آغاز کار کلینیک تزریق خون افراد جوان به مسن

برای جسی کارمازین به‌عنوان فارغ‌التحصیل پزشکی استنفورد و بنیان‌گذار یک استارتاپ جدید، خون داروی بزرگ آینده است که توسط دولت تصویب خواهد شد.  کارمازین اخیرا استارتاپ Ambrosia Medical را تأسیس کرده است. این استارتاپ امیدوار است با انتقال خون اهداکنندگان جوان به افراد سالخورده‌تر به جوان‌سازی اندام‌های داخلی آن‌ها کمک کند و به این طریق بر فرآیند سالخوردگی غلبه کند.

به‌گفته‌ی کارمازین بر اساس برنامه‌ها این شرکت اولین کلینیک خود را تا پایان سال در شهر نیویورک احداث خواهد کرد. آمبروسیا در سال ۲۰۱۷ برای اجرای اولین آزمایش کلینیکی تزریق خون جوان به افراد مسن، به ثبت‌نام تعداد محدودی از افراد پرداخت.

به‌گفته‌ی کارمازین، با اینکه نتایج بررسی هنوز عمومی نشده‌اند؛ اما نتایج بسیار مثبت ارزیابی شدند. از آنجاکه فرآیندهای انتقال خون قبلا توسط سازمان غذا و دارو تصویب شده‌اند، سازمان غذا و دارو چراغ سبز را برای فعالیت off Label این روش نشان داده است. در این مدل درمانی، روش درمان بدون تصویب از سوی سازمان غذا و دارو هم می‌تواند به‌صورت قانونی پیاده‌سازی شود.

به‌گفته‌ی دیوید کاوالیر سرپرست عملیاتی آمبروسیا از زمان راه‌اندازی وب‌سایت تقریبا ۱۰۰ درخواست و پرسش درمورد نحوه‌ی درمان دریافت کرده است و در نتیجه اولین فهرست انتظار برای این نوع درمان تشکیل شده است.

به این منظور کاوالیر و کارمازین به بررسی موقعیت‌های بالقوه‌ی کلینیک در شهر نیویورک پرداختند و با سرمایه‌گذاران بالقوه به مذاکره می‌پردازند. آن‌ها امیدوارند بتوانند تا پایان سال این کلینیک را تأسیس کنند. به‌گفته‌ی کارمازین، نیویورک پرچم‌دار این روش و این نوع کلینیک خواهد شد.

ازآنجاکه فرآیندهای انتقال خون قبلا توسط قانون‌گذاران فدرال تصویب شده‌اند؛ شرکت آمبروسیا قبل از ارائه‌ی این خدمات به مشتریان خود نیازی به اثبات مزایای آن نداشت. به‌گفته‌ی کاوالیر این شرکت تا کنون آزمایش خود را روی تقریبا ۱۵۰ بیمار با محدوده‌ی سنی ۳۵ تا ۹۲ سال انجام داده است. در این گروه ۸۱ عضو در آزمایش کلینیکی شرکت داشتند.

در این آزمایش که توسط فیزیکدانی به نام دیوید رایت، مدیر مرکز خصوصی درمانی وریدی در مونتری کالیفرنیا اجرا شد، در بازه‌ی زمانی بیش از دو روز، ۱/۵ لیتر پلاسما از اهداکنندگان رده‌ی سنی ۱۶ تا ۲۵ سال به بیماران تزریق شد.

خون شرکت‌کنندگان قبل و بعد از تزریق بر اساس یک مجموعه شاخصه‌های زیستی یا مواد و فرآیندهای بیولوژیکی قابل اندازه‌گیری ارزیابی شد که سلامت یا بیماری شرکت‌کننده را ثابت می‌کنند. هزینه‌ی ثبت‌نام برای هر شرکت‌کننده ۸۰۰۰ دلار آمریکا بود. به‌گفته‌ی کارمازین، هنوز قیمت ثابتی برای این فرآیند تعیین نشده است. او می‌گوید:

این آزمایش یک بررسی پژوهشی است. در طول آزمایش‌ها شاهد نتایج جذابی بودیم و تصمیم داریم این نتایج را منتشر کنیم. هدف ما احداث کلینیکی است که این درمان را در دسترس عموم مردم قرار دهد.

کارمازین باور دارد که این نوع درمان بسیار ایمن است و انتقال پلاسما به روشی بی‌نقص انجام می‌شود.

