پیش‌بینی مرگ توسط هوش مصنوعی

در تحقیقی که در Scientific Reports منتشر شده است، دانشمندان دانشگاه آدلاید استرالیا این موضوع را طرح کرده‌اند که با استفاده از یادگیری عمیق هوش مصنوعی در سی‌تی‌ اسکن اندام‌های مختلف بیماران، می‌توانیم روزی در آینده نوعی سیستم اطلاع‌رسانی به وجود آوریم که در مورد بیماری‌های قلبی، سرطان و دیگر بیماری‌ها هشدارهای لازم را سریع‌تر بدهد و باعث تسریع اقدام‌های تدافعی شود.

این سیستم می‌تواند با استفاده از مجموعه‌ای از داده‌های سی‌تی‌ اسکن و با مجزا کردن فاکتورهایی از قبیل سن به روشی که در مقاله‌ی پژوهشی‌ گروه به‌تفصیل توضیح داده شده است، در ۷۰ درصد مواقع، امکان مرگ افراد در ۵ سال آینده را پیش‌بینی کند. دکتر لوک اکدن راینر یکی از محققان این پروژه در این مورد می‌گوید:

هدف این تحقیق واقعا پیش‌بینی مرگ افراد نیست؛ بلکه تولید یک مقیاس اندازه‌گیری دقیق سلامت برای افراد است. 

 وی هم‌چنین اضافه کرده است احتمال مرگ یک بیمار به‌طور مستقیم به سلامتی ارگان‌ها و بافت‌های وی ارتباط دارد؛ اما بیماری‌های مزمن دهه‌ها قبل از بروز نشانه‌های خود شکل می‌گیرند. بنابراین با استفاده از یک خروجی مشخص که در اینجا مرگ بیمار است و نگاه به تاریخچه‌ی سی‌تی‌ اسکن فرد، به دنبال الگوهایی مرتبط با بیماری‌های ناشناخته‌ی وی و دلیل مرگ هستیم. هدف ما شناسایی سریع‌تر و دقیق‌تر این تغییرات، توسعه و شخصی‌سازی درمان و توسعه آن برای افراد است.

هم‌اکنون این سیستم در سطح آزمایشی قرار دارد و به تحقیقات گسترده‌ای نیاز است تا این سیستم به‌صورت یک ابزار پزشکی در تشخیص بیماری‌ها به کار گرفته شود. پیش‌بینی ۷۰ درصدی هوش مصنوعی در راستای پیش‌بینی متداولی است که توسط متخصصین انجام می‌شود تا آن‌ را به ابزاری جهت صرفه‌جویی در زمان و بررسی دوباره‌ی اطلاعات تبدیل کند. امید می‌رود این روند توسعه یابد و کاربردش بیشتر از این باشد. هدف بعدی این محققان افزایش داده‌ها است؛ اکنون آن‌ها از اطلاعات یک گروه ۴۸ نفری از بیماران استفاده می‌کنند، این مطالعه نشان می‌دهد که رویکرد آن‌ها نتیجه‌بخش است؛ اما برای یادگیری عمیق عمومی، نیاز است داده‌های بیشتری معرفی شوند. محققان به دنبال آن هستند تا در مرحله بعد ده‌ها هزار مورد را به این سیستم اضافه کنند و مورد آنالیز قرار دهند. همچنین تیم توسعه‌ی هوش مصنوعی به دنبال افزایش دامنه‌ی آنالیزهای این سیستم است تا سکته‌های مغزی را قبل از وقوع پیش‌بینی کند.

به نظر شما توسعه چنین سیستم‌هایی در علم پزشکی چه تأثیراتی در آینده خواهد داشت؟ آیا از نظر اخلاقی باید به این فناوری‌ها نگاه کرد یا تنها دیدگاه علمی کافی است؟