یادگیری زبان در نوزاد به‌کار می‌‌رفت، تعدادی انسان و میمون را در شرایطی قرار دادند تا به توالی کلمات اداشده از یک زبان تصنعی گوش فرادهند. هر دو گونه‌ی انسان و حیوان توانایی این را داشتند که روابط قابل‌ پیش‌بینی را مابین آواهای تلفظ‌شده در مراحل مختلف بیاموزند.

پاسخ‌های عصبی از قشر شنوایی در هر دو نوع مشخص کرد که چگونه مجموعه‌ی اعصاب به اصوات گفتار و روابط پیشگویانه‌ی فراگرفته‌شده میان صداها واکنش نشان می‌دهند. عکس‌العمل‌های عصبی کشف‌شده به طرز قابل‌توجهی در هر دو گونه مشابه به‌نظر می‌رسد و نشان می‌دهد که قشر شنوایی انسان به اجزای محافظت‌شده‌ی تکاملی گفتار بیشتر از سازو کارهایی که منحصراً برای گفتار یا زبان تخصصی شده‌اند، واکنش نشان می‌دهند. پتکوو در این باره‌ می‌گوید:

توانایی پیش‌بینی حوادث در مقابل حجم زیادی از فعالیت‌هایی که روزانه انجام می‌دهیم، امری حیاتی به شمارمی‌رود. حال با علم به این‌که انسان‌ها و میمون‌ها تجربه‌ی مشترکی را درتوانایی پیش‌بینی گفتار از سرمی‌گذرانند، می‌توانیم این دانش را برای پیشبرد تحقیق در جهت بهبود ادراک خود از مغز انسان به‌کار ببریم.

کیکوچی نیز در ادامه‌ اینطور شرح می‌دهد:

ما کشف کردیم که ساز و کار گفتار در مغز شما، همانند پیشگویی متن در تلفن‌های همراه عمل می‌کند و آنچه را که خواهید شنید، به تعجیل می‌اندازد. این موضوع به ما کمک می‌کند تا درک کنیم هنگامی که مغز در پیش‌بینی‌های اساسی موفق نمی‌شود، دقیقا چه اتفاقی می‌افتد؛ مشابه شرایطی که در مورد افرادی که مبتلا به جنون هستند یا پس از برخورد ضربه، پیش می‌آید.

با تکیه بر این نتایج، تیم تحقیق روی طرح‌هایی فعالیت خواهند کرد تا بینشی در حیطه‌ی علامت‌های پیش‌گویانه در مغز برای گسترش الگوهای جدید به دست بیاورد؛ این الگوها برای انجام مطالعه در مورد این پرسش به کار می‌روند که روند پیشگویی این نشانه‌ها در بیماران مبتلا به جنون یا سکته، چگونه اشتباه عمل می‌کند؟