ادعای کارمازین درمورد امنیت انتقال خون و ظرفیت نجات زندگی افراد درست است. برای مثال یک فرآیند انتقال خون ساده شامل اتصال وریدی و پمپ کردن پلاسمای یک فرد سالم به رگ‌های شخصی است که تحت عمل جراحی قرار گرفته یا تصادف کرده است؛ این فرآیند یکی از امن‌ترین روال‌های موجود برای نجات زندگی انسان است.

 هیچ‌گونه شواهد پزشکی مبنی بر سودمند بودن این نوع درمان وجود ندارد، ممکن است از اعتماد مردم و هیجان عمومی سوءاستفاده شود.

اما از سوی دیگر کارمازین هنوز نسبت به این آزمایش خوش‌بین است. او ایده‌ی خون جوان را زمانی به دست آورد که دانشجوی پزشکی استنفورد بود و به‌عنوان یک انترن روی سالخوردگی به پژوهش می‌پرداخت و روزانه شاهد تعداد زیادی انتقال خون (به روش سنتی) امن بود. به نقل از کارمازین:

بعضی بیمارها خون جوان و برخی دیگر خون مسن‌تر دریافت کردند، در نتیجه با مقایسه‌ی آمار مختلف به نتایج شگفت‌انگیزی رسیدم.

تاکنون هیچ‌گونه شواهدی مبنی بر ارتباط انتقال خون جوان با سلامتی افراد پیدا نشده است؛ اما به‌گفته‌ی کارمازین، ۱۵۰ نفری که این دوره‌ی درمانی را گذراندند بر بهبود ویژگی‌هایی مثل تمرکز، حافظه و خواب و همین‌طور بهبود ظاهر و تونوس ماهیچه‌ای اشاره کرده‌اند.

اما ارائه‌ی آمار این مزایا قبل از انتشار عمومی یافته‌های این بررسی دشوار است. هیچ تضمینی وجود ندارد که رفتن به آزمایشگاه مونتری و پرداخت هزینه برای ثبت نام در این بررسی، منجر به بهبود زندگی بیمار بشود.

کارمازین پس از مشاهده‌ی چند آزمایش روی موش‌ها از جمله پارابیوسیس تصمیم گرفت این آزمایش را روی انسان هم انجام دهد، پارابیوسیس یک روش جراحی ۱۵۰ ساله است که رگ‌های دو حیوان زنده را به یکدیگر وصل می‌کند (این واژه از کلمات یونانی پارا، و بیو یا زندگی گرفته شده است).

بر اساس شواهدی که ایرینا کنبوی (یکی از اساتید مهندسی زیستی دانشگاه برکلی کالیفرنیا که در سال ۲۰۰۵ یکی از پیشتازان بررسی‌های پارابیوسیس روی موش‌ها بود) به دست آورده است، سلامتی موش‌های مسن‌تر پس از دریافت خون موش‌های جوان بهبود پیدا کرده است. به این ترتیب موش پیرتر از مزیت‌هایی مثل اندام داخلی چابک‌تر و دستگاه گردش خون بهتر برخوردار شد.

در سال ۲۰۱۶، کنبوی و تیم پژوهشی او بررسی کردند که بدون اتصال بدن حیوانات به یکدیگر و صرفا با انجام مبادله‌ی خون، چه اتفاقی رخ خواهد داد. آن‌ها پی بردند که با وجود بهبود تونوس ماهیچه‌ای موش مسن‌تر بر اثر دریافت خون جوان‌تر، هنوز هم نمی‌توان با اطمینان گفت که این مزایا صرفا مربوط به خون جوان بوده‌اند.

در ادامه‌ی این آزمایش خون موش مسن‌تر رقیق شد. به‌گفته‌ی رانول گاتوالا پژوهشگر سلول‌های بنیادی دانشگاه برکلی در آزمایشگاه کنبوی و یکی از مؤلفان مقاله‌ی سال ۲۰۱۶:

به نظر می‌رسد آثار خون جوان بر بافت مسن احیا‌کننده و مثبت باشد؛ بااین‌حال هیچ‌گونه مدرک و شاهد محکمی مبنی بر این که خون جوان این تغییرات را به وجود آورده است وجود ندارد.

ولی کارمازین همچنان نسبت به نتایج انتقال خون جوان امیدوار است.