۶ سال ورزش در میانسالی: میزانی برای تغییر خطر ابتلا به نارسایی قلبی

پژوهشگران دانشگاه جان هاپکینز با تجزیه‌و‌تحلیل میزان فعالیت فیزیکی گزارش‌شده‌ی ۱۱۰۰۰ بزرگسال آمریکایی در طول یک مدت زمان مشخص به یک نتیجه‌گیری مهم رسیدند؛ آنها دریافتند که افزایش فعالیت فیزیکی به میزان توصیه‌شده در حدود حداقل ۶ سال در سنین میانسالی باعث کاهش قابل‌توجه نارسایی قلبی می‌شود. نارسایی قلبی، سالانه گریبانگیر ۵ تا ۶ میلیون آمریکایی می‌شود.

این تجزیه‌و‌تحلیل نشان داد که تنها ۶ سال فعالیت ورزشی نداشتن در میانسالی با افزایش خطر ابتلا به این اختلال در ارتباط است.

نارسایی قلبی در نقطه‌ی مقابل حمله‌ی قلبی قرارد دارد که در آن عضله‌ی قلبی از کار می‌افتد؛ نارسایی قلبی با ناتوانی مزمن و طولانی‌مدت قلب برای پمپاز به‌اندازه یا باشدت و فراهم آوردن اکسیژن مورد نیاز به بدن همراه است. این بیماری، علت اصلی بستری شدن افراد بالای ۶۵ سال است و عوامل خطرزای این اختلال شامل فشار خون بالا، کلسترول بالا، دیابت، سیگار کشیدن و سابقه‌ی خانوادگی است.

چیادی داملی، پزشک، کارشناس ارشد علوم بهداشتی، استادیار پزشکی رابرت ای مایرهاف در دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه جان هاپکینز و نویسنده‌ی ارشد گزارش در این مقاله می‌گوید:

یافته‌های ما در شرایط روزمره نشان می‌دهند که فعالیت‌های ورزشی مداوم و متوسط تا شدید توصیه‌شده، مانند پیاده‌روی سریع یا دوچرخه‌سواری برای ۱۵۰ دقیقه در هفته احتمال ابتلا به نارسایی قلبی در میانسالان را به میزان ۳۱ کاهش می‌دهد. به‌علاوه شروع کردن ورزش و رساندن آن به میزان توصیه‌شده‌ی بیش از ۶ سال در سنین میانسالی، احتمال ابتلا به نارسایی قلبی را در حدود ۲۳ درصد کاهش می‌دهد.

پژوهشگران هشدار داده‌اند که بررسی توصیفی و منتشرشده‌ی آنها از نوع مشاهده‌ای بوده است؛ این گفته بدین معنا است که نتایج نشان‌دهنده‌ی ارتباط مستقیم علت و معلولی بین ورزش و اختلال نارسایی قلبی نیستند. با این‌حال آنها ادعا دارند که روند مشاهده‌شده در داده‌های جمع‌آوری‌شده از میان افراد میانسال نشان‌دهنده‌ی این موضوع است که ورزش ملایم به‌هرصورت خطر ابتلا به نارسایی قلبی را کاهش می‌دهد.

رابرت فلوریدو، پزشک، متخصص قلب و عروق در مرکز Johns Hopkins Ciccarone است و این مرکز در حوزه‌ی پیشگیری از بیماری‌های قلبی و عروقی فعالیت می‌کند. او می‌گوید:

شمار افراد مبتلا به نارسایی قلبی در حال افزایش است؛ چرا که طول عمر مردم افزایش پیدا کرده و آنها از خطر حملات قلبی و انواع دیگر بیماری‌های قلبی جان سالم به‌در برده‌اند. متاسفانه برای پیشگیری از نارسایی قلبی برخلاف سایر عوامل خطرزای بیماری‌های قلبی مانند فشار خون بالا یا کلسترول بالا، داروهای موثری وجود ندارد. بنابراین لازم است که راهبردهای موثر برای پیشگیری از این اختلال را شناسایی و تایید کنیم و مردم را اهمیت این موارد آگاه کنیم.

داروهایی مانند بتابلوکرها و مهارکننده‌های ACE به‌منظور درمان نارسایی قلبی مورد استفاده قرار می‌گرفت؛ اما این داروها اساسا داروهای پیشگیرانه‌ی ثانویه محسب می‌شوند؛ در واقع، این داروها برای کاهش حجم‌کاری قلب پس از اختلال به‌وجودآمده عمل می‌کنند.

فلوریدو می‌گوید:

چندین بررسی نشان داده‌اند که به‌طور کلی احتمال ابتلا به نارسایی قلبی در افراد فعال‌تر از نظر فیزیکی کمتر از افراد کم‌تحرک‌تر است؛ اما در ارتباط با تاثیر تغییراتی که میزان ورزش در طول زمان بر خطر ابتلا به نارسایی قلبی ایجاد می‌کند، اطلاعات کمی وجود دارد.

به‌عنوان مثال، اگر در بیشتر طول عمر خود بی‌تحرک باشید و سپس در میانسالی شروع به ورزش کردن کنید، آیا خطر ابتلا به نارسایی قلبی در شما کاهش پیدا می‌کند؟ اگر در بیشتر طول عمر خود ورزش کرده باشید و سپس در میانسالی دست از فعالیت ورزشی بکشید، چه اتفاقی خواهد افتاد؟

پژوهشگران در تلاش برای پاسخ دادن به این سوال‌ها، از داده‌های جمع‌آوری‌شده و حاصل از آزمایش روی ۱۱۳۵۱ شرکت‌کننده در بررسی طولانی‌مدت خطر ابتلا به آترواسکلروز در جوامع یا ARIC استفاده کردند؛ تامین مالی این بررسی توسط دولت انجام شد و داده‌های آن بین سال‌های ۱۹۸۷ تا ۱۹۸۹ از شهر فورسایت در کارولینای شمالی، جکسون در می‌سی‌سی‌پی، مینیاپولیس بزرگ در مینه‌سوتا و شهر واشینگتن در مریلند جمع‌آوری شد.

میانگین سنی شرکت‌کنندگان ۶۰ سال بود و ۵۷ درصد از آنها را زنان تشکیل می‌دادند؛ همچنین اکثر آنها سفیدپوست و یا آفریقایی-آمریکایی بودند.

نظارت بر شرکت‌کنندگان، سالانه و برای ۱۹ سال به‌وسیله‌ی مصاحبه‌ی تلفنی، پرونده‌ی بیمارستانی و گواهی مرگ برای کنترل بیماری‌های قلبی و عروقی مانند حمله‌ی قلبی، سکته‌ی مغزی و نارسایی قلبی صورت گرفت. در طی مدت زمان انجام این بررسی، ۱۶۹۳ مورد بستری و ۵۷ مورد مرگ ناشی از نارسایی قلبی گزارش شد.

۴۲ درصد از شرکت‌کنندگان (شامل ۴۷۳۳ نفر) پس از سومین بازدید اعلام کردند که میزان تمرین توصیه‌شده را انجام می‌دهند؛ ۲۳ درصد از آنها (شامل ۲۵۹۴ نفر) اعلام کردند که سطح متوسطی از فعالیت ورزشی را انجام می‌دهند؛ ۳۵ درصد دیگر (شامل ۴۰۲۴ نفر) اعلام کردند که میزان فعالیت بدنی آنها ضعیف است. ۲۴ درصد از شرکت‌کنندگان در طول ۶ سال، از جلسه‌ی اول تا سوم بررسی، میزان فعالیت فیزیکی خود را افزایش دادند؛ ۲۲ درصد از آنها، فعالیت خود را کاهش دادند و ۵۴ درصد آنها در رده‌ی پیشین خود ماندند و تغییری در فعالیت ورزشی خود ایجاد نکردند.

بالاترین میزان کاهش نارسایی قلبی مربوط به شرکت‌کنندگانی بود که سطح توصیه‌شده‌ی فعالیت ورزشی را در اولین و سومین جلسه گزارش داده بودند؛ این افراد، ۳۱ درصد کاهش را در مقابل شرکت‌کنندگان مشخص‌شده با میزان فعالیت ضعیف نشان دادند.

برخلاف این گزارش‌ها، خطر ابتلا به نارسایی قلبی در حدود ۱۸ درصد یعنی در ۲۵۳۰ شرکت‌کننده که سطح فعالیت فیزیکی خود را از جلسه‌ی اول بررسی تا جلسه‌سوم کاهش داده بودند، در مقایسه با سطح فعالیت توصیه شده یا متوسط مداوم افزایش پیدا کرد.

پژوهشگران پس از به‌دست آوردن این نتایج، مشخص کردند که چه میزان افزایش در فعالیت ورزشی در شرکت‌کنندگانی که عادت به انجام آن نداشته‌اند، برای کاهش خطر ابتلا به نارسایی قلبی مورد نیاز بوده است. تمرینات ورزشی برحسب متابولیک یا METs محاسبه شده‌اند. هر MET برابر با ۱ کیلو کالری در هر کیلوگرم در ساعت است. تماشای تلویزیون به‌صورت نشسته برابر با یک MET، پیاده‌روی سریع ۳ MET، آهسته دویدن ۷ MET و طناب‌زنی برابر با ۱۰ MET است. پژوهشگران در این بررسی، نتایج را در تعداد METهای دفعات دقایق مشغول بودن به ورزش محاسبه کرده‌اند.

آنها دریافتند که هر ۷۵۰ دقیقه MET در هفته که به فعالیت جسمانی فرد اضافه شود، در مدت ۶ سال باعث کاهش خطر ابتلا به نارسایی قلبی به میزان ۱۶ درصد می‌شود. همچنین هر ۱۰۰۰ دقیقه MET افزوده شده به فعالیت ورزشی در هفته منجر به کاهش خطر ابتلا به نارسایی قلبی به میزان ۲۱ درصد می‌شود.

بنا به‌گفته‌ی انجمن قلب آمریکا، کمتر از ۵۰ درصد از افراد آمریکایی به میزان توصیه‌شده‌ی فعالیت فیزیکی ورزش می‌کنند